ตอนที่แล้ว31 - หมดความอดทน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป33 - โยนเข้าไปในรังเสือ

32 - แผนการชั่วร้าย


32 - แผนการชั่วร้าย

หนึ่งชั่วโมงต่อมาผู้คนหันไปทางภูเขาเตี้ยๆ เป็นที่แน่ชัดว่ามีอาคารอยู่บนภูเขาสูงอยู่ไกลๆและเสียงคำรามของสัตว์ในภูเขาโดยรอบก็ดังขึ้นในทันที

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาออกจากดินแดนที่อยู่ใต้อาณาเขตของปีศาจร้ายในหลุมนั้นแล้ว

“เดินไปอีกหน่อยแล้วเราค่อยพัก”

เราเดินบนภูเขามาตั้งนาน ทุกคนรู้สึกเหนื่อยจริงๆหลังจากพลิกภูเขาอีกลูกทุกคนก็เห็นนกบินปรากฏขึ้นรอบๆและในไม่ช้าก็เข้าสู่โลกที่สดใส

ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเสียงของนกและสัตว์คำราม ดอกไม้ในป่าบานสะพรั่งมีชีวิตชีวาไม่เหมือนกับตอนที่อยู่ในดาวอังคาร

"มีกระต่ายอยู่ที่นั่น!"

"มีหมาป่าด้วย!"

หลังจากที่ได้เห็นสัตว์ป่า ทุกคนก็มีดวงตาเปล่งประกาย ในเวลานี้พวกเขาขาดแคลนอาหารมานานเกินไป

“เฮ้ มีคำบนกำแพงหินนั่น!”

ในขณะนี้มีคนพบกำแพงหินด้านหน้าที่มีตัวอักษรโบราณขนาดใหญ่หลายตัวแกะสลักไว้

ทุกคนเห็นอักขระโบราณสามตัวแรกและมันมีใจความว่า

"ดินแดนต้องห้าม"

“ทำไมถึงเห็นสี่คำนี้อีก ไม่ใช่ว่าพวกเราออกจากดินแดนต้องห้ามแล้วเหรอ?”

“เราออกจากดินแดนต้องห้ามมาแล้ว นี่น่าจะเป็นป้ายที่ถูกติดไว้บริเวณชายแดนมากกว่า”

“ไปอีกหน่อยเถอะเดี๋ยวเราค่อยหาที่พัก”

เมื่ออยู่ในโลกนี้ผู้คนสองหรือสามคนรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กๆ หลายกลุ่มแล้วนั่งลงทีละคน พวกเขาเริ่มคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาต้องแยกจากกัน

“ฉันจะไปดูว่าหลิวหยุนจื่อว่ากำลังทำอะไรดีกว่า ดูเหมือนพวกมันจะทำอะไรลับๆล่อๆอยู่” ผังป๋อพูดขึ้นแล้วเดินเข้าไปในป่าไม่ไกล

ไม่กี่ครั้ง ผังป๋อเดินกลับมาและพูดสองสามคำในหูของเย่ฟ่าน

“เมื่อออกมาจากภูเขาลูกนี้ ทุกคนจะต้องแยกทางกัน โลกลึกลับนี้มีเทพเจ้าและเซียนอย่างแน่นอน แต่ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่กับสามคนนั้น”

เย่ฟ่านยืนขึ้นและกล่าวว่าคำเหล่านี้เบา เขาได้ตัดสินใจแล้ว

หวังจื่อเหวินนั่งอยู่ไม่ไกล เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ฟ่านยางคลุมเครือเขาก็ถามว่า

"เกิดอะไรขึ้น"

เย่ฟ่านหันไปมองผังป๋อแล้วพูดว่า

“เปิดสิ่งที่นายบันทึกในโทรศัพท์มือถือให้ทุกคนฟัง”

