Chapter 7: ภายในเมือง
หลู่หยินรู้ว่าสิ่งที่โจวซานพูดนั้นเป็นความจริง นักปราชญ์ทั้งเจ็ดแห่งประเทศจีนมีค่าน้อยกว่ามดในจักรวาลอันกว้างใหญ่ ดินแดนที่เรียกว่าอาณาจักรแห่งท้องฟ้าเปรียบได้กับนักเรียนหลายคนทั่วดวงดาวนับไม่ถ้วน ข้างนอกนั้น ด่านนี้เป็นที่รู้จักในนามทหารยามซึ่งเป็นเพียงขั้นตอนที่สองของการฝึก
ขั้นตอนของการเพาะปลูกในจักรวาลเริ่มต้นด้วยนักสืบ ผู้ฝึกฝนที่เริ่มมองหาเส้นทางของพวกเขาในตอนแรกเหมือนลูกไก่ที่ทำอะไรไม่ถูก รองลงมาคือ ทหารยาม เมื่อพวกเขาสำรวจพลังของร่างกายมนุษย์ ประการที่สามคือ ผู้สื่อข่าว เมื่อคนจะเติบโตในความแข็งแกร่งและถึงขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์ ขั้นตอนที่สี่เรียกว่า ขีดจำกัด เมื่อก้าวข้ามขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์ นอกเหนือจากนี้ยังมี นักสำรวจ ผู้ที่สามารถเดินทางผ่านอวกาศได้ด้วยตัวเอง
ใครบางคนในระยะนี้สามารถถล่มภูเขาดินได้ด้วยมือเดียวของพวกเขา อย่างไรก็ตาม แม้แต่ขุมพลังงานดังกล่าวก็ไม่สามารถสร้างแบบจำลองหล่อขึ้นรูปได้ เส้นทางการบ่มเพาะไม่มีที่สิ้นสุด แต่คนที่ฝึกฝนด้วยผลึกพลังงานอย่างโจวซานจะพบว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นนักสำรวจ ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งตระหนักถึงความไม่สำคัญของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
“อ่า ทำไมข้าถึงได้รับปรัชญาของท่าน? ดูกันสนุกเลย จ่าวหยูควรมีเรื่องกับหนึ่งในแม่ทัพในตอนนี้” โจวซานยิ้มและนำหลู่หยินออกจากห้องประชุม พวกเขามาถึงบนลานกว้างโดยไม่พูดคุยกันอีก มองผ่านกระจกขณะที่แม่ทัพอีกคนแพ้จ่าวหยู เสื้อผ้าของหญิงสาวยังไม่รุ่ย แต่เธอยังคงว่องไวและแน่วแน่ในการโจมตีของเธอ หลู่หยินมีประสบการณ์ทั้งหมดนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ถึงคราวของ เพิงหงที่จะได้รับการโจมตีของเธอ
โจวซานมองลงมาและส่ายหัว “มีผู้ฝึกฝนที่แข็งแกร่งและอ่อนแอในทุกขั้นตอน และช่องว่างอาจมีขนาดใหญ่ จ่าวหยูสามารถเอาชนะแม่ทัพของข้าได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้เทคนิคการต่อสู้ใด ๆ”
“เทคนิคของเธอต้องอาศัยพืชบางชนิด” หลู่หยินแสดงความคิดเห็นขณะที่เขาจ้องลงมา
โจวซานหัวเราะ “แน่นอน ไม่สำคัญว่าจะเป็น สโนว์เมเดนหรือนักปราญช์แห่งน้ำ เอง พวกเขาทั้งหมดพึ่งพาวัตถุภายนอกเพื่อใช้ ฝ่ามือน้ำแข็ง ร่างกายมนุษย์ไม่สามารถเสกอะไรแบบนั้นได้ด้วยตัวเอง”
ดวงตาของหลู่หยินหรี่ลงที่ความโง่เขลาของคำพูดนั้น แต่เขาก็ยังเงียบ เทคนิคการต่อสู้อันทรงพลังสามารถเปลี่ยนแปลงธรรมชาติได้ มันเป็นเพียงว่าคนที่มีทักษะดังกล่าวไม่มีอยู่จริงบนโลก ศิลปะจักรวาลของเขาเองสามารถเลียนแบบการเคลื่อนไหวของดวงดาวได้ แม้ว่าจะไม่มีใครเชื่อเขาแม้ว่าเขาจะบอกพวกเขาก็ตาม
ความพ่ายแพ้ของเฟิงหงเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามด้วยแม่ทัพอีกสองคนที่โดนปราบติดต่อกันเช่นกัน ในที่สุด ไม่มีใครเต็มใจที่จะท้าทายสโนว์เมเดนผู้ซึ่งจับจ้องกับทุกคนรอบตัวเธอ “ข้าได้ยินมาว่าแม่ทัพทุกคนที่นี่มีความสามารถ ทำไมเธอถึงไม่เต็มใจที่จะต่อกรกับข้าล่ะ?”
เฟิงหงและแม่ทัพคนอื่นๆ ทำหน้าไม่พอใจ แต่โจวซานเพิ่งหัวเราะจากด้านบนระเบียง“ลูกศิษย์สามคนของนักปราญช์แห่งน้ำได้รับการกล่าวขานว่าเป็นอมตะภายในอาณาจักรแห่งปฐพี นั่นดูเหมือนจะเป็นจริงอย่างแน่นอน!”
จ่าวหยูเงยหน้าขึ้นและจ้องตรงไปที่หลู่หยินพลางชี้นิ้วมาที่เขา เฟิงหงและคนอื่นๆ ประหลาดใจ แต่หลู่หยินเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นการยั่วยุนี้
โจวซานยิ้ม “ดูเหมือนว่าเธอไม่เชื่อว่าเจ้าเอาชนะเธอเมื่อวานนี้”
“เมื่อวานไม่มีผู้ชนะที่ชัดเจน” หลู่หยินตอบ
โจวซานเห็นด้วย “งั้นก็ไปเผชิญหน้ากับเธอเถอะ เราไม่สามารถทำให้ตัวเองอับอายได้”
หลู่หยินพยักหน้าและออกจากห้องไป
ผู้ฝึกฝนหลายร้อยคนในพลาซ่ากำลังคุยกันถึงการแข่งขันครั้งก่อน ส่วนใหญ่ประหลาดใจกับพลังของจ่าวหยูหลังจากเอาชนะแม่ทัพหลายคนติดต่อกัน เธอจึงกลายเป็นเทพธิดาของทหารเหล่านี้อย่างรวดเร็ว แต่แล้ว เทพธิดากล่าวว่าหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอเห็นหลู่หยินกำลังเข้าใกล้ การต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นอย่างจริงจัง เธอยังคงไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน แม้ในตอนแรกจะถือได้เปรียบ แต่เธอก็พ่ายแพ้ด้วยเทคนิคการต่อสู้เพียงครั้งเดียว เธอต้องการสังเกตทักษะนั้นอีกครั้ง…
เฟิงหงพยายามเข้าใกล้ หลู่หยินและเตือนเขาว่า “ระวังพี่ชายหลู่ ผู้หญิงคนนี้สามารถใช้ทักษะการต่อสู้ที่เรียกว่า ฝ่ามือน้ำแข็งที่แข็งแกร่งมาก”
หลู่หยินพยักหน้าและมุ่งหน้าไปทางจ่าวหยู "เริ่มกันเลย"
จ่าวหยูกระโดดขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นโดยใช้กริชในลักษณะเดียวกับที่เธอมีถัดจากจุดลