309 - การประลอง

1620 - การประลอง

หลังจากที่สือฮ่าวถูกโยนกลับเข้าไปในคุกสวรรค์เขายังคงมีโซ่ตรวนและกุญแจมือมัดไว้อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าผู้สูงสุดคนนั้นจะไม่ได้ลงมือด้วยตนเอง แต่ก็ยังยากมากที่จะใช้พลังศักดิ์สิทธิ์

นี่เป็นการแก้แค้นของผู้คุมคุกเหล่านั้น สือฮ่าวไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ทนรับความทรมานต่อไป

เป็นเพราะความวุ่นวายที่เขาสร้างขึ้นในครั้งนี้มันเลวร้ายมาก ผลกระทบที่น่ากลัวแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับผลลัพธ์ที่ผู้เชี่ยวชาญของเรือนจำคาดไว้

เดิมทีพวกเขาคิดว่าสิ่งนี้จะทำให้คนในตระกูลมากมายสามารถระบายความโกรธแค้นของพวกเขาและทำลายศักดิ์ศรีของฮวงลงไปได้

ใครจะคาดคิดว่าในท้ายที่สุดพวกเขาเพียงช่วยให้ฮวงบรรลุจุดมุ่งหมายของเขา พวกเขาประเมินความภาคภูมิใจในตนเองของตระกูลราชาในฝั่งของพวกเขาต่ำเกินไป

หลังจากที่ฮวงถูกนำไปแขวนไว้เขากลับเป็นฝ่ายทำลายศักดิ์ศรีของผู้คนจากตระกูลราชาพวกนั้นแทน พวกเขาไม่สามารถกอบกู้ศักดิ์ศรีตนเองกลับคืนมามิหนำซ้ำยังถูกทำลายไปมากกว่าเดิม

มีผู้คนมากมายจากฝั่งของพวกเขาต้องการแก้แค้นแต่ท้ายที่สุดกลับไม่มีผู้ใดกล้าที่จะออกมาเผชิญหน้ากับนักโทษเพียงคนเดียว

นี่เป็นเพียงเชลยคนหนึ่ง แต่พวกเขาตั้งมากมายกลับไม่มีผู้ใดสามารถกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมาได้ เดิมทีพวกเขาทุกคนเป็นผู้ที่คลั่งไคล้สงครามอยู่แล้ว การที่ต้องทนรับความอัปยศอย่างนี้เป็นเรื่องที่สุดจะทนจริงๆ

ร่างกายของสือฮ่าวถูกกัดกร่อนจนถึงกระดูกอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวในขณะที่อยู่ในคุก เขาหลับตาลงพร้อมกับความทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ตอนนี้ไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้ในการฟื้นฟูตัวเอง แต่อย่างไรก็ตามการที่ถูกกัดกร่อนอย่างนี้ก็เป็นการขัดเกลาตนเองเช่นกัน

เขาไม่ได้โทษผู้คนจากเมืองจักรพรรดิ์ ไม่ได้โทษฟ้าโทษดิน ไม่ได้โทษตนเองเพียงยอมรับชะตากรรมด้วยความสงบนิ่ง

เขารู้ว่าถ้าเขาสามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้เขาจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน เพราะว่ากฎแห่งกรรมเขาอันยิ่งใหญ่ของโลกใบนี้นั้นสมบูรณ์แบบเหลือเกิน และตัวเขาซึ่งมีรากฐานที่แข็งแกร่งย่อมสามารถพัฒนาตนเองได้อย่างรวดเร็ว

เมื่ออยู่ที่นี่ตราบใดที่เขาไม่ได้ถูกปิดผนึกร่างกายเขาจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างที่ไม่มีใครคาดคิด แม้ว่าจะนั่งอยู่เฉยๆกฎแห่งเต๋าของโลกใบนี้ก็ยังพัฒนาร่างกายของเขาอย่างไม่หยุดยั้ง

“เจ้ากำลังทดสอบความอดทนของเรา! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเราสามารถทำให้เจ้าพิการได้ตลอดเวลา หรือเจ้าอยากถูกโยนออกไปให้คนพวกนั้นระบายโทสะเล่น!”

ผู้สูงสุดที่มีหน้าที่ดูแลคุกนี้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ข้างนอกมีคนมาไม่น้อยเลยล่ะสิ? อยากให้ข้าออกไปข้างนอกอีกไหม”สือฮ่าวลืมตาขึ้นถามอย่างใจเย็น

ด้านนอกคุกเหล่าผู้คุมรวมไปถึงผู้สูงสุดคนนั้นต่างมีใบหน้าเย็นชา จิตสังหารของพวกเขาเริ่มปรากฏออกมาเรื่อยๆ

เป็นอย่างที่สือฮ่าวคาดการณ์ไว้ ตอนนี้เมืองน้ำดำมีความคึกคักมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้ฝึกฝนมากมายต่างมารวมกันที่นี่ พวกเขามีจุดมุ่งหมายเดียวคือการสังหารฮวงด้วยการต่อสู้ตัวต่อตัว

ผู้สูงสุดที่มีหน้าที่ดูแลคุกน้ำดำรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย พวกเขาประเมินความวุ่นวายที่พวกเขาสร้างขึ้นในครั้งนี้ต่ำไป

ฮวงเป็นศัตรูของผู้คนมากเกินไป มีผู้แข็งแกร่งจำนวนมากที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขา และตอนนี้ญาติพี่น้องของคนพวกนั้นก็มารวมกันอยู่ที่นี่ และเรียกร้องให้เขานำตัวฮวงออกไปต่อสู้

“ถ้าเจ้ามีความสำรวมสักหน่อยเจ้าจะสามารถมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุขที่นี่ หากเจ้ายังทำตัวบ้าๆบอๆอย่างนี้มีแต่จะเร่งให้ตัวเองถูกสังหารไปเท่านั้น!” ผู้สูงสุดที่ดูแลคุกกล่าวอย่างเย็นชา

"เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร? สำหรับคนอย่างข้าย่อมไม่มีจุดจบที่ดีอย่างแน่นอน เมื่อมันเป็นอย่างนั้นแล้วเหตุไฉนข้าต้องสนใจความเดือดร้อนของพวกเจ้า” สือฮ่าวกล่าวเยาะเย้ย

ในระหว่างกระบวนการนี้ร่างกายของเขาถูกละลายจนเกือบหมดแล้ว

“พาเขาออกไป!” ผู้สูงสุดคนนั้นสั่ง

สือฮ่าวถูกนำตัวออกจากคุก คราวนี้เขาไม่ได้ถูกพาไปที่ประตูเมือง แต่กลับถูกส่งเข้าไปในสนามประลองที่ใหญ่ที่สุดของเมืองโดยตรง

สถานที่แห่งนี้มีขนาดใหญ่มากจุคนได้หลายแสนถึงหลายล้านคน นี่เป็นสนามรบที่เตรียมไว้สำหรับผู้ที่มีอำนาจระดับสูงได้ทำการประลองกัน

หลังจากมาถึงที่นี่สือฮ่าวก็ลากร่างกายที่ทรุดโทรมเดินโซซัดโซเซเข้ามาในสนามรบ

มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่นี่ทอดยาวออกไปจนสุดสายตา หลายคนมีรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาด ผู้คนที่นี่มีหลากหลายเผ่าพันธุ์มากเกินไป กลุ่มอิทธิพลในรัศมีหนึ่งล้านนี้ล้วนมาจนหมดสิ้นรวมไปถึงดินแดนต้องห้ามหลายแห่ง

เห็นได้ชัดว่าฮวงคนนี้สามารถสร้างความไม่พอใจให้กับสิ่งมีชีวิตมากมาย ทุกคนมาที่นี่เพื่อต้องการที่จะเห็นเขาถูกสังหาร

สือฮ่าวมองไปที่พวกเขาและพูดตรงๆว่า“เศษสวะอีกกลุ่มมาถึงแล้ว ในหมู่พวกเจ้ามีใครที่เรียกว่าตระกูลจักรพรรดิหรือไม่? ถ้าไม่มีพวกเจ้าก็ไสหัวไปเถอะ!”

ไม่มีใครคาดคิดว่าด้วยร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ฮวงก็ยังองอาจกล้าหาญอยู่เหมือนเดิม ก่อนที่ทุกคนจะได้เคลื่อนไหวเขาก็เริ่มเยาะเย้ยออกมาก่อน

แม้จะไม่มีการยั่วยุของสือฮ่าว แต่ดวงตาของผู้คนมากมายก็เป็นสีแดงก่ำ ไม่เว้นแม้แต่สิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุด

พวกเขามักจะดูถูกสิ่งมีชีวิตจากเมืองจักรพรรดิอยู่เสมอแต่ตอนนี้เชลยคนหนึ่งกลับกล้าที่จะดูถูกพวกเขา

“ฮวงเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษหรือ? เจ้าจะได้ตายในไม่ช้านี้แล้ว!” มีผู้คนมากมายตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“แม้แต่บรรพบุรุษของฝ่ายเจ้าก็ยังกลายเป็นทาสของเรา บางคนยังมีชีวิตอยู่ตั้งแต่สมัยโบราณและทำงานรับใช้เหมือนทาสชั้นต่ำ!” หลายคนต้องการที่จะทำให้สือฮ่าวได้รับความอับอาย

สือฮ่าวขมวดคิ้ว แต่ในที่สุดเขาก็พูดอย่างเย็นชา“การพูดสิ่งเหล่านั้นไม่มีประโยชน์อะไร ข้าเพียงรู้ว่าในดินแดนของพวกเจ้าการต่อสู้เท่านั้นถึงจะนำมาซึ่งเกียรติยศ พวกเจ้าในที่นี้มีใครกล้าต่อสู้ พวกเจ้าก็แค่เศษสวะกลุ่มหนึ่งเท่านั้น”

มีคนจำนวนไม่น้อยรู้สึกนึกไม่ถึง ไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบโต้ออกมาด้วยความรุนแรงถึงขนาดนี้

ในท้ายที่สุดสิ่งนี้ก็ยังคงเป็นเพราะประเพณีที่เป็นที่นิยมของพวกเขา

เนื่องจากพวกเขามีความแข็งแกร่งเหนือกว่าผู้คนจากเก้าสวรรค์อยู่เสมอ การที่ฮวงสังหารผู้คนมากมายในฝั่งของพวกเขาเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่สามารถยอมรับได้

“ตอนนี้ผู้คนจากตระกูลจักรพรรดิกำลังมาถึง ชีวิตของเจ้าจะจบลงในไม่ช้า!” ใครบางคนตอบโต้ออกมา

“พวกเขามาแล้วข้าได้ยินมาว่ามีจักรพรรดิหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่บางคนออกจากดินแดนบรรพบุรุษและกำลังจะมาถึงเมืองแห่งนี้แล้ว!”

เมื่อข้อมูลนี้ถูกส่งต่อแบบส่วนตัวมันทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่

หลายคนกำลังรอคอยสิ่งนี้อยู่

“ข้าจะสู้กับเจ้าเอง!” ตั๊กแตนตำข้าวหางตะขาบปรากฏตัวออกมา ครึ่งล่างของมันเป็นลำตัวของตะขาบสีขาวมีแขนใบเคียวสีเงิน นี่คือบุคคลในตระกูลราชาที่ทรงพลังอย่างยิ่ง

ในอดีตสือฮ่าวได้สังหารผู้เชี่ยวชาญจากตระกูลนี้เอง

อย่างไรก็สิ่งมีชีวิตตัวนี้แข็งแกร่งกว่าอย่างเห็นได้ชัด เขามาถึงอาณาจักรปลดปล่อยตนเองนานแล้ว ตอนนี้ใบหน้าของเขาสงบไม่ถูกรบกวนโดยชื่อเสียงของฮวง

สือฮ่าวหายใจเข้าลึกๆ ร่างกายของเขาเปล่งประกายอย่างรวดเร็วพร้อมกับเริ่มรักษาตัวเอง ขาของเขาไม่ได้เคลื่อนไหวเพียงใช้มือสองข้างประสานอิน

สภาพตอนนี้ของเขาย่ำแย่มากเพิ่งออกมาจากคุกก็ถูกส่งมาที่สนามประลองทันที

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย ในช่วงเวลานั้นเขาหายใจเข้าลึกๆ หมัดขวาเปลี่ยนเป็นสีทองปลดปล่อยหมอกเซียนที่ผสานกันกับกฎแห่งเต๋าเป็นจำนวนมาก!

ในช่วงเวลานั้นสือฮ่าวรู้สึกอย่างลึกซึ้งว่าพลังที่แฝงอยู่ในคัมภีร์ที่ไม่อาจหยั่งรู้แข็งแกร่งขึ้นอย่างที่เขานึกไม่ถึง ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยกฎแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่มันพร้อมที่จะทำลายคู่ต่อสู้ให้ย่อยยับ

ฮ่อง!

หลังจากนั้นหมัดของสือฮ่าวก็พุ่งออกไปข้างหน้า กำปั้นทองคำฉีกผ่านอากาศที่อยู่โดยรอบจนเกิดรอยแตกของมิติขึ้นมากมาย

ตั๊กแตนตำข้าวมีใบหน้าที่เย็นชาและร่องรอยเยาะเย้ยที่เลือนลาง แขนของมันเป็นแขนของตั๊กแตนตำข้าวเช่นเดียวกับใบมีดสีเงินยาวที่ฟาดฟันเข้าใส่กำปั้นของสือฮ่าว

ในขณะเดียวกันแขนทั้งสองข้างของมันก็มีกฎแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่แฝงมาด้วย

“อ๊ะ?” สือฮ่าวขมวดคิ้ว เขารู้สึกเหมือนว่าร่างกายของเขาไม่ถูกต้อง รากฐานของเขาเกิดความไม่มั่นคงคล้ายกับว่ามีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกายของเขา

เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของตั๊กแตนตำข้าวหางตะขาบพร้อมกับใบหน้าแปลกๆของผู้คุม เขาก็รู้ได้ทันทีว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของพวกเขา

“น่ารังเกียจ!” เส้นเลือดปรากฏขึ้นบนหน้าผากของสือฮ่าว

โฮ่ว!

เสียงคำรามดังออกมาจากภายในร่างของเขาพร้อมกับประตูทุกบานที่ถูกเปิดออก มันส่งพลังอันมากมายมหาศาลออกมาพร้อมที่จะให้เขาโจมตีสังหารศัตรู

หงหลง!

เกิดรอยแตกขึ้นมากมายบนร่างกายของสือฮ่าว อาการบาดเจ็บนี้เกิดจากเล่ห์เหลี่ยมของศัตรูที่ต้องการทำให้เขาพ่ายแพ้

เมื่อเป็นเช่นนี้ยิ่งทำให้เขาโมโหมากกว่าเดิม หมัดของเขาพุ่งออกไปข้างหน้าด้วยประกายสีทองสดใส!

คชา!

มันกระแทกเข้ากับใบมีดยาวสีเงินจนเกิดเสียงดังคมชัดออกมา แขนของตั๊กแตนตำข้าวหางตะขาบถูกทำลายออกเป็นชิ้นๆ กำปั้นของสือฮ่าวพุ่งทะลุหน้าอกของเขาทันที

ปู!

ทุกคนมึนงงด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว แต่ผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลตั๊กแตนตำข้าวหางตะขาบก็ถูกสังหารอย่างรวดเร็ว?!

ใบหน้าของผู้สูงสุดที่ดูแลคุกแห่งนี้มืดคล้ำลง เขาเตรียมการต่างๆไว้มากมายแต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ยังไม่สามารถหยุดฮวงได้ทำให้เขาได้รับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่อีกครั้ง สิ่งนี้ทำให้พวกเขาอับอายและโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก

หรือต้องให้พวกเขาเชิญผู้คนจากตระกูลจักรพรรดิขึ้นเวทีจริงๆ? เหล่าผู้คุมรู้ดีว่าไม่สามารถหยุดเรื่องนี้ได้แล้ว