ที่แล้วร้านอาหารของหลี่หลู่ส่งเสียงดังมาก มีชาวบ้านหลายคนโทรมาแจ้ง พวกเขาต้องการที่อยู่ที่ปลอดภัยพวกนั้นได้ส่งคนไปดูหรือไม่ ไม่! นี่เป็นโมเดลหน่วยที่ต้องสนับสนุนผู้สูงอายุ นี้มันล้อเล่น! นี้หรอตัวแทนของเรา "

"แต่ฉันคิดว่าทางมณฑลสนับสนุนพวกเขา"

"โอ้ถ้าพูดถึงเรื่องโมเดลดูแลผู้สูงอายุ ดูเหมือนทางเขตเราจะดีกว่าเยอะเลย "

"แน่นอนครั้งนี้ก็เป็นเพราะเส้นสายอย่างแน่นอน ถ้ามองกับตามจริงสำนักงานเขตผิงอันไม่น่าจะได้รับเลือก"

ณ อาคารเสริม

สำนักงาน.

ดงซูบินสั่งให้คนลงไปจัดการในบ้านพักคนชรา ขณะที่เขานั่งอยู่หลังโต๊ะและสูบบุหรี่ ใบหน้าของเขาไม่แน่นอน อันที่จริง ดงซูบิน ต้องการความสำเร็จทางการเมืองที่มากที่สุดจากการประชุมครั้งของมณฑลไม่มีแม้แต่ผู้นำคนใดขึ้นมาแย้งและสิ่งนี้ทำให้ดงซูบินคาดความสัมพันธ์กับทางมณฑล ในการประชุมครั้งนี้เขาเข้าใจความต้องการของมณฑลอย่างชัดเจน สำหรับการที่ไม่มีถนนหรือเขตอื่นได้รับการเสนอชื่อ ถึงแม้มันจะไม่ได้มีผลโดยตรงกับดงซูบิน แต่ดงซูบินรู้สึกว่าเขตของเขาโดยเอาเปรียบ นี่ไม่ใช่ปรากฏการณ์ที่ดีและมันกดดันตัวของดงซูบินมาก แต่ถ้าดงซูบินสามารถชนะความสำเร็จทางการเมืองที่ทำให้ทุกคนพูดไม่ออก , เช่นการเสนอชื่อชิงการเป็นตัวแทนในครั้งนี้ ปัญหาจะได้รับการแก้ไข แม้ว่ามณฑลและคนอื่นๆ จะมีความคิดเห็นเกี่ยวกับรูปแบบการทำงานของเขา แต่ก็คงไม่มีใครกล้าโต้แย้ง

น่าเสียดาย นี้น่าจะเป็นได้แค่ความคิดของดงซูบินเท่านั้น

การที่จะได้รับเลือกเป็นโมเดลระดับชาติสำหรับดงซูบินรู้ดีว่ามันยากแค่ไหน การเสนอชื่อคนเดียวมีน้ำหนักมาก ผลงานจะออกมาดีหรือไม่ ก็ต้องประชาสัมพันธ์ให้ถูกต้อง ต้องมีการกระทำตามแบบฉบับและต้องไม่ ให้คนทำงาน ในการแยกแยะ สิ่งเหล่านี้ขาดไม่ได้

ชูชิงฮวา!

สำนักงานถนนผิงอัน!

ดงซูบินหรี่ตาและบีบก้นบุหรี่

หลิงหลิงหลิง หลิงหลิงหลิง เบอร์โทรศัพท์ของ "แม่" ปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์

ดงซูบินเอื้อมมือเพื่อรับโทรศัพท์และกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ "แม่ มีอะไรหรือเปล่า?"

ลวนเสี่ยวปิงถามด้วยความสงสัย: "มีอะไรเหรอ งานยุ่งเหรอ?" ดงซูบินถอนหายใจ: "มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่มีอะไรหรอก แม่อยู่ข้างนอกหรอ" เสียงแตรรถที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ดังขึ้น

“แม่เลิกงานแล้ว แม่คิดว่าแม่อยากจะเจอลูก”

“โอ้ เวลานี้หรอครับ ผมยังติดงานอยู่เลย”

“ที่เขตกวางหมิง มณฑลหนางฉาง ใช่ไหม แม่ไม่รู้จักหอพักของลูก มันอยู่ที่ไหน แม่จะไปรอลูกที่นั้น?”

มันเป็นเส้นทางดียวกันกับการมาสำนักงานเขตกวางหมิงเลย มีสวนขนาดเล็กทางตะวันออก.แม่รออยู่ที่สวนก็ได้ มันไม่ไกลจากสำนักงานเขตกวางหมิงเท่าไรครับ."

