ตอนที่ 899 อย่าปล่อยให้เธอได้ออกมาอีกตลอดชีวิต
รถของเขาจอดอยู่ริมถนน
หลังจากที่เฉียวเมียนเมียนขึ้นรถไปกับเขา เหมาเยซื่อก็ยังไม่ขับรถออกไปในทันที เขานั่งอยู่ในรถครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออก
เฉียวเมียนเมียนได้ยินเขาพูดอย่างเย็นชากับคนที่อยู่ปลายสาย
“ตอนนี้ จัดการผู้หญิงคนนั้นไปถึงไหนแล้ว”
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก”
“ระดมทีมกฎหมายของบริษัทเหมา คอเปอร์เรชั่น อย่าปล่อยให้เธอออกมาให้เห็นอีกไปตลอดชีวิต”
ไม่นานเขาก็วางสาย
เฉียวเมียนเมียนตกใจกับการจ้องมองและน้ำเสียงที่เย็นชาของเขา เธอกลืนน้ำลาย และหันไปมอบเขา
“เหมาเยซื่อ เมื่อกี้คุณโทรหาใครคะ คุณเพิ่งพูดถึงหวงอี้หลินเหรอคะ”
เหมาเยซื่อวางมือบนพวงมาลัยแล้วหรี่ตาลง
“อืม”
“ยังไงคะ... คุณต้องการจะจัดการกับเธอยังไงคะ”
เฉียวเมียนเมียนกังวลว่าเขาจะทำสิ่งที่ผิดกฎหมาย
สิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้ ฟังดูช่างน่ากลัว
“เธอพกน้ำกรดมาสาดคุณ เธอต้องการจะทำลายอาชีพของคุณให้พังไปกับเธอ ผู้หญิงแบบนี้เลวเกินไป ผมไม่ให้เธอได้มีโอกาสทำร้ายคุณอีกเป็นครั้งที่สอง ผมจะให้ทีมกฎหมายของบริษัทเหมา คอเปอร์เรชั่นฟ้องเธอในคดีที่ร้ายแรงที่สุด ต่อไป เธอจะต้องติดคุกตลอดชีวิต”
“แบบนั่นผมถึงจะสบายใจ”
ไม่เช่นนั้น เฉียวเมียนเมียนจะตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นในครั้งต่อไปที่เธอมีโอกาสออกมา
ผลที่ตามมานั้นไม่สามารถจินตนาการได้
“คุณอยากให้ทนายฟ้องเธอเหรอ”
“อืม”
เฉียวเมียนเมียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
โชคดีที่เขาไม่ได้พยายามที่จะฆ่าปิดปากเธอ
ดูเหมือนเธอจะคิดมากเกินไป
“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
เหมาเยซื่อลูบศีรษะของเธอ
“คุณคิดว่าแบบนี้ไม่พอเหรอ หรือคุณต้องการให้เป็นไหน?”
“เปล่าคะ แบบนี้ดีแล้ว!”
เฉียวเมียนเมียนรีบพูด
“ยกให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของทนายเถอะค่ะ เขาตัดสินว่ายังไงคะ”
เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการ
เหมาเยซื่อหรี่ตาลงอย่างเย็นชา
ตามกฎหมายแล้ว หวงอี้หลินยังคงมีโอกาสได้ออกจากคุก
ทว่าอย่างเขาน่ะเหรอ จะให้โอกาสผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง
เขาระดมทีมกฎหมายของบริษัทเหมา คอเปอร์เรชั่น แบบนี้แล้ว ก็หมายถึงเขาไม่มีทางให้โอกาสผู้หญิงคนนั้นได้อีก
การปล่อยให้หวงอี้หลินอยู่ในคุก เป็นการตัดสินใจที่เขาทำอย่างมีเหตุมีผลและสงบสติอารมณ์มากพอแล้ว
แต่แน่นอนว่าเขาจะไม่บอกเรื่องนี้ให้เฉียวเมียนเมียนรู้
“อืม ฝากไว้กับทนายนั่นล่ะ คุณไม่ได้บอกเหรอว่าหิวข้าว ปะ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปทานข้าวเดี๋ยวนี้ อยากกินอะไรล่ะ”
เหมาเยซื่อดึงมือของเขาและสตาร์ทรถ
เฉียวเมียนเมียนคิดอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกว่าไม่มีอะไรมากที่เธออยากจะกิน
เธอจึงถามเขาขึ้น “คุณล่ะคะ ทานอาหารเย็นหรือยัง”
“ยังเลย ผมก็จะมาทานกับคุณนี่แหละ”
“งั้นก็เลือกที่คุณชอบก็แล้วกัน อะไรก็ได้ค่ะ”
“เมื่อกี้ผมผ่านร้านหม้อไฟที่อยู่ใกล้ ๆ ล่ะ คุณเองก็ชอบหม้อไฟด้วยนี่ ผมพาคุณไปที่นั่นดีไหม”
“หม้อไฟเหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนคิดถึงตอนที่เขากินหม้อไฟกับเธอแล้วอาเจียน เธอจึงพูดออกมาว่า
“ฉันเพิ่งจะกินหม้อไฟกับหลัวหลัวเมื่อตอนที่ฉันกลับไปเมืองหยุนเฉิงไม่นานมานี่เอง เราไปกินอย่างอื่นกันดีกว่า”
เหมาเยซื่อไม่คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคิดว่าเธอไม่อยากกินหม้อไฟจริง ๆ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเลี้ยวรถไปที่ถนนอีกสาย
“งั้นไปกินซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานกัน เอาไหม”
“คุณบอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณทานนี่ วันนี้ผมมีเวลาว่างแล้ว เดี๋ยวผมจะทำให้คุณเอง”
