ตอนที่แล้ว389 - ความซับซ้อน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป391 - วางแผนล่วงหน้า

390 - กฎการแข่งขัน


390 - กฎการแข่งขัน

“การแข่งขันยิงธนู!” หลิวกงกงมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงขณะที่น้ำเสียงของเขากลายเป็นเรื่องร้ายแรง

“ใช้วิธีการที่แพร่หลายที่สุด แต่อันตรายที่สุดในกองทัพ การแข่งขันปิดตา!”

“การแข่งขันปิดตา?”

นี่เป็นครั้งแรกของเอี้ยนลี่เฉียงที่ได้ยินเกี่ยวกับการแข่งขันประเภทนี้

“การแข่งขันปิดตาคืออะไร”

“เจ้าและคู่ต่อสู้ของเจ้าจะยืนห่างกันร้อยก้าว จากนั้นเจ้าทั้งคู่จะถูกปิดตาและเจ้าจะต้องยิงธนูใส่กัน ใครได้รับบาดเจ็บหรือแสดงความกลัวออกมาจะเป็นผู้แพ้!”

“การประมาทเลินเล่อจะไม่เสียชีวิตในการแข่งขันแบบนี้หรือ”

“ก็อย่างนั้นแหละ!” หลิวกงกงพยักหน้า

“การแข่งขันประเภทนี้ไม่เพียงแต่แสดงให้เห็นถึงทักษะการยิงธนูเท่านั้น แต่ยังแสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญอีกด้วย

เดิมทีมันเป็นที่นิยมในกองทัพเท่านั้นเพราะการเป็นทหารต้องใช้ความกล้าหาญถึงแม้จะเผชิญกับความตาย ดังนั้นบรรยากาศของการแข่งขันปิดตาจะใกล้ชิดกับสนามรบจริงมากขึ้น

ตามคำกล่าวของหลินชิงเทียนการแข่งขันประเภทนี้เท่านั้นที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าใครมีความสามารถอย่างแท้จริง ท้ายที่สุด ต้องมีพรสวรรค์และทักษะที่แท้จริงเพื่อที่จะเป็นที่ปรึกษาของรัชทายาท!”

“คนที่คณะเสนาบดีแนะนำมาคือใคร? เขาแข็งแกร่งขนาดไหน?”

“ซือหมิงจางลูกชายของแม่ทัพอ้านเป่ยซือเถา เขาบรรลุสวรรค์ชั้นที่ห้าในศิลปะการยิงธนูเมื่อปีที่แล้ว และเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการยิงธนูที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง…”

ซือหมิงจาง ลูกชายของแม่ทัพอันเป่ย?

เอี้ยนลี่เฉียงไม่คาดคิดว่าชื่อที่เขาได้ยินเมื่อสองวันก่อนในอาณาจักรสวรรค์จะกลายเป็นคนที่เขาจะต้องพบเจอในชีวิตจริงในไม่ช้านี้

ไม่เพียงเท่านั้นลูกชายของชายผู้นี้กำลังพยายามขโมยตำแหน่งของเขาในฐานะที่ปรึกษาของรัชทายาทในวิชายิงธนู…

“แม่ทัพอ้านเป่ยซือเถา อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือไม่ใช่หรือ? ทำไมลูกชายของเขาถึงอยู่ในเมืองหลวงของจักรวรรดิ?”

“ซือหมิงจางต้องการจะฝึกฝนกับอาจารย์สอนวิชายิงธนูที่เก่งที่สุดของจักรวรรดิ!”

เอี้ยนลี่เฉียงถอนหายใจ

“ถ้าซือหมิงจางมีสถานะ ภูมิหลัง และความสามารถเช่นนี้ ข้าจะมีโอกาสต่อต้านเขาในการแข่งขันปิดตาได้อย่างไร? คันธนูและลูกธนูของเราไม่มีดวงตา

ถ้าเขาฆ่าข้า ข้าจะไม่โทษใครนอกจากตัวข้าเองที่ประเมินค่าความสามารถของตัวเองสูงเกินไปและรนหาที่ตาย แต่ถ้าข้าบังเอิญฆ่าหรือทำร้ายเขา…”

เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่หลิวกงกงและยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของตระกูลซือแล้ว…”

“ฝ่าบาททรงทราบดีว่านี่เป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเจ้า ดังนั้นเขาจะไม่บังคับให้เจ้ายอมรับความท้าทายนี้ แต่เขาต้องการฟังความคิดเห็นของเจ้าก่อนและให้เจ้าพิจารณาให้ดีอีกครั้ง...” หลิวกงกงพยักหน้าช้าๆ

“แม่ทัพของอ้านเป่ยซือเถาเป็นพันธมิตรของหลินชิงเทียน ที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับฝ่าบาทใช่หรือไม่” เอี้ยนลี่เฉียงถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

"ใช่."

ความคิดแวบเข้ามาในจิตใจของเอี้ยนลี่เฉียง ตามน้ำเสียงของหลิวกงกง จักรพรรดิตั้งหน้าตั้งตารอการแข่งขันระหว่างเขากับซือหมิงจางอย่างแน่นอน

มิฉะนั้นหลิวกงกงจะไม่ถามเขาว่าเขากล้ายอมรับคำท้าหรือไม่ ราวกับว่าพวกเขากำลังพยายามกระตุ้นให้เขาตอบรับการต่อสู้ในครั้งนี้ทันที ทำไมจักรพรรดิถึงต้องการให้เขาและซือหมิงจาง ต่อสู้กัน?

นั่นเป็นคำถามที่คุ้มค่าอย่างยิ่งที่จะครุ่นคิด ถ้าเขาตายในการดวลครั้งนี้คดีก็จะถูกปิดไปโดยธรรมชาติ ถ้าเขาชนะเขาคงไม่สามารถเข้าข้างหลินชิงเทียนและพันธมิตรของเขาได้

นี่เป็นวิธีของจักรพรรดิในการทำให้เอี้ยนลี่เฉียงภักดีต่อเขาผู้เดียว

ถ้าเขาชนะการแข่งขันครั้งนี้เขาจะได้อะไร?

เมื่อเห็นเอี้ยนลี่เฉียงอยู่ในห้วงความคิดลึกๆหลิวกงกงก็ใช้น้ำเสียงที่สงบมากเพื่อบอกบางสิ่งที่มีความหมายแก่เขา

“ลี่เฉียง เจ้าต้องรู้ว่าไม่มีใครสามารถบรรลุความสำเร็จได้ด้วยการแล่นเรือไปอย่างราบรื่น คนที่ฆ่าคนมากที่สุดจะมีเกียรติมากที่สุดในโลกนี้

ในขณะที่ชื่อเสียงและความมั่งคั่งล้วนได้มาจากการเสี่ยงภัยและเอาชนะวิกฤต บางครั้งการใช้ความระมัดระวังมากเกินไปก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดีทั้งหมด

ฝ่าบาททรงคาดหวังในตัวเจ้า ข้าก็เช่นกัน ชื่อเสียงขึ้นอยู่กับภาระไหล่ข้างหนึ่ง ดาบจะคมแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ ถ้าไม่ใช้ฆ่าคน…”

ในขณะนั้นความคิดก็ท่วมท้นจิตใจของเอี้ยนลี่เฉียง เขาไม่เพียงแค่คิดเกี่ยวกับการแข่งขันปิดตานี้เท่านั้น แต่ยังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกสี่ปีข้างหน้าด้วย

เอี้ยนลี่เฉียงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งภายใต้การจ้องมองอันเงียบงันของหลิวกงกง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นในที่สุด

“ข้าไม่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเอง แต่ท่านพ่อที่อยู่ที่บ้านของข้าจะทำอย่างไร!”

เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่หลิวกงกงและสูดหายใจเข้าลึกๆด้วยสีหน้าเคร่งขรึมบนใบหน้าของเขาจากนั้นเขาก็กล่าวว่า

“ศักดิ์ศรีของฝ่าบาทไม่อาจทำให้มัวหมองได้ สำหรับความเมตตาที่พระองค์มอบต่อข้า แม้ว่าจะไม่ใช่เพื่อตัวข้าเองข้าก็ยังยินดีที่จะยอมรับการแข่งขันนี้เพื่อให้พระองค์รู้ว่าสิ่งที่พระองค์คาดหวังต่อข้านั้นไม่ใช่เรื่องที่ผิด

ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดของการแข่งขันครั้งนี้คือความตายของข้าเท่านั้น ถ้าข้าตายในการแข่งขันครั้งนี้ มันก็เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ แต่ถ้าข้าชนะและบังเอิญฆ่าซือหมิงจางก็จะกลายเป็นศัตรูของแม่ทัพอ้านเป่ยซือเถา

แม้ว่าข้าจะไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะว่าแม่ทัพอ้านเป่ยจะไม่ทำร้ายข้าในขณะที่ข้าอยู่ภายใต้การคุ้มครองของฝ่าบาท

แต่ท่านพ่อของข้าที่อยู่ในแคว้นกานเป็นเพียงช่างตีเหล็กธรรมดาๆ ที่แทบจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ หากตระกูลซือตัดสินจะลงมือสังหารพ่อของข้าเพื่อแก้แค้นนั่นจะเป็นเรื่องที่ทำให้ข้าเสียใจไปตลอดชีวิต…”

“เจ้าเป็นลูกกตัญญู ข้าดูเจ้าไม่ผิดจริงๆ เจ้ามีเรื่องใดต้องขอร้องข้าหรือไม่!”

สายตาของหลิวกงกงเต็มไปด้วยความชื่นชมในขณะที่เขาถามคำถาม

“ถ้าข้าชนะ ขอให้ฝ่าบาททรงอนุญาตให้ข้ากลับไปเมืองผิงซีของแคว้นกานได้หรือไม่” เอี้ยนลี่เฉียงได้ร้องขอออกไปตรงๆ

หลิวกงกงตกใจเขาไม่ได้คาดหวังว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะร้องขอเช่นนั้นถึงกระนั้นก็ยังสมเหตุสมผล

“อ่า เจ้าต้องการกลับไปที่แคว้นผิงซีจริงๆ?”

“การเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้เป็นการเติมเต็มความจงรักภักดีต่อพระองค์ การกลับไปของข้าคือการเติมเต็มภาระหน้าที่ของข้าในฐานะลูกชาย

การกลับไปเท่านั้นข้าถึงจะสามารถดูแลพ่อของข้าได้ ไม่เช่นนั้นจิตใจของข้าจะเต็มไปด้วยความกังวลอยู่ตลอดเวลา!”

“แล้วเหตุไฉนเจ้าไม่พาพ่อของเจ้ามาที่เมืองหลวง…”

“หลิวกงกง พ่อของข้าแก่แล้ว มีคำกล่าวที่ว่าการได้อยู่บ้านเกิดในวัยชราเป็นวาสนาสูงสุด นอกจากนี้ข้ายังทนไม่ได้ที่จะต้องให้พ่อที่แก่ชราของข้าเดินทางมาที่เมืองหลวงและอยู่กับข้าด้วยความกลัวตลอดเวลา…”

“ถ้าเจ้าชนะและกลับแคว้นกาน การบ่มเพาะในคฤหาสน์กวางของเจ้าจะไม่สูญเปล่าหรอกหรือ…?”

“ อาจารย์ทั้งสองของข้าได้ประทานความรู้ทั้งหมดแก่ข้าแล้ว ทั้งหมดที่ข้าต้องการตอนนี้คือเวลาที่จะทำให้ทักษะที่ได้เรียนมาสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น

แม้ว่าข้าจะกลับไปที่แคว้นกานข้าก็ยังสามารถฝึกฝนต่อไปได้ แทนที่จะปล่อยให้พวกมันสูญเปล่า! ในทำนองเดียวกัน ข้ายังคงสามารถรับใช้ฝ่าบาทในแคว้นกาน…”

“ข้าไม่มีอำนาจตัดสินใจในเรื่องนี้ ข้าทำได้แค่ถ่ายทอดคำพูดของเจ้าต่อฝ่าบาทเท่านั้น …”

“ขอบคุณกงกง!”

“ข้าจะไปที่วังและขอเข้าเฝ้าในทันที!”

หลังจากพูดคุยกับเอี้ยนลี่เฉียง และรับข้อเสนอแนะของเขา หลิวกงกงก็ออกเดินทางสู่วังหลวงโดยตรง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด