ตอนที่ 1 : ย้อนกลับมา
วี สะดุ้งตัวขึ้นจากเตียงพร้อมกับมองไปรอบๆตัว
“ที่นี้ที่ไหน ?”
วีสงสัยก่อนจะจับไปที่ร่างกายของตัวเอง
“ฉันยังไม่ตาย ?”
วีสับสนเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติและมองไปรอบๆตัวเอง ดูเหมือนเขาจะอยู่ในห้องของใครสักคนแต่ไม่รู้ว่าทำไมบรรยากาศรอบๆห้องนั้นถึงดูน่าคิดถึงแปลกๆ
วีลุกขึ้นจากเตียงและเดินสำรวจห้อง เขาพบเจอกับข้าวของเครื่องใช้มากมาย และดูเหมือนว่าห้องนี้จะเป็นห้องของเด็กคนหนึ่งที่น่าจะอายุไม่เกิน 20
ดูจากหนังสือเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะซึ่งเป็น หนังสือคณิตของนักเรียนมัธยมปลาย เสื้อผ้านักเรียนชายที่ถูกแขวนไว้บนผนังซึ่งตรงอกถูกปักด้วยตัวอักษรย่อ ด.ค.ต
“อืม… ด.ค.ต ใช่โรงเรียนที่เราเคยเรียนตอนเด็กหรือเปล่านะ”
วีคิด ก่อนจะสังเกตุเห็นสมุดจดที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งเป็นสมุดของโรงเรียนดังกล่าว วีจึงหยิบมันขึ้นมาดู
“หืม…ดรุณคริสเตียนวิทยาคม ว้าว ~ นี่มันโรงเรียนเก่าของฉันจริงๆด้วยแหะ สงสัยเจ้าหนูนี่คงเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนของเรา”
“แหม ~ มีรุ่นน้องจิตใจดีแบบนี้ฉันคงต้องไปขอบคุณเสียหน่อย ว่าแต่เจ้าหนูนั่นไปอยู่ไหนกันนะ”
วียิ้มพร้อมกับจะเดินออกไปจากห้องแต่ในขณะนั้นเองที่วีกำลังเดินผ่านกระจกบานใหญ่ เขาก็ถึงกับหยุดชะงักและถอยหลังกลับมาทันที
วียืนอยู่หน้ากระจกด้วยท่าทีอึ้งๆก่อนจะจับไปที่หน้าของตัวเอง
“นะ… หน้าฉัน !!!”
วีร้องออกมา จากนั้นก็ได้มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นลูก !!”
วีลุกลี้ลุกลนก่อนจะตะโกนกลับไปว่า
“ไม่มีอะไรครับ !”
วีหันกลับมาดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง เขาจับไปที่ร่างกายอันอวบอ้วนและใบหน้ากลมๆของตัวเองด้วยท่าทีที่แปลกประหลาด
“ไม่จริงๆ ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ ทำไมร่างกายของฉันถึงกลายเป็นเด็กอ้วนได้กันล่ะ ?”
วีเดินวนรอบห้องอย่างสับสนพร้อมกับคิดถึงเรื่องต่างๆและทฤษฏีมากมายที่สามารถยกมาอ้างอิงได้ แต่เขาเป็นเพียงแค่ดารานักแสดงเท่านั้น จะไปรู้เรื่องพวกนั้นได้ยังไงกัน
หลังจากคิดสักพักเขาก็คิดว่าตัวเองจะต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ เขาจึงลองหยิกแขนตัวเองดูเผื่อจะสามารถตื่นจากฝันได้ แต่ผลปรากฏว่า
“โอ๊ย !! เจ็บจริงแหะ”
“ไม่จริงน่าาาาาา ~”
วีกรีดร้องก่อนจะทรุดตัวลงไปกับพื้นก่อนจะบ่นพึมพำออกมา
“ฉันพึ่งจะเซ็นสัญญาแสดงหนังกับทางฮอลลีวู๊ดเมื่อคืนเองนะ แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงดีเนี้ย ฉันต้องโดนฟ้องแน่ๆเลย”
“เอาไงดีๆ”
วีเดินวนอยู่ในห้องขณะนั้นสายตาของเขาก็หันไปสังเกตุเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะคอมฯ วีเดินเข้าไปดูใกล้ๆ และเห็นว่ารูปนั้นเป็นรูปถ่ายครอบครัวของเด็กคนนี้
สมาชิกในครอบครัวมีด้วยกันทั้งหมด 4 คนนอกจากเขาแล้วก็จะมีพ่อแม่และก็น้องสาวซึ่งอายุน่าจะห่างกันไม่เท่าไหร่ซึ่งทุกคนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม วีที่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามก่อนจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างภายในรูป
“หือ เดียวก่อนนะ !!”
วีจ้องมองที่รูปอย่างละเอียด ก่อนจะทำตาโตเท่าไข่ห่านนั่นก็เพราะในรูปนั่นชายหญิงที่วีเคยบอกว่าเป็นพ่อกับแม่ของเด็กคนนี้ก็คือพ่อกับแม่ของเขา
วีวางกรอบรูปลงทันทีก่อนจะวิ่งออกจากห้องและลงไปที่ชั้นล่าง เนื่องจากที่วีรีบวิ่งลงมาจึงทำให้เกิดเสียงดัง จนทำให้คนในครัวที่กำลังทำอาหารอยู่อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา
“ทำไมถึงทำเสียงดังขนาดนั้นกันลูก”
วีได้ยินก็ถึงกับหยุดชะงัก เขาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องครัวก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปด้านใน เมื่อเข้ามาวีก็พบกับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังยืนทำอาหารอยู่หน้าเตา
แม้ผู้หญิงคนนั้นกำลังหันหลังอยู่ก็ตามแต่วีก็สามารถจดจำแผ่นหลังนั้นได้ไม่เคยลืม วีเดินเข้าไปในครัวช้าๆก่อนจะสวมกอดไปที่ผู้หญิงคนนั้น
เธอตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาถามกับวี
“เป็นอะไร จะอ้อนเอาอะไรอีกงั้นเหรอลูก ?”
วีมองไปที่ใบหน้าที่แสนคิดถึงนั้นก่อนที่น้ำตาจะค่อนๆไหลออกมา เขาก้มหน้าลงก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่มีอะไรครับ”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้นว่า
“พึ่งตื่นละสิ ไปอาบน้ำแต่งตัวให้ดีก่อนแล้วค่อยมากินข้าวเข้าใจไหม”
“ครับแม่”
วีก้มหน้าตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะปล่อยมือและเดินออกจากห้องครัวไปพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อเขากลับมาถึงห้องของตัวเองเขาก็รีบตั้งสติอย่างรวดเร็วกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะมันเหลือเชื่อเกินไป
เขาย้อนเวลากลับมาในช่วงวัยเด็กงั้นเหรอ ? วีคิดกับตัวเองเขานั้นไม่อยากจะเชื่อ หลังจากนั่งคิดนอนคิดอยู่นานในที่สุดวีก็ยอมรับว่าตัวเขานั้นย้อนเวลากลับมาในช่วงวัยเด็กอีกครั้ง วียิ้มออกมาก่อนจะพูดกับตัวว่า
“ถ้าหากนี่ไม่ใช่ฝันจริงๆ ฉันก็จะสามารถเริ่มต้นชีวิตของฉันได้ใหม่อีกครั้ง ในครั้งนี้แหละฉันจะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระซักที”
“ไม่ต้องทนกับผู้จัดการห่วยๆ บริษัทแย่ๆ ได้เลือกงานที่ต้องการ นี้แหละชีวิตอิสระเสรี ฮ่าๆๆๆ”
วีหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“เดียวก่อนนะ ถ้าหากฉันย้อนมาตอนวัยรุ่นจริงๆงั้นก็แปลว่า…”
วีมองไปที่โต๊ะหนังสือที่มีหนังสือเรียนกองอยู่เต็มไปหมด
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่จริงน่า ฉันต้องกลับมาเรียนหนังสือใหม่งั้นเหรอ !? โอ้พระเจ้า หนังสือเรียน… การสอบ… ฉันเกลียดการสอบที่สุด”
“ฉันต้องกลับไปเรียน รด. ใหม่ !? #$%@ !!”
“ต้องเรียนมหาลัยอีกครั้ง ~”
วีกรีดร้องก่อนจะล้มตัวลงไปซุกหมอน น้ำตาของเขากลับมาไหลอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ใช่น้ำตาจากความปลื้มปิติ
‘ได้โปรดดดด พระเจ้าเอาฉันกลับไป ฉันไม่อยากเรียนนนนนน !!’
วีกรีดร้องออกมาในใจด้วยความหม่นหมอง
