45 - ปัญหามาเคาะประตู

45 - ปัญหามาเคาะประตู

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สี่เดือนผ่านไปตั้งแต่เย่ฟ่านและผังป๋อมาเรียนกฎแห่งเต๋าที่หน้าผาหลิงซู่ ในวันนี้ผู้อาวุโสที่อยู่บนหน้าผาให้ยากับพวกเขาอีกครั้ง

ขวดหยกขนาดเล็กที่ใสและเรียบเนียนสูงไม่เกินสองนิ้วและเส้นผ่านศูนย์กลางของก้นขวดกลมไม่เกินหนึ่งนิ้ว ยาเหลวภายในมีจำกัดจริงๆ

ของเหลวถูกบรรจุอยู่ภายในมีลักษณะใสและมีกลิ่นหอมของหญ้าเป็นพิเศษ มันมีผลพิเศษต่อการพัฒนาของทะเลแห่งความทุกข์และสามารถประหยัดเวลาการฝึกฝนได้เป็นจำนวนมาก

ว่ากันว่าของเหลวยานี้เป็นสาระสำคัญที่สกัดจากสมุนไพรหนึ่งร้อยชนิด ซึ่งทำให้สรรพคุณของมันแทบจะครอบจักรวาล

"แปรง!!"

ผู้อาวุโสบนผาหินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้ากลายเป็นสายรุ้งอันศักดิ์สิทธิ์และหายไปในท้องฟ้าของสำนักหลิงซู่ในชั่วพริบตา

เย่ฟ่านและผังป๋อเก็บขวดหยกไว้และจากไป แต่ในขณะนั้นเด็กหนุ่มอายุ 15 ปีก็เดินเข้ามาขวางหน้าพวกเขาแล้วกล่าวว่า

"ขอยืมน้ำยาสมุนไพรของพวกเจ้าสองขวด"

เขายื่นมือออกมาข้างหน้าต้องการจะคว้าขวดยาโดยไม่ให้โอกาสทั้งสองปฏิเสธ

“เจ้าเป็นใคร กล้าดียังไงถึงคิดว่าจะแย่งของของเราได้” ผังป๋อยกมือขึ้นและยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับหรี่ตามองเขา

เย่ฟ่านเห็นว่าทุกคนรอบตัวเขาแสดงอาการหวาดกลัวและทุกคนก็ถอยห่างออกไป จากนั้นเขาก็มองไปที่ชายหนุ่มที่มีน้ำสมุนไพรห้าหรือหกขวดและเข้าใจในทันทีว่านี่คือเรื่องอะไร

เด็กหนุ่มอายุสิบห้าหรือสิบหกปีดึงหน้าพร้อมกับตะโกนว่า

"เจ้ากล้ามองหน้าข้า"

ผังป๋อและเย่ฟ่านไม่ต้องการสร้างปัญหา ท้ายที่สุดผู้คนที่นี่ก็เป็นผู้ฝึกฝน พวกเขาเพิ่งมาถึงสำนักหลิงซู่เป็นเวลาไม่นานดังนั้นจึงไม่ต้องการมีปัญหากับผู้คนที่อยู่ที่นี่และคิดจะเดินจากไป

“พวกเจ้าคิดจะไปไหน”

เด็กหนุ่มคนนั้นเยาะเย้ยแล้วคว้าข้อมือของผังป๋อและอีกมือก็คว้าของเหลวไป่เกาที่พวกเขาครอบครอง

แม้ว่าผังป๋อจะไม่ทรงพลังเท่าเย่ฟ่าน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ฝึกฝนที่ไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ลึกซึ้งพวกเขานับได้ว่าเป็นพยัคฆ์ร้ายในฝูงแกะ

เมื่อเห็นการกระทำของเด็กหนุ่มคนนั้นผังป๋อก็จับมือของเขาแล้วผลักออกไป

เด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหกปีโกรธและตะโกนว่า

"กล้าทำกับข้าแบบนี้พวกเจ้าจะไม่สามารถลุกจากเตียงได้เป็นเวลา 3 เดือน!"

ในขณะนี้เด็กหนุ่มอายุ 15 หรือ 16 ปีหลายคนเบียดเสียดเข้ามาในฝูงชน คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็แสดงความกลัวและหลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพวกเขารู้จักคนเหล่านี้

เด็กหนุ่มหลายคนมีของเหลวสมุนไพรหกหรือเจ็ดขวดอยู่ในมือซึ่งดูเหมือนถูกขโมยมาจากผู้อื่น

คนเหล่านี้รีบรุมล้อมเย่ฟ่านและผังป๋ออย่างรวดเร็วในขณะที่เด็กหนุ่มที่เพิ่งถูกผังป๋อปฏิเสธก็เยาะเย้ยออกมา

“สอนบทเรียนให้พวกมันหน่อย ให้พวกมันไม่สามารถลุกจากเตียงเป็นเวลาสามเดือน”

“ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะคิดว่าพวกเราถูกรังแกได้ง่ายๆ” เย่ฟ่านไม่พูดอะไรอีกและเดินตรงไปข้างหน้าก่อนจะเตะเข้าหน้าอกของชายหนุ่มคนหนึ่งจนเขากระเด็นออกไป

ผังป๋อก็เย้ยหยันว่า

"ดูเหมือนว่าพวกเจ้าต้องได้รับบทเรียนบางอย่างก่อนถึงจะรู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ"

ผังป๋อลงมือหนักหน่วงกว่าเย่ฟ่าน และเด็กหนุ่มที่รุมล้อมพวกเขาอยู่ก็ถูกทำร้ายอย่างหนักก่อนจะถูกโยนออกไปด้านนอก

“เจ้ากล้าตีข้าเหรอ”

เด็กหนุ่มที่เป็นคนเริ่มปัญหากรีดร้องและใช้มือประคองใบหน้าของตัวเองที่บวมเป่ง เขาจ้องไปที่เย่ฟ่านและผังป๋ออย่างดุเดือด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดว่า

"พวกเจ้าคอยดูเถอะ"

คนพวกนี้ยังไม่สามารถใช้พลังจากกงล้อชีวิตของตัวเองได้ แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่ฟ่านกับผังป๋อพวกเขาไม่แตกต่างจากเด็กที่คิดจะต่อสู้กับผู้ใหญ่

ในเวลานี้เด็กหนุ่มอายุ 14 ปีที่อยู่ห่างไกลบอกกับชายหนุ่มอายุ 20 ปีที่อยู่ข้างๆว่า

“น้องชายของเจ้าไม่ได้เรื่องจริงๆ”

เด็กหนุ่มอายุ 20 ปีรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่เขาก็ให้ความเคารพเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าแล้วถามว่า

“พวกเขาแข็งแกร่งมาก มันคุ้มแล้วเหรอที่จะทดสอบพวกเขาด้วยวิธีนี้?”

“ลุงของข้าต่างหากที่ต้องการทดสอบพวกเขา ข้าได้ยินมาว่าสองคนนี้ดูเหมือนจะกินยาวิเศษบางอย่างเข้าไป…”

เด็กหนุ่มอายุ 14 ปีมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยามแล้วพูดว่า

“ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะมีอะไรให้ข้าสนใจ” !"

เมื่อชายหนุ่มในวัยยี่สิบได้ยินเสียงเย็นชาก็ดูเหมือนจะมีความหวาดกลัวมากในขณะเดียวกันเขาก็ถามเบาๆว่า

“ถึงจะเป็นยาวิเศษจริงๆแต่พวกเขาก็กินมันลงไปแล้ว มันจะยังมีประโยชน์อะไรอีก?”

“ลุงของข้ารู้สึกว่าพวกเขาควรจะยังมีสรรพคุณทางยาที่แข็งแรงลงเหลืออยู่ในร่างกายของพวกเขา น่าเสียดายที่ลุงของข้าเพิ่งรู้เกี่ยวกับทั้งสองคนเมื่อเร็วๆนี้และเขาก็อารมณ์เสียมาก”

เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านข้างหนาวสั่นและตะกุกตะกักถามอย่างลังเล

"แม้ว่าร่างกายของพวกเขายังมีสรรพคุณทางยา แต่ก็ยังสามารถสกัดออกมาได้หรือ?"

“สกัดโดยตรงไม่ได้หรอก”

เด็กหนุ่มอายุ 14 ปียิ้มอย่างเย็นชา ค่อนข้างไม่สอดคล้องกับอายุของเขาและกล่าวว่า

"มันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะปรับแต่งร่างกายของพวกเขาโดยตรง ข้าคิดว่า ... นั่นคือสิ่งที่ลุงของข้าหมายถึง"

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เย็นยะเยือกในหัวใจของเขา ผู้อาวุโสแห่งการกลั่นยานั้นโหดร้ายเสมอ

ในฐานะผู้อาวุโสในหลิงซู่ตงเทียน มีคนไม่มากที่กล้ายั่วยุเขา เด็กสองคนนั้นถูกเขาหมายปองให้เป็นวัตถุดิบทางยา

เด็กหนุ่มอายุ 14 ปีกล่าวขึ้นว่า

“น้องชายของเจ้าไม่ได้เรื่องเลย ดังนั้นเจ้าก็ไปชั่งน้ำหนักพวกเขาดูหน่อยเถอะ”

“ตกลง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เย่ฟ่านและผังป๋อเป็นคนที่เพิ่งเข้ามาสำนักใหม่ๆดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่ามีใครบางคนปองร้ายพวกเขาแล้ว

เมื่อทั้งสองออกจากฝูงชนและกำลังจะจากไปก็ถูกขวางทางอีกครั้ง นี่คือชายหนุ่มในวัยยี่สิบ ร่างกายของเขาสดใสเห็นได้ชัดว่าแทบจะสัมผัสได้ถึงกงล้อแห่งชีวิตแล้ว

“พี่ใหญ่ท่านต้องช่วยข้าสอนบทเรียนให้กับพวกมัน!” เด็กหนุ่มที่เพิ่งถูกทำร้ายจ้องมองจ้องไปที่เย่ฟ่านและผังป๋ออย่างดุเดือด เด็กคนอื่นๆรอบๆที่เห็นเหตุการณ์ตอนนี้ก็ตะโกนสนับสนุนพวกเขา

“โยนพวกมันลงไปเป็นอาหารปลา”

"หักแขนหักขาพวกมันซะ"

……

เด็กหนุ่มหลายคนยังคงโห่ร้องและดูหมิ่นเหยียดหยามสาปแช่งเย่ฟ่านและผังป๋ออย่างต่อเนื่อง

เย่ฟ่านขมวดคิ้วเล็กน้อย โดยธรรมชาติแล้วเขาย่อมไม่ได้รับผลกระทบจากการสาปแช่งของใคร แต่เขารู้สึกว่าอาจจะมีใครบางคนมุ่งเป้ามาที่พวกเขา

“พวกเจ้าตีน้องของเขาทำไม”

ใบหน้าของชายหนุ่มจมลงในขณะที่จับจ้องไปยังเย่ฟ่านและผังป๋อ๋

“ตาไหนของเจ้าที่เห็นข้าทุบตีเขา”

ผังป๋อเลิกคิ้วขึ้นในขณะนั้น เรื่องนี้พัฒนาไปไกลจนเขาทนไม่ไหวแล้ว แม้ว่าเขาจะก้มศีรษะและยอมรับอีกฝ่ายก็คงไม่ยอมเลิกรา

"เจ้าต้องการยาของพวกเราหรือ?" เย่ฟ่านถามตรงๆ

“เจ้าทุบตีน้องชายของข้า และข้าก็ต้องแก้แค้นอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเย้ยหยันออกมาดังๆและก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว

ในเวลานี้ผู้คนมากมายมารวมตัวกัน ต่างเฝ้ามองอยู่แต่ไกล ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าเพื่อห้ามปราม

เหล่าศิษย์ที่อยู่ใต้หน้าผานี้ดูเหมือนจะหวาดกลัวต่อชายหนุ่มคนนี้มาก

“หักขาพวกมัน!”

"โยนลงทะเลสาบให้เป็นอาหารปลา!"

เด็กๆตะโกนอีกครั้ง

"ควับ!"

แสงสว่างวาบชายหนุ่มคนนี้พุ่งไปข้างหน้าราวกับวิญญาณ ฝ่ามือของเขาใสราวกับหยกและเขาสับไปที่คอของเย่ฟ่านเหมือนมีด

เขาไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่ ในความเห็นของเขามีดฝ่ามือนี้เพียงพอที่จะทำร้ายเย่ฟ่านจนสลบแล้ว