อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 10 การปล้นผับ

ตอนที่ 10 การปล้นผับ

พอตกกลางคืน บาร์ก็ค่อยๆ มีชีวิตชีวาขึ้น

ยาสูบ ไวน์ ดนตรี ฝูงชนที่พลุกพล่าน เต็มไปด้วยกลิ่นฉูดฉาด มีร่างสีแดงยืนอย่างสบายๆ ท่ามกลางผู้ชายนับไม่ถ้วน

ผู้ชายเหล่านี้สวมสูทและรองเท้าหนัง วางตัวเป็นสุภาพบุรุษ แต่พวกเขารู้ว่ากำลังคิดอะไรกันอยู่

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการคิดว่าจะนำผู้หญิงคนนั้นกลับไปนอนด้วยได้อย่างไร

เมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ เมริซาก็ยังดูสงบ ดูเหมือนว่าเธอจะมีลักษณะที่สามารถควบคุมอารมณ์ของทุกคนได้ และเธอสมควรที่จะได้เป็นดอกไม้แห่งราตรี

ดูเหมือนจะรู้สึกถึงสายตาของ อันยีที่กำลังมองเธออยู่ เมริซาหันไปหาอันยีที่มองดูเธอ เมื่อสบตากัน เมริซายิ้มให้อันยีอย่างมีเสน่ห์ จากนั้นจึงหันไปคุยกับผู้ชายคนอื่นๆ

ที่ไนท์คลับแห่งหนึ่งทางตอนใต้ของเมือง

สถานการณ์ภายในวุ่นวายกว่าผับบันนี่เกิร์ลมาก เสียงเพลงดังสนั่น ร่างกายโยกย้ายไปมา ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นแปลกๆ และบางคนถึงกับดูดโคเคนอย่างเปิดเผย

ที่นี่คือไนท์คลับเม็กซิกัน

แดนี่ เดินเข้าไปพร้อมกับเบอร์สไตน์ และมองไปรอบๆ ราวกับกลุ่มปีศาจเต้นระบำ ในใจของเขาเต็มไปด้วยการดูถูก

ดูถูกชาวอเมริกาใต้ที่สกปรก

ในห้อง แดนี่ได้พบกับเมซิโอ หัวหน้าแก๊งชาวเม็กซิกัน

เมซิโอ อยู่ในวัยสี่สิบของเขาในปีนี้ เขาไม่สูง แต่มีร่างกายที่แข็งแรง ผิวของเขาเป็นสีบรอนซ์ ผู้ชายคนนี้เริ่มขโมยรถตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเขาเริ่มขโมยรถมากขึ้นเมื่อโตขึ้น โลกภายนอกจึงตั้งฉายาว่า “ปลาหมึก”

“ซู๊ด~!”

เมซิโอดูดโคเคนบนโต๊ะ หลับตาอย่างสบายใจและสนุกกับมัน จากนั้นลืมตาขึ้นและมองไปที่แดนี่

“แดนี่ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะมาหาฉัน แต่ฉันยังจำได้ว่าคุณขโมยธุรกิจผงโคเคนไปมากมาย”

แดนี่ยิ้ม “เมซิโอ นั่นเป็นแค่ธุรกิจขนาดเล็ก ตอนนี้ฉันมีธุรกิจที่ใหญ่กว่าที่จะคุยกับคุณ คุณสนใจไหม”

“ธุรกิจอะไร?” เมซิโอสนใจ

แดนี่กล่าว “ชาวยิวครอบครองอาณาเขตมากที่สุด และยังเป็นย่านที่ดีที่สุดและมั่งคั่งที่สุดด้วย ชาวยิวฆ่าคนของเราเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันกำลังเตรียมการแก้แค้น ฉันได้รวมตัวกับชาวไอริชและกำลังเตรียมที่จะยึดอาณาเขตชาวยิว?”

เมซิโอเริ่มสนใจทันที “ชาวไอริชเห็นด้วย?”

“แน่นอน”

เมซิโอถาม “คุณสามารถแบ่งปันผลประโยชน์ได้มากแค่ไหน”

“สามสิบเปอร์เซ็นต์”

เมซิโอ ขดริมฝีปากของเขา “ไม่ฉันต้องการ 60%”

แดนี่กล่าว “ชาวไอริชแข็งแกร่งกว่าคุณ และฉันให้พวกเขา 40%”

แดนี่กำลังโกหก เขาสัญญากับชาวไอริช 60%

เมซิโอ ขดริมฝีปากของเขา “แก็งที่แข็งแกร่งมากที่สุด อาจไม่ใช่แก๊งชาวไอริชมีเพียงสองร้อยคนเท่านั้น ฉันสามาถรวบรวมคนหลายพันคนได้อย่างง่ายดาย”

อันที่จริง ทุกคนรู้ดีว่าหลายพันคนในปากเมซิโอ หลายคนเป็นพวกอันธพาล และแม้กระทั่งคนพาลของชาวเม็กซิกันที่ยากจน ซึ่งประสิทธิภาพการต่อสู้นั้นเทียบไม่ได้กับชาวไอริช

แดนี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตัดสินใจได้ “ฉันเห็นด้วย แต่คุณต้องทำมากกว่านี้”

เมซิโอรู้สึกว่าเขาชนะแล้ว ยิ้มและพยักหน้า “ไม่มีปัญหา คุณจะให้ฉันทำอะไร”

แดนี่กล่าว “เดี๋ยวผมจะบอกเองว่าต้องทำยังไง”

“แล้วฉันจะ รอฟังคำสั่ง”

ออกจากไนท์คลับเม็กซิกันที่มีเสียงดัง แดนี่ สูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอก หลังจากขึ้นรถ แดนี่พูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม“”มันเป็นแค่หมูแม็กซิกันกลุ่มหนึ่งจริงๆ”

เบอร์สไตน์ มองไปที่ แดนี่ และกล่าว “รัสเซียและโปแลนด์ได้พูดคุยเกี่ยวกับพวกเขาแล้ว พวกเขาเต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในการดำเนินงานของเรามาก คนจีนกล่าวว่าเจ้านายของพวกเขายังไม่กลับมาและไม่มีผู้รับผิดชอบในการพูดคุยกับเรา”

แดนี่รี่ตาและคิด “คนจีนจงใจไม่มาพบเรา ลืมไปเถอะ เราติดต่อคนมากมายแล้ว ไม่สำคัญว่าจะไม่มีคน จีนมาเอี่ยว ตราบใดที่พวกเขาไม่สร้างปัญหา”

เบอร์สไตน์ถาม “จะเริ่มอย่างเป็นทางการเมื่อไหร่”

“ไม่ต้องกังวล ฉันต้องไปพบสมาชิกสภาสองคนและนายอำเภอ หลังจากทั้งหมด จะเกิดความวุ่นวายเล็กน้อยในลอสแองเจลิสในภายหลัง และพวกเขาต้องรักษาความสงบเรียบร้อย”

แดนี่ยิ้ม

“แต่ก่อนหน้านั้น คุณสามารถทำการเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ได้”

......

เริ่มดึกขึ้น

แขกในผับค่อยๆ แยกย้ายกันไป อันยีขับรถออกไปพร้อมกับฌอนและไรเดอร์ และส่งอันยีกลับบ้าน

อันยีพูดกับฌอน “พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับ ฉันจะขับรถไปเอง”

เขาจะใช้รถฟอร์ดของบิล

ปืนที่เขาซื้อวันนี้ถูกแยกเก็บแล้ว เอ็ม 1911 สองกระบอกอยู่ใต้โซฟา

ปืนไรเฟิลจอห์นสันวางอยู่ในรถ ปืนทอมสันวางอยู่ในห้องเก็บของและปืนลูกซองวินเชสเตอร์ วางอยู่ในชั้นเก็บของข้างบนของรถฟอร์ด

ตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น

อันยีขับรถไป รวมตัวกันกับฌอนและคนอื่นๆ ไปที่โกดังเพื่อไปรับและแจกจ่ายสินค้า วนทำงานซ้ำเหมือนเมื่อวาน

วันนี้เป็นวันที่รวบรวมบัญชีสัปดาห์ละครั้ง หลังจากที่ ฌอน คำนวณเสร็จแล้วอันยี จะคำนวณใหม่อีกครั้งเพื่อหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดในบัญชี

“ทอม คุณจัดการบัญชีเป็นด้วยเหรอ” ฌอนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่อันยีรู้วิธีจัดการบัญชี

นี่คือปี 1945 และการศึกษาไม่เป็นที่นิยม แม้ว่าจะมีคนจำนวนมากที่รู้หนังสือ แต่มีไม่กี่คนที่รู้วิธีจัดการบัญชี

อันยี่เคยทำธุรกิจมาก่อน เรื่องบัญชีแค่นี้จิ๊บๆ

มีการรวบรวมบัญชีและจำนวนเงินทั้งหมดมากกว่า 20,000 ดอลลาร์สหรัฐ แล้วก็ขับรถไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อชำระบัญชี อันยีมาที่สำนักงานใหญ่เป็นครั้งแรก มันเหมือนกับบริษัทโดยสิ้นเชิง และมีคนจำนวนมากเข้ามาจ่ายเงินในบัญชี

อันยีเคยจ่ายเงินในบัญชีไปแล้ว และหลังจากทำบัญชีมีกำไรมากกว่าหนึ่งพันดอลลาร์ กำไรเหล่านี้เป็นรายได้ของอันยี

อันยีถาม “จะแบ่งกันยังไง”

ฌอนกล่าว “บิลคิดเป็น 40% ส่วนไรเดอร์กับฉันแบ่งที่เหลือเท่ากันกิน”

อันยี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันคิดว่าจะแบ่งเท่ากันๆกับบิล คุณคิดอย่างไร”

ฌอนกล่าว “ฉันยอมรับ”

ไรเดอร์พยักหน้า “ฉันก็เห็นด้วย”

อันยี่แบ่งเงินโดยตรงเท่าๆ กัน คนหนึ่งคิดเป็น 25%

หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ พวกเขาก็ไปที่ไนต์คลับเพื่อเฝ้าต่อไป

วนลูปแบบนี้ก็ผ่านไปอีกไม่กี่วัน

อันยีก็เริ่มคุ้นเคยกับกระบวนการทางธุรกิจเป็นอย่างดี

ทำได้ราบรื่นกว่าแรกๆ มาก

สองสามวันต่อมา เมื่อพวกเขาไปส่งไวน์ พวกเขาก็ได้ยินข่าวว่าผับแห่งหนึ่งถูกปล้นและแม้แต่เจ้าของผับยังถูกยิงบาดเจ็บจากโจร

......

บาร์ทัสคานี ตั้งอยู่บน เมลโรส อเวนิว เป็นบาร์อิตาลีที่มีประวัติยาวนานกว่าสิบปี เจ้าของคือดันเต้

ธุรกิจบาร์ดีมากในวันธรรมดา

แขกสองคนดื่มไวน์สองสามแก้วในวันนี้ ทันใดนั้นก็หยิบปืนออกมาแล้วยิงสองนัดที่เพดาน แขกตกใจจนหมอบลงกับพื้น

ชายสองคนชี้ปืนไปที่แคชเชียร์และบอกให้เขายื่นเงินให้

แคชเชียร์หยิบเงินอย่างสั่นเทา เจ้าของดันเต้อยู่ไม่ไกล เขาทุกข์ใจเมื่อเห็นโจรเอาเงินไปหมดแล้ว เขาตะโกนบอกโจรสองคนที่กำลังจะออกไปว่า “นี่คือที่ของพวกยิว พวกยิว จะไม่ปล่อยให้คุณไป”

“ปัง~!”

โจรคนหนึ่งหยุด หันหลังแล้วยิงปืน ซึ่งบังเอิญไปโดนที่ต้นขาเจ้าของ

“อ่า~~!”

ดันเต้ล้มลงกับพื้นและกรีดร้อง

โจรสองคนปล้นเงินได้หลายร้อยดอลลาร์และขับรถออกไป

หลังจากนั้นหัวหน้าแก๊งยิวที่ดูแลถนนเมลโรสก็รีบเข้าไปที่บาร์ แต่โจรทั้งสองก็หายตัวไปนานแล้ว

ไม่มีทางที่จะติดตามได้

เนื่องจากการโจรกรรมและเหตุกราดยิง นักดื่มจึงคิดว่าบาร์ต่างๆ เริ่มไม่ปลอดภัย และแทบไม่มีนักดื่มคนไหนกล้าที่จะกลับมาในวันรุ่งขึ้น

ดังนั้นจึงมีเสียงนินทาที่ไม่ดีบนท้องถนนในทุกวันนี้ โดยบอกว่ากลุ่มชาวยิวรู้เพียงแต่เรียกเก็บค่าธรรมเนียมการคุ้มครอง แต่พวกเขาไม่สามารถปกป้องธุรกิจของบาร์ได้

เมื่ออันยีและฌอนกำลังส่งสินค้า เจ้าของร้านเหล้าถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ทอม แก๊งชาวยิวสามารถปกป้องความปลอดภัยของเราได้ใช่ไหม”