Chapter 8: ผลึกอัคคี
เมื่อมองดูความโกลาหลภายนอก หลู่หยินสั่งอาหารสุ่มสองจานก่อนจะมองไปรอบๆ เห็นได้ชัดว่าร้านนี้มีคนสำคัญสนับสนุน มีทหารคอยตรวจตราตามถนนอย่างต่อเนื่อง และฝูงชนภายนอกไม่กล้าสร้างปัญหา ร้านอาหารที่สามารถทำงานได้ในช่วงเวลาที่วุ่นวายนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“นี่คืออาหารของคุณ ตามสบายท่าน” บริกรวางจานลงอย่างรวดเร็ว หลู่หยินกัดเพียงคำเดียวและขมวดคิ้ว แม้ว่าอาหารจะดีกว่าหนูกลายพันธุ์หรือสุนัขที่เขาต้องการกินมาก แต่ก็ยังไม่ค่อยดีนัก กลืนอย่างยาก เขาเริ่มที่จะผ่านไปอย่างช้าๆ ขณะศึกษาแผนที่ของเขา
ไม่นานหลังจากนั้น กลุ่มคนประมาณโหลก็เข้าไปในร้านอาหาร ใบหน้าของเจ้าของร้านเป็นประกายทันทีที่เห็นพวกเขา “นายน้อยคัง เข้ามา! ข้างนอกฝนตกก็แย่ แค่บอกเราว่าคุณต้องการอะไร แล้วเราจะส่งไปให้ทันที”
ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้ากลุ่มเพียงพยักหน้ารับทราบและนั่งที่โต๊ะใกล้ ๆ เพียงเหลือบมองที่หลู่หยินก่อนที่จะมองออกไปและแตะโต๊ะ “พาเขามา”
คนคนหนึ่งถูกโยนลงกับพื้นด้วยเสียงตุ้บ พลิกที่นั่งหลายที่ ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองนายน้อยคังในขณะที่ตัวสั่น “ฉันขอโทษ นายน้อยคัง ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นของคุณ ถ้าฉันรู้ ฉันคงไม่กล้ารับมัน ฉันขอโทษ ได้โปรดปล่อยฉันในครั้งนี้!”
เด็กชายเยาะเย้ย “ปล่อยเจ้าไป? ถ้าข้าทำอย่างนั้น ข้าจะสูญเสียความเคารพต่อผู้ติดตามของข้า เจ้ารู้ไหมว่าข้ากำลังคิดจะมอบสิ่งของนั้นให้ลุงของข้า ตอนนี้เจ้าทำหายแล้ว ข้าจะให้เจ้าสองทางเลือก จ่ายให้ข้าสามสิบคริสตัลหรือตาย”
“นายน้อยคัง ไม่!” บุคคลที่หมกมุ่นอยู่กับความสิ้นหวัง “ข้าไม่รู้จริงๆ ว่ามันเป็นของท่าน โปรดยกโทษให้ข้า; ปล่อยข้าไป ข้าจะเป็นทาสของเจ้าไปตลอดชีวิต!”
อย่างไรก็ตาม เด็กหนุ่มเพิ่งกระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะแล้วดึงปืนออกมา เล็งไปที่หัวของชายคนนั้น “ถ้าเจ้าไม่มีคริสตัล แสดงว่าเจ้าต้องตาย”
บุคคลนั้นย่อตัวกลับ คร่ำครวญด้วยความสยดสยอง แต่ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นหลู่หยินนั่งอยู่ใกล้ ๆ เขาชี้ไปที่ "เขาเอง! เขาเป็นคนที่ข้ามอบให้!”
ทุกคนหันไปมองหลู่หยินผู้ซึ่งวางแก้วลงและนิ่งเงียบ เขาสังเกตเห็นทันทีที่กลุ่มเข้ามาว่าชายที่ถูกทุบตีเป็นผู้ฝึกตนร่างเดียวที่ขายแผนที่ที่เขากำลังศึกษาอยู่ให้เขา เขาจ่ายสามคริสตัลสำหรับแผนที่ และชายคนนั้นก็ให้ยากับเขาด้วย เขาพบว่ามันแปลกในตอนนั้นเนื่องจากยามีราคาแพงมาก แต่ตอนนี้เขารู้ว่ายานี้ถูกขโมยไปจากนายน้อยคังคนนี้
เด็กหนุ่มจ้องไปที่หลู่หยินชั่วครู่ก่อนที่จะเตะผู้ฝึกฝนร่างเล็ก "คุณกล้าโกหกฉันได้อย่างไร ซูซาน? แค่ชี้ไปที่คนสุ่มก็ไม่รอด!”
ซูซานประท้วงอย่างสิ้นหวัง “แต่มันเป็นเรื่องจริง เป็นเขาจริงๆ! เขาซื้อแผนที่จากข้า ฟังนะ ข้าขายแผนที่บนโต๊ะให้เขา มีเครื่องหมายของข้าอยู่ที่มุมล่างขวา”
นายน้อยคังและผู้ติดตามของเขามองไปที่การตรวจสอบ เช่นเดียวกับหลู่หยิน มีเครื่องหมายอยู่ที่มุมและกลุ่มก็ลากซูซานไปทันที “พี่ชาย ถ้าคุณเอาของที่ไม่ใช่ของคุณไป คุณไม่ควรคืนมันตอนนี้เหรอ?”
“ช้าก่อน” หลู่หยินสั่งห้ามพวกเขา
เยาวชนและผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขาโกรธมาก “ช่างเป็นทัศนคติที่ยากจริงๆ เจ้ารู้ไหมว่าใครอยู่เบื้องหลังนายน้อยคัง? เจ้าจะกล้าหรอ!”
มีคนพยายามจับหลู่หยินในขณะที่ชายคนนั้นพูดจบ แต่หลู่หยินเพิ่งหยิบตะเกียบแล้วขว้างไปข้างหน้า ไม้ไผ่เส้นเล็กแทงทะลุแขนของผู้ฝึกตนหลายคนก่อนที่มันจะกระทบกับกำแพงในที่สุด และพังทลายลงในกระบวนการ เลือดพุ่งออกจากเหยื่อทั้งๆ ที่ตัวกำแพงเองก็พังทลายลง ความเจ็บปวดก็ส่งเสียงร้องไปทั่วบริเวณ เยาวชนหน้าซีดและถอยหนีอย่างกระวนกระวายใจกับกองทหารที่เหลือของเขา ในขณะที่ผู้ฝึกฝนคนอื่นๆ และเจ้าของร้านอาหารต่างพากันหลบหนีด้วยความตกใจ
คุณชายคังชี้ปืนไปที่หลู่หยิน“ลุงของฉันเป็นแม่ทัพ อย่าทำร้ายเราและส่งมาให้ฉันและทุกอย่างจะจบ”
“ข้าโยนมันทิ้งไปแล้ว” หลู่หยินตอบ
นายน้อยคังเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อเขา “ฉันจะบอกคุณอีกครั้ง มอบสิ่งนั้นให้มิฉะนั้นคุณจะรู้ว่าความสิ้นหวังที่แท้จริง คุณไม่สามารถสร้างความโกรธให้กับขุมพลังงานในอาณาจักรแห่งโลกได้”
หลู่หยินงง “ถ้าลุงของคุณเป็นผู้เชี่ยวชาญอาณาจักรแห่งโลกทำไมเขาถึงต้องการยาเม็ดนั้น?”
“กล้าดียังไงมาด่าลุงของฉัน? คุณต้องมีความปรารถนาที่จะตาย เลาหวู่ ติดต่อลุงของฉันเดี๋ยวนี้” เสียงของนายน้อยคังดังขึ้นขณะที่ใบหน้าของเขากระตุก เขาไม่ได้โง่ด้วย และรู้ว่าปืนไม่สามารถหยุดหลู่หยินได้
หลู่หยินมองดูศพของซูซานที่อยู่บนพื้น เขาเชื่อว่าชายหนุ่มผู้หยิ่งจองหองต้องการยา แต่ตระหนักว่าเขากำลังมองหาอย่างอื่นและ ซูซานได้ผลักความผิดนี้มาสู่เขา ซูซานสังเกตเห็นและหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาทันที แต่เขาแค่ยิ้ม เขาไม่รังเกียจที่จะล้มลง แต่ตอนนี้อยากรู้ว่าอะไรสามารถกระตุ้นความสนใจของแม่ทัพได้
เขารู้ว่าวิวัฒนาการของโลกทำให้เกิดสิ่งแปลกใหม่มากมาย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมนักเรียนจำนวนมากจากสถานศึกษาทั่วจักรวาลจึงมาที่นี่เพื่อฝึกฝน มีความเป็นไปได้ที่แม่ทัพคนนี้จะได้พบบางสิ่งที่พิเศษ
ไม่นานหลังจากนั้น ชายวัยกลางคนก็เข้ามาใกล้ร้านอาหารและโบกมือให้ทหารออกไปก่อนจะมองเข้าไป ชายหนุ่มยกปืนขึ้นสูงและตะโกนอย่างตื่นเต้น “คุณลุง ทางนี้!”
หลู่หยินมองไปเพียงเพื่อจำชายผู้นี้ว่าคังต้าเฟิง หนึ่งในแม่ทัพที่พ่ายแพ้โดยจ่าวหยู ชายคนนั้นพยักหน้าไปทางหลานชายของเขา “เจ้าหามันเจอไหม”
“ฉันเจอแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้เอาไป!” เด็กหนุ่มตอบอย่างโกรธเคือง
คังต้าเฟิงมองดูด้วยความโกรธคล้าย ๆ กัน แต่การแสดงออกนั้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นหลู่หยินภาพความพ่ายแพ้ของจ่าวหยูยังคงฝังอยู่ในใจของเขา และเขารู้สึกอิจฉาแม่ทัพคนใหม่ที่สามารถเอาชนะ สโนว์เมเดนได้อย่างง่ายดาย เขาเดินไปด้วยรอยยิ้ม “พี่หลู่!”
หลู่หยินยิ้มตอบ “ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ น้องชายคัง มาที่นี่เพื่อทานอาหารหรือเปล่า”
คังต้าเฟิงตอบว่า “ร้านอาหารนี้เป็นของพี่ชายของข้า ดังนั้นเราจึงมาที่นี่เพื่อพบปะสังสรรค์กันค่อนข้างบ่อย ข้าต้องขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ข้าหวังว่าพี่ลู่จะไม่ถือมันกับหลานชายของข้า เขายังเด็กและไม่รู้ดีกว่านี้”
ทุกคนตะลึงกับสิ่งที่เห็น สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร พวกเขาเผชิญหน้ากับขุมพลังบางแห่งหรือไม่?
หลู่หยินยิ้ม “ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรร้ายแรง”
คังต้าเฟิงจ้องไปที่เด็กหนุ่มทันที “มาที่นี่และขอโทษพี่หลู่ซะ”
หลานชายไม่ได้โง่เขลา และไม่หยุดที่จะตั้งคำถามใดๆ ในขณะที่เขายิ้มและโค้งคำนับด้วยความเคารพ “ยกโทษให้ข้าด้วย แม่ทัพหลู่ ข้าจำท่านไม่ได้ ข้าหวังว่าท่านจะไม่ตำหนิข้า”
“ข้าบอกว่าไม่เป็นไร” หลู่หยินโบกมือให้ คุยกับคังต้าเฟิงสักพักก่อนที่ชายคนนั้นจะออกไปพร้อมกับเด็กหนุ่มที่ลากจูง ไม่เหมาะสมที่จะพูดกับคนรู้จักใหม่มากเกินไป แต่ก่อนที่ชายคนนั้นจะจากไปหลู่หยินขอให้ซูซานถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ในขณะเดียวกัน เจ้าของร้านอาหารก็เสิร์ฟอาหารให้กับหลู่หยินเป็นการส่วนตัวและเสนออาหารที่ดีที่สุดมากมายให้เขาด้วยความสุภาพ
นอกร้านอาหาร นายน้อยคังก็แสดงความสับสนออกมาในที่สุด “คุณลุง ทำไมลุงถึงสุภาพกับคนนั้นจัง? เขาไม่ใช่แม่ทัพคนอื่นๆที่เหมือนคุณเหรอ?”
คังต้าเฟิงพูดเบา ๆ “อย่าลืมสุภาพถ้าคุณพบเขาอีกครั้ง เขามีพลังมาก”
“ท่านก็อยู่ในอาณาจักปฐพีด้วยไม่ใช่หรือท่านลุง? เขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน”
“ชู่ว! ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งกว่าฉันหลายเท่า นอกจากตัวเพชฌฆาตแล้ว
ไม่มีใครในหนานจิงสามารถเอาชนะเขาได้ แม้แต่หลี่หงเหลียงก็อาจไม่คู่ควร”
นายน้อยคังอ้าปากค้างและมองย้อนกลับไปที่ร้านอาหารด้วยความงุนงงก่อนจะหนีไป ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าเขาใกล้ตายมากแค่ไหน
ย้อนกลับไปที่ร้านอาหารหลู่หยินมองซูซานอย่างเย็นชา “คุณค่อนข้างกล้าที่จะตำหนิฉัน”
ซูซานรู้สึกเหมือนโชคทั้งหมดของเขาทิ้งเขาไป ตอนแรกเขาได้ขโมยของบางอย่างเพียงเพื่อจะพบว่ามันเป็นของนายน้อยคัง จากนั้นเขาก็พยายามตำหนิคนอื่นที่กลายเป็นว่ามีอำนาจมากกว่าเดิม! แม้แต่แม่ทัพก็ยังให้เกียรติ! ซูซานเชื่อว่าพระเจ้าได้ละทิ้งเขาและเขากำลังจะตาย
“สิ่งที่คังต้าเฟิงต้องการคืออะไร?” หลู่หยินถามอย่างไม่ใส่ใจ
“ผลึกสีแดง แต่ข้าขายไปแล้ว” ซูซานทรุดตัวลงบนพื้นและตอบอย่างขมขื่น
"โอ้? ร้อนมากไหม?”
"คุณรู้ได้อย่างไร?" ซูซาน ตกใจมาก
หลู่หยินจำของชิ้นนั้นได้ทันทีว่าเป็นผลึกอัคคี เทคนิคการต่อสู้หลายอย่างต้องใช้ผลึกดังกล่าวเนื่องจากสามารถสร้างเปลวไฟได้เมื่อสัมผัส ในแนวคิดการใช้งานคล้ายกับฝ่ามือน้ำแข็งของจ่าวหยูซึ่งเป็นสิ่งของภายนอกที่สามารถช่วยดำเนินการเทคนิคการต่อสู้ได้ ผลึกไฟเป็นที่นิยมอย่างมากในจักรวาล และหายากมากโดยธรรมชาติในสถานที่เช่นโลก ไม่น่าแปลกใจเลยที่คังตาเฟิงต้องการสิ่งนี้มาก
“รู้มั้ยว่ามาจากไหน” เขาถาม
ซูซานส่ายหัว
“ฮ่าๆๆๆ ดังนั้นเจ้าจึงโยนความผิดให้ข้าและทำให้ข้าเป็นศัตรูไปเลย แต่ก็ไม่มีการชดเชยใด ๆ”
ซูซานหน้าซีด “ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ”
หลู่หยินเล่นกับตะเกียบของเขา “เจ้าพนันไหมว่าตะเกียบตัวนี้แทงคอเจ้าได้? ข้ารู้สึกเหมือนกำลังทดสอบมัน”
ซูซานสั่นด้วยความกลัว นึกถึงฉากก่อนหน้าของตะเกียบอีกอันที่เจาะแขนของผู้ฝึกฝนหลายคน เขาเริ่มกระแทกหน้าผากของเขากับพื้น โค้งซ้ำ ๆ ของเขาก่อตัวเป็นก้อนเล็ก ๆ บนหน้าผากของเขาและทำให้ หลู่หยินส่ายหัว เขาไปไกลจนชายผู้นั้นเห็นเงาแห่งความตายของเขา จิบน้ำเตรียมออกเดินทาง