"ถ้าอย่างงั้นหากหาไม่เจอแม่จะโทรหาลูกล่ะกัน"

“ครับถ้ามีอะไรก็โทรมานะครับ”

"ถ้าอย่างงั้นแม่ถึงแม่จะบอกล่ะกันนะ"

หลังจากวางสายดงซูบิน มองดูนาฬิกาของเขาและก้มศีรษะเพื่อทำงานให้เสร็จโดยเร็วที่สุด เขาออกจากงานก่อนหน้านี้สิบนาทีและขับรถไป สวนบริเวณเขตกวงหมิง

ประมาณห้าโมงเย็นดงซูบินไม่เห็นแม่ของเขาเมื่อรถมาถึง ดังนั้นเขาจึงลงจากรถและนั่งบนม้านั่งตรงทางเข้าสวน สูบบุหรี่และรอ

หนึ่งนาที...

ห้านาที...

สิบนาที...

ทันใดนั้นลวนเสี่ยวปิงถือถุงผักเดินมาแต่ไกล

ตาของดงซูบินเฉียบแหลม เขาเห็นแม่ของเขาทันที ยืนขึ้นและเดินไปที่นั่น แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจเล็กน้อยคือมีคนอื่นอยู่ข้างๆ เธอ ชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบ มีหญิงสาวและชายวัยสามสิบต้นๆ ทั้งสามสวมชุดสูทและเสื้อเชิ้ต ไม่เหมือนครอบครัวแต่ดูเหมือนคนในกิจการของรัฐ ชายวัยกลางคนมุ่งหน้าไปที่ ช่วงเวลานั้นกำลังหัวเราะและกำลังพูดลวนเสี่ยวปิง กำลังพูดอยู่

“พี่คะ ถนนผิงอันคือตรงนี้หรือเปล่าค่ะ”

“ฝั่งตรงข้าม นี้คือถนนเขตกวงหมิง”

“อ้อ คุณเป็นคนที่นี้หรือเปล่า คะคุณรู้หรือไม่ว่าสถานรับเลี้ยงเด็กในบริเวณใกล้เคียงอยู่ที่ไหน” “ฉันไม่ได้เป็นคนที่นี่ฉันไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไร”

มีคนสองสามคนถามคำถามและในที่สุดก็ถามถึงสถานที่ที่ผู้สูงอายุมักมารวมตัวกันในบริเวณใกล้เคียงลวนเสี่ยวปิงมองดูพวกเขาอย่างระมัดระวังและไม่พูดอะไรมาก

ดงซูบินถอนหายใจในหัวใจของเขาและก้าวขึ้นและพูดว่า: "แม่!"

"ซูบิน" ดวงตาของลวนเสี่ยวปิงน่าคิดแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวที่จะพบกับแก๊งค์ที่ลักพาตัวผู้หญิง และเธอก็โล่งใจเมื่อเห็นลูกชายของเธอ .

ดงซูบินกระพริบตาและพูดว่า: "นี่คือ ... "

"แม่ก็ไม่รู้" ลวนเสี่ยวปิง กระซิบ: "แม่ไม่รู้ว่าคนพวกนี้คือใคร"

เมื่อเห็นพี่สาวคนนี้ดูระมัดระวังพวกเขามา เฉินหยานตงก็ยิ้มออกมา " ขอโทษนะ พี่สาว เราไม่รบกวนคุณแล้วจะดีกว่า จริงๆแล้วเราเพียงต้องการถามทางเพียงเท่านั้น”

แน่นอนดงซูบินไม่คิดว่าจะมีคนลักพาตัวผู้หญิงที่อายุเยอะเช่นแม่ของเขาหรอก เพราะตอนนี้ที่ดงซูบินมาถึงแม่ของเขา เขาเห็นสร้อยคอมรกตที่คอ ของชายวัยกลางคนคนนั้น แน่นอนว่าความรู้ของดงซูบินเกี่ยวกับของสะสมโบราณนั้นไม่เหมือนกับคนทั่วไป จี้ของสร้อยคอมรกตนั้นน่าจะมีน้ำหนักพอตัว และขนาดประมาณหนึ่งนิ้วและกว้างครึ่งนิ้ว มันน่าจะเป็นสร้อยแบบเนื้อแข็ง กรีนเฉอน่าจะได้ ราคาของมันน่าจะอยู่ประมาณหลักล้านบาท ถ้าชายคนนั้นมีสร้อยคอที่แพงขนาดนั้น การลักพาตัวสาวใหญ่คงไม่ใช้แนวคิดที่ดีมากนัก ?

