60 - ผู้อาวุโสฮั่น

60 - ผู้อาวุโสฮั่น

เมื่อระยะทางใกล้เข้ามาเรื่อยๆ งูเขาหยกไม่ได้พ่นพิษอีกต่อไป และไม่ยิงแสงศักดิ์สิทธิ์ด้วยเขาหยกที่ศีรษะเช่นกัน สิ่งที่มันทำก็คือการใช้ปราณศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองในการดูดกลืนผู้ฝึกฝนที่อยู่ด้านหน้าเข้ามา

"บ้าเอ๊ย!"

เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่ว ผู้ฝึกฝนอีกคนหนึ่งก็เสียชีวิตไปเช่นนี้ ตอนนี้มีคนตายไปแล้วถึงห้าคน หากไม่นับเย่ฟ่านและผังป๋อ กลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังก็เหลือเพียงหลี่หลิน หลี่อวิ๋นและฮั่นเฟยหยู

“ผังป๋อ เจ้าเศษสวะแซ่เย่ พวกเจ้ารอก่อนเถอะท่านลุงของข้าจะทำให้พวกเจ้าไม่ตายดี!”

ฮั่นเฟยหยูตกใจและตะโกนด้วยความโกรธ ในเวลานี้เขาถือเป็นบุคคลที่อ่อนแอมากที่สุดในกลุ่มและน่าจะตกเป็นเป้าหมายต่อไปของงูยักษ์

งูเฒ่าพ่นพิษสีขาวออกมาเผาไหม้ไปทั่วทั้งผืนป่าในขณะที่สายตาของมันก็จับจ้องไปยังฮั่นเฟยหยู

"แย่แล้ว!"

ฮั่นเฟยหยูตะโกนด้วยความหวาดกลัว เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาหวิว เขาถูกดึงกลับหลังด้วยพลังที่มองไม่เห็นในเวลานี้ร่างกายของเขากำลังจะตกลงไปในปากของงูเฒ่า

ในช่วงเวลาวิกฤตินี้เองที่ฮั่นเฟยหยูได้เสียสละตราประทับเซียนสีฟ้า และตราประทับสมบัติซึ่งมีน้ำหนักนับหมื่นจินก็ส่องสว่างด้วยแสงสีฟ้าก่อนจะตกเข้าไปในปากงู

"บูม"

ผนึกเซียนกระแทกเข้ากับศีรษะของงูเฒ่าอย่างแรง งูเฒ่าสั่นสะเทือนเล็กน้อยแต่ไม่มีร่องรอยความเสียหาย

เขาข้างหนึ่งของมันยิงแสงศักดิ์สิทธิ์เข้าใส่ตราประทับเซียนส่งผลให้ตราประทับเซียนบินกลับหลังและตกลงไปกระแทกกองหินจนกองหินที่อยู่ตรงนั้นแหลกเป็นผุยผง

ตราประทับเซียนไม่ได้ถูกทำลาย ท้ายที่สุดแล้วนี่คืออาวุธที่เคยเป็นของท่านลุงของฮั่นเฟยหยู ของชิ้นนี้เป็นของวิเศษที่ทรงพลังซึ่งเขามอบให้กับฮั่นเฟยหยูเก็บไว้ป้องกันตัว น่าเสียดายที่มันไม่สามารถทำอันตรายงูยักษ์ตัวนี้ได้

“ท่านลุง...ช่วยด้วย!”

ฮั่นเฟยหยูผู้ซึ่งถูกงูอสูรดูดขึ้นไปในอากาศอีกครั้งได้กรีดร้องออกมาด้วยความกลัว

ในขณะนี้จี้หยกบนหน้าอกของเขาฉายแสงออกมาด้วยความรุ่งโรจน์สร้างม่านพลังด้วยแสงสีทองและตรึงเขาไว้กลางอากาศทำให้งูไม่สามารถกลืนเขาลงไปได้

ฮั่นเฟยหยูนึกขึ้นได้ในทันทีว่านี่คือจี้หยกที่ลุงของเขาบอกให้เขาพกติดตัวไปด้วย และตอนนี้ดูเหมือนว่าในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญชีวิตของเขาจะถูกเก็บกู้กลับคืนมาได้สำเร็จ

บนหน้าผาที่อยู่ห่างไกลจู่ๆแสงสีเขียวก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและร่างหนึ่งก็กำลังพุ่งเข้ามาในทิศทางนี้อย่างรวดเร็ว งูเฒ่าดูหวาดกลัวและรีบถอยหนีโดยปล่อยฮั่นเฟยหยูทิ้งไว้กลางอากาศ

หลี่หลินและหลี่อวิ๋นก็แสดงท่าทางมีความสุขในขณะที่ฮั่นเฟยหยูตะโกนเสียงดังมากยิ่งขึ้น

"ท่านลุงช่วยข้าด้วย!"

ลำแสงสีเขียวหยุดลงในพริบตา ผู้อาวุโสที่มีร่างกายง่อนแง่น และมีผมกระเซิงก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ เขาจับตัวฮั่นเฟยหยูไว้และปล่อยเขาลงที่พื้น หลี่หลินและหลี่อวิ๋นรีบวิ่งเข้ามาแสดงความเคารพทันที

ในระยะไกลเย่ฟ่านและผังป๋อก็หยุดเช่นกัน ทั้งสองมองหน้ากัน มีความรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและต้องการหนีทันที

แต่พวกเขาพบว่าดวงตาของชายชราจับจ้องมายังพวกเขา พวกเขาถูกล็อคเป้าหมายไว้แล้วไม่ว่าจะหนีไปอย่างไรก็คงไม่สามารถหนีพ้น

ร่างของผู้อาวุโสคนนี้ไม่สูงมากนักและมันก็ผอมแห้งจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ร่างกายของเขาง่อนแง่นสั่นไหวพร้อมที่จะล้มได้ตลอดเวลา

“ผู้อาวุโสฮั่นโชคดีที่ท่านมาถึงทันเวลา ไม่อย่างนั้นพวกเราที่นี่คงตายกันหมด…” หลี่หลินและหลี่อวิ๋นกล่าวด้วยความหวาดกลัวหลังจากนั้นพวกเขาก็จ้องมองไปยังเย่ฟ่านและผังป๋อ

“คราวนี้พวกเจ้าตายแน่!”

ในขณะเดียวกันฮั่นเฟยหยูก็กัดฟันและกระซิบอะไรบางอย่างกับชายชราคนนั้น จากรูปลักษณ์ของเขาเห็นได้ว่าสถานการณ์นี้จะไม่เอื้ออำนวยต่อเย่ฟ่านและผังป๋ออย่างแน่นอน

ผู้อาวุโสฮั่นที่ผอมราวกับโครงกระดูก ไม่สนใจสามคนที่อยู่ข้างหน้าเขา เขามองไปที่งูเขาหยกที่กำลังถอยหลังกลับแล้วกล่าวว่า

"ยากที่จะหาดีงูซึ่งมีอายุมากขนาดนี้ได้ มันจะกลายเป็นยาล้ำค่าให้ข้า ... "

งูเขาหยกนั้นมีสติปัญญาไม่ได้ด้อยไปกว่ามนุษย์ มันรู้ดีว่าอันตรายมาถึงมันแล้วดังนั้นมันจึงพ่นพิษออกมาแล้วถอยหลังกลับทันที

"ว้าว"

เขาหยกที่อยู่เหนือหัวของงูเฒ่าเปล่งแสงอันศักดิ์สิทธิ์ลุกโชติช่วงในขณะที่ลำแสงนั้นก็เจาะไปที่ร่างกายของผู้อาวุโสฮั่นเช่นกัน

"แดง แดง!"

มีเสียงคล้ายการปะทะกันของโลหะ ผู้อาวุโสฮั่นถือไม้บรรทัดไม้สีเขียวทุบแสงสีทองและพิษของงูกระจัดกระจายไปทั่วผืนป่า

งูเขาหยกรู้สึกอันตรายมันจึงต้องการจะถอยห่างออกจากที่นี่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ อย่างไรก็ตามผู้อาวุโสฮั่นไม่ได้ให้โอกาสอีกต่อไป

กระบี่ไม้สีเขียวสิบสองเล่มก็พุ่งออกมาจากร่างกายที่แห้งแล้งอย่างรวดเร็วในขณะที่มันก่อตัวเป็นกรงขังขึ้นเพื่อดักงูเขาหยกให้อยู่ภายใน

"มอบเขาหยกของเจ้าออกมา ถ้าเจ้าคิดจะทำลายมันข้าจะถลกหนังเจ้าทั้งเป็น!" คำพูดของผู้อาวุโสฮั่นบูดบึ้งและเย็นชาในขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปยังงูเขาหยก

อสูรงูเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาหยกนั้นเปล่งประกายยิ่งกว่าเดิม มันต้องการรวบรวมพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดเพื่อโจมตีครั้งสุดท้าย

แน่นอนว่าผู้อาวุโสฮั่นจะไม่ปล่อยให้มันมีโอกาสได้โจมตี กระบี่ไม้สีเขียวสิบสองเล่มเรืองรองขึ้นด้วยแสงสลัวและลวดลายที่แกะสลักบนนั้นก็คืบคลานเหมือนแมลงขนาดเล็กก่อนที่กระบี่ไม้จะโจมตีไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“พัฟพัฟ……”

เลือดพุ่งออกมาและกระบี่ไม้เขียวสิบสองเล่มก็ตัดงูเขาหยกออกเป็นหลายสิบส่วน เลือดจากร่างงูใหญ่ไหลเป็นสายธารส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วทั้งป่า

ในระยะไกลเย่ฟ่านและผังป๋อสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บ ลุงของฮั่นเฟยหยูทรงพลังจนน่าเหลือเชื่อ เขาสามารถสังหารงูปีศาจตัวนี้ได้ในการลงมือเพียงครั้งเดียว

ในความเป็นจริงร่างกายของงูเฒ่านั้นแข็งแกร่งมาก มันสามารถทุบต้นไม้โบราณที่สูงตระหง่าน บดขยี้หินขนาดใหญ่และลำตัวของงูนั้นแข็งแกร่งราวกับเหล็กเพชร

แต่มันก็ไม่สามารถหยุดกระบี่ไม้สีเขียวทั้งสิบสองเล่มได้และถูกฆ่าตายทันทีด้วยฝีมือของผู้อาวุโสฮั่นที่มีร่างกายแห้งเหี่ยวเหมือนภูตผี

แสงสีเขียวกะพริบไปมาและกระบี่ไม้เขียวสิบสองเล่มถูกชุบลงไปในเลือดงูที่ไหลนองเหมือนแม่น้ำสายเล็กๆ ดูเหมือนว่ามันจะดูดซับแก่นแท้ของเลือดสัตว์อสูรทำให้ตัวกระบี่มีความสดใสมากยิ่งขึ้น

ในขณะเดียวกันเมื่อแก่นแท้ถูกดูดจนหมดสิ้นกระบี่ทุกเล่มก็บินกลับมาหาผู้อาวุโสฮั่น

ผู้อาวุโสฮั่นเดินไปข้างหน้าแล้วหยิบตราประทับเซียนยนขึ้นมาจากนั้นเขาก็ใช้มืออีกข้างหักเขาหยกของซากศพงูที่อยู่บนพื้น สุดท้ายมือของเขาก็แทงทะลุเข้าไปในร่างกายของงูและหยิบถุงน้ำดีของมันออกมาก่อนจะใส่เข้าไปในปากของตัวเอง

“อนิจจาแม้ว่ามันจะขมมาก แต่สำหรับเนื้อหนังของข้าที่กำลังจะเน่าเปื่อยมันกลับกลายเป็นสารอาหารที่ล้ำค่าอย่างยิ่ง” คำพูดของเขาเลือนลางและน่ากลัว แม้แต่หลี่หลินและหลี่อวิ๋นก็ยังรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย

หลังจากนั้นเขาเริ่มสกัดเลือดงู พิษงู ฯลฯ ด้วยวิธีการพิเศษ โดยไม่ปล่อยให้ส่วนใดสูญเสียอย่างเปล่าประโยชน์แม้แต่น้อย

เมื่อเขาจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นสายตาเย็นชาของเขาก็กวาดมาที่ทุกคนแล้วกล่าวว่า

“พวกเจ้ากล้าเกินไปที่เข้ามาที่นี่ ลำพังอะไรกับตัวพวกเจ้าต่อให้เป็นปรมาจารย์ของสำนักก็ยังไม่กล้าเข้าไปสืบสวนในส่วนลึกของซากปรักหักพังด้วยซ้ำ”

“พวกเราผิดไปแล้ว”

ฮั่นเฟยหยูก้มหัวลงและไม่กล้าแก้ตัวแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวผู้อาวุโสฮั่นมาก ในขณะที่หลี่หลินและหลี่อวิ๋นก็ก้มหน้าลงและไม่กล้ามองผู้อาวุโสที่อยู่ข้างหน้าเช่นกัน

“ถึงแม้ว่าพวกเจ้าจะไม่มีสติปัญญาและคิดว่าการที่สัตว์อสูรพวกนั้นหนีออกจากที่นี่จะเป็นโอกาสให้พวกเจ้าได้รับประโยชน์ แต่พวกเจ้าลืมสิ่งหนึ่งไป

ทุกสิ่งในโลกนี้ต้องพูดด้วยความแข็งแกร่ง ต่อให้พวกเจ้าฉลาดกว่านี้ก็จะเป็นอะไรได้เมื่อความแข็งแกร่งของเจ้าไม่เพียงพอ”

เมื่อถึงจุดนี้น้ำเสียงของผู้อาวุโสฮั่นก็สงบลงเล็กน้อยและกล่าวว่า

“การเปลี่ยนแปลงอย่างลึกล้ำในซากปรักหักพังแม้แต่ข้าก็ต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง ตอนนี้พวกเจ้ากลับออกไปได้แล้วอย่าให้ข้าเห็นว่าพวกเจ้ายังคงวนเวียนอยู่แถวนี้อีก”

"แน่นอน!"

แม้ว่าพวกเขาจะตกลง แต่พวกเขาไม่ได้เดินจากไปในทันที ดวงตาของพวกเขากวาดไปในทิศทางของเย่ฟ่านและผังป๋อ เจตนาฆ่าของพวกเขาไม่ถูกปิดบังแม้แต่น้อย

“อย่าเพิ่งไป!”

ผู้อาวุโสฮั่นตะโกนเข้าหาพวกเย่ฟ่านซึ่งกำลังจะวิ่งนี้ร่างกายผอมแห้งและเสื้อคลุมสีดำซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความตายปรากฏอยู่ด้านหน้าของเด็กหนุ่มทั้งสองโดยไม่รู้ตัว