ตอนที่ 812 ตีความผิด

เมื่อเห็นว่าเหมาซวีเสียมองเขาอย่างไร้อารมณ์ ผู้ช่วยซวีก็อธิบายทันทีว่า

“ผมไม่ได้สงสัยเธอนะครับ เพียงแต่ทุกคนรอบตัวท่านควรได้รับการตรวจสอบอย่างถูกต้อง เราทำแบบนี้มาโดยตลอดนี่ครับ”

เขาเน้นประโยคสุดท้าย

เขาแค่อยากจะบอกเหมาซวีเสียว่าเธอไม่สามารถเป็นคนพิเศษได้

เพียงเพราะเขานอนกับเธอ

เขาเชื่อใจเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขมาโดยตลอด

เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้!

เหมาซวีเสียถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โชคดที่ท่านรัฐมนตรีเป็นคนมีเหตุผล และไม่ใช่คนละเว้นกฎ

“แล้วท่านรัฐมนตรีครับ ผมจะ...”

เหมาซวีเสียเงยหน้าขึ้นมองและขมวดคิ้ว

“เธออาจจะไม่สบายใจจากเรื่องเมื่อคืน ไปหาเธออีกครั้ง”

ผู้ช่วยซวีตกตะลึง

“หมายถึงผู้หญิงเมื่อคืนเหรอครับ? ทำไม.. ผมถึงต้องไปหาเธอ?”

เขาให้เงินทั้งหมดแก่เธอไปแล้ว

จากนี้ไป พวกเขาก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องโต้ตอบกันอีก

ทำไมเขายังคงต้องไปหาเธอล่ะ?

“อืม ไปหาเธอและถามว่าเธอต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกไหม”

ผู้ช่วยซวีรู้สึกสับสน

เขาหมายถึงอะไร

เขาให้เธอไปแล้ว 50 ล้านหยวนนะ!!

และตอนนี้เขาให้ไปถามว่าต้องการอะไรอีกไหม?

เขาพยายามให้ความสำคัญกับเธอมากขึ้นงั้นเหรอ

ไม่มีทาง

เขาจะตกหลุมรักเธอจริง ๆ หลังจากผ่านไปแค่คืนเดียวได้ยังไง?

“ท่านรัฐมนตรี... ท่านยังต้องการจะชดเชยให้ผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอครับ”

เหมาซวีเสียหรี่ตาที่เย็นชาและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

“ฉันรู้สึกผิด ฉันจะรู้สึกเสียใจน้อยลง ถ้าได้ชดเชยให้กับเธอมากกว่านี้”

“แต่ท่านให้เงินเธอไปแล้ว 50 ล้านหยวนนะครับ ท่านรัฐมนตรี เงินจำนวนนั้นมากเพียงพอสำหรับคนธรรมดาที่จะอยู่อย่างสบายไปตลอดชีวิต ผมไม่คิดว่าเธอจะต้องการค่าตอบแทนอะไรเพิ่มอีก”

เขารู้สึกว่ามันไม่คุ้มเลยที่จะชดเชยให้กับผู้หญิงหน้าเงินนั่นแบบนี้

เขาอยากเอาเงินไปบริจาคให้กับคนยากจนในพื้นที่ห่างไกลเสียจะดีกว่า

“ไปได้แล้ว ฉันบอกให้ไปก็ไป” เหมาซวีเสียจ้องมองเขาอย่างเย็นชาและพูดอย่างไม่พอใจ

“ทำไมถึงได้พูดไร้สาระมากมายขนาดนี้ ดูคุณจะมีอะไรกับเธอนะ?”

“...เปล่าสักหน่อยครับ”

ผู้ช่วยซวีปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“ผมแค่รู้สึกว่าเงิน 50 ล้านก็มากเกนิพอแล้ว หากท่านให้ค่าตอบแทนเธอเพิ่มอีก เธอจะรู้สึกว่าเงินของท่านได้มาง่าย ๆ เธออาจจะขอมากขึ้นอีกอย่างเลี่ยงไม่ได้”

ถ้าเป็นคนอื่น ผู้ช่วยซวีจะไม่กังวลมากนัก

แต่กับผู้หญิงคนนั้น...

เธอเป็นพวกวัตถุนิยม ถ้าเธอจะขอค่าชดเชย เธอจะขอมากเกินไปอย่างแน่นอน

“กังวลเรื่องอะไรอยู่”

เหมาซวีเสียเม้มริมฝีปากของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า

“ไม่ว่าเธอจะต้องการเท่าไหร่ ฉันก็ให้เธอได้ ฉันหวังว่าเธอจะรับมากกว่านี้ นั่นจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาอีกสักหน่อย”

ผู้ช่วยซวีพูดไม่ออก

ไม่นะ

หัวหน้าของเขาต้องถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกแน่ ๆ

ทำไมดูเหมือนเขาจะถูกครอบงำเช่นนี้?

ถ้าเขาไม่ได้ยินกับหูของเขา เขาคงไม่เชื่อว่าคำพูดดังกล่าวออกมาจากปากของท่านรัฐมนตรีของเขา

เขารู้ว่าเขาจะถูกหลอก แต่ก็ยังทำอีกเหรอ?

ไม่เข้าใจเจ้านายเอาเสียเลย

เขารู้สึกว่าเมื่อคืน...มันมากเกินไป

“คุณรออะไรอยู่? ไปสิ”