ถามถนนผิงอัน?

ถามบ้านพักคนชรา?

ดงงซินมองดูพวกเขาและพูดว่า "คุณเป็นหัวหน้าของหน่วยงานกลางตรวจสอบโมเดลการส่งเสริมผู้สูงอายุหรือป่าวครับ"

ทั้งสามคนตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

เฉิงหยานดง พูดอย่างแปลกๆ “คุณว่ายังไงนะ!”

ดงซูบินยื่นมือออกมาและจับมือ “ผมเอง คือเลขาธิการเขตกวางหมิง ดงซูบิน”

ทั้งสามมองหน้ากันและยิ้มอย่างขมขื่น พวกเขาไม่คิดว่าจะมีคนรู้ตัวตนของพวกเขาง่ายขนาดนี้ และก็คิดไม่ค่าผู้นำของสำนักงานเขตจะอายุน้อยขนาดนี้ด้วย

เฉิงหยานตงก็จับมือเขา “สวัสดี ผมมาจากหน่วยงานส่งเสริมผู้สูงอายุแห่งชาติ เฉิงหยานตง”

หญิงและชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งแนะนำตัวเองด้วย คนหนึ่งมาจากกระทรวงกิจการพลเรือน และอีกคนมาจากสันนิบาตกลาง คณะกรรมการ. ดงซูบินเห็นว่าเฉินหยางตงเป็นผู้นำทีมตรวจสอบ แต่คนเหล่านี้ไม่น่าจะเป็นผู้นำระดับสูงเพียงแค่อาจเป็นตัวแทนระดับทั่วไป คงจะดีถ้ามีรองผู้อำนวยการระดับผู้อำนวยการ ประจำเซี่ยงไฮ้ ตำแหน่งเขาถือว่าไม่ได้ใหญ่มาก แต่เนื่องจากพวกเขามีหน้าที่ตรวจสอบการเสนอชื่อมากกว่า10 แห่งในจังหวัดบัคเหอ จึงไม่มีใครสามารถรู้ว่าพวกเขามีอำนาจในการทำงานขนาดไหน ในการตรวจสอบหน่วยงานครั้งนี้ เฉิงหยานตงน่าจะเป็นประธานในทีมตรวจสอบ ผู้มีอำนาจตัดสินใจ ตราบใดที่เขาพยักหน้า การเสนอชื่อจะสามารถรายงานต่อรัฐบาลกลางได้แน่นอน ถึงแม้อาจจะไม่ได้กลายเป็นตัวแทนระดับชาติในทันที แต่อย่างน้อยก็จะเป็น ถูกคัดเลือก ดังนั้นหน่วยที่เสนอชื่อจึงต้องหาวิธีรับใช้ผู้อื่น

ดงซูบินกล่าวอย่างสุภาพว่า “ยินดีต้อนรับทุกท่านที่มาเยือนพื้นที่หนางฉางของพวกเรา ผมคิดว่าคงเป็นพรุ่งนี้ อืม บอร์ดและที่พักยังไม่ได้จัดเตรียมไว้ ผมจะติดต่อกลับไปที่มณฑลให้ล่ะกัน?”

เฉินหยางตงจับมือเขาและ ยิ้ม "ไม่เป็นไร มีคนจองให้แล้ว เป็นโรงแรมที่ดีเลยละ"

หญิงวัยกลางคนมองมาที่เขา "หัวหน้าค่ะ น่าจะเป็นตรงนั้น"

เฉิง หยานตง พยักหน้าและไม่พูดอะไรมากกับดงซูบินและ ลาจากลาแล้วมองไปทางถนน ฝั่งตรงข้าม พื้นที่สำนักงาน

ที่นี่ดงซูบินก็นำอาหารจากแม่ของเขาไปด้วย "แม่ไปกันเถอะ"

"พวกนั้นมาจากรัฐบาลกลางอย่างงั้นหรอ" ลวนเสี่ยวปิง ถาม

ดงซูบินจึงตอบเธอ "พวกเขาเป็นทีมตรวจสอบครับ แม่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาลงพื้นที่ทั้งที่ตั้งมีคำสั่งและมาแบบเงียบๆ พยายามจะไม่ระบุตัวตน แต่ไม่มีผลกระทบกับเขตของผมอยู่แล้ว"

ลวนเสี่ยวปิงเธอถอนหายใจทันที "แล้วเขตของลูกไม่ได้ส่งเข้าประกวดอย่างงั้นหรอ? "

คำพูดเหล่านี้ทำให้ดงซูบินหวนนึกถึงเขาจริงๆ เขาตกใจและหัวเราะอย่างว่างเปล่า: "เอาล่ะครับ แม่ ดูเหมือนแม่จะอยู่กับลุงหยางมากไป พวกระบบราชการเหล่านี้มันวุ่นวายและมีปัญหามากมายอยู่ในนั้น"

ลวนเสี่ยวผิงหัวเราะ: " ส่งสัยจะจริงอย่างที่ลูกว่า"

"ฮ่าฮ่า ผมชมแม่นะเนี่ย" ทั้งคู่หยอกล้อกันภาษาแม่ลูก

ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน ลวนเสี่ยวปิงก็ให้ดงซูบินกลับไปทำงานต่อในทันที

เมื่อ ดงซูบินเห็นเธอนั่งลงบนโซฟาด้วยรอยยิ้ม แม่ของฉันพูดถูก ทีมตรวจสอบมานั้นมาอย่างเงียบ และไม่ต้องการบอกใคร แต่ถึงอย่างไรฉันจำเป็นต้องแจ้งสำนักงานถนนผิงอัน . แม้ว่าความขัดแย้งระหว่างดงซูบิน และ ชูชิงฮวาไม่สามารถประนีประนอมได้ แต่ดงซูบินควรมีมุมมองเกี่ยวกับสถานการณ์โดยรวมและเขาได้พบกับหัวหน้าทีมตรวจสอบ ดงซูบิน รู้มานานแล้วว่าทีมตรวจสอบมา แต่ไม่ได้รายงาน ขึ้นไป มันก็อาจส่งผลเสียกับภาพรวมของมณฑลได้

ดังนั้นดงซูบินจึงโทรไปที่พรรคและสำนักงานรัฐบาลที่ถนนผิงอัน แน่นอนว่าดงซูบินจะไม่ติดต่อชูชิงฮวาโดยตรงเนื่องจากทั้งสองคนนั้นกำลังขัดแย้งกันอยู่

ตุ๊ดตู๊ด โทรศัพท์เชื่อมต่อแล้ว

“สวัสดีครับ สำนักงานถนนผิงอัน ขอสายใคร” มีเสียงของชายหนุมที่ปลายอีกด้าน

ดงซูบินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: "ฉันดงซูบินเลขาธิการสำนักงานเขตกวางหมิง"

ชายคนนั้นตะลึง"โอ้ ถ้าอย่างนั้นผมจะโอนสายคุณไปที่ผู้อำนวยการชู"

"ไม่จำเป็น... "

ดงซูบินไม่ทันได้พูดจบชายคนนั้นโอนสายไปทันที เสียงบี๊บ และเชื่อมต่อกับสำนักงานผู้อำนวยการ

ดงซูบินรู้สึกหงุดหงิดและนิ่งไปเล็กน้อย นี้คนของพวกถนนผิงอันมันยังไงกันแน่ไม่เขาใจสิ่งที่ฉันพูดหรือยังไงกัน!

เสียงของชูชิงฮวาดังขึ้นจากปลายสาย

ดงซูบินพูดอย่างเย็นชา: "ผมเองดงซูบิน"

"หือ?" อีกด้านหนึ่งเงียบ "ฮ่าฮ่า เลขาธิการซูบินเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้ำเสียงของคุณเป็นเช่นัน้? ?

ดงซูบินไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา และก็เข้าหัวข้อสนทนาทันที: “วันนี้ฉันพบกับหัวหน้าทีมตรวจสอบที่ส่งมาจากหน่วยงานกลาง เตรียมตัวให้พร้อม”

ชูชิงฮวาขมวดคิ้ว “อยู่ที่นี่หรือ” เขาดูไม่เชื่อคำพูดของดงซูบินสักเท่าไร

“ใช้มีเพียงเท่านี้แหละ…”

“เข้าใจแล้ว!”

ชูชิงฮวาวางสายทันที

ไอ้หมอนี้!

มันทำให้ดงซูบินเริ่มโมโหขึ้นมาอีกที จริงๆแล้วฉันก็ไม่อยากแจ้งให้แกรู้สักเท่าไรหรอกกับการตรวจสอบครั้งนี้ แต่ก็กลัวว่าภาพรวมของมณฑลจะเสียหาย แต่สิ่งที่แกทำกับฉันสิ? นี้มันไม่ให้เกียรติกันเลย วางสายโดยไม่รอให้ฉันพูดจบ? ไม่แม้แต่จะพูดขอบคุณ! ?

ไอ้แก่นี้! ! .

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด