ตอนที่แล้วตอนที่ 46 : เหล่าจือหลี่ปู่ฟานคนนี้ถูกกำหนดให้เป็นคนพิเศษ!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 48 :ไม่ได้จบจากมหาลัยหญิงล้วนซะหน่อย~

ตอนที่ 47: หลี่ปู้ฟานที่ถูกทิ้งอย่างเย็นชา


ตอนที่ 47: หลี่ปู้ฟานที่ถูกทิ้งอย่างเย็นชา

ทุกคนมองไปที่หลี่ปู้ฟานอย่างมีความหวัง

หลี่ปู้ฟานเปิดโหมดลำโพงเพื่อให้ทุกคนได้ยินสิ่งที่เขาจะคุยกับพ่อของตัวเอง เพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเขานั้นเจ๋งไหน!

“พ่อครับช่วยอะไรลูกคนนี้หน่อยสิครับ ครูของผมตอนนี้เขาถูกขังอยู่ในเรือนจำข้อหาฆ่าคนตาย พ่อช่วยใช้เส้นสายพาเขาออกมาหน่อยได้ไหม”

พูดจบเสียงที่ฟังดูจริงจังมากของพ่อของหลี่ปู้ฟานก็ดังสวนกลับมาจากโทรศัพท์มือถือ

“ฟานเอ๋อร์ ลูกล้อพ่อเล่นรึยังไง? ข้อหาฆ่าคนตายเนี่ยนะ! พ่อจะไปประกันตัวคนที่ก่อคดีร้ายแรงแบบนี้ได้ยังไง และรู้ไหมว่าถ้าจะช่วยมูลค่าที่ต้องจ่ายมันสูงขนาดไหน แล้วต่อให้พ่อช่วยพ่อจะได้อะไรกลับมาล่ะ?”

หลี่ปู้ฟานได้คุยกับพ่อของเขามาก่อนแล้วว่าพวกเขานั้นจะต้องพูดอะไรบ้าง ดวงตาของเขาเหลือบมองไปทางสองแม่ลูกและยิ้มออกมาลับๆก่อนจะพูดต่อว่า

“แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของลูกชายพ่อทั้งชีวิตเลยนะ ครูหยางอาจจะเป็นครอบครัวเดียวกับเราในอนาคต พ่อจะยอมไม่มีลูกสะใภ้แล้วใช่ไหม”

หลิวหยานที่ได้ยินก็เข้าใจว่ามันเป็นเพียงแค่มาตรการชั่วคราวของหลี่ปู้ฟาน และเธอก็ไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องนั้นมากนัก

สิ่งต่างๆค่อยๆเปลี่ยนไป

คุณพ่อหลี่ยิ้มและกล่าวว่า “โอ้ เป็นอย่างนี้นี่เอง ในเมื่อในอนาคตจะเป็นครอบครัวเดียวกัน เรื่องของลูกสะใภ้พ่อจะจัดการเอง วางใจเถอะ”

หลังจากนั้นหลี่ปู้ฟานก็ให้ข้อมูลครูหยางไป

บี๊บ~

โทรศัพท์วางสายแล้ว

หลี่ปู้ฟานอดไม่ได้ที่จะมองหน้าหยางยี่ยี่อีกครั้ง

นางฟ้าตัวน้อยคนนี้ยิ่งมองยิ่งสวย เธอมีรูปร่างที่ผู้หญิงที่ไหนได้เห็นก็ต้องอิจฉา

หยางยี่ยี่อึดอัดไม่น้อยที่ถูกจ้องด้วยสายตาที่ร้อนแรงขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงไปแอบอยู่ที่หลังผู้เป็นแม่ของเธอความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจเหมือนกำลังบอกเธอว่าหลี่ปู้ฟานคนนี้ไม่ได้คิดดีกับเธอแน่

หลี่ปู้ฟานหัวเราะออกมา “คุณแม่ สถานการณ์มันบังคับน่ะครับ ถ้าผมไม่พูดไปพ่อคงไม่ยอมช่วยผมแน่!”

หลิวหยานยิ้มอย่างมีความสุข "ฉันรู้ว่าเธอทำเพื่อเหล่าหยางของพวกเรา"

ห้านาทีต่อมา ประตูห้องรอของครอบครัวก็เปิดออก

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนพาหยางตงเหิงมาส่งดวงตาของทุกคนต่างสว่างขึ้นทันที

โอ้พระเจ้า!

ได้รับการปล่อยตัวแล้วจริงๆ!

“เหล่าหยางในที่สุด คุณก็ออกมาได้แล้ว!

“พ่อ~”

แม่และลูกสาวของหลั่งน้ำตา และครอบครัวทั้งสามก็โอบกอดกันและร้องไห้!

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่ปู้ฟานก็ปรากฏออกมา

พ่อฉันเจ๋งสุดๆ!

ด้วยเส้นสายของเขาเพียง 5 นาทีก็ได้รับการปล่อยตัวแล้ว

สุดยอดไปเลย!

ในเวลานี้ ครอบครัวของครูหยางไม่มีใครหันมาขอบคุณเขา เขามองไปที่นางฟ้าตัวน้อยหยางยี่ยี่ด้วยสายตาที่ชื่นชม เมื่อมองไปที่เอวของเธอมันคงจะดูดีไม่น้อยถ้าเขาได้เอามือเข้าไปโอวมันไว้!

ในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของเขาก็ไม่มีใครเทียบกับเธอได้เลยแม้แต่น้อย!

“เหล่าฟาน พ่อของนายสุดยอดไปเลย เขาปล่อยครูหยางออกมาได้รวดเร็วจริงๆ”

“ใช่ มันสุดยอดมาก!”

“ปู้ฟาน พ่อนายสุดยอดมาก!”

หลิวหยานก็วิ่งออกไปข้างหน้าและจับมือหลี่ปู้ฟานอย่างตื่นเต้น: "ปู้ฟาน ขอบคุณมากนายเป็นนักเรียนที่ดีของเหล่าหยาง!"

หยางตงเหิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดว่าเจียงเฉินจะเป็นคนช่วยเขา แต่เขาก็คาดไม่ถึงว่าคนที่ช่วยเขาจะเป็นหลี่ปู้ฟาน?

ในตอนนั้นเอง

ช่วงเวลานี้เป็นเหมือนเวลาของหลี่ปู้ฟาน เขาในตอนนี้ดูหล่อสุด เท่สุดในเวลานี้!

“คุณแม่ ครูหยาง เรื่องแค่นี้สบายมากครับ ไม่งั้นในอนาคตจะเรียกกันว่าครอยครัวได้ยังไง”

หลิวปู้ฟานพูดออกมาโดยไม่แสดงให้เห็นถึงความดีใจบนใบหน้า

“ผมบอกแล้วว่าพ่อผมเขามีเส้นสายเยอะพอที่จะใช้เพียงฝ่ามือปิดแผ่นฟ้า!”

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น และก็เป็นพ่อของเขาที่โทรมา

และครั้งนี้ก็จะเป็นการแสดงอีกครั้ง!

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดลำโพงอย่างรวดเร็ว!

ทุกคนต่างกลับสู่ความเงียบ

หลี่ปู้ฟานพูดอย่างตื่นเต้น “พ่อ พ่อสุดยอดมากจริงๆ เพียงแค่ไม่กี่นาที พ่อก็ปล่อยตัวครูหยางออกมาได้แล้ว พ่อ พ่อ พ่อผมรักพ่อ จุ๊ป~”

???

อีกด้านของโทรศัพท์ พ่อหลี่กำลังตกตะลึงอยู่ครู้หนึ่ง “อ่า... ลูกกำลังเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า พ่อเพิ่งจะโทรหาเพื่อนๆที่สำนักงานและทางนั้นเขาก็บอกว่าครูหยางในตอนนี้ยังไม่สามารถประกันตัวออกมาได้นะ”

“อะไรนะ?”

หลี่ปู้ฟานแข็งทื่อกลายเป็นหินโดยสมบูรณ์

ทุกคนที่ได้ยินก็อึ้ง!

ไม่ใช่พ่อของหลี่ปู้ฟานที่ประกันตัวครูหยางออกมา แล้วเป็นใครกัน”

แน่นอนว่าหลี่ปู้ฟานย่อมไม่รับความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ “พ่อเลิกพูดเล่นได้แล้ว ครูหยางเขากำลังยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่ใช่พ่อแล้วใครจะประกันตัวเขาออกมาได้ พ่อเลิกพูดเล่นเถอะครับ”

พ่อหลี่ ⊙ω⊙?

พ่อหลี่ตกตะลึง เป็นไปได้ไหมว่าข้อมูลที่เพื่อนเขาบอกมาผิดพลาด?

หรือบางทีเพื่อนของเขาอาจจะอยากเซอร์ไพรส์เขากัน?

คุณพ่อหลี่ยิ้มอย่างเชื่องช้าและตอบทันทีว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าเพื่อนพ่อจะล้อเล่น ได้รับการประกันตัวแล้วก็โอเคแล้วล่ะ”

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนกลับมาอารมณ์ดีกันอีกครั้ง

“สุดยอดไปเลย!”

“เส้นสายที่ทำได้แบบนี้อีกฝ่ายต้องเป็นผู้กำกับขึ้นไปเท่านั้น!”

ในเวลานี้เอง

ที่บริเวณด้านข้าง ตำรวจที่เต็มไปด้วยความซื่อตรงในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

คิดว่ากรมตำรวจเป็นที่แบบไหนกัน? คิดว่าอยากจะยัดเงินก็ยัดได้ตามต้องการรึยังไง?