ในเวลานี้คนอื่นๆก็สังเกตเห็นสถานการณ์ที่นี่เช่นกัน ทุกคนมองไปที่เย่ฟ่านที่นี่

ผังป๋อมีความชัดเจนและเข้าใจได้มาก กล่าวคือถ้าเขาต้องการจะพูดอะไรก็ควรเลือกจะพูดต่อหน้าทุกคน

"หลิวหยุนจื่อ หลี่ฉางชิง และหวังเอี๋ยนต้องการทำร้ายฉันและเย่ฟ่าน"

สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและตะโกนออกมาว่า

"หมาป่าตาขาวเหล่านี้แม้ว่าพวกเราจะปล่อยมันไปครั้งแล้วครั้งเล่าแต่พวกมันก็ยังพยายามจะฆ่าเรา!"

จู่ๆคำพูดเหล่านี้ก็ทำให้ทุกคนประหลาดใจ และสายตาของทุกคนก็เพ่งไปที่เขา และพวกเขาถามด้วยความงุนงงมาก

"เกิดอะไรขึ้น"

ผังป๋อกดที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงบันทึก

“บ้าจริง ฉันทำไม่ได้!” นี่คือเสียงของหลี่ฉางชิง

จากนั้นเสียงอึมครึมของหลิวหยุนจื่อก็ดังขึ้นและพูดว่า

"ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่พวกเราต้องตายแน่นอน!"

“อะไรนะ นายจะให้เราฆ่าเขา นั่นเป็นไปไม่ได้” หลี่ฉางชิงและหวังเอี๋ยนดูประหลาดใจมาก

“ใช่ หากมีฉันก็ต้องไม่มีพวกมัน!”

ทุกคนได้ยินเสียงกัดฟันของหลิวหยุนจื่อที่อยู่ในโทรศัพท์อย่างชัดเจน

“แต่เราทำไม่ได้ เย่ฟ่านถูกเรียกว่าคนเถื่อน ในขณะที่ผังป๋อ๋ก็แข็งแกร่งเกินไป มันไม่มีทางที่เราจะทำอะไรได้”

เสียงของหลี่ฉางชิงค่อนข้างขุ่นเคืองแต่เห็นได้ชัดว่าความคิดนี้ก็สามารถโยกคลอนจิตใจของเขาได้เช่นกัน

หลิวหยุนจื่อพูดอย่างเย้ยหยัน

"ไม้เท้าวัชระของฉันยังมีพลังเหลืออยู่ เมื่อถึงตอนกลางคืนพวกเราก็ค่อยฆ่ามันทั้งคู่"

เสียงที่โหดเหี้ยมของหลี่ฉางชิงดังมาจากโทรศัพท์มือถือโดยกล่าวว่า

"ในที่สุดก็จะถึงเวลาตายของพวกมันแล้ว!"

“หวังเอี๋ยน ฉันรู้สึกว่าสายประคำของหลิวอี่อี้ไม่ธรรมดาและอาจมีพลังเหลืออยู่เล็กน้อย น่าเสียดายที่เธอต้องเสียมันไป คืนนี้ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องเอามันกลับมาให้ได้”เสียงของหลิวหยุนจื่อ ไม่พอใจอย่างมาก

"ตกลง!"

ในที่สุดน้ำเสียงของหวังเอี๋ยนก็หยุดนิ่งเช่นกัน และเธอก็ตกลงตามคำขอของหลิวหยุนจือ

หลิวหยุนจื่อพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ

"ให้ใครเห็นเรื่องนี้ไม่ได้ เราต้องวางแผนให้ดี"

"พลัก!"

ผังป๋อปิดฝาโทรศัพท์แล้วพูดว่า

“ทุกคนก็น่าจะได้ยินแล้วว่าจิ้งจอกตาขาวพวกนี้ต้องการจะฆ่าฉันกับเย่ฟ่าน อย่าโทษเราที่ไม่สนใจมิตรภาพของเพื่อนร่วมชั้นในครั้งนี้”

ในเวลานี้เย่ฟ่านก้าวไปข้างหน้าและไม่พูดอะไร ผังป๋อเดินตาม จางจื่อหลิงก็ยืนขึ้นเช่นกัน

เมื่อเย่ฟ่านและผังป๋อก้าวเข้าไป หลี่ฉางชิงและหวังเอี๋ยนก็มีใบหน้าซีดเผือด ในขณะที่ใบหน้าของหลิวหยุนจื่อก็มืดมนถึงขีดสุด

“ฉันแสดงความเมตตาต่อพวกนายแล้วแต่พวกนายก็ต้องการที่จะฆ่าพวกฉันดังนั้นอย่าได้โทษพวกเรา ทุกสิ่งทุกอย่างพวกนายรนหาที่เอง!”

“เจ้า...เจ้าโง่!” หลี่ฉางชิงเหงื่อออกในทันที

ใบหน้าของหวังเอี๋ยนก็ซีดเผือดและพยายามอธิบายอย่างตื่นตระหนก

"นาย ... คุณกำลังพูดถึงอะไร ฉันไม่เข้าใจ"

ผังป๋อไม่พูดอะไรมาก

ในขณะนี้หวังเอี๋ยนและหลี่ฉางชิงก็ตื่นตระหนกสุดขีด หลิวหยุนจื่อก็มีใบหน้าซีดขาวเช่นกัน

“ที่เราพูดไปก็แค่คำพูดตอนโกรธ นายจะเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้ได้ยังไง…” หลี่ฉางชิงตะโกนและพยายามร้องขอความเห็นใจจากเพื่อนคนอื่น

“ฉันกับนายเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อายุสามขวบ ไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้จริงๆ” จางจื่อหลิง ผู้ซึ่งมักไม่ใส่ใจ กล่าวอย่างเย็นชา

“หลิวหยุนจื่อนายทำเกินไปจริงๆ!” ใบหน้าของหวังจื่อเหวินดูจริงจังมาก

หลินเจี๋ยก็ส่ายหัวและถอนหายใจ

"พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาตั้งนาน ไม่คิดว่าพวกนายจะเป็นแบบนี้"

“นี่มันมากเกินไปแล้ว! แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นที่มาจากโลกเดียวกันพวกนายก็ต้องการที่จะฆ่า พวกนายยังมีมโนธรรมอยู่หรือเปล่า?” คนอื่นๆก็พูดออกมาทุกคนเดินเข้าหาพวกเขาด้วยใบหน้าถมึงทึง

ในที่สุดโจวยี่ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า

"พวกนายอยากจะตายจริงๆเหรอ? รีบไปขอโทษเย่ฟ่านกับผังป๋อ ... "

ใบหน้าของหลิวหยุนจื่อซีดขาวและตอนนี้เขาต้องการที่จะคุกเข่าเพื่อขอโทษเย่ฟ่าน

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ฉันรู้ดีว่านายไม่มีความจริงใจ” เย่ฟ่านเหลือบมองที่โจวยี่แล้วหันไปมองเพื่อนทุกคน

“พวกเราทุกคนต่างรู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่มีความจริงใจอีกแล้ว คนพวกนี้ต้องการที่จะฆ่าฉัน ฉันไม่มีเวลามาระมัดระวังตัวตลอดทั้งวัน?”

เมื่อพูดจบเย่ฟ่านก็ก้าวไปข้างหน้า

ใบหน้าของหลิวหยุนจื่อเป็นสีขาวในขณะที่มือของเขาจับไม้เท้าวัชระไว้แน่นและมีใบหน้าสับสน

หวังเอี๋ยนตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

"นายคิดจะทำอะไร?"

หลี่ฉางชิงหวาดกลัวมากและพยายามกระตุ้นให้หลิวหยุนจือ

"ใช้ไม้เท้าวัชระฆ่ามันสิ!"

พวกเขาทั้งสามรู้ว่าเย่ฟ่านจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไปแล้ว ดังนั้นทางที่ดีพวกเขาควรจะลงมือก่อน

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด