EP 582 ราคะ!
EP 582 ราคะ!
By loop
ในวันถัดมา.
มันเป็นช่วงเช้าของวันอังคาร.
ตอนนี้ดูเหมือนดงซูบินยังเจ็บที่ศีรษะอยู่หลังจากถูกทุ่มเมื่อวาน ดงซูบิรหันกลับมาด้วยความงุนงง ก่อนที่จะเดินไปรอบเตียงและหาวออกมา และทันใดนั้นเขาก็ได้กลิ่นของสาวใหญ่เตะมาที่จมูกของเขา เขาสงสัย เขาลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ เพียงเพื่อ เห็นว่าฉันนอนอยู่บนเตียงคู่ที่มีผ้าห่มปักผืนเล็กๆ อยู่ในอ้อมแขน และหมอนที่เป็นผ้าขนหนูหมอนสไตล์ผู้หญิงซึ่งดูหรูหราและมีสีสัน ถัดไป ภาพ 30 อย่างของเสี่ยวหยาง บนโต๊ะข้างเตียง ภาพถ่ายของสาวงามที่ดึงดูดสายตาของดงซูบิน และเขาก็เงียบขรึม
อืม?
ทำไมฉันถึงมานอนที่นี่?
เมื่อลุกขึ้นจากเตียง เงซูบินพบว่าเสื้อของเขาหายไปและกางเกงของเขายังคงอยู่ ดังนั้นเขาจึงรีบใส่รองเท้าแตะของเขาและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
“ตื่นแล้วหรอ?” เสี่ยวหยางที่อยู่ในห้องน้ำกำลังแต่งหน้าอยู่ “หลับสบายไหม” ดงซูบินถึงกับพูดผิดพูดถูก “พี่สวี่ ทำไมพี่มานอนที่นี่ล่ะ”
เสี่ยวหยางยิ้มและเดินออกไปขณะทารองพื้น “ดูเหมือนนายจะเมา เมื่อคืนดื่มมากเกินไประหว่างทานอาหารเย็น ดูเหมือนนายจะจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม?”
ดงซูบินพูดด้วยความอับอาย: “จำได้นิดหน่อยและคุณนอนที่ไหนกัน”
เสี่ยวหยางชี้ไปที่โซฟา ที่มีผ้าห่มสีชมพูม้วนอยู่ตรงนั้น
"โอ้" ดงซูบินรู้สึกอับอายขึ้นมาทันที"อย่าบอกนะว่า ... คุณนอนบนโซฟาได้อย่างไร จริงคุณแค่โยนฉันไปไว้ที่โซฟาก็ได้ !" ห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอเองก็ว่าง มันคือห้องที่ทั้งสองคนประลองฝีมือกันมันมีเพียงตู้หนังสือและตู้เสื้อผ้า ไม่มีเตียง ที่นอนจึงมีที่เดียวคือห้องนอนใหญ่กับโซฟาแน่นอนว่าเสี่ยวหยางเองเธอยอมเสียสละเตียงของเธอให้กับดงซูบิน .
เสี่ยวหยางยิ้มและพูดว่า "ไม่เป็นไร ถ้าอย่างงั้นเรามาทานอาหารเช้ากันดีกว่า"
"ผมต้องขอโทษคุณจริงๆ ..."
"ตอนนี้เจ็ดโมงแล้ว นายแปรงฟันด้วน นายต้องไปทำงานด้วยใช่ไหม"
"ครับ"
"ถ้าอย่างงั้นฉันเอาแปรงสีฟันอันใหม่วางไว้ให้แล้วนายใช้ได้เลยนะ"
หลังจากเข้าห้องน้ำและแปรงฟันดงซูบินก็จำบางอย่างได้เมื่อคืนนี้ ดงซูบินจำได้ว่าพี่สาวเสี่ยวนั้นประสบความสำเร็จจากการใช้พลังย้อนกลับของเขาเอง ริ้วรอยต่างๆหายไป และดูเหมือนเธอจะมีความสุขมาก เลยทำให้ดงซูบินและเสี่ยวหยางดื่มหนักมากกว่าปกติ แม้ว่าจะมีกฎระเบียบในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ พี่สาวเสี่ยวเองก็ยังได้ยกเว้นให้ดื่มกับดงซูบิน ยังไม่คุ้นเคยกับการดื่มไวน์ต่างประเทศและไม่มีอะไรผสมในนั้น ความเข้มข้นของแอลกอฮอล์สูง ดังนั้นดงซูบิน ล้มลงหลังจากสองถ้วยซึ่งเป็นเรื่องน่าอาย
ระหว่างอาหารเช้าดงซูบินสังเกตเห็นชุดของเสี่ยวหยางและเขาก็ผงะไปครู่หนึ่งและลืมกลืนไข่ในปากของเขา
เสี่ยวหยางยิ้มและวางตะเกียบของเธอลงแล้วพูดว่า: "มีอะไรผิดปกติ?"
"เอิ่ม ไม่มีอะไร"
"มันแฟนซีเกินไปไหม"
"นี่ ไม่ อืม คุณต้องสวมชุดนี้ไปทำงานอย่างงั้นหรอ"
"เป็นอย่างไรบ้าง มันดูดีไหม , ฮ่า ฮ่า”
ในตอนนี้ เธอสวมกางเกงเลกกิ้งสีเนื้ออ่อนๆ บางทีก็เรียกว่าเลกกิ้ง หรืออาจจะเรียกว่ากางเกงเพาะกายของคนที่อายุมากกว่า อย่างไรก็ตาม, ผ้าที่ยืดหยุ่นและอ่อนนุ่มจับต้นขาที่อวบอั้นของพี่สาวเสี่ยวไว้แน่น, และมันถูกดึงเข้าไปในส่วนโค้งหนา ร่างกายส่วนบนเป็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มแบบดูโบราณเล็กน้อย, ชนิดของผ้าไหม, ดู . ขึ้นมันลื่นมาก. สูทแบบนี้จริง ๆ แล้วมันมองไม่เห็นอะไรเมื่อแยกจากกัน แต่มันเซ็กซี่เกินไปเมื่อรวมเข้าด้วยกันเพราะเลกกิ้งสีเนื้อนั้นใกล้เคียงกับสีของต้นขามากเกินไปเกือบจะเหมือนกันดังนั้นดงซูบินมองมันทันทีคิดว่าเสี่ยวหยางใส่เพียงเสื้อท่อนบนเท่านั้น และดูเหมือนไม่ได้ใส่กางเกง เหมือนกับว่าต้นขาอ้วนอั้นทั้งสองข้างของฉันเปลือยเปล่า มันให้ความรู้สึกเซ็กซี่มาก
ปรากฎว่าเสื้อผ้ายังใส่ได้แบบนี้
ชุดหลอกลวงแบบนี้ได้เปิดตาของดงซูบินจริงๆ ร่างกายนี้ยังแสดงให้เห็นถึงเสน่ห์ที่เป็นผู้ใหญ่ของร่างกายเสี่ยวหยางซึ่งสวยงามมาก
หลังอาหารเช้าดงซูบินกล่าวลา "ถ้าอย่างงั้นผมอาจต้องขอตัวไปสำนักงานก่อน นะครับ?"
เสี่ยวหยาง กล่าวว่า: "ตกลง ได้เลย เปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันเองก็จะต้องไปทำงานเช่นกัน"
"ถ้าครั้งนี้มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกผมได้เลย"
"ดีเลยถ้าครั้งหน้านายมาที่นี้ ฉันจะบอกทะเบียนรถของนายไว้ให้กับ รปภ. ถ้ายังไง ครั้งหน้านายก็สามารถขับรถเข้ามาที่นี้ได้นะ ฉันเองก็เป็นหัวหน้าดูแลพื้นที่นี้อยู่แล้วไม่ต้องกังวล"
"รับทราบขอบคุณครับ"
ดงซูบินเดินไปที่ชั้นล่างก่อนจะขึ้นรถขับออกจากบ้านพักเขตเกาอัน ตอนนี้ดงซูบินดูสบายใจมากขึ้นและดูเหมือนเขาก็จะมีความสุขอยู่ด้วย ฉันพยายามใช้การย้อนกลับแบบใหม่และแก้ปัญหาให้กับพี่สาวเสี่ยว มันทำให้ดงซูบินยังอารมณ์ค้างกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ดูเหมือนดงซูบินเองก็ยังรู้ว่าเขายังไม่ทำได้ไม่สำเร็จร้อยเปอร์เซนต์ เลยทำให้วันนี้ดงซูบินดูมุ่งมั่นเป็นพิเศษ อีกทั้งรูปลักษณ์หน้าตาในอดีตของเสี่ยวหยางก็แทบจะทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงกกว่าปกติ และ ใจฉันอึดอัดจริงๆ และมีความต้องการที่จะขับคาเยนไป 500 ไมล์ ดงซูบินคิดว่าตอนนี้มี ไม่ผิดที่จะใช้คำว่า "ยังไม่เป็นที่พอใจ" มาบรรยายความรู้ตัวเองที่กำลังรู้สึกอึดอัดอยู่ในตอนนี้
ฉันลบภาพเหล่านั้นออกไปไม่ได้เลย!
ทำไมฉันหยุดคิดไม่ได้? ไม่อยากคิดถึงมันเลย!
ดงซูบินหยุดรถไว้ข้างถนน ก่อนที่จะค้นเบอร์โทรศัพท์ และโทรไปหาหยูเหมยเซียว ไม่รู้ว่าเธอตื่นหรือยัง
ตุ๊ดตู๊ด โทรศัพท์กำลังเชื่อมต่อแล้ว
“สวัสดี พี่หยู คุณยังนอนอยู่หรือเปล่า”
ปลายสายมีเสียงแปลกใจดังขึ้น “ลุง! นั่นลุงเหรอ”
ดงซูบินยิ้มและพูดว่า “โอ้นั้นเซียวเซียวอย่างงั้นหรอ ทำไมเธอถึงมารับสายล่ะ? หือ?”
“แม่ฉันอยู่ในบ้าน แม่บอกให้หนูรับโทรศัพท์ให้” หลังจากนั้น หยูเซียวเซียวก็พูดอย่างตื่นเต้น: “ลุงค่ะ หนูจะสอบเข้าม.ปลาย หนูจะขอสอบเข้าม. การสอบเข้าโรงเรียนมัธยมในเมือง?
" อ้าว เหรอ สาวน้อยของเราอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 แล้ว ไปสอบเถอะ ถ้าเธอสอบเข้าได้ ลุงของเธอจะพาเธอและแม่ของเธอมาอยู่ที่เมืองด้วย "
"พูดจริงๆนะคะ? "
" จริงๆ. "
“แล้วถ้าหนูสอบไม่ได้ล่ะจะทำยังไงดีค่ะ” “
“ลุงของเธอก็จะหาที่เรียนใหม่ให้กับเธอไง ไม่ต้องห่วง” "
"จริงนะคะ ลุง"
ในเวลานี้ดงซูบินได้ยินเสียงของหยูเหมยเซียว "เซียวเซียวอย่าเอาแต่ใจสิ."
"... นั้นเสียงพี่สาวเซียวหรอ?
หยูเหมยเซียวกล่าวระมัดระวัง: "นั้นซูบินใช่ไหม , สวัสดี”
ดงซูบิน รู้สึกขบขันกับเธอ ทุกครั้งที่ฉันพบเธอ พี่สาวหยูไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงประหม่าและไม่สามารถพูดคุยได้อีกต่อไป สวัสดีอย่างงั้นหรอ?
“ สวัสดี ฮ่าๆๆ”
“เซียวเซียวลูกไปเก็บกระเป๋าเรียนก่อน”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ดงซูบินก็พูดว่า: “คุณน่าจะกำลังไปส่งเซียวเซียว ไปโรงเรียนไหม”
พี่สาวหยูลดเสียงของเธอและพูดว่า: “แค่ส่งเธอไปที่สถาณีโรงเรียนเทียนอันมีรถโรงเรียนไปรับเซียวเซียวทุกวัน มันสะดวกมาก”
ดงซูบิน กระพริบตา "แล้วคุณทำอะไรในระหว่างวัน"
"บางทีก็ไปหาคนกลาง สำหรับหาคนที่จะขายบ้านให้เรา”
“เรื่องบ้านเอาไว้วันหลังล่ะกัน ถ้าวันนี้คุณว่างอยู่ช่วยมามณฑลหนานฉาง มาตอนนี้ก็จะดีเลยนะ”
“หือ? มีอะไรหรือเปล่า?”เสียงเข้ม
“ค่อยว่ากัน ถ้าซื้อตั๋วรถเมล์มันจะไกลไป ผมจะไปรับคุณมาเอง”
" ...... ตอนนี้? "
“ใช่ตอนนี้ยิ่งเร็วยิ่งดี”
ดงซูบินไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป เขาวางโทรศัพท์และขับรถไปที่สถานี ดูนาฬิกาของเขา ยังไม่แปดโมง เขาคิดว่าเขาจะไปทำงานสายจึงออกจากรถ
สิบนาที...
ครึ่งชั่วโมง...
หนึ่งชั่วโมง...
ในที่สุด รถบัสระยะไกลจากมณฑลหยานไทก็เข้ามาในสถานี และทันใดนั้น ผู้โดยสารหลายสิบคนที่มีกระเป๋าใบใหญ่และใบเล็กก็พยายามยืนแออัดมาที่ตัวดงซูบินเห็นหยูเหมยเซียวในฝูงชนได้อย่างรวดเร็ว พี่สาวหยูซึ่งอายุ 30 ปีสวมกระโปรงยาวสีอ่อนที่มีผมไขว้กัน เธอถูกโยกเยกจากผู้คน ในที่สุดหลังจากลงจากรถ เธอก็ระมัดระวัง มองไปรอบ ๆ เขาดูอ่อนแอมาก
“พี่หยู”
“ซูบิน!”
หยูเหม่ยเซียวรีบเดินขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”
แม้ว่าข้าจะไม่ได้พบเธอมาสองสัปดาห์แล้ว ดงซูบินก็ยังตื่นเต้นมากเมื่อได้เห็นเธอในครั้งนี้ ราวกับว่าเป็นเวลาหลายปี ราวกับว่าเขาไม่เห็นเขา "
ไปขึ้นรถก่อนพูด" ขณะที่เขาขับรถดงซูบินมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก
หยูเหมยเซียวบนนักบินร่วมเป็นกังวลและพูดว่า: "ซูบิน เกิดอะไรขึ้นคุณช่วยบอกฉันก่อนได้ไหม"
เมื่อได้ยินคำถามของเธอ ดงซูบินจะไม่อายไม่ว่าเขาจะหนาแค่ไหนก็ตามใน ความจริงมีเรื่องบ้าๆ อยู่ ดังนั้น การเรียกเธอมาอย่างเร่งรีบก็แค่อยากพบกับหยูเหมยเซียว อย่างเซอร์ไพรส์ ดงซูบินก็เลยพูดไม่ได้อีก เขาไอแล้วกดรถข้าง หน้าต่างลง บางคนขณะมองดูสภาพถนนข้างหน้าก็ล้วงกระเป๋าไปสัมผัสกล่องบุหรี่
เมื่อหยูเหม่ยเซียวเห็นสิ่งนี้ นางก็บีบบุหรี่ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขาทันที หยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วทิ้งในรถอย่างเชื่องช้า จากนั้นก้มศีรษะหยิบบุหรี่ขึ้นมาทันที แล้วใส่บุหรี่อันใหม่มาติดบุหรี่ ส่งไปที่ปากของ ดงซูบินแล้วปล่อยให้เขาถือไว้จากนั้นก็หยิบไฟแช็กออกมาแล้วจุดไฟด้วยมือทั้งสอง
ดงซูบิน จิบเครื่องดื่ม "ขอบคุณ"
"ซูบิน" หยูเหมยเซียว พูดอย่างกระสับกระส่าย: "เป็นบ้าอะไร ... "
เอะทำไมเธอยังถามเรื่องนี้กับฉันอยู่ทั้งๆที่น่าจะรู้อยู่แล้ว?
ดงซูบินเห็นว่าหน้าอกขวาที่แสนสวยของเธอถูกรัดเข็มขัดนิรภัยแบ่งออกมาเป็นรูปร่าง สั่นไหว และขยับนิ้วชี้ของเธอไม่ได้ เขาเพียงแต่สะบัดมือของเธอไปตรงนั้นแล้วสอดเข้าไปที่คอเสื้อชุดยาวของพี่สาวหยู เมื่อ ฉันเข้าไป ปลายนิ้วแตะขอบแข็งเล็กน้อย รู้ว่าเป็นชุดชั้นใน ฉันจึงดึงนิ้วออกเปิดชุดชั้นในของเธอ ปล่อยฝ่ามือทีละนิด ใบหน้าของดงซูบินแสดงถึงความกระหาย สะดวกสบาย.
ใบหน้าของหยูเหมยเซียวปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะนั้น "อย่า มีคนอยู่ข้างนอก"
"ฉันมองไม่เห็นมันขณะขับรถ"
"จริงๆ" หยูเหมยเซียว กัดริมฝีปากล่างสุดเซ็กซี่ของเธอแล้วเอื้อมมือไปปิดด้านซ้ายของเธอ หน้าอก ข้ามชุดของเธอ กดที่หลังมือของดงซูบิน
จุดอ่อนของซิสเตอร์หยูคือจุดโปรดของดงซูบินเมื่อเห็นแวบแรก เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอเอามือออกจากอกที่ร้อนระอุ แล้วเช็ดเหงื่อบนตัวเธอ แล้วพุ่งเข้าไปหาดงซูบินทันที “เอาล่ะ ถึงเวลาแล้วสินะเราไปหาที่ระบายกันเถอะ
"..."
"ทำไมคุณไม่พูดอีก"
"..."
"โกรธ?"
"...ไม่มีอะไร"
"ไม่ได้จริงๆ?"
"ไม่ได้จริงๆ"
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ดงซูบินรู้สึกว่าสิ่งที่เป็น ผิดกับพี่หยู ดูซิว่าน่ามองแค่ไหน หยูเหมยเซียวไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว แต่ก็ไม่เคยโกรธดงซูบิน และตอนนี้ดงซูบินต้องการหาผู้หญิงบุคลิกเช่นนี้มากและไม่สามารถหาได้จากที่ไหนแล้ว
"นั่งลง เราจะต้องเร็วกว่านี้"
"ไปโรงแรมกันไหม"
"ขึ้นรถเถอะ"
"ห๊ะ?"