“พวกคุณน่ะคิดมากเกินไปแล้ว คุณหยางตงเหิงเป็นญาติกับเจ้าหน้าที่เจียงจากกองบัญชาการตำรวจอาชญากรรมของเรา เขารายงานเรื่องของคุณหยางไปที่กองบัญชาการโดยตรง และผู้กำกับของทางนี้ก็ได้รับคำสั่งให้ปล่อยตัวคุณหยางโดยตรงจากกองบัญชาการ ส่วนคนในสายที่พวกคุณเพิ่งจะพูดด้วย ผมว่าผมรู้ว่าเขานั้นน่าจะรู้จักใครน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของผมที่ยืนเป็นยามเฝ้าประตูทางเข้าน่ะ”

ตำรวจคนนี้พูดออกมาจบก็ยิ้มออกมาอย่างดูถูก

ฮึ่ม~

ในฐานะที่เป็นตำรวจที่ซื่อสัตย์ ความคิดแบบนี้แน่นอนว่าเขาต้องไม่ยอม!

ทุกคนตกตะลึง

น่าอายมาก!

สรุปแล้วคนที่พวกเรารู้จักเป็นยามเฝ้าประตู?

พระเจ้านี่มัน...น่าอายเกินไปแล้ว!

แล้วหนึ่งฝ่ามือปิดท้องฟ้าล่ะไปไหน?

น่าเสียดาย!

คุณพ่อหลี่ต้องการเข็มเย็บใบหน้าของเขาโดยด่วนจึงรีบวางสายไปอย่างเงียบๆทันที

แทบจะอาเจียนเป็นเลือด!

หลี่ปู้ฟานตกตะลึงจนยืนไม่ไหวและนั่งลงบนพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและไม่อยากเชื่อ

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! จะไม่ใช่พ่อของฉันได้ยังไง! เจ้าหน้าที่เจียง เจ้าหน้าที่เจียงเป็นใครกัน?”

เพื่อนร่วมชั้นมองหน้ากัน เพราะในชั้นมีเพียงคนเดียวที่แซ่เจียง!

อาจจะเป็น...

"เจียงเฉิน!!!"

ชื่อนี้ระเบิดขึ้นมาบนหัวของเพื่อนร่วมชั้นทุกคน!

หยางยี่ยี่ยิ้มออกมาทันที “ต้องเป็นพี่เจียงเฉินแน่ๆ ต้องเป็นพี่เจียงเฉินแน่นอน! นึกกไม่ถึงเลยว่าพี่เจียงจะเป็นตำรวจไปแล้ว! เท่จริงๆเลย! แล้วตอนนี้พี่เจียงไปไหนแล้ว”

หยางตงเหิงก็แสดงรอยยิ้มพอใจออกมาบนใบหน้าของเขา

แม้ว่าเขานั้นไม่ลูกชาย แต่เขาก็มีเจียงเฉินที่เป็นนักเรียนที่ดีที่สุดของเขา และก็ปฏิบัติกับเขาเหมือนกับลูกชายของตัวเองตลอดเวลาสามปีที่เจียงเฉินเรียนอยู่ตั้งแต่เช้าจนเย็น

ตอนนี้เขาได้ยินว่าเจียงเฉินนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจในกองอาชญากรรมมันก็อดที่จะทำให้เขาภูมิใจไม่ได้จริงๆ

"เจียงเฉิน...เจียงเฉิน ช่วยฉันไว้"

“โอ้ว! เจียงเฉินทั้งยอดเยี่ยมและหล่อเหลาจริงๆ!”

“ใช่! ฉันคิดว่าเขาหล่อมากตั้งแต่ตอนอยู่มัธยม! ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นตำรวจกองอาชญากรรม ดูเหมือนว่ายศยังจะสูงมากด้วย!

"เจ๋งมาก!"

“เจียงเฉินไม่เพียงหล่อแต่เท่ด้วย! ฉันรักเขาจริงๆ!”

"..."

หยางยี่ยี่ในตอนนี้เหมือนจะพบกับศัตรูเต็มไปหมด ไม่ดีแล้ว พี่เจียงเฉินต้องเป็นของฉันคนเดียว~(◔◡◔)

หลี่ปู้ฟานถูกทิ้งให้อยู่ในความหนาวเย็นอย่างสมบูรณ์

ไม่มีใครสนใจ!

น่าเวทนา!

ไม่มีใครสนหรอกว่าเขาจะอายหรือไม่!

หลี่หมิงฮุ่ยที่เงียบไปนานรู้สึกว่าเขาต้องพูดอะไรสักอย่าง

พูดเพื่อเจียงเฉิน!

หลี่หมิงฮุ่ยเริ่มเล่าเรื่องราวออกมา “อันที่จริงความแข็งแกร่งของเจียงเฉินในตอนนี้น่ะ เกินกว่าที่พวกเราคาดคิดไปไกลแล้ว เขาไม่ใช่แค่ตำรวจ...”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด