บทที่ 179 เรือที่วิ่งบนบก
ลำแสงส่องลอดผ่านต้นไม้ มันโค้งเล็กน้อยก่อนจะไปถึงเป้าหมาย มันเป็นเสาไม้ที่ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าหัวของฉัน เสียงอันน่าพึงพอใจดังขึ้นเมื่อลูกศรมานาแทงไปที่อยู่ตรงกลางเป้าและสร้างรูทะลุก่อนที่ลูกธนูมานาจะสลายหายไป “ยิงได้เยี่ยมมาก!” ฉันอุทานพร้อมกับปรบมือ น้องสาวของฉันตอบสั้นๆก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะโค้งเป็น...
