ตอนที่ 894 เข้าใจใช่ไหม
“ได้ ได้ ผมจะรอคุณ”
ตู๋อีเล่ยตัดบทเธอก่อนจะพูดจบประโยค
“ไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาต่อบทกัน วันนี้มีหลายอย่างที่ยังไม่ค่อยจะถูกนัก มาพรุ่งนี้นะ แล้วเรามาต่อบทต่อกัน”
...
เฉียวเมียนเมียนได้รับโทรศัพท์จากเหมาเยซื่อ ทันทีที่เธอออกจากห้องพักผู้ป่วย
ได้ยินเสียงของผู้ชายปลายสายดังแผ่วเบาออกมา
“ทำอะไรอยู่ ทานข้าวหรือยัง”
เฉียวเมียนเมียนหันไปมองที่ห้องผู้ป่วยและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลคะ ยังไม่ได้ทานข้าวเลย กำลังจะออกจากโรงพยาบาลล่ะ”
“อยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ เป็นอะไร?”
“ฉันไม่เป็นไรคะ ฉัน...”
เฉียวเมียนเมียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าเปลี่ยนใจ
“ฉันไม่เป็นไร ดาราชายในกองถ่ายได้รับบาดเจ็บค่ะ ฉันมาเยี่ยมเขา”
“ฉันกำลังจะกลับแล้วล่ะ”
“ดาราชายคนไหน”
เหมาเยซื่อช่างเข้าประเด็นได้ดีเหลือเกิน
เฉียวเมียนเมียนรู้จักนิสัยเขาดีและไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังเขา
หลังจากครุ่นคิด เธอจึงตัดสินใจที่จะบอกทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในกองถ่าย
“ถ้าเขาไม่เข้ามาขวางฉัน ฉันอาจจะ...”
เฉียวเมียนเมียนหายใจเข้าลึก และหยุดสักพักก่อนจะพูดต่อ
“เพราะงั้น ฉันจึงรู้สึกขอบคุณเขาเป็นอย่างมากค่ะ ตอนนี้เขายังอยู่ในโรงพยาบาล ระยะนี้ฉันอาจจะต้องมาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลสักพัก”
“เหมาเยซื่อคะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงมาก แต่ตอนนี้สถานการณ์มันพิเศษ ฉันไม่สามารถเพิกเฉยเขาได้ ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขามากนะคะ และไม่รู้ว่าจะตอบแทนเขาอย่างไร ถ้าจะให้ฉันเพิกเฉยเขาเหมือนก่อนหน้านี้ ฉัน...ฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริง ๆ ค่ะ”
“ฉันเพียงแค่รู้สึกขอบคุณเขาเท่านั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่น คุณ...คุณเข้าใจใช่ไหมคะ?”
เธอถามเขาอย่างระมัดระวัง
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาจะต้องคิดมาก แต่เธอก็เลือกที่จะบอกเขาทุกอย่าง
เธอไม่ต้องการปิดบังอะไรจากเขา
แม้ว่าเธอจะไม่พูด ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องรู้อยู่ดี
หากเธอจงใจปิดบังไว้ ยิ่งจะทำให้เขารู้สึกแย่ลงไปอีก
เหมาเยซื่อเงียบหลังจากที่เธอพูดแบบนั้น
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดออกมา เสียงของชายคนนั้นเบาและอ่อนโยนเหมือนเคย
“ทำไมคุณไม่บอกเรื่องนี้กับผมทันทีที่เกิดเรื่องล่ะ”
“ถ้าผมไม่โทรหาคุณ คุณตั้งใจที่จะไม่บอกผมเหรอ?”
“เฉียวเมียนเมียนรู้ไหมว่าผมรอสายจากคุณอยู่นะ ผมคิดว่าคุณจะโทรหาผม ผมคิดว่าคุณจะบอกผมว่าคุณกลัวแค่ไหน และขอให้ผมรีบไปอยู่ข้าง ๆ ทันที อยากให้คุณอยากเจอผม”
“ผมรอสายของคุณตั้งแต่เช้า แต่คุณก็ไม่โทรหรือส่งข้อความหาผมเลย และตอนนี้คุณยังมาบอกว่าคุณอยู่กับผู้ชายนามสกุลตู๋นั้น? เฉียวเมียนเมียนในใจของคุณ ผมยังเป็นสามีของคุณอยู่ไหม? คุณเคยปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตของคุณไหม?”
“ต่อให้คุณบอกว่าไม่สะดวกโทรหาผม แต่แค่ข้อความ คุณไม่มีเวลาส่งหาผมเลยเหรอ คุณไม่บอกอะไรสักคำหลังจากเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ หรือคุณจะโทษว่าผมไม่ได้อยู่ข้าง ๆ คุณตอนที่คุณตกอยู่ในอันตราย?”
เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงกับคำพูดของเขา
“ไม่นะ เหมาเยซื่อ ฉันไม่ได้...”
เธออธิบายอย่างรวดเร็ว
“ฉันไม่ได้จะโทษคุณ”
