EP 526 เธอรู้จักฉันน้อยไปแล้ว!

EP 526 เธอรู้จักฉันน้อยไปแล้ว!

By loop

ในช่วงบ่าย

　ดงซูบินปล่อยให้เลขาต้าเป่บที่ตกตะลึงโดยไม่หันกลับมามอง ดงซูบินดึงประตูรถออกจากอาคารสำนักงานคณะกรรมการเขตปิดกระแทกแล้วขับรถออกไป หลายๆ คนในสภาเทศบาลฯ เข้ามาดู ใครก็ตามที่รู้จักเขารู้ดีว่าเขาเองแสดงความไม่พอใจ ผู้คนเคารพฉันและฉันก็เคารพกผู้อื่นด้วย พวกคุณเองควรจะสุภาพกับฉันกว่านี้ แต่ถ้าคุณต้องการมีปัญหากับฉันล่ะก็ฉันเองก็ไม่ปฏิเสธ ดงซูบินไม่ใช่คนใจอ่อน เกิดอะไรขึ้นกับเลขาธิการพรรเขต? คุณพยายามกวนประสาทฉันอย่างงั้นหรอ! คิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่นหรอ?

　　ฉันเองไม่สนใจการสนับสนุนของคุณ เพราะถึงไม่มีคุณฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร!

　　หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากคุณ ฉันเองก็สามารถทำงานสำเร็จได้!

　　อย่าหวังว่าฉันยอมคุกเข่าและยอมให้คุณมาทำกับฉันเหมือนการเล่นขายของ? คิดว่าเป็นเลขาธิการพรรคแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างงั้นหรอ. พอกันที!

　　หลังจากเหตุการณ์นี้ดงซูบินมั่นใจมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งหนึ่งเซียงดาวส่งตัวเองมา นั้นเพราะความสัมพันธ์ที่ไม่ดีอย่างแน่นอน เขาต้องพูดอะไรบางอย่างกับหวังอันชิ ดังนั้นจึงไม่เย็นจากเลขาธิการพรรคเขตถึงเลขาของเขา ฉันเองก็ไม่อยากมีปัญหา? แต่การกระทำของคุณเหมือนทำให้ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป ? คุณเองเป็นคนสร้างปัญหากับฉันเองนะจริงไหม? แม้ว่าพวกคุณจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับมณฑลหยานไท่ ก็ตาม ฉันไม่ได้ทำให้คุณขุ่นเคืองหวังอันชิใช่ไหม ไม่ได้ทำให้คุณขุ่นเคืองเขตหนานฉาง? หาเรื่องฉัน? ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว! การไม่ไว้หน้ากันเช่นนี้ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องออมฉอมกันอีกต่อไป! ฉันจะไม่มาเหยีบที่นี้อีก!

　　ส่วนเลขาธิการพรรคเขตจะมีความคิดอะไรหรือไม่ ดงซูบินไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว ฉันเสียเวลาเป็นชั่วโมงโดยเปล่าประโยชน์ ให้ฉันรอ คนสองคนที่มีระดับต่ำกว่าฉันได้เข้าไปได้ก่อน นี่เป็นสิ่งแรกที่คุณยั่วยุฉัน . คุณไม่เห็นคุณค่าของฉันอย่างงั้นเหรอ? คุณไม่ได้ดูถูกฉันเหรอ ถ้าอย่างนั้นอนาคตก็อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะกัน! อย่างที่รู้กันดีว่าใครที่มีปัญหากับดงซูบินจุดจบของพวกเขาส่วนใหญ่มักจะไม่ดีเท่าไร  และการที่เขาจะมีปัญหากับคนเพิ่มอีกสักคนก็คงไม่น่าแปลก และอีกคนนั้นก็คงเป็นหวังอันชิ หวังอันชิเองก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้? แม้แต่ปู่ของเสี่ยวหลานก็ยังถูกวิจารณ์โดยดงซูบินเมื่อเขาเมาและชี้ไปที่จมูกของเขา การเปรียบเทียบนี้ เหมือนเป็นแค่การผายลมหรือไม่?

　　สำนักงานถนนกวางหมิง

　　ห้องธุรการบริการชั้น 1

　　"คุณทำอะไรลงไป คุณรู้ตัวใช่ไหม หลายคนเองก็เห็นภาพเหล่านั้น"

　　"ย้อนกลับไปมองดูการกระทำของตัวเองดู ขอโทษอย่างงั้นหรอ คุณเองไม่ได้บอกกับเธอให้ชัดเจน! และทำไมถึงไม่บอกให้ชัดเจนก่อน?"

　　“เธอ…นี้มันจะมากเกินไปแล้วนะ”

　　“นี่คือหน่วยงานของรัฐ! ฉันเตือนแล้ว! เราไม่ต้องคนแก่ๆที่ไร้ประโยชน์หรอก!”

　　“นี้เธอ! ฉันจะจำคำพูดพวกนั้นเอาไว. อย่าให้มีอีกครั้ง! ไม่อย่างงั้นเรื่องเลขาธิการแน่!”

　　“รีบเลยเร็วเท่าไรยินดีคิดว่าฉันกลัวหรือยังไงวุ่นวายจริงๆ!”

　　“ฉันคิดไว้แล้วการเถียงกับเธอมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆหรอก!”

　　การโต้เถียงกันทำให้เพื่อนร่วมงานแถวนั้นให้ความสนใจพวกเธอมาก หญิงชราคนนั้นคือพี่สาวตู้เธอพยายามจะเข้าไปหาเรื่อง หวังหยูริน รองผู้อำนวยการสำนักงานอย่างหวังหยูรินเองก็ไม่ยอมเช่นกัน เธอเองขี้เกียจคุยเรื่องไร้สาระพวกนี้แล้ว แต่หญิงชราดึงแขนเธอเป็นๆ ไม่ยอมปล่อยเธอ สิ่งต่าง ๆ สร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้นำหลายคน แต่เนื่องจากหวังหยูริน มีส่วนเกี่ยวข้อง จึงไม่มีใครอยากยื่นมือเข้าไปยุ่ง มีเพียงรองผู้อำนวยการห้องบริการเหมิงเซินเกา และผู้อำนวยการพรรคและหน่วยงานรัฐบาลโจวหยิหยู เท่านั้นที่อยู่ในห้องโถง .

　　โจวหยินหยูตบริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า "หยูหลินหยุดพูดได้แล้ว!"

　　หวังหยูหรินพูดอย่างโกรธเคือง: "หญิงชราคนนี้ดื้อด้านมากทำไมฉันถึงพูดน้อย ฉันคิดว่าเธอจงใจพบข้อบกพร่อง!"

　　เหมิงเซินเกา อายุประมาณสี่สิบปี เห็นได้ชัดว่าเขามีพยายามประจบหวังหยูรินเขาจ้องไปที่หญิงชราด้วยใบหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า: "ในตอนแรกคุณไม่ได้ถามอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้คุณมาโวยวายที่สำนักงาน ส่งผลกระทบอย่างร้ายแรงต่องานของเรา หากยังสร้างปัญหาต่อไป เราคงทำได้เพียง... ***!”

　　หญิงชราตัวสั่นด้วยความโกรธ “บ้าไปแล้วฉันทำผิดกฏหมายอย่างงั้นหรอสิ่งที่ฉันทำ?”

　　หวังหยูหรินเธอไม่ทนอีกต่อไป “พอแล้ว” หยุดพูดจาไร้สาระสักที! ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลกับคนแบบนี้ !”

　　คนรอบข้างดูไม่ค่อยเต็มใจจะดูและบ่นว่าทุกคนไม่พอใจกับทัศนคติการบริการของสำนักงานมาเป็นเวลานาน .

　　"สิ่งที่ป้าขอคือเคาเตอร์งสำหรับปรับไฟล์ ฉันได้ยินมาแต่ไกลขนาดนี้แล้ว!"

　　"ใช่ เขตของคุณนั่นแหละที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด คุณยังคิดถูกใช่ไหม นี่ไม่ใช่การกลั่นแกล้งหรอกเหรอ คนของเรา?"

　　" หืม? ถ้าป้าพูดไม่เคลียร์ก็ด่าคนอื่นไม่ได้ นี่มันคุณภาพอะไร!"

　　เมื่อเห็นเช่นนี้ หวางหยูหลิงหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ “ฉันผิดอะไร! ฉันจำเป็นต้องทำดีกับคนที่มาโวยวายกับฉันหรอ!”

　　เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นประจำแทบทุกวันมีเรื่องทะเลาะวิวาทเรื่องนี้ แต่เขตออฟฟิศไม่ใช่ธนาคาร และทางเขตไม่รับข้อร้องเรียนด้วย เพราะเป็นหน่วยงานของรัฐบาล สักพักเรื่องนี้ก็จะเงียบไป และตอนนี้เกี่ยวข้องกับหวังหยูหริน  ทุกคนรู้ดีว่าหวังยูรินว่าเธอเป็นหลานสาวของเลขาธิการพรรคเขต? อย่าว่าแต่คนธรรมดาเลย หัวหน้าสำนักงานกับผู้นำมณฑลก็จะไม่รับผิดชอบเรื่องนี้เช่นกัน มีใครกันที่กล้าจะมีปัญหากับคนที่มีผลต่อการทำงานของพวกเขา ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่าหวังหยูรินจะดุใครก็ได้ และไม่มีใครกล้าที่จะไปลงโทษเธอเลย

　　หัวหน้าสำนักงานเขตหลายแห่งก็เข้าใจเรื่องนี้ดีเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่แม้แต่จะลงจากอาคารมาดู ทำได้เพียงแต่ขมวดคิ้วที่สำนักงานและฟังเสียงด้านล่าง

　　ยามสองคนเข้ามา

　　หวังหยูรินสั่ง: "พาเธอออกไป!"

　　ทั้งสองคนมองหน้ากันและพยักหน้าแล้วทั้งคู่ก็ไปดึงหญิงชรา

　　ในเวลานี้ ห้องโถงใหญ่บริการดงซูบินดูการต่อสู้ครั้งนี้ ทันทีที่โกรธ "ทำสิ ปัญหาแค่นี้แก้ไม่ได้หรือยังไง?"

　　แค่ตอนเรื่องงานเลี้ยงอาหารค่ำต้อนรับเขาเมื่อวานนี้ เธอยังลาเลยและบ่ายวานนี้และดงซูบินเขาก็อารมณ์เสียกับการนัดพบกับหวังอันชี ทันทีที่เขากลับมา พวกเขาก็พูดทันทีว่า: "ท่านเลขาธิการ ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว "

　　ดงซูบินเองรู้เรื่องหมดแล้วมันยิ่งทำให้เขาโมโหมากเขาจึงพูดไปว่า “คิดว่าจะปล่อยเรื่องเหล่านี้ไปง่ายๆอย่างงั้นหรอ”

　　เหมิงเซินเกาถึงกับผงะ"เอ่อ ผม ... " หวังหยูรินเหลือบมองดงซูบินและพูดว่า "ท่านเลขา! หญิงชราคนนั้น ... "

　　"ฉันถามเธอหรือยัง!?" ดงซูบินตะโกน .

　　เมื่อได้ยินเรื่องนี้หวังหยูรินก็ตกตะลึง แต่เธอไม่คิดว่าดงซูบินจะตะโกนใส่เธอ

　　ภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของทุกคนดงซูบินหันกลับมาและค่อย ๆ เอื้อมแขนของหญิงชราอย่างช้าๆ “คุณป้า คุณตกใจมาก นี่คือความประมาทของสำนักงานของเรา โปรดใจเย็น ๆ ก่อน แล้วผมจะเก็บข้อร้องเรียนนี้ไว้ และต้องขอโทษจริง ผมขอโทษจริงๆ คุณต้องการยื่นเรื่องใช่ไหม ดังนั้น ผมจะพาคุณไป”

　　"แค่มองไปที่หน้าต่างบริการในขณะที่คุณพูด" ไฟล์และด้านนี้คุณช้าลงดูที่ปลายเท้าของคุณ “

　　หญิงชรามองดูเขา “คุณคือ…”

　　“ผมเป็นหัวหน้าของสำนักงานนี้ เรียกผมว่าซูบินก็ได้” "

　　" ไอโกะ. “หญิงชราตกใจ”คุณเป็นหัวหน้าพวกเขาเหรอ?“”

　　หัวหน้าสำนักงานในสายตาของหญิงชราเป็นเจ้าหน้าที่ที่ตำแหน่งใหญ่มาก เมื่อเห็นว่าดงซูบินพูดอย่างสุภาพ ขอโทษและช่วยเธอ ความโกรธของหญิงชราก็หายไป “หนุ่มน้อย ป้าไม่ไหวกับปัญหานี้แล้วมันยืดเยื้อมานานแล้ว ช่วยหน่อยเถอะลูกชายคนป้าก็กำลังแย่”

　　ดงซูบินกล่าวว่า: "ไม่ต้องกังวลผมจะดูแลคุณป้ากับเรื่องนี้เอง"

　　ในเวลานี้ ผู้นำหลายคนที่ชั้นบนได้ยินเสียงคำรามของดงซูบินและพวกเขาทั้งหมดก็ลงไปข้างล่างกันเกิงเซียง, ฉูหยินเซียว และ เกาหมิงเฟิงซึ่งเพิ่งเสร็จสิ้นการแช่จากโรงพยาบาลในตอนบ่ายก็มาถึงเช่นกัน

　　"ท่านเลขา. “

　　

“ท่านเลขาซูบิน…”

“การแสดงออกของคนหลายคนที่อยู่ที่นั้นแตกต่างกัน และพวกเขาทั้งหมดแปลกใจเล็กน้อยที่ดงซูบินตะโกนใส่หวังหยูริน จริงๆเพราะเรื่องเช่นนี้ คุณรู้ไหมตั้งแต่หวังยูรินมาอยู่ที่นี้ ไม่มีผู้นำคนใดตะโกนใส่เธอและ แม้แต่วิพากษ์วิจารณ์เธอ ครั้งหนึ่ง ใครไม่ควรให้หน้าลุงของเธอสักหน่อย หวังหยูรินโหดมาก ถ้าเธอวิจารณ์เธอ เธอจะไปหาเลขาธิการพรรคเขต

　　เพื่อเขียนคำร้อง แล้วใครจะทนได้ แต่เห็นได้ชัดว่าพฤติกรรมของดงซูบินไม่มีใครคาดคิด ตามการรับรู้ของมนุษย์เมื่อหญิงชราทำเสร็จแล้ว ดงซูบินจ้องไปที่หวังหยูรินซึ่งยังคงมึนงงเมื่อเขาหันกลับมาชี้ไปที่จมูกของเธอและตะโกน: "หวังหยูริน! นี่คือทัศนคติในสำนักงานของเธอ? ยังรู้ว่าตัวเองอยู่ไหมว่าทำงานอะไรอยู่? คุณเป็นหน้าเป็นตาให้กับตระกูลของเธอเอง! เป็นข้าราชการของสำนักงาน! เป็นข้าราชการของประชาชน! เกิดอะไรขึ้น? ไม่เพียงแต่คุณไม่ขอโทษแต่ยังไปด่าเขาทั้งๆที่คนอื่นไม่ผิดด้วย? เธอกำลังทำอะไรอยู่? ฉันได้ยินสิ่งที่เธอจะทำ! เธอยังเป็นผู้อำนวยการอยู่ไหม? "

　　หวังหยูริน จ้องมองเขาด้วยความโกรธอย่างหาที่เปรียบมิได้ และโกรธมาก "คุณ..."

　　โจวหยินหยู และคนอื่นๆ ต่างตกใจกับเสียงตะโกนดงซูบิน ห้องโถงเงียบ และเกิงเซียงก็มองไปด้วยความประหลาดใจ

　　ดงซูบินพูดอย่างโกรธเคือง: "ความรับผิดชอบในงานของสำนักงานริมถนนคืออะไร! ฉันต้องทำซ้ำสำหรับคุณหรือไม่ คุณได้เรียนรู้กฎระเบียบและระเบียบวินัยที่เกี่ยวข้องหรือไม่? คุณยังคงตะโกนกับผู้คนในที่ทำงานของคุณหรือป่าว เข้าใจหรือเปล่า มันดูสมเหตุสมผลอีกไหม ขอดูอีกครั้ง!”

　　ดวงตาของหวังหยูรินเป็นสีแดง

　　ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่เคารพฉัน ฉันเองก็จะไม่ทนใช่ไหม? เธอกำลังทำให้ฉันอารมณ์เสีย! นี่คือหน่วยราชการ อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่อยากมีปัญหากับหวังอันชิหรือทำให้เขารู้สึกขุ่นเคือง แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจว่าลุงของเธอเป็นใครแล้ว! และเลขาของลุงเธอก็ยังกล้ามาบอกให้ดูแลหลานสาวของเลขาธิการพรรคเขตด้วย มันเลยทำให้ ดงซูบินโกรธมาก "เมื่อวานคุณขาดงานโดยไม่มีเหตุผล! วันนี้เป็นอีกเช้าสาย! ไม่มีแม้แต่ จดหมายลา! คุณเห็นสำนักงานแห่งนี้คืออะไร คิดว่าจะไปจะมาไม่บอกไม่กล่าวได้อย่างงั้นหรอ นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นของเธอ ไม่อยากทำเหรอ ถ้าไม่อยากทำก็กลับไปส่ะ!"

　　ตอนนี้เลขาธิการคนใหม่ของสำนักเริ่มด่าออกมา!

　　เขากล้าด่าหลานของเลขาเขต.!

　　เจ้าหน้าที่ททุกคนต่างพากันหายใจหอบ!

　　ตั้งแต่วัยเด็กไม่มีใครตะโกนใส่หวังหยูริน แบบนี้ เมื่อได้ยินดงซูบิน ตะโกนอย่างแรง ตาของหวังหยูริน ก็ร้อนผ่าว น้ำตาก็ไหลลงมาที่พื้น และเธอก็ร้องไห้ออกมา

　　ดงซูบินเพิ่งหายใจไม่ออกกับคณะกรรมการเขตและรู้สึกรำคาญกับการดูหมิ่นของหวังหยูริน ก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นเธอร้องไห้ ดงซูบินก็พูดต่อไปชี้ไปที่เธอต่อหน้าทุกคน ในสิบนาทีเต็ม เขาเป็นครั้งแรกที่เขาวิพากษ์วิจารณ์ดังนั้น อย่างรุนแรง!

　 หวังหยูหรินเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาและเสียงร้องของเธอก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ

　　ในที่สุดฉันก็มองไปที่สายตาที่น่าสะพรึงกลัวของผู้ปฏิบัติงานหลายคนรอบตัวฉันและมองไปที่น้ำตาของหวังหยูริน ดงซูบินสูดลมหายใจและเสียงของเขาก็แหบแห้ง

　　สายตาของคนธรรมดานับสิบที่อยู่ข้างๆ เขาเต็มไปด้วยความสุข โดยคิดว่าเลขาธิการคนใหม่คนนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