บทที่ 2 หนี (2)
“ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องตั้งแคมป์เท่าไหร่”
"อืม-"
พ่อของฉันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้น ไปตามทางของพ่อและเป็นหัวหน้าหมู่บ้านล่ะ?”
"-ขอโทษ?"
ครู่หนึ่ง ฉันคิดว่าฉันเข้าใจผิดว่าเขาต้องการให้ฉันเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน พระเจ้า ไม่รู้หรือว่าพ่อของฉันไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้
พี่ชายคนโตเคยควงขวานอดามันเที่ยมและโจมตีพ่อพร้อมกับตะโกนว่า “ท่านพ่อ ข้ากำลังขึ้นครองบัลลังก์!”
เพื่อเป็นการตอบโต้ คุณพ่อจึงตอบโต้การโจมตีด้วยมือเปล่าและพูดว่า “ลูกเอ๋ย ฉันยังเด็กอยู่!”
“หน้าตาแบบนั้นของเจ้านั่นมันอะไรกัน? พ่ออยากให้ลูกรับช่วงต่อ” พ่อพูดย้ำอย่างหัวเสีย
“ท่านพ่อ นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน” ฉันถามอย่างงุนงง
“ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ” เขาตอบอย่างใจเย็น
"ไม่. มันเป็นเรื่องไร้สาระ” ฉันยืนยันอีกครั้ง
เป็นไปได้มากที่มือเหล็กของพ่อจะฟาดใส่ฉันทันทีหากฉันพูดอย่างไม่สุภาพเช่นนี้ น่าเสียดายที่ต้องพูดอะไรออกไป
“ผมอ่อนแอกว่าพี่ชายคนโตและวิชาดาบแย่กว่าพี่ชายคนรอง หมู่บ้านนี้เป็นสถานที่ที่ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่งไม่ใช่หรือ?”
อย่างไรก็ตาม แทนที่จะยกเหล็กขึ้นก่อน เขาเพียงแค่ถอนหายใจเล็กน้อย “แต่ในบรรดาชาวบ้านทั้งหมด ลูกเก่งเรื่องเวทมนตร์”
ฉันงงกับคำพูดของเขา “ตั้งแต่ฉันเริ่มเรียนเวทย์มนตร์ พ่อบอกผมว่าเวทย์มนตร์เป็นเพียงกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ!”
ตั้งแต่แรกเริ่ม พ่อของฉันไม่เห็นด้วยกับความสนใจในเวทมนตร์ เขามักจะพูดว่ามันเป็นเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ สำหรับคนอ่อนแอ
“ใช่ พ่อพูดไปแล้ว และนั่นคือสิ่งที่พ่อยังเชื่อ อย่างไรก็ตาม เวทมนตร์ที่ลูกแสดงไม่ได้เป็นเพียงกลเม็ดเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น”
ฉันไม่เข้าใจคำพูดของพ่อ มันเหมือนกับว่าเขากำลังบอกว่าการขับรถหลังจากดื่มแล้วไม่ถือว่าเป็นการเมาแล้วขับ
“ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเล็ก ๆ ในโลกนี้ที่สามารถเอาชนะมังกรได้ หากเล่ห์เหลี่ยมเล็กๆ น้อยๆ ก็สามารถเอาชนะมังกรได้ ก็นับว่าเป็นกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้อีกแล้ว”
ฉันรู้สึกท้อแท้ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับคำเหล่านั้น
“แม้ว่าลูกจะไม่มีความแข็งแกร่งเมื่อเทียบกับพี่ชายคนโตของลูก ในหมู่ชาวบ้าน ลูกก็ยังเป็นหนึ่งในอันดับต้นๆ มากไปกว่านั้นสำหรับความปราดเปรียว หากเจ้าอยู่ต่ำกว่าพี่ชายคนโตที่สองในหมู่บ้านนี้ ถือว่าเจ้าเป็นอันดับสองดีที่สุด”
“ไม่ ไม่จริงๆ” ฉันโบกมือปฏิเสธ
แต่เขาหัวเราะและพูดว่า “พี่ชายคนรองของลูก นักดาบที่เก่งที่สุดในหมู่บ้าน กล่าวว่าเมื่อเขาหยุดงาน ลูกจะตามทันภายในสองวัน เขาต้องฝึกซ้อมเป็นเวลาสามวันทุกวันเพื่อรักษาระยะห่างต่อไป”
ฉันเม้มริมฝีปาก
“พี่สาวคนโตของลูกสอนเวทมนตร์ให้ลูก เธอบอกพ่อว่าลูกเป็นนักเวทย์ที่เก่งที่สุดในหมู่บ้าน ผู้อาวุโสมีร์ปาซึ่งเป็นที่ยอมรับอย่างเป็นทางการว่าเป็นนักเวทย์อันดับหนึ่งในหมู่บ้านก็เห็นด้วย นอกจากนี้ พี่สาวคนโตของลูกที่พ่อขอคำแนะนำเสมอๆ บอกว่าความรอบรู้ของลูกอยู่ในระดับเดียวกันหรือสูงกว่าเธอ เธอบอกพ่อว่าถ้าพ่อต้องการคำแนะนำก็จะเป็นประโยชน์ที่จะถามลูกเช่นกัน”
สีหน้าของเขากำลังถามว่าฉันยังจะปฏิเสธคำพูดของเขาอยู่หรือเปล่า
“เมื่อเห็นว่าพ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง ดูเหมือนว่าพ่อกำลังพิจารณาที่จะให้ผมประสบความสำเร็จในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน ตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตั้งแต่เจ้าปราบมังกรตัวนั้นได้”
พูดอีกอย่างก็คือ เขาตัดสินใจว่าฉันจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งตั้งแต่อายุ 12 ขวบ
“พี่ชายคนโตและพี่ชายรองก็เอาชนะมังกรได้เช่นกัน แล้วทำไมต้องเป็นผมด้วย”
สำหรับพ่อของฉัน การเก่งเรื่องเวทมนตร์หรือการศึกษาสูงเป็นเพียงเรื่องรองเท่านั้น ถ้าฉันต้องเปรียบเทียบ มันก็เทียบเท่ากับการเขียนใบรับรองปริญญาที่สองในประวัติศาสตร์เกาหลีหรือภาษาจีนลงในประวัติย่อของบริษัทขนาดใหญ่ มันเป็นระดับของความสำเร็จที่ละเอียดอ่อนเกินกว่าจะแยกแยะฉันจากผู้สมัครคนอื่นๆ
“พี่ชายคนโตและคนรองของลูกไม่ได้จับมันคนเดียว พวกเขาทำเช่นนั้นกับสหายสองสามคน นอกจากนี้ เมื่อพี่น้องของลูกอายุสิบสองปี พวกเขาจับปีศาจไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่มังกรเลย กลับยุ่งอยู่กับการหลบหนี ฮ่าฮ่าฮ่า มันตลกดีแม้ว่าตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับมัน ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”
พ่อของฉันกระแทกโต๊ะในขณะที่เขาหัวเราะ
ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจพี่ชายคนโตและคนรองของฉันในการลอบโจมตีพ่อของฉันก่อนพิธีอายุ ฉันควรจะโจมตีตอนนี้ด้วยดีไหม?
ฉันรู้สึกอยากจะโจมตีเมื่อนึกถึงความทรงจำที่ถูกโยนลงไปในถ้ำมังกร อย่างไรก็ตาม การทำเช่นนี้จะจบลงด้วยการที่ฉันต้องทนทรมานอยู่บนเตียงสักสองสามวันหลังจากที่โดนสัตว์ประหลาดกล้ามตัวนั้นเหวี่ยงไปมาอย่างตื่นเต้น
“นั่นเป็นเหตุผลที่ลูกไม่สามารถไปจักรวรรดิ์ได้ ลูกต้องประสบความสำเร็จหลังจากพ่อ” พ่อพูดอย่างหนักแน่นแล้วเสริมว่า “พ่อยังอยู่ในช่วงที่ดีของพ่อ และลูกยังเด็กเกินไปสำหรับตำแหน่งในตอนนี้ พ่อจะส่งต่อให้ลูกเมื่อลูกโตขึ้น”
"ได้. ผมเข้าใจ. ผมจะเริ่มออกเดินทางแล้ว”
ด้วยรอยยิ้มฉันบอกลาและออกจากสำนักงาน
ระหว่างเดินกลับบ้าน ก็เห็นเด็กอยู่ในที่ว่าง เขาดูจะอายุประมาณสิบขวบ เขาถือดาบและโจมตีชายชราคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนเป็นปู่ของเขา ปู่ของเด็กเขาปัดป้องกั้นดาบเบา ๆ ด้วยนิ้วของเขาที่ปกคลุมไปด้วยรัศมีดาบ ดูเหมือนชายชราจะเพลิดเพลินกับการแสดงตลกของหลานชาย
อึ!
ในอัตรานี้ ดูเหมือนว่าฉันกำลังจะกลายเป็นหัวหน้าเผ่านักสู้ที่คลั่งไคล้การต่อสู้
หัวหน้าเผ่าไม่ใช่ตำแหน่งที่คนธรรมดาอย่างฉันควรได้รับ ฉันอยากจะออกจากหมู่บ้านนี้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของฉัน น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถทำอะไรกับมันได้
ถึงเวลาแผนบี
ดูมสโตน เบลด หัวหน้า เผ่าอีกา หนึ่งในเผ่าพันธุ์การต่อสู้ หัวเราะเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ลูกชายคนสุดท้องของเขา เดนเบิร์ก เบลด เข้ามาในขณะที่เขากำลังจะเป็นผู้ใหญ่
น่าเสียดายที่เดนเบิร์กไม่ได้ลอบโจมตีหรือโจมตีเขาเหมือนกับลูกชายคนอื่นๆ ของเขา ถึงกระนั้น เป็นเรื่องน่าทึ่งที่ลูกชายคนสุดท้องซึ่งเป็นลูกสุดที่รักของเขามาเยี่ยมเขาตอนโต
อย่างไรก็ตามดูมสโตนก็ต้องตกตะลึงเมื่อเดนเบิร์กบอกว่าเขาต้องการออกจากหมู่บ้าน โชคดีที่เขาพอใจที่คนหลังจากไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับจะบอกว่าลูกชายเข้าใจความรู้สึกของเขา
ตามจริงแล้วดูมสโตนวางแผนที่จะให้เดนเบิร์กรู้เกี่ยวกับการสืบทอดตำแหน่งของเขาเมื่อเขาอายุมากขึ้น แต่เนื่องจากตอนนี้เขาอายุเกือบสิบหกแล้ว เขาคิดว่ามันคงจะดีที่จะบอกให้เขารู้
เช่นนี้ดูมสโตนจึงประกาศกับครอบครัวของเขาเมื่อเย็นวานนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงออก แต่เขาก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับคำตอบของพวกเขา โชคดีที่มันกลับกลายเป็นว่าไม่ต้องกังวล
บุตรชายและบุตรสาวของเขายังเห็นชอบให้เดนเบิร์กสืบทอดตำแหน่ง โดยไม่คำนึงถึงลูกสาวของเขา ลูกชายคนสุดท้อง และลูกชายคนโตคนที่สองที่ไม่มีแรงบันดาลใจในตำแหน่งนี้ เขาแปลกใจเล็กน้อยที่ลูกชายคนโตของเขาเห็นด้วย
“ผมเห็นพ่อกำลังอ่านกองเอกสารอยู่พักหนึ่ง มันทำให้ผมปวดหัว น้องชายคนสุดท้องสามารถเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและฉันสามารถเป็นนักรบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้!”
ดูมสโตนรู้สึกภูมิใจในตัวลูกชายคนโตของเขาจึงให้ล็อคหัวและตบหัวเขา
“ลูกชายและลูกสาวของฉัน! ให้ฉันกอด!”
เมื่อดูมสโตนเปิดแขน เฮสเทีย ลูกสาวคนโตตะโกนว่า “ทุกคนหนีไป!”
ด้วยคำเตือนนี้ ลูกชายและลูกสาวสองคนของเขาจึงหนีไปพร้อมกัน
อืม. เขาบ่นว่านี่จะทำร้ายความรู้สึกของเขา ขณะที่เขาพูดดูมสโตนถามลูกชายคนโตของเขาที่ถูกล็อกโดยหัวและไม่สามารถวิ่งหนีไปได้ “คุณไม่คิดอย่างนั้นเหมือนกันเหรอ?”
"ใช่! ของ ... แน่นอน! แต่คุณพ่อ ปล่อยผมไปเถอะครับ—” กัลลาฮัด ลูกชายคนโต ถามขณะผลักแขนเขา แต่ดูมสโตนไม่คิดจะปล่อยเขาไป
"เดี๋ยวก่อน? พ่อ? พ่อ!"
เมื่อหน้าอกของดูมสโตนเข้ามาใกล้และแรงกดจากแขนของเขาแข็งแกร่งขึ้น กัลลาฮัดก็เริ่มตะโกนใส่พ่อของเขาอย่างบ้าคลั่ง
ใช่ พ่อก็รักคุณเช่นกัน
“หัวหน้าหมู่บ้าน!”
ดูมสโตนตื่นขึ้นจากภวังค์ของเหตุการณ์เมื่อวันก่อนในขณะที่เขาได้ยินใครบางคนเรียกเขา
คนรับใช่ยืนอยู่ข้างเขากระซิบข้างหูในขณะที่เขาสลัดความคิดของเขาออกไป
“หัวหน้าหมู่บ้าน ฉันได้เรียกผู้อาวุโสตามคำแนะนำของคุณแล้ว”
โดยที่เขาไม่รู้ตัว ตอนนี้ห้องก็เต็มไปด้วยคนกล้ามโตที่เรียกตัวเองว่าผู้เฒ่า
“เอ่อ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่คิดไปไกล”
“การคิดว่าเจ้ารู้วิธีคิด ฉันภูมิใจ.” ตามคำขอโทษของดูมสโตน ผู้อาวุโสมิร์ปา ผู้เฒ่าคนเดียวในห้องที่ไม่มีกล้ามเนื้อโปนเลยล้อเลียนเขา
“ท่านพูดได้แย่มาก ข้ายังแก่ขึ้นและทำงานหนักในช่วงที่ผ่านมา นอกจากนี้ ข้ายังคงเป็นหัวหน้าหมู่บ้านในทางเทคนิค ท่านไม่สามารถพูดกับข้าอย่างไม่เป็นทางการแบบนั้นได้”
"เสียงดังมาก. แค่บอกเราว่าทำไมเจ้าถึงเรียกพวกเรามาทั้งหมด ดูจากการที่เจ้าเรียกหาผู้อาวุโสทั้งหมดไม่ใช่แค่ข้า ดูเหมือนว่าเจ้ามีเรื่องสำคัญจะพูด”
ผู้อาวุโสเวเกอร์ที่เหมือนสุภาพบุรุษที่สุดก็เสริมราวกับว่าเขาสงสัย: “ใช่ หัวหน้าเผ่า บอกเราว่าทำไมคุณเรียกเรา เจ้าก็รู้เช่นกันว่าเจ้าจะใจร้อนมากขึ้นเมื่ออายุมากขึ้น”
“ฮ่าฮ่า หัวหน้าเผ่า? แค่เรียกข้าว่าหัวหน้าหมู่บ้านแทนที่จะใช้ชื่อที่ล้าสมัยเช่นนี้”
ผู้อาวุโสเรียกเขาว่าหัวหน้าเผ่าราวกับว่าตำแหน่งอื่น ๆ นั้นต่างไปจากพวกเขา เมื่อการค้ากับจักรวรรดิเพิ่มขึ้น เฮสเทียเสนอให้เปลี่ยนหัวหน้าเผ่าที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าหมู่บ้านชื่อนั้นดูไม่น่าประทับใจนัก
ตามคำแนะนำของเดนเบิร์ก ดูมสโตนได้พิจารณาเปลี่ยนชื่อของเขาจากหัวหน้าหมู่บ้านไปเป็นอะไรที่มีชีวิตชีวามากขึ้น เช่น “เงาอัคคี”
“หัวหน้าเผ่าหรือหัวหน้าหมู่บ้าน หยุดเปลี่ยนเรื่องแล้วเข้าประเด็น”
เมื่อผู้อาวุโสมิร์ปาจู้จี้อย่างต่อเนื่องดูมสโตน ก็พูดเบา ๆ ว่า “ข้าเรียกพวกท่านมาเพราะข้าได้ตัดสินใจเลือกคนต่อไปที่จะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน”
ผู้อาวุโสเงียบในตอนแรก แต่จากนั้นก็เริ่มพูดคุยกันเอง
“เจ้าป่วยอยู่ที่ไหนสักแห่ง? เจ้ามีโรคบางอย่างที่ข้าไม่ทราบหรือไม่”
จากคำถามของผู้อาวุโสมีร์ปา ผู้อาวุโสคนอื่นๆ เริ่มกังวลและจ้องดูมสโตน
"ไม่ข้าสบายดี."
