ตอนที่ 867 อย่าหยาบคาย
อาชีพของเธอไม่ได้ดีขึ้นเลย มันคงไม่ดี ถ้าเธอเปิดเผยความสัมพันธ์ของเธอในตอนนี้
เขาไม่แปลกใจเลยที่เฉียวเมียนเมียนเลือกที่จะซ่อนความสัมพันธ์ของเธอเอาไว้
เขาแค่แปลกใจที่เหมาเยซื่อก็ตกลงกับเธอนี่ล่ะ
เห็นได้ชัดว่าเขารักเฉียวเมียนเมียนจริง ๆ
นั่นคือเหตุผลที่เขาเต็มใจที่ประนีประนอมด้วย
เฉียวเมียนเมียนคาดเดาความตั้งใจของไป่ซู๋ไม่มากก็น้อย เมื่อเขาบอกกับเธอว่า เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา เมื่อเขาพูดออกมา ทุกอย่างก็เหมือนกับที่เธอเดาไว้
เธอรู้สึกประทับใจมาก
เธออดคิดไม่ได้ว่าจะดีแค่ไหน หากไป่ซู๋เป็นพี่ชายของเธอจริง ๆ
การเป็น้องสาวของเขา คงเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างแน่นอน
...
ไป่ซู๋ส่งเฉียวเมียนเมียนกลับไปที่โรงแรม
พวกเขาบอกฝันดีกันแล้วก็แยกทางกันที่ด้านล่าง
เมื่อเธอมาถึงชั้นของเธอ เฉียวเมียนเมียนก็หยิบการ์ดห้องของเธอออกมา
ขณะที่เธอเปิดประตูและกำลังจะเข้าไป ร่างเงาสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธอ
เธอกำลังจะกรีดร้อง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
“ผมเอง”
เฉียวเมียนเมียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจและมองขึ้นไปที่ชายที่กำลังกอดเธอ
เหมาเยซื่อ..
ทำไมเขาถึงมาที่เมือง F?
กลิ่นที่คุ้นเคยแตะเข้าจมูกของเธอและเป็นการยืนยันตัวตนของเขา
ไม่ได้เสียบการ์ด ทำให้ไฟในห้องไม่ได้เปิด รอบตัวจึงมืดมิดไปเสียหมด
หัวใจที่เต้นรัวของเธอค่อย ๆ สงบลง
“เหมาเยซื่อ คุณมาที่นี่ทำไมคะ”
เขาไม่ได้บอกเธอนี่ ว่าเขากำลังจะมา
เขาไม่เพียงแค่ไม่บอกเธอ เขายังมายืนรอเธออยู่ในห้องโดยไม่เปิดไฟ...
เธอกลัวแทบตาย
ชายคนนั้นกระพือผมของเธอและกระซิบว่า
“คุณไม่มีความสุขที่ผมมาที่นี่เหรอ?”
“...ไม่”
“เซอร์ไพรส์ไหม?”
“...ใช้ได้ ดีทีเดียว”
ไม่เพียงแต่แปลกใจ ทว่าเธอตกใจ
วิธีการของเขาทำให้เธอประหลาดใจ... เกินไป
คนขี้กลัว อาจจะหมดสติไปจริง ๆ
แน่นอนว่าเฉียวเมียนเมียนได้แต่บ่นในใจของเธอ
ถ้าเธอพูดออกไป คงส่งผลกระทบต่อใครบางคนอย่างแน่นอน
“ผมหิว”
เสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อยดังขึ้นเหนือหัวของเฉียวเมียนเมียนอีกครั้ง เสียงของชายคนนั้นต่ำ เซ็กซี่ และน่าดึงดูด น้ำเสียงนี้ฟังดูเศร้าเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังหยอกเย้า มันทำให้หัวใจเธออ่อนระทวย
“คุณยังไม่ได้กินข้าวเย็นหรอกเหรอ”
เฉียวเมียนเมียนเดาได้ว่าเขาคงไม่ได้กินอะไรมาก่อนอย่างแน่นอน
เขาคงรีบมาที่สนามบินหลังเลิกงานทันที
อาหารบนเครื่องบินแม้จะเป็นอาหารที่ดี แต่คนที่จู้จี้จุกจิกอย่างเขาคงไม่กินมันอย่างแน่นอน
หัวใจของเฉียวเมียนเมียนอ่อนลงมากขึ้น เมื่อคิดว่าเขาจะมาหาเธอทั้งที่ยังหิว
เธอเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเขาและอดไม่ได้ที่จะปรับน้ำเสียงของเธอให้อ่อนลง
“งั้นเดี๋ยวฉันพาไปกินข้าวนะ โอเคไหม?”
เหมาเยซื่อฝังศีรษะของเขาไว้ที่คอของเธอ
“ผมไม่อยากกิน”
เฉียวเมียนเมียนผลักเขาออกไป
“คุณไม่ได้บอกเองหรือไงว่าไม่หิว? ไปกินข้าวกันก่อน”
“ผมไม่อยากกิน”
เหมาเยซื่อเอนหลังอีกครั้งและสูดหายใจเข้าลึก ๆ
“ที่รัก ขอผมกินคุณก่อนไม่ได้หรือไง? ถ้าเป็นแบบนี้ผมถึงจะกิน”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
เธอหน้าแดงและทุบลงที่หน้าอกของเขาด้วยความเขินอาย
“อย่าทำตัวไม่เหมาะสมสิ ฉันจะไม่สนใจคุณนะ ถ้ายังทำแบบนี้”
“ได้ ได้ ได้”
เหมาเยซื่อปล่อยมือออกจากเธอและพูดว่า
“ผมจะกินแค่ที่รักเท่านั้น ขอผมกินคุณก่อนไม่ได้เหรอ?”
