401 - เครื่องโม่หิน

401 - เครื่องโม่หิน

“เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เว้นแต่ว่าเจ้าจะสามารถหนีออกจากเมืองหลวงและไม่เปิดเผยตัวตลอดชีวิตไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้ครั้งนี้ได้!”

เมื่อเห็นว่าเอี้ยนลี่เฉียงนิ่งเงียบจี้เซียวเหยาก็ส่ายหัวเบาๆ

“แม้ว่าข้าอยากจะหนีตอนนี้ มันก็ไม่สามารถทำได้อีกต่อไป ในเมื่ออีกฝ่ายวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว พวกเขาจะปล่อยให้ข้านี้ไปได้อย่างไร?

อาจมีคนที่คอยจับตาดูข้าอยู่นอกคฤหาสน์กวางในขณะนี้ ตราบใดที่ข้าพยายามจะหนี อีกฝ่ายก็จะรู้ทันที

ยิ่งกว่านั้นหากข้าหนีไปได้ ฝ่าบาทก็ไม่มีทางปล่อยข้าไป ในระหว่างนี้แม้แต่พ่อของข้ารวมไปถึงคนอื่นๆที่สนิทสนมกับข้าอาจได้รับความเดือดร้อนไปด้วย!”

เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มอย่างขมขื่น

“จากรูปการณ์แล้วมีเพียงต้องสู้ตายเท่านั้น!”

“สิ่งที่ฆ่าคนได้มากที่สุดในโลกนี้ ไม่ใช่กระบี่หรือยาพิษแต่เป็นอำนาจ!”

จี้เซียวเหยาถอนหายใจเบาๆแล้วมองไปที่เมฆ

“เมืองหลวงของจักรวรรดิเป็นเครื่องโม่หินที่ใหญ่ที่สุด หากใครไม่ระวัง พวกมันจะถูกบดขยี้และตกเป็นเหยื่อของคมกระบี่แห่งอำนาจ

ความเข้มข้นของการต่อสู้แย่งชิงอำนาจในเมืองหลวงของจักรวรรดินั้นเหนือกว่าจินตนาการของเจ้า นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม หลี่หงตู้และข้าจึงใช้ชีวิตอันเงียบสงบในคฤหาสน์กวางมาโดยตลอด

แม้ว่าเราสองคนจะเป็นยอดฝีมือลำดับต้นๆของแผ่นดินแต่เราก็ไม่สามารถหลบหนีจากการต่อสู้แย่งชิงทางการเมืองได้

ในระหว่างนี้พวกเรารับเจ้าเป็นศิษย์โดยคิดว่าเจ้ายังอายุน้อยและคงไม่สามารถเข้าสู่วังวนแห่งอำนาจได้ในเวลาอันสั้น แต่สุดท้ายพวกเรายังคิดผิด!”

“หรืออาจารย์คาดคำนวณแล้วว่าวันนี้จะเกิดขึ้นท่านจึงเร่งรีบสั่งสอนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับข้า”

เอี้ยนลี่เฉียงเข้าใจทันทีว่าทำไมหลี่หงตู้และจี้เซียวเหยาสั่งสอนเขาทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่ลังเล ทั้งที่ความเป็นจริงเขาน่าจะอยู่ฝึกฝนที่นี่หลายปีทั้งสองคนไม่ควรจะเร่งรีบขนาดนี้

“นั่นก็ส่วนหนึ่ง ข้าเป็นสหายของหลี่หงตู้มาตั้งแต่อดีต ในครั้งนั้นพวกเราเคยศึกษาโหงวเฮ้งมาบ้าง เมื่อข้าเห็นเจ้าครั้งแรกในวันนั้น ข้าสังเกตว่าเจ้ามีลักษณะที่ดีและมั่นใจว่าเจ้าเป็นผู้ทรงคุณธรรมคนหนึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ามีโครงสร้างกระดูกที่ดีและมีความแข็งแรงที่ไร้ขีดจำกัด เจ้าเกิดมาเพื่อเป็นนักสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด นั่นเป็นเหตุผลที่หลี่หงตู้และข้าเลือกที่จะรับเจ้าเป็นศิษย์โดยไม่ลังเล!”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้!”

เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่จี้เซียวเหยาด้วยความรู้สึกละอายใจ

“ข้าคิดว่าเหตุผลที่อาจารย์ทั้งสองสอนข้าก็เพราะเหรียญทองแดงพวกนั้น…”

“เจ้าคิดว่าหลี่หงตู้และตัวข้าเองจะยอมสอนวิชาให้เจ้าเพราะเหรียญทองแดงเพียงชิ้นเดียวอย่างนั้นหรือ? เหรียญทองแดงพวกนั้นเป็นเพียงสิ่งที่เปิดโอกาสให้บางคนมาพบเราเท่านั้นไม่ได้มีคุณค่าอย่างอื่น…”

เมื่อได้ยินคำพูดของจี้เซียวเหยา เอี้ยนลี่เฉียงก็คุกเข่าลงและโขกศีรษะลงกับพื้นอีกสามครั้ง

“อาจารย์ศิษย์ขอแสดงความเคารพต่อท่านอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจากกันในครั้งนี้จะมีโอกาสได้พบกันอีกหรือไม่”

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงได้มองเห็นความจริงใจของจี้เซียวเหยาและหลี่หงตู้ เขาจึงรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณอย่างมาก

“พวกเรามีความผูกพันฉันท์ศิษย์อาจารย์ นี่เป็นโชคชะตาแห่งสวรรค์และพวกเราก็เต็มใจที่จะดูแลเจ้า!” จี้เซียวเหยาช่วยเอี้ยนลี่เฉียงให้ลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล

“ท่านอาจารย์ เหตุผลที่ท่านสองคนอาศัยอยู่ในคฤหาสน์กวางก็เป็นเพราะฝ่าบาทอย่างนั้นหรือ?”

"ถูกต้อง!" จี้เสี่ยวเหยาพยักหน้า

“หลี่หงตู้และข้าเป็นหนี้ฝ่าบาทมากมาย เรื่องราวภายในไม่ใช่สิ่งที่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ นี่คือสิ่งที่เป็นอยู่ในขณะนี้

ก่อนที่รัชทายาทจะขึ้นครองบัลลังก์เราจะไม่ทิ้งเมืองหลวง อย่างไรก็ตาม หากฝ่าบาทต้องการให้พวกเราเสียสละชีวิตพวกเราจะไม่น้อมสนอง!”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!”

“เนื่องจากข้าได้กล่าวสิ่งเหล่านี้ไปแล้ว ลี่เฉียงจำคำเตือนนี้จากข้า ไม่ว่าฝ่าบาทจะปฏิบัติต่อเจ้าดีเพียงใด แต่เจ้าต้องจดจำไว้ว่าพวกเราไม่ใช่คนประเภทเดียวกันกับพระองค์

เขาเป็นผู้ปกครองที่มีอำนาจเหนือโลก ทุกอย่างในสายตาของเขานั้นเป็นเพียงเบี้ยหมากที่อยู่ในกระดานเท่านั้น” จี้เซียวเหยา มองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยท่าทางที่น่ากลัว

“ขอบคุณอาจารย์ที่สั่งสอน!”

เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าและการแสดงออกที่ซับซ้อนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“แม้ข้าจะไม่ทราบเหตุผล แต่ข้าก็ยังรู้สึกว่าการประลองปิดตาครั้งนี้เป็นสิ่งที่พระองค์ได้ทรงผลักไสข้าอย่างจงใจ ดูเหมือนว่าพระองค์ต้องการให้ข้าต่อสู้เพื่อชีวิตและความตาย…”

“เจ้าไม่ได้อยู่ในตำแหน่งของพระองค์ ดังนั้นเจ้าไม่มีทางรู้ว่าพระองค์คิดอะไรอยู่ เรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตและความตายของเจ้าอาจมีความหมายในสายตาของคนอื่นแต่ไม่แน่ว่าจะมีความหมายในสายตาของจักรพรรดิ!”

เอี้ยนลี่เฉียงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าวว่า

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะระวังในการแข่งขันครั้งนี้!”

“ต่อให้เจ้าระมัดระวังมากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์ หลี่หงตู้อนุญาตให้เจ้ามาที่นี่ในวันนี้ก็เป็นเพราะต้องการให้เจ้าฝึกฝนกับข้ามากยิ่งขึ้นเพื่อเพิ่มโอกาสรอดชีวิตของเจ้า!” จี้เซียวเหยาพูดและยืนขึ้น

“ไปที่ป่าไผ่กันเถอะ สองสามวันนี้ ก่อนที่เจ้าจะได้ประลองแข่งขันปิดตากับซือหมิงจาง เจ้าต้องก็ประลองปิดตากับข้าก่อน…”