ตอนที่ 829 ผมทำอะไรผิดไปหรือไม่

แต่เธอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเขานี่สิ

เขาจะทำอะไรได้อีก?

เขาจะทำลายความเป็นพี่น้องของพวกเขางั้นเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถเอาชนะเหมาเยซื่อได้

เขาและเหมาเยซื่อเป็นคนประเภทเดียวกันเสียด้วยสิ

พวกเขาเป็นคนที่ยึดติดและชอบครอบครอง

พวกเขาไม่เคยให้โอกาสให้ผู้อื่นคว้าสิ่งที่พวกเขาสนใจไปได้

ต่อหน้าคนอื่น เขามีความมั่นใจอย่างมาก

แต่ต่อหน้าเหมาเยซื่อแล้ว เขาต้องยอมรับว่านี่คือคู่ต่อสู้ที่อันตรายมากทีเดียว

เขาอาจจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย

ไม่อย่างนั้นเซินโย่วคงไม่ทุ่มเทให้กับเหมาเยซื่อมากขนาดนี้

ต่อให้เธอปฏิบัติดีต่อเขาสักเพียงใด เขาก็ไม่เคยหวั่นไหว

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

กงเซลีเดินมาส่งเฉียวหรุ่ยที่ประตู

เขากลับไปนั่งที่ศาลาเพียงลำพังเป็นเวลานาน ในที่สุด เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเซินโย่ว

“โย่วโย่ว เจอกันหน่อย ตอนนี้อยู่ที่ไหน? ผมจะไปรับ”

....

ณ สถานที่นัดพบ

พนักงานเสิร์ฟพากงเซลีไปยังห้องส่วนตัวและกล่าวด้วยความเคารพว่า

“นายน้อยกง คุณเซินกำลังดื่มอยู่ข้างในคนเดียว เธอสั่งเครื่องดื่มเสียมากมาย พวกเราพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะฟังพวกเราค่ะ”

“คุณมาได้จังหวะพอดีเลย เข้าไปดูเธอหน่อยเถอะค่ะ พวกเรากังวลมากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

กงเซลียืนอยู่นอกห้องส่วนตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผลักประตู ปิดไฟในห้องส่วนตัวที่มืดสลัวนั้น

เซินโย่วกำลังพิงโซฟาพร้อมกับแก้วไวน์ในมือของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู และเห็นว่ากงเซลีเดินเข้ามาในห้อง

เธอยิ้มและยกแก้วขึ้นให้กับเขา

“เซลี มาแล้วเหรอ มา ดื่มกับฉันสิ ฉันดื่มคนเดียวเบื่อจะแย่อยู่แล้ว”

กงเซลีปิดประตูและเดินตรงไปหาเธอ

“ทำไมมาดื่มคนเดียวแบบนี้ล่ะไ

แม้ว่าความจริงจะถูกเปิดเผยแล้ว แต่ทัศนคติของกงเซลียังคงเหมือนเดิม

เขาเดินไปหาเซินโย่ว และมองลงไปที่เธอครู่หนึ่งก่อนจะหยิบแก้วไวน์ในมือของเธอออกไป

“ดื่มมากเกินไปไม่ดีนะ มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นด้วยไ

“นี่ กำลังทำอะไรน่ะ?”

เซินโย่วขมวดคิ้วและลุกขึ้นไปคว้าแก้วไวน์ของเธอคืน

“คืนมาให้ฉัน ฉันจะดื่มยังไงก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของนาย”

“ใช่ ไม่ใช่เรื่องของฉัน”

กงเซลียิ้ม ความคิดถึงผู้หญิงที่เขาสนใจและเอาอกเอาใจตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้นคือความโกหก ช่างเป็นเรื่องไร้สาระเสียจริง

แต่เขาจะตำหนิใครได้?

แม้ว่าเซินโย่วจะโกหกเขา แต่ก็เป็นเขาเองที่ไม่คิดจะสงสัยอะไรเลย

เขารู้ดีว่าเขาไม่เคยสงสัยเธอเลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเอง

เขาไม่เคยคิดว่าเซินโย่วจะโกหกเขาได้

ก็สมควรแล้ว ที่ถูกโกหกมาหลายปี

“กงเซลี คนน่ารำคาญ” เซินโย่วเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์แล้วพูดอย่างไม่พอใจ

“ฉันขอให้นายออกมา เพราะฉันอยากให้นายมาดื่มด้วยกัน ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ได้ต้องมาขวางฉัน”

“รู้ไหม ว่าฉันน่ะ เกลียดการถูกคนอื่นบังคับมากที่สุด”

“อืม ฉันรู้” ครั้งนี้ กงเซลีไม่ได้หยุดเธอ

เซินโย่วสามารถคว้าแก้วไวน์คืนได้สำเร็จ

จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขาและขมวดคิ้ว

“เป็นอะไรงั้นเหรอ? นายโกรธฉันเหรอ?”