455 - ข้าคือผ้าพันคอแดง
455 - ข้าคือผ้าพันคอแดง
“หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยกวงเซิ่งขอแสดงความเคารพมายังท่านแม่ทัพใหญ่ ข้าน้อยโจวหยวนหลง! ข้าได้นำผู้คุ้มกันอีกคนมาด้วย เขาชื่อเฉินจื้ออู่!”
เมื่ออาคันตุกะทั้งสองเข้ามาในห้องโถง โจวหยวนหลงเฝ้าดูเจิ้งฮั่วเอี๋ยนอย่างระมัดระวังโดยไม่ได้กล่าวอะไรต่อ
“แคว้นฮุ่ยอยู่ค่อนข้างไกลจากแคว้นไห่ อะไรทำให้เจ้ามาที่นี่ หัวหน้าสำนักคุ้มกันโจว” เจิ้งฮั่วเอี๋ยนถามอย่างใจเย็นเมื่อพวกเขานั่ง
“ประมาณหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หน่วยงานคุ้มกันของเรายอมรับสินค้าคุ้มกันภัยชั้น 1 ลูกค้ามอบหมายให้เราส่งมอบสิ่งนี้ให้ท่านแม่ทัพใหญ่เป็นการส่วนตัวก่อนวันที่ 15 ของเดือนนี้!”
หัวหน้าคุ้มกันโจวหยิบบางอย่างออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะข้างๆ เขา พนักงานคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเจิ้งฮั่วเอี๋ยนหยิบมันมาวางไว้ตรงหน้าเจิ้งฮั่วเอี๋ยน
เจิ้งฮั่วเอี๋ยนมองวัตถุด้วยตาของเขา มันเป็นกระบอกโลหะที่ปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งชั้นดี มีลวดลายดอกไม้ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดจากตราครั่งสิ่งเหล่านี้มักพบเห็นได้ทั่วไปในกองทัพ
วิธีการจัดส่งนี้ใช้กันอย่างแพร่หลายสำหรับสถานการณ์ทางทหารที่สำคัญและเร่งด่วน แต่คนในชุมชนก็ใช้วิธีนี้ได้เช่นกัน
กระบอกโลหะป้องกันเนื้อหาจดหมายจากความเสียหายระหว่างการจัดส่ง
ตราครั่งลายดอกไม้ช่วยให้แน่ใจว่ากระบอกโลหะจะไม่ถูกเปิดออกระหว่างการจัดส่ง หากเนื้อหาถูกเปิดออกหรือดัดแปลงตราครั่งจะเสียหายเพียงชำเลืองมอง
เจิ้งฮั่วเอี๋ยนไม่ได้เปิดกระบอกทันที แล้วถามว่า
“ใครขอให้ท่านมอบสิ่งนี้ให้ข้า”
“ผู้ขอไม่ได้ทิ้งชื่อไว้ เขาบอกว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าของท่าน และท่านจะรู้เมื่ออ่านจดหมายนี้!”
"โอ้?" เจิ้งฮั่วเอี๋ยนเริ่มสงสัยเขาพยายามค้นในใจแต่ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาคนไหนที่อยู่ในแคว้นฮุ่ย
“ขอถามหน่อยว่าคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร?”
“เขาเป็นชายผิวสีแทนในวัย 20 มีหนวด เขาดูค่อนข้างธรรมดาและพูดด้วยสำเนียงเมืองหลวงเล็กน้อย”
“โอ้และเนื่องจากเขาทำให้หัวหน้าคุ้มกันโจวส่งสิ่งนี้มาด้วยตนเองไม่ทราบว่าเขาเสนอเงินให้ท่านเท่าไหร่?”
“ตามข้อบังคับทางธุรกิจ เราไม่สามารถรั่วไหลข้อมูลใดๆเกี่ยวกับข้อเสนอของนายจ้างได้ แต่เนื่องจากท่านแม่ทัพใหญ่ถาม ข้าจะโทรบอกกับท่านตามตรง
เขาจ่ายเงินให้เราสองหมื่นตำลึงและยืนยันว่าข้าต้องส่งมอบสิ่งนี้เป็นการส่วนตัวโดยไม่มีข้อผิดพลาด หน่วยงานคุ้มกันของเราไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอที่ดึงดูดใจเช่นนี้ได้!”
เจิ้งฮั่วเอี๋ยนเลิกคิ้วเมื่อได้ยินว่ามีคนใช้เงินสองหมื่นตำลึงเพื่อส่งจดหมายถึงเขา
“ก็ได้ ข้าเข้าใจขอบคุณทั้งสองท่าน!”
“ในเมื่อสินค้าถูกส่งออกไปแล้ว พวกเราก็ไปกันเถอะ!” หัวหน้าสำนักคุ้มกันโจวยืนขึ้นและป้องหมัดของเขาด้วยความเคารพต่อเจิ้งฮั่วเอี๋ยน
เจิ้งฮั่วเอี๋ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่งหลังจากที่เขาตรวจสอบกระบอกโลหะอย่างละเอียดแล้วจึงขอถุงมือหนังกวางคู่หนึ่ง หลังจากสวมถุงมือแล้วเขาค่อยๆแกะผนึกดอกไม้ออกและเปิดกระบอกจดหมายอย่างระมัดระวัง
ตามที่คาดไว้ มีจดหมายอยู่ในกระบอกจริงๆ...
จดหมายไม่มีบรรทัดแต่มีชุดของวันที่และเหตุการณ์
—ในวันที่ 13 ค่ำเดือน 11 ในปีที่ 13 ของรัชกาลหยวนผิง กง จื่อเฉิงเสนาบดีว่าการกรมพิธีกรรม สิ้นชีวิตด้วยอาการป่วย …
เมื่อเขาอ่านประโยคแรก ดวงตาของเจิ้งฮั่วเอี๋ยนก็เป็นประกายเพราะวันที่ 16 ของเดือน 11 ยังมาไม่ถึง
—ในวันที่ 18 ค่ำเดือน 11 ในปีที่ 13 ของรัชกาลหยวนผิง เกิดแผ่นดินไหวขึ้นที่แคว้นซูหยาง หอคอยประตูด้านเหนือในเมืองซูหยางจะพังทลายลงระหว่างเกิดแผ่นดินไหว มีผู้เสียชีวิตมากกว่าแสนคนในเหตุการณ์ครั้งนี้
—ในวันที่ 26 เดือน 11 ในปีที่ 13 ของรัชกาลหยวนผิง มณฑลชิงสุ่ยของแคว้นไห่ต้องพบเจอกับภัยพิบัติดาวตกครั้งใหญ่ทำให้ทั้งเมืองแทบจะวอดวายกลางเปลวเพลิง
—ในวันที่ 4 เดือน 12 ในปีที่ 13 ของรัชกาลหยวนผิง ในอาณาจักรอู๋ซานซึ่งเป็นรัฐบริวารทางตอนใต้ของอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ ประสบกับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง
ผู้ปกครองของอาณาจักรอู๋ซานถูกสังหารและรัชทายาทแห่งอาณาจักรอู๋ซาน ได้หลบหนีไปยังแคว้นอันหนาน เพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้ว่าการแคว้นอันหนานไม่ส่งกำลังออกไประงับการกบฏ..
—ในวันที่ 9 เดือน 12 ในปีที่ 13 ของรัชกาลหยวนผิงนิกายบัวขาวตั้งตัวขึ้นเป็นใหญ่ในแคว้นเล้ง…
เมื่อจดหมายที่ระบุถึงเหตุการณ์ในอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นในอาณาจักรฮั่นทำให้จิตใจของเจิ้งฮั่วเอี๋ยนว่างเปล่าก่อนที่เขาไซสยิวกายด้วยความหนาวเหน็บ
เขาไม่เข้าใจว่าใครจะใช้เงินสองหมื่นเหรียญเพื่อแกล้งเขา ขณะที่เขายังคงอ่านจดหมายที่เหลือ ส่วนสุดท้ายทำให้จิตใจของเจิ้งฮั่วเอี๋ยนว่างเปล่า...
—ในเดือน 12 ปีที่ 14 ของรัชกาลหยวนผิง ผู้บัญชาการกองทัพเรือตะวันออกเฉียงใต้ของจักรวรรดิฮั่นถูกจับใน 'คดีทุจริต' อัครเสนาบดีหลินชิงเทียนสั่งให้แม่ทัพกองทัพเรือตะวันออกเฉียงใต้ เจิ้งฮั่วเอี๋ยนถูกจับกุมตัวเข้าเรือนจำเพื่อรอการสอบสวน
ผลจากการสืบสวนเรื่องการทุจริตของทหารกองหนุนและรับสินบนจากอู่ต่อเรือ ไม่เพียงแค่นั้นลูกเขยและลูกชายของเขายังถูกสงสัยว่าสมรู้ร่วมคิดกับพวกโจรสลัดอีกด้วย
ตระกูลของเจิ้งฮั่วเอี๋ยนถูกริบทรัพย์และผู้คนทั้งตระกูลสี่สิบเจ็ดคนถูกส่งตัวเข้าคุก ในขณะที่เจ้าหน้าที่กองทัพเรืออีกสามสิบนายและเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน
—ในเดือน 3 ในปีที่ 14 ของรัชกาลหยวนผิง เจิ้งฮั่วเอี๋ยน และตระกูลของเขารวมไปถึงนายทหารเรือสามสิบนายเสียชีวิตในกองเพลิงที่เรือนจำฉิงเจียงไม่มีผู้รอดชีวิตแม้แต่คนเดียว...
—ในเดือน 4 ในปีที่ 14 ของรัชกาลหยวนผิง อดีตรองแม่ทัพกองทัพเรือแห่งกองทัพเรือตะวันออกเฉียงใต้เจิ้งจิ่วหมิงได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นแม่ทัพกองทัพเรือโดยหลินชิงเทียน
เมื่ออ่านจบมือของเจิ้งฮั่วเอี๋ยนก็สั่นเล็กน้อย
ลมกระโชกแรงพัดเข้ามาในห้องโถง เจิ้งฮั่วเอี๋ยนรู้สึกหนาวสั่นและตระหนักว่าหลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น
ท้ายจดหมายมีเพียงประโยคเดียว
—อย่าถามว่าข้าเป็นใคร โปรดเรียกข้าว่าผ้าพันคอแดง!
ทันใดนั้น เจิ้งฮั่วเอี๋ยนก็ได้ยินเสียงของผู้ติดตามข้างหูของเขา
“นายท่าน ท่านหลี่อยู่นอกห้องโถงและเขากำลังขอเข้าพบท่าน…”
เจิ้งฮั่วเอี๋ยนสงบสติอารมณ์และเก็บจดหมายไว้ในเสื้อคลุมของเขา เขาถอดถุงมือหนังกวางออกแล้ววางไว้ในลิ้นชักโต๊ะก่อนจะสั่งผู้ติดตามว่า
“ให้ท่านหลี่เข้ามา…”
ไม่กี่ลมหายใจต่อมาชายที่ดูสง่างามเข้ามาพร้อมกับกระดาษสองสามม้วนในมือของเขา ใบหน้าของเขาเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาเห็นเจิ้งฮั่วเอี๋ยน
“ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพใหญ่อยู่ที่นี่ ดังนั้นข้าจึงมาพร้อมกับเอกสารทางการที่ต้องใช้ตราประทับของท่าน…”
เจิ้งฮั่วเอี๋ยนยังยิ้มและถามด้วยท่าทีผ่อนคลาย
“เจ้าจะไม่ปล่อยให้ข้าพักผ่อนหน่อยหรือ? ข้าเพิ่งกลับมาเจ้าก็เอาเอกสารมากองใส่หน้าข้าแล้ว!”
“ท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านคือแม่ทัพกองทัพเรือ ภาระหน้าที่หนักอึ้งจะถาโถมเข้าใส่บาตรของท่านอย่างเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว!”
ชายคนนั้นยิ้มขณะที่เขาวางกองเอกสารไว้ด้านหน้าเจิ้งฮั่วเอี๋ยน แล้วถามโดยตรงว่า
“มีผู้คุ้มกันสองคนมาหาท่านแม่ทัพใหญ่ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือ…?”
เจิ้งฮั่วเอี๋ยนอธิบายสั้นๆว่า
“ไม่มีอะไรมาก แค่เพื่อนเก่ากำลังจะเลื่อนระดับบ่มเพาะแต่ประสบปัญหาต้องการให้ค่าช่วยเหลือ เขาจึงขอให้ใครบางคนส่งจดหมายและนัดพบข้าโดยตรง…”
