ตอนที่แล้วบทที่ 17 : ในจวนภูเขาหมิงเยว่ของข้า นั่นไม่ใช่วิธีที่เราทำการค้า
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 19 : พูดโพล่งออกมา

บทที่ 18 : อัจฉริยะเด็กขั้น 6 ของสมัยจินซวน


“ซู่ชิง ไปเถอะ”

ซูจื่อหยุน ไม่ได้กลัวกับเด็กทั้งสอง  นางรีบร้องเสียงหลง  นางไม่เชื่อว่านางไม่สามารถรับมือกับเด็กสองคนนี้ได้

“ขอรับ  คุณหนูสาม”  ซู่ชิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา  ในที่สุด  เขาก็มีโอกาสที่จะได้รับผลบุญบางอย่าง

“พี่ชาย  มาเถอะ”

ในชั่วพริบตา  ผู้คนมากกว่าหนึ่งโหลก็รุมกันเข้ามา

เหอหยุนถิงส่ายหัว  ไม่มีใครกล้าที่จะยั่วยุจวนภูเขาหมิงเยว่ที่ชายแดน คราวนี้  พวกเขาเพิ่งมาที่แคว้นห่าวเยว่  แต่มีคนมายิงพวกเขาแล้ว  ชื่อของพวกเขาไม่ดังพอหรือ?

*บูม  บูม*

เหอหยุนถิงหันกลับมา  แต่มีคนมากกว่าสิบคนเหาะไปที่กำแพงโดยรอบ

“อ๊า…!” เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากทุกทิศทาง

“พี่ชาย  ถ้าท่านทำเรื่องแบบนี้ข้าจะมีโอกาสได้ยิงได้อย่างไร?”

น้ำเสียงตำหนิผสมกับความโกรธดังขึ้น  ซูฉีมองซูหลี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"อะไร?"

ทุกคนประหลาดใจ  ขั้นที่หกของช่วงเวลาจินซวน!  เด็กคนนี้เป็นอัจฉริยะ!

โดยเฉพาะซูจื่อหยุนและจุนหลินเถียนดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“พวกเขาล้วนเป็นคนไร้ความสามารถ  การส่งคนสองคนไปได้ประโยชน์อันใด?”

น้ำเสียงที่เย่อหยิ่งของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดใจ  แต่พวกเขาก็เชื่อมั่นในความหยิ่งผยองของเขา

ชายในชุดขาวบนต้นสนประหลาดใจมากจนเกือบล้มลงบนต้นไม้  จากนั้นเขาก็รีบวิ่งหนีไปฝั่งตรงข้าม

ซูจื่อโม่มองไปยังทิศทางที่ชายในชุดขาวกำลังมาและเดาตัวตนของเขา

“เจ้าของหมิงเยว่  เจ้ากล้าที่จะสังหารผู้คน”

ซูจื่อหยุนคำรามด้วยความโกรธ  นางมีคนในตระกูลซูมากกว่าหนึ่งโหล  แต่นางกลับถูกโจมตีโดยไม่ได้เคลื่อนไหวแม้แต่ครั้งเดียว  ความรู้สึกต่ำต้อยเกิดขึ้นภายในใจของนาง

“ซูจื่อหยุน  ข้าเป็นคนที่ให้ทางเลือกแก่ผู้คนเสมอ  ข้าให้โอกาสเจ้ามากพอที่จะมีชีวิตอยู่  แต่ถ้าเจ้ากล้าที่จะพูดเรื่องไร้สาระอีกครั้ง   โอกาสที่เจ้าจะมีชีวิตอยู่ก็จะหายไป”

ซูจื่อโม่ขยับไปข้างหน้าเบา ๆ  แต่น้ำเสียงที่เย่อหยิ่งของนางฟังดูเหมือนซูหลี่

“ข้าเป็นลูกสาวขอูของแคว้นห่าวเยว่  องค์ชายสามอยู่ที่นี่ด้วย  เจ้าหยิ่งผยองเกินไป!”

ซูจื่อหยุนคาดหวังได้อย่างไรว่าเจ้าของภูเขาหมิงเยว่จะหยิ่งผยองขนาดนี้?

“แล้วมันยังไง? นี่คือจวนภูเขาหมิงเยว่ของข้า”

น้ำเสียงของนางที่เบาราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง  ในขณะที่นางมองไปที่ซูจื่อหยุนด้วยความเย้ยหยัน

“แม้ว่าเจ้าจะมาจากราชวงศ์หรือบุตรสาวของไท่ฝูของแคว้นห่าวเยว่  ทีมมรณะสิงสองคนในจวนภูเขาหมิงเยว่ของข้าสามารถยิงได้ด้วยการตวัดนิ้วเพียงครั้งเดียว”

ความมั่นใจในตัวเองของนางทำให้ทุกคนหลงใหลในตัวนาง  ดวงตาที่เย็นชาของนางมีเสน่ห์เฉพาะตัวที่สามารถปลูกฝังความกลัวที่หนาวเหน็บได้

จุนหลินเถียนกำหมัดแน่น  นางมีทักษะเช่นนี้จริงๆ  จวนภูเขาหมิงเยว่มีความภาคภูมิใจอย่างยิ่งกับหน่วยมรณะทั้งสิบสองของพวกเขา  พวกเขาต้องซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ เขาได้เรียนรู้มากมายจากการมาเยือนของเขาในวันนี้

“ฝ่าบาทเพค่ะ  คนหยิ่งผยองเช่นนี้อย่าไปทน”

ซูจื่อหยุนยิงขึ้นด้วยความโกรธ  วันนี้  นางต้องพาซูจื่อเหนียนกลับมา

"กลับ"

จุนหลินเถียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา  จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า

“ฝ่าบาทเพค่ะ  ฝ่าบาท”

ซูจื่อหยุนตะโกนที่ด้านหลังของจุนหลินเถียน

อย่างไรก็ตาม  จุนหลินเถียนทำเป็นหูหนวกในเสียงตะโกนเรียกของนาง

ซูจื่อหยุนกระทืบเท้าของนาง  นางไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะทำเช่นนั้น  มันไม่ใช่แค่จวนเล็ก ๆ หรือ? ทำไมองค์ชายสามถึงกังวล?

“ซูจื่อหยุน  การรู้ว่าความพึงพอใจไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย  การรู้ว่าเมื่อไรควรหยุดไม่ได้หมายถึงความพ่ายแพ้  ข้าเพิ่งมาถึงวันนี้  ข้าไม่ต้องการเห็นเลือด”

“ฮึ่ม!  อย่าหยิ่งผยองมากนัก  เรื่องในวันนี้  จะมีคนมาเรียกร้องความยุติธรรมแน่”

ซูจื่อหยุนโกรธมากจนจ้องไปที่ซูจื่อโม่อย่างดุเดือด  จากนั้นก็ไล่ตามจุนหลินเถียนไป

เมื่อเห็นเช่นนี้  ก็มีผู้คนมากกว่าหนึ่งโหลของตระกูลซูตามไปด้วย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด