428 - คู่ต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา
428 - คู่ต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา
จุดที่เอี้ยนลี่เฉียงซุ่มโจมตีทั้งสามนั้นอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งของหูไห่เหอตั้งแต่แรก ห่างออกไปเพียงไม่กี่ร้อยวา
แม้ว่าหูไห่เหอจะไม่เห็นอะไรเลย แต่เขาเข้าใจสถานการณ์ในทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องของม้าแรดและเสียงร้องสั้นๆมาจากทิศทางนั้น
เขาเกร็งเมื่อเห็นเอี้ยนลี่เฉียงกลับมาและบอกว่าให้ออกไปจากที่นี่
หูไห่เหอจุดไฟรถม้าอีกครั้งและขับรถไปพร้อมกับโบกแส้ของเขา ล้อหมุนรถอย่างรวดเร็วขณะที่รถม้าวิ่งไปข้างหลังเอี้ยนลี่เฉียง
“ฮึก… ฮึก… ฮึก…!”
ค่ำคืนนั้นมืดมิด เนื่องจากวันนี้อากาศดี ทัศนวิสัยบนถนนบนภูเขาจึงเหมาะสมภายใต้แสงจันทร์และดวงดาวบนท้องฟ้า พวกเขาสามารถเร่งความเร็วได้เร็วเท่าที่ต้องการเพราะถนนส่วนใหญ่ว่างเปล่าในตอนกลางคืน
หลังจากขับเร็วไปตามถนนบนภูเขานานกว่าหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็เห็นกลุ่มคนเดินทางอีกกลุ่มในตอนกลางคืน
เป็นกองคาราวานที่มีม้าประมาณสามสิบตัว รถม้าสี่สิบคัน และผู้คนกว่าร้อยคนที่เป็นพ่อค้าหรือนักเดินทาง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะร่วมมือกันชั่วคราว
เมื่อได้ยินเสียงกีบกีบวิ่งมาจากด้านหลัง หลายคนในกลุ่มจึงหันศีรษะไปรอบๆ บางคนถึงกับจับคันธนูที่พวกเขาแบกไว้ด้วยความตื่นตัว
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงและหูไห่เหอปรากฏตัวในสายตา ทุกคนผ่อนคลายหลังจากพบว่าเป็นเพียงม้าและรถม้าที่มาจากด้านหลัง ท้ายที่สุดมันเป็นไปไม่ได้ที่โจรจะส่งคนเพียงสองคนมาปล้นกลุ่มใหญ่เช่นนี้
ฮี้…! เอี้ยนลี่เฉียงชะลอความเร็วลงทันทีเมื่อเขาไปถึงกองคาราวาน เขาป้องหมัดให้กับผู้คนที่เดินอยู่ท้ายกลุ่ม
“ขอโทษนะ ทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปยังแคว้นคุนหรือเปล่า”
“ใช่ พวกเราได้ร่วมเดินทางไปกันที่แคว้นคุน และเรากำลังวางแผนที่จะเดินทางข้ามคืน หากเจ้ากำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางเดียวกัน ทำไมไม่เดินทางไปกับเราเพื่อความปลอดภัย? กลุ่มโจรธรรมดาจะไม่กล้าปล้นคนกลุ่มใหญ่เช่นนี้!”
เมื่อสังเกตเห็นม้าและรถม้าที่งดงามผิดปกติของเอี้ยนลี่เฉียง พ่อค้าสูงอายุคนหนึ่งยิ้มทันทีขณะที่เขาเชิญเอี้ยนลี่เฉียงและเพื่อนของเขาให้เข้าร่วม
เพราะยิ่งมีคนมากเท่าไหร่ กลุ่มก็จะยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเพิ่มขนาดของกลุ่มไปพร้อมกัน
“ตกลง เรากำลังจะไปแคว้นคุนด้วย ขอพี่น้องทุกท่านจะได้รังเกียจ!”
เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มแล้วหันไปหาหูไห่เหอ
“ข้าเดาว่าเจ้าพูดถูก ตราบใดที่เราเดินไปตามถนนให้เร็วขึ้นอีกนิด เราก็จะพบกับกลุ่มที่สามารถเข้าร่วมได้อย่างแน่นอน ซึ่งจะทำให้ปลอดภัยมากขึ้น ข้าเดาไม่ผิดที่พาเจ้ามาด้วยเจ้าได้เรียนรู้อะไรมากมายจากประสบการณ์การเดินทางหลายปี!”
หูไห่เหอเป็นคนที่มีไหวพริบ เมื่อเขาได้ยินเอี้ยนลี่เฉียงกล่าวเขาก็ยิ้มทันทีเช่นกัน
“นายน้อยยกย่องเกินไปแล้ว นายผู้เฒ่าเตือนเราให้ให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของท่านในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ ดังนั้นนายผู้เฒ่าจึงส่งข้ามาเป็นคนขับรถให้นายน้อย!”
"เป็นเช่นนั้น"
เมื่อได้ยินการสนทนาระหว่างเอี้ยนลี่เฉียงและหูไห่เหอ ทุกคนในกลุ่มก็สันนิษฐานว่าเอี้ยนลี่เฉียงเป็นคุณชายจากตระกูลผู้มั่งคั่งที่ออกมาท่องเที่ยว พวกเขาสงบลงและไม่กังวลอีกต่อไป
การเดินทางของพวกเขาดำเนินต่อไปจนถึงเวลาเกือบห้าทุ่มหลังจากเดินทางมากว่าร้อยลี้ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเมืองขนาดใหญ่ที่คึกคักริมฝั่งแม่น้ำลู่ ซึ่งพวกเขาแยกกันหาที่พักหลังแยกจากกัน
แคว้นคุนอยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำลู่ เมืองนี้มีท่าเทียบเรือขนาดใหญ่ มีเรือข้ามฟากและเรือโดยสาร แต่พวกเขาจะไม่ข้ามแม่น้ำหลังจากมืดเนื่องจากกระแสน้ำเชี่ยวกรากในตอนกลางคืน ดังนั้นกลุ่มนี้จึงได้แต่รอจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นจึงจะข้ามแม่น้ำได้
เอี้ยนลี่เฉียงพบโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดในเมืองและจองลานส่วนตัวเพื่อพักค้างคืน
…
“นายน้อย… … เมื่อกี้ท่านฆ่าใครหรือเปล่า?”
เมื่อหยูชิงนำน้ำเข้ามาในห้องเพื่อให้เอี้ยนลี่เฉียงทำความสะอาด นางก็ถามคำถามของนางด้วยเสียงที่นุ่มนวลเมื่อ เอี้ยนลี่เฉียง กำลังล้างหน้า
มือของเอี้ยนลี่เฉียงหยุดและเขามองไปที่หยูชิง หลังจากเงียบไปสองลมหายใจ เขาก็พยักหน้าอย่างสงบ
“ใช่ มีคนร้ายตามเรามา พวกเขากำลังหาทางทำร้ายเรา ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกำจัดพวกมันเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีกในอนาคต
ถ้าเจ้ากลัวข้าจะอนุญาตให้เจ้าหันหลังกลับตอนนี้ ข้าสามารถหาใครสักคนจากหน่วยงานคุ้มกันเพื่อส่งเจ้ากลับไปที่เมืองหลวงของจักรวรรดิ”
“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” หยูชิงก้มศีรษะลงน้ำเสียงของนางดูนุ่มนวลขึ้น แต่ก็กระชับขึ้นเช่นกัน
“ข้าเชื่อว่าท่านเป็นคนดีและจะไม่มีวันฆ่าผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นคนที่เจ้าฆ่าต้องเป็นคนไม่ดี ข้าจะตามท่านไปทุกที่ เสียดายที่ข้าไม่เคยฝึกฝนการต่อสู้ไม่เช่นนั้นคงสามารถเป็นมือเป็นเท้าให้ท่านได้!”
“อย่ากังวล เมื่อถึงเมืองผิงซีข้าจะสอนศิลปะป้องกันตัวให้เจ้าถ้ามีเวลา!” เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าฆ่าคน”
“ลูกธนูที่ท่านนำกลับมาที่รถม้ามีลูกศรน้อยกว่าสามลูก ข้าได้ยินจากพี่ไห่ว่าท่านมีพรสวรรค์ด้านการยิงธนู ดังนั้นข้าเดาว่าท่านไปฆ่าคนสามคนเมื่อเราหยุดรถม้า!”
“ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนช่างสังเกตขนาดนี้!” เอี้ยนลี่เฉียงตระหนักได้ทันทีว่าหยูชิงนั้นเหมือนกับตัวนางในอนาคตทุกประการ
"โอ้ใช่ เจ้าจำชุดผู้ชายที่ข้าขอให้เจ้าเตรียมก่อนออกเดินทางได้ไหม? พรุ่งนี้เช้าเจ้าควรจะเปลี่ยนเป็นมันและปลอมตัวเป็นบ่าวรับใช้ของข้า ซึ่งจะทำให้สะดวกยิ่งขึ้นระหว่างการเดินทาง”
"ตกลง!" หยูชิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
…
เช้าวันรุ่งขึ้นหยูชิงสวมชุดผู้ชายตามคำสั่งและซ่อนผมของนางไว้ในหมวก เนื่องจากนางอ่อนแอผอมแห้งและอายุน้อยจึงเป็นเรื่องยากสำหรับคนทั่วไปที่จะแยกแยะเพศของนาง
หากนางจงใจพูดด้วยน้ำเสียงที่หยาบกระด้างขณะแต่งตัวเหมือนเด็กผู้ชายแม้แต่เอี้ยนลี่เฉียงก็ยังจำไม่ได้
เอี้ยนลี่เฉียงและเพื่อนๆของเขาขึ้นเรือขนส่งลำใหญ่ลำแรกสุดและข้ามแม่น้ำลู่เพื่อเข้าสู่แคว้นคุน จากนั้นพวกเขาก็ใช้เวลาหนึ่งวันเดินทางตามแม่น้ำลู่และมาถึงเมืองหลิงไป่ซึ่งเป็นเมืองใหญ่ในแคว้นคุนในวันเดียวกัน
เอี้ยนลี่เฉียงขายรถม้าซึ่งได้รับเป็นของขวัญจากผู้จัดการอู๋ให้กับพ่อค้าในเมืองในราคาถูก จากนั้นเขาก็แทนที่ด้วยรถม้าธรรมดาก่อนที่ทั้งสามจะหายตัวไปในทะเล…
…
"อะไร? เจ้าแพ้เอี้ยนลี่เฉียงเหรอ?”
มือของหลินชิงเทียนที่ถือพู่กันหยุดกลางอากาศ หมึกสีดำที่ปลายพู่กันหยดลงบนกระดาษที่อยู่ด้านล่าง และทำให้ภาพแมงป่องอันงดงามเสียหายทันที
กู่ชุนยี่อดไม่ได้ที่จะก้มหัวลง สายตาของหลินชิงเทียนทำให้เขาหวาดกลัว
“ข้าเพิ่งได้รับข่าวว่าทหารสามคนที่ข้าส่งไปเพื่อติดตามเอี้ยนลี่เฉียงหายตัวไปหลายวันแล้ว พวกเขายังไม่ได้พบกับผู้ติดต่อตามรายทาง…” เขารายงานอย่างเศร้าโศก
“เจ้าสูญเสียการติดตามเอี้ยนลี่เฉียงที่ไหน”
“แคว้นลู่!”
"เมื่อไหร่?"
“สิบเอ็ดวันแล้วที่ทหารสามคนจากกรมอาญาหายตัวไป!”
หลินชิงเทียนเงยหน้าขึ้นเพื่อดูภาพวาดที่ซับซ้อนบนผนังในห้องทำงานของเขาขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง
“สิบเอ็ดวัน… แคว้นลู่…”
“แคว้นลู่อยู่ค่อนข้างไกลจากเมืองหลวงของจักรวรรดิ การตรวจสอบและการสื่อสารโดยทุกฝ่ายต้องใช้เวลา กว่าจะรู้ตัวในวันนี้ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว…”
“เจ้าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการถ่ายทอดคำสั่งจากเมืองหลวงไปยังแคว้นลู่?”
“แม้จะระดมคเจ้าหน้าที่มากมายจากกรมอาญาก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวัน…”
“เอี้ยนลี่เฉียงเดินทางในเส้นทางเดียวกับที่เขาเคยใช้ตอนที่พาซุนปิงเฉินกลับจากมณฑลกานใช่หรือไม่”
กู่ชุนยี่ประหลาดใจ “อา นายท่านรู้ได้อย่างไร”
“ไม่ต้องติดตามเอี้ยนลี่เฉียงอีก หากข้าเดาไม่ผิดคนของเจ้าน่าจะตายหมดแล้ว!”
หลินชิงเทียนจุ่มแปรงของเขาลงในหมึกอีกครั้ง จากนั้นจึงทาสีทับรอยเปื้อนบนภาพวาดที่ 'เสียโฉม' โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลย
“เอี้ยนลี่เฉียง รู้ว่าเขาถูกติดตามตั้งแต่เริ่มต้น ความจริงที่ว่าเขาได้เลือกเส้นทางเดียวกับที่เขาเคยพาซุนปิงเฉินกลับมาที่เมืองหลวงก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาตั้งใจจะล่อคนของเจ้าไปสังหาร
จากนั้นเขาก็เลือกที่จะกำจัดพวกมันในมณฑลลู่เพราะอยู่ไกลจากทั้งเมืองหลวงของจักรวรรดิและแคว้นกาน ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวันในการส่งข้อความใดๆกลับมายังเมืองหลวง
แม้ว่าเจ้าจะจัดเตรียมแผนใหม่ได้ทันเวลาก็ยังต้องใช้เวลาทั้งหมดสี่วัน ซึ่งเพียงพอสำหรับเขาในการหลบซ่อนตัว
เมื่อถนนแยกจากแคว้นลู่ เขาจะมีเส้นทางทางเลือกมากมายเพื่อไปถึงแคว้นกาน เจ้าจะไม่สามารถจับตาดูเขาได้ไม่ว่าเจ้าจะมีคนเท่าไหร่ก็ตาม”
“เอี้ยนลี่เฉียง เจ้าเล่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
กู่ชุนยี่กล่าวด้วยสีน่าเหลือเชื่อ ความประทับใจของเขาที่มีต่อเอี้ยนลี่เฉียงนั้นไม่ได้มีอะไรมากกว่าเด็กน้อยคนหนึ่ง
“บางทีเราอาจจะประเมินชายหนุ่มคนนั้นต่ำไป เขามีความสามารถมากพอที่จะสร้างชื่อให้ตัวเองในเมืองหลวงของจักรวรรดิได้ในเวลาอันสั้น เขาจะเป็นตัวละครเล็กๆได้อย่างไร!”
กู่ชุนยี่โกรธจัดที่เสียรู้ให้กับเด็กน้อยคนหนึ่ง
“เอี้ยนลี่เฉียงกล้าดียังไงถึงกล้าลงมือสังหารเจ้าหน้าที่ของกรมอาญา ข้าจะลากเขามาตัดศีรษะทันที!”
“ประเด็นคือเจ้าไม่มีหลักฐาน เจ้าจะอ้างได้อย่างไรว่าเอี้ยนลี่เฉียงฆ่าเจ้าหน้าที่สามคนที่หายไปจากกรมอาญา เจ้าจะตอบวังหลวงอย่างไรเมื่อถูกถามว่าคนของเจ้าไปทำอะไรที่แคว้นลู่?”
“จ-ถ้าอย่างนั้น… ข้าควรทำอย่างไรนายท่าน?”
"เจ้าคิดยังไงกับสิ่งนี้?"
หลินชิงเทียนยกพู่กันขึ้นและขัดจังหวะกู่ชุนยี่
"อา!"
กู่ชุนยี่มองไปที่ภาพวาดของหลินชิงเทียน และค้นพบทันทีว่าคนหลังได้เปลี่ยนจุดหมึกให้กลายเป็นผึ้งที่น่ารักบนดอกไม้ ผึ้งนั้นสดใสและมีชีวิตชีวามาก มันดูไม่เหมือนสิ่งที่หลินชิงเทียนวาดบนรอยเปื้อนหมึกเลย
“นายท่านทักษะการวาดภาพของท่านช่างงดงามและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว! ด้วยผึ้งตัวนี้ภาพวาดของทำดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาทันที!” กู่ชุนยี่ยกยอเขา
“การสงครามไม่เบื่อหน่ายกลอุบาย มันอยู่ที่ว่าเจ้าจะสามารถพลิกแพลงสิ่งต่างๆให้เป็นประโยชน์ได้หรือไม่!”
“นายท่าน เราจะปล่อยให้เอี้ยนลี่เฉียง ออกไปอย่างนั้นหรือ” กู่ชุนยี่ถามค่อนข้างไม่เต็มใจ
การแสดงออกที่เยือกเย็นปรากฏบนใบหน้าของ หลินชิงเทียน “แน่นอนว่าไม่ ในเมื่อเขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพฉีอวิ๋นก็แจ้งให้ชนเผ่าชาตูทั้งเจ็ดเป็นคนจัดการซะ!”
“เข้าใจ...”
“เจ้าเป็นถึงเสนาบดีกรมอาญาอย่าปล่อยให้อารมณ์ครอบงำจิตใจของตัวเอง…”
“ขอรับนายท่าน ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีก...”
(เดี๋ยวลงให้อีกครับ)
