ตอนที่ 849 ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอีก

เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะจากไป ซูเจ๋อก้าวไปข้างหน้าและพยายามจะหยุดเธอไว้

“เมียนเมียน ผมรู้ตัวว่าผิด ผมรู้ความผิดของผมแล้วจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้งจะได้ไหม?”

“ตราบใดที่คุณยกโทษให้ผม ผมเต็มใจทำให้คุณทุกอย่าง”

มีเพียงความคิดเดียวในใจของซูเจ๋อ

เพื่อให้เฉียวเมียนเมียนกลับมา

เขาไม่อยากให้เธอจากไปทั้งแบบนี้

แต่ในขณะที่เขาก้าวไปหนึ่งก้าว เหมาเยซื่อก็หันกลับมามองเขาอย่างเย็นชา

ดวงตาของเขาเย็นชาและส่งสัญญาณเตือน

ซูเจ๋อตกใจและไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีก

เขามองไปที่เฉียวเมียนเมียนและอ้อนวอน

“เมียนเมียน ผมสาบานว่าผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอีก ได้โปรด ให้โอกาสผมจะได้ไหม?”

เฉียวเมียนเมียนขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา

“ฉันบอกคุณชัดเจนแล้วนะคะ ได้โปรดอย่ามารบกวนฉันอีกต่อไป ซูเจ๋อ คุณควรทำตัวน่าอายให้น้อยลงหน่อยนะ ในเมื่อตอนนั้นคุณตัดสินใจไปแล้ว อย่าได้เสียใจอีกเลยค่ะ”

“แต่ผมเสียใจ...”

ซูเจ๋อมองเธออย่างว่างเปล่าแล้วพูดอย่างเศร้า ๆ

“ผมเสียใจ เมียนเมียน ผมรู้ว่าผมตัดสินใจผิดพลาด คุณให้โอกาสผมสักหน่อยไม่ได้เหรอ?”

“ผมจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวังอีก”

“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”

เฉียวเมียนเมียนกล่าวอย่างหนักแน่น

“เมียนเมียน...”

ซูเจ๋อปฏิเสธที่จะยอมแพ้ เขามองไปที่ใบหน้าอันเย็นชา ทว่างดงามของเฉียวเมียนเมียน และรู้สึกอยากจะมีส่วนร่วมกับเธอมากขึ้น

จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือเธออย่างกะทันหัน

ก่อนที่เขาจะแตะต้องถึงตัวเฉียวเมียนเมียน เขาถูกต่อยเข้าที่ใบหน้าอย่างหนัก

หมัดนี้ทำให้เขาถึงกับล้มลงกับพื้น

เขาล้มลงกับพื้นและร้องด้วยความเจ็บปวด

เหมาเยซื่อยังคงรู้สึกว่าไม่เพียงพอที่จะระงับความโกรธของเขา เขาก้มลงดึงเขาขึ้นมาจากพื้นแล้วชกเข้าที่หน้าอีกฟากหนึ่งของเขา

เขาได้เรียนรู้ทักษะการป้องกันตัวมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้หมัดของเขาหนักมาก

ซูเจ๋อเกือบจะหมดสติหลังจากถูกต่อยถึงสองครั้ง

ใบหน้าและดวงตาข้างหนึ่งของเขาบวม จมูกของเขามีเลือดไหลออกมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ

ดวงตาของเหมาเยซื่อเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ขณะที่เขากำลังจะต่อยซ้ำอีกครั้ง เฉียวเมียนเมียนเข้ามาหยุดเขา

“เหมาเยซื่อ อย่าค่ะ...”

เธอส่ายหน้าให้เขา

“ไปกันเถอะ”

เธอกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นถ้าเหมาเยซื่อยังทำร้ายเขาต่อ

เฉียวอันซินตกใจมากจนหน้าซีด เธอมองดูซูเจ๋อที่ล้มลงอยู่บนพื้นราวกับกองโคลน

ความสุขที่ได้เห็นเหมาเยซื่อถูกแทนที่ด้วยความกลัว

เหมาเยซื่อยังไม่สงบลง

เขามองขึ้นไปที่เฉียวเมียนเมียนอย่างเย็นชา

ทั้งที่เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ทำร้ายเธอ

เฉียวเมียนเมียนยังคงกลัวการจ้องมองของเขาอยู่เล็กน้อย

เธอไม่รู้ว่าเหมาเยซื่อจะระงับความโกรธของตัวเองได้หรือยัง

“เหมาเยซื่อคะ ไปกันเถอะ”

เฉียวเมียนเมียนดึงแขนเสื้อของเขาอีกครั้ง

“ฉันอยากจะกลับแล้ว เรากลับบ้านกันเลย ดีไหม?”