บทที่ 172 ภายในโรงเตี๊ยม II
“มีอะไรหรอ?” ไมกากระซิบ เอนตัวเข้าไปใกล้โดยเอียงศีรษะลงเพื่อให้มองเห็นเพียงครึ่งล่างของใบหน้า “นายจำใครได้บ้างใช่ไหม?” ฉันส่ายหัวและหันกลับไปที่โต๊ะของฉัน “ไม่ใช่คนสำคัญนักหรอก” พนักงานเสิร์ฟอีกคน—คนนี้มีเสน่ห์น้อยกว่า—มาพร้อมกับของที่เราสั่ง เธอวางแก้วเบียร์สามแก้วไว้ข้างหน้าออลเฟรดพร้อมกับซุปหนึ่...