“แล้วทำไมคนที่สบายดีถึงพูดถึงเรื่องแต่งตั้งหัวหน้าหมู่บ้านต่อไป! ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้!”
ความดังในห้องดังขึ้นเมื่อผู้อาวุโสเริ่มตะโกน
“ทุกคนหุบปาก!” ทันใดนั้น ผู้อาวุโสมีร์ปาก็ระเบิดและห้องก็เงียบลงในทันที
เมื่อห้องเงียบกลับคืนมาผู้เฒ่า มีร์ปาก็จ้องเข้าไปในดวงตาของดูมสโตน และถามว่า “ตกลง ตอนนี้ไม่ต้องสนใจว่าทำไมคนดีๆ อย่างคุณ ถึงตัดสินใจเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคนต่อไป ใครคือผู้สืบทอด? คุณลูกชายคนโต? ลูกชายคนรอง?”
ดูมสโตนส่ายหัว “เป็นลูกชายคนเล็ก”
การสนทนาเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งผู้เฒ่ามีร์ปาเหลือบมองกลับไปกลับมาเพื่อปิดปากพวกเขา
ขณะที่เขาดูฉากนี้ต่อหน้าเขา ดูมสโตนรู้สึกหดหู่เล็กน้อยขณะที่เขาจินตนาการถึงอนาคตของเขา
แม้ว่าผู้อาวุโสทุกคนที่นี่จะเคยดังและมีพลัง แต่อายุของพวกเขาทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแอลงและความสามารถของพวกเขาแย่ลง ในฐานะนักเวทย์ ผู้อาวุโสมีร์ปาเป็นข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวสำหรับกฎนี้เนื่องจากพลังเวทย์มนตร์ของเธอเติบโตขึ้นตามอายุ
ในช่วงวัยหนุ่มของเขา ผู้คนดูถูกผู้อาวุโสมีร์ปาสำหรับการเรียนรู้เวทมนตร์แทนการใช้ดาบหรือศิลปะการต่อสู้ แต่คนพวกนั้นก็หมดหนทางต่อต้านเธอเมื่อโตขึ้นและผ่านวัยกลางคนไป
ขณะที่ ดูมสโตนกำลังพิจารณาที่จะเรียนรู้เวทมนตร์จากเดนเบิร์ก ผู้อาวุโสมีร์ปากล่าวว่า “ไม่เป็นไรถ้าลูกชายคนสุดท้องของคุณกลายเป็นหัวหน้าเผ่าคนต่อไป เดนเป็นคนฉลาดและฉลาดไม่เหมือนกับตัวคุณเอง นอกจากนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ลูกชายคนสุดท้องจะได้เป็นหัวหน้าเผ่า”
ตรงกันข้ามกับโลกภายนอกที่ลูกชายคนโตสืบทอดบัลลังก์ หัวหน้าหมู่บ้านที่ผ่านมา ไม่มีหัวหน้าเผ่า ได้รับเลือกจากความแข็งแกร่ง ดังนั้นลูกชายคนเล็กจึงมีโอกาสได้เป็นหัวหน้าเผ่า
มีหัวหน้าเผ่าหญิงเป็นครั้งคราวก็ด้วยเหตุนี้
“แต่ทำไมเลือกลูกคนเล็กของเจ้าล่ะ”
ผู้อาวุโสมีร์ปาไม่ได้ถามว่าทำไมเดนเบิร์กลูกชายคนเล็กจึงได้รับเลือกทำไมไม่ให้เป็นลูกชายคนโต ค่อนข้างเพราะ ดูมสโตนถือว่าเวทย์มนตร์เป็นกลอุบายเล็กน้อย กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอถามคนหลังว่าทำไมเขาถึงเลือกคนที่เชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์ และเดนเบิร์กมีพละกำลังที่เหนือกว่าเมื่อเทียบกับพี่น้องคนอื่นๆ ของเขาหรือไม่
มีเพียงคำตอบเดียวสำหรับคำถาม
“เพราะเขาแข็งแกร่งที่สุด มีเหตุผลอื่นอีกไหม”
