ตอนที่ 57 การโจมตีอันป่าเถื่อนและลูกศรที่ไม่คาดคิด
ตอนที่ 57 การโจมตีอันป่าเถื่อนและลูกศรที่ไม่คาดคิด
มันรู้จักชื่อเรา...
ผู้เล่น...ไม่สิ NPC มากกว่า มันร่วมมือกับโจรที่เป็นผู้เล่นสินะ แล้วทำเพื่ออะไรกัน ทั้งที่ได้เรียนที่สถาบันศาสตร์นักรบแท้ ๆ ความสำเร็จในอนาคตของมันมากเกินกว่าพวกโจรเหล่านั้น
เดี๋ยวก่อนมันบอกว่า เราเข้าใจมัน แต่อาลีน่าไม่เข้าใจ เซนซามาจากโควตากองทัพ เราก็เช่นกัน สิ่งที่ทำให้ผู้ที่มาจากโควตากองทัพลำบากที่สุดคืออะไร เงินยังไงละ!
“แบบนี้นี่เอง พวกมันติดสินบนสินะ พวกมันให้เท่าไหร่”
กายพูดในสิ่งที่ตนคิดได้ออกไป มันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า NPC ผู้นี้ได้เงินเท่าไหร่ แต่มันคงไม่น้อยอย่างแน่นอน
“ฮ่า ๆ เจ้า ฉลาดกว่าที่คิดซะอีก ใช่แล้วมันติดสินบนให้ข้าจริง ๆ ตอนแรกข้าว่าจะชวนเจ้าด้วย แต่แบบนั้นมันเก็บความลับลำบาก ส่วนแบ่งนั้น...” เซนซาจงใจลากเสียงพูดและยกมือขึ้นโชว์สามนิ้วให้กายดู
“สามพันเหรียญทอง เจ้ายอมให้พวกนั้นฆ่าพวกพ้องเพียงเพื่อเงินสามพันเหรียญทอง” อาลีน่าพูดออกมาด้วยความโกรธแค้นมาก
เซนซาส่ายหัวและกล่าว “ไม่ใช่สามพันเหรียญทอง แต่เป็น 30 เปอร์เซ็นต์ของสิ่งที่ปล้นมาได้ ลองนึกดูพวกลูกคุณหนูทั้งหลายใส่แต่ชุดเกราะราคาแพง เพียงร้อยคนอาจจะสามารถเอาของที่ปล้นไปขายได้นับแสนเหรียญแล้ว ฮ่า ๆ เป็นยังไงข้าฉลาดใช่ไหม”
“เจ้าไม่กลัวว่าถ้าถูกจับได้จะโดนทางสถาบันศาสตร์นักรบไล่ล่าอย่างนั้นเหรอ”
“กลัวสิ แต่ถ้าพวกเขาไม่รู้...”
เซนซายิ้มออกมาอย่างน่ากลัวกระโจนเข้าหากายและอลีน่า ดาบข้างเอวของมันชักออกมาอย่างรวดเร็ว ฟาดฟันด้วยศิลปารต่อสู้ ฟัน ขั้น 2 เขามา
กายหยิบยกค้อนขวานมาขวางไว้ก่อนที่ดาบจะถึงตัว ดาบของเซนซาฟันเข้าเนื้อค้อนขวานส่งแรงให้กายลอยถอยหลังไป อาลีน่ารีบกลิ้งตัวไปคว้าคันธนูที่ตกอยู่ดึงลูกศรง้างคันยิงออกไปใส่เซนซา แต่เพราะความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียทำให้ประสิทธิภาพในการยิงไม่สูงมากนัก
เซนซายกดาบขึ้นมากับได้ลูกศรที่ปะทะกับดาบแตกละเอียด...มันไม่เป็นอะไร
ในตอนนั้นเอง..กายที่ทรงตัวได้ฝืนอาการชาที่มือหมุนตัวปาค้อนเข้าไปที่กลางลำตัวของเซนซากระแทกดัง ปัง! นั้นทำให้เซนซาถึงกลับเสียหลักทรงตัว กายวิ่งเข้าหาคิดจะซ้ำมันอีกครั้งด้วยมีดสั้น
แต่ไม่น่าเชื่อว่าเซนซากลับมีความคล่องตัวกว่าที่คาดคิดมันบิดตัวขึ้นพร้อมแตะเข้าไปที่คอของกาย ทำให้กายล้มทั้งยืนหัวกระแทกด้วยดินภาพดับวูบไป
อาลีน่าอาศัยจังหวะนั้นยิงอีกรอบ
“ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ เจาะทะลวง ขั้น 2”
หญิงสาวกัดฟันรวมพลังปล่อยนิ้วที่ชุ่มเลือด ลูกศรพุ่งตัดผ่านอากาศ ในระยะแค่นี้ แม้แต่ต้นไม้หน้าหนึ่งเมตรยังแหลกไม่ต้องพูดถึงร่างมนุษย์
ในพริบตานั้น เสียงของเหล็กฉีกขาดก็ดังขึ้นดังสนั่นเสียดแทง พร้อมกับร่างของเซนซาหงายหลังหมุนตัวสองรอบก่อนจะล้มไป
“สำเร็จ...”
อาลีน่าพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง พลังหายใจหอบหืดอย่างรุนแรง มือสั่นเทาไม่หยุด เกิดจากการฝืนตัวเองมากเกินไป สองวันที่ผ่านมาอาลีน่าให้ศิลปะการต่อสู้หลายสิบครั้งเป็นอย่างต่ำ แม้จะได้นอนพัก แต่เธอเป็นเพียงนักรบฝึกหัดขึ้นสอง จึงไม่ได้ทรงพลังพอจะใช้ศิลปะการต่อสู้ติดต่อกันแบบนี้
ในขณะที่อาลีน่าลดความระวังตัวตอนนี้เองก็มีบางสิ่งพุ่งออกมาจากทางที่เซนซานอนอยู่แทงเข้าไปที่แขนของหญิงสาวคนเธอนั้นร้องเพราะความเจ็บ
เลือดไหลหยดสาดกระเซ็นลงพื้นที่เปียกชื้นของผืนป่า
ทำไม!
อาลีน่ามองดูบาดแผลที่แขน มีปลายดาบหักครึ่งแสบคาอยู่ ธนูในมือของอาลีน่าหลุดร่วงลงพื้น มืออีกข้างรีบประคองแขนด้วยท่าทีสั่นเทาไปทั้งตัว เลือดไหลออกมากขึ้นท่วมทั้งแขนหญิงสาว
ยิงพลาด...มันให้ดาบกันได้
ความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัว อาลีน่ากัดปากคำรามในคอเพราะความเจ็บ
เซนซาลุกขึ้นมาในมือถือดาบที่หักครึ่งไว้ มือเลือนไปดึงหัวลูกศรซึ่งคาอยู่ที่เกราะอกออก
“แค่นี้ข้าไม่ตายหรอก คนอย่างข้าผ่านอะไรมามากกว่าที่พวกคิดมากนัก” เซนซาตะคอกด้วยน้ำเสียงดุดัน มันจับดาบที่เหลือเพียงครึ่งเดินเข้าหาอาลีน่า
โดยที่มันไม่ทันสังเกตว่าชายหนุ่มที่โดนโจมตีจนน็อกไปเมื่อครู่ฟื้นขึ้นมาแล้ว
กายซึ่งตอนนี้นอนมึนอยู่ที่พื้นพยายามรวบรวมสติ เอื้อมมือไปหยิบค้อนขวานซึ่งตกหลุนอยู่ใกล้มือ คว้าและทุบเข้าไปที่เข่าของเซนซาอย่างรุนแรง
“ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ขั้น 1” กายกล่าวในใจ
ค้อนทุบเข้าไปอย่างรุนแรง ตรงหัวเข่าเป็นจุดที่ยากจะปกป้อง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเกราะแยกชิ้นแบบที่เซนซาใส่ แรงของค้อนขวานที่สามารถทุบเหล็กจนบี้แบนได้นั้น ได้ทำการบดขยี้จนขาของเซนซาบิดผิดรูป
“อ๊ากกก!!”
“ขา...ขาของข้า อ๊า!”
เซนซาร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บ มันราวกับหมู่ที่กำลังจะถูกเชือด ดวงตามีน้ำตาไหลออกมา ปากเมไปด้วยน้ำลายแหกปากไม่หยุด สายตามองไปที่ขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ มือไม้สั่นไม่หยุดเลือนไปจับหัวเข่า ซึ่งตอนนี้กระดูกแตกละเอียด เกราะตรงส่วนนั้นอัดรวมกับขาของมัน
อาลีน่าเองก็ไม่คิดว่าเซนซาจะโดนกายเล่นงานง่าย ๆ เช่นนี้ เธอรู้สึกสยองเมื่อมองไปที่ขาของเซนซา มีเพียงคำพูดเดียวที่เธอสามารถพูดออกมาได้
ป่าเถื่อน! เป็นรูปแบบการโจมตีที่ป่าเถื่อนมาก
กายไม่สนใจ มันคิดแต่เพียงว่า..บิดาจะทุบให้แหลกเลย
มันสะบัดหัวลุกขึ้นมาด้วยอาการเจ็บคอ ในมือกำค้อนขวานแน่นก่อนที่จะเล็งไปที่หัวของเซนซาทุบจากด้านหลังอย่างรวดเร็วรุนแรง
ปัก!
เซนซาที่แหกปากร้องอยู่หน้าทิ่มลงกับพื้นนอนนิ่งไม่รู้ว่าเป็นหรือ เลือดที่หัวไหลออกมาอย่างน่าขนลุก
“ถุย!” กายถุยน้ำลายลงไปซ้ำอีกครั้ง เขาไม่เคยปรานีศัตรูซ้ำได้ก็ควรจะซ้ำ กายเดินเข้าหาเซนซาที่นอนแน่นิ่งอยู่ยกค้อนขวานขึ้นมา คิดจะทุบไปที่หัวมันอีกสักครั้งสองครั้ง แต่ในตอนนั้นเองก็มีลูกศรยิงเข้าไปที่กลางหน้าอกของกายปักเข้าไปอย่างรุนแรง ค้อนในมือของกายหลุดร่วงลงพื้น
เลือดไหลออกมาจากตามหัวลูกศรที่ทะลุออกมาจากอีกหลัง
อัก!
กายสำลักเลือดออกมา จากเลือดที่ออกภายในเข้าไปขวางระบบหายใจ กายรู้สึกชาไปตามร่างมากกว่าเจ็บปวด
“ไม่!” อาลีน่ากระโจนเข้าไปรับตัวกายก่อนที่มันจะล้มลง กายพลิกหน้าหงายสายตาของมันจับจ้องไปยังทางด้านหลัง มีกลุ่มโจรผู้เล่นยืนอยู่จำนวนหนึ่ง
หนึ่งในนั้นเป็นผู้เล่นที่โจมตีกาย มันพยายามจดจำรายละเอียดให้มากที่สุด
โจรผู้เล่นคนนั้นเพศชายหน้าตาอายุราว ๆ 30 ใบหน้าดุดัน คิ้วหน้าเข้ม สายตาเต็มไปด้วยความลึกลับ แต่มุมปากกำลังเย้ยหยันแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความสะใจที่ได้ฆ่าใครสักคน การแต่งกายดูดีกว่าจะเรียกว่าโจรกระจอก ท่าทางโหดเหี้ยมไม่น้อย
จุดเด่นสุดคือที่ใบหน้ามีรอยสักรูปหัวกะโหลกสีแดงอยู่แก้มข้างขวา
บ้าเอ๊ย! ดันมาตายแบบนี้ซะได้
กายรู้สึกเศร้าในใจ มันหลับตาลงช้า ๆ เพราะตัวละครเดวินรู้สึกง่วงนอนมาก ภาพสุดท้ายที่มันเห็นคือกลุ่มโจรผู้เล่นกำลังวิ่งกรูกันเข้ามาทางพวกตน
“อย่าตายนะ ไอ้บ้า...อย่าตายนะ”
“เจ้าจะมาตายแบบนี้ไม่ได้”
“ทำไมไม่นอนนิ่งไป ๆ เจ้าลุกขึ้นมาทำไม”
อาลีน่าร้องตะโกนจนเสียงแหบ พลางพยายามตบใบหน้าของกายอย่างต่อเนื่อง แต่มันก็ไม่ตื่นขึ้นมาหรือมีอาการตอบสนองให้เธอแม้แต่น้อย หญิงสาววางตัวของกายลงกัดฟันจับจ้องไปที่กลุ่มโจรผู้เล่นด้วยความแค้น
ตอนนี้กายนอนนิ่งไม่รู้เป็นหรือตาย เหมือนกับกรี ลูก้าก็บาดเจ็บขยับไปไหนไม่รอด เหลือเธอเพียงคนเดียวที่สามารถช่วยคนอื่น ๆ ได้
แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความคิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้น...
อาลีน่ารีบเข้าไปคว้าดาบหักครึ่งของเซนซาขึ้นมาคิดขึ้นมาสู้ด้วยมือข้างเดียว
แต่ในตอนนั้นเองก็มีกลุ่มนักเรียนสถาบันศาสตร์นักรบที่นำโดยมีอาเข้ามาขวางหน้าไว้ ทั้งสองกลุ่มลงมือสู้กันในทันทีไม่ต้องรอให้มีใครบอก
กลุ่มโจรผู้เล่นลอยกลายเป็นลูกไฟหายไปอย่างต่อเนื่อง สถานการณ์ยิ่งแย่ไปใหญ่เมื่อกองกำลังทหารมาถึง จำนวนของพวกมันเหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบ ชายใบหน้ารอยสักกะโหลกกัดฟันสั่งผู้เล่นถอยกันทันที โดยพวกมันยังเอาตัวของเซนซาไปด้วย
ผู้เล่นพากันถอยไปด้วยความหวาดกลัว อาจารย์อิกลินลงมืออย่างเหี้ยมโหด เป็นครั้งแรกที่ผู้เล่นได้พบปะทะกับนักรบแท้จริงละไม่ใช่ระดับธรรมดาแต่มันคือระดับ นักรบแท้จริงขั้น 3
นอกจากนั้นยังมีกองกำลังอื่น ๆ ไล่ตามผู้เล่นไปจนสุดสายตาเกิดกว่าที่นักเรียนสถาบันศาสตร์นักรบจะทราบทั้งหมด
.....
กายที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเรื่องราวจะไปทางไหน มันเหมือนกับตัวเองอยู่ในที่มืดไม่รู้จะเดินไปทางไหน
ทำไมความรู้สึกมันเหมือนกับหลับไป...หรือว่าเรายังไม่ตาย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่...
เห้อ..หวังว่าคงไม่อยู่สภาพนี้นานนักหรอกนะ ไม่อย่างนั้นคงน่าเบื่อน่าดู จริงสิอย่างมากก็แค่อีกวันกว่า ๆ ในโลกราชัน พอถึงเวลาก็จะหมดไปเองจากนั้นระบบเกมก็จะบังคับเราออกไป หรือเราจะล็อกอินออกไปตอนนี้ จากที่รู้ว่าถ้าออกไปตอนนี้จะไม่สามารถกลับเข้าโลกราชันได้อีกจนกว่าจะถึงเที่ยงคืนอีกวัน เป็นเงื่อนไขที่ยุ่งยากชะมัด..
เดี๋ยวก่อนถ้าตายก็คงจะโดนบังคับออกจากเกมทันที ถ้าแบบนั้นตอนนี้เรายังไม่ตายสินะ ค่อยยังชั่ว
กายรู้สึกดีใจ เพราะนั้นหมายความว่าเรื่องที่มันเป็นผู้เล่นก็ยังไม่มีใครรู้ หลังจากรู้สึกเหมือนหลับไปนานพอสมควร มันก็เหมือนจะกลับมาในตัวเดวินได้อีกครั้ง
กายลืมตาขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ ความรู้สึกแรกที่ได้คือ “อบอุ่น”
ตอนนี้มันอยู่ที่...
