บทที่ 169 ค่ำคืนของคนแคระ
วันแรกทั้งวันหมดอยู่ลงโดยที่ฉันอยู่แค่บนหลังของซิลวี่ โดยปราศจากคำพูดที่พึมพำกับแลนซ์คนแคระทั้งสองเราเดินทางจนถึงกลางคืนเมื่อขาของฉันเริ่มไม่สามารถแบกรับภาระของการขี่บนหลังของเธอได้อีกต่อไปแม้จะได้รับการปกป้องด้วยผ้าหนาๆและมานา ไม่เพียงแค่นั้น การขี่แน่นบนฐานคอของพันธนาการของฉันทำให้ขาของฉันเหนือยล...
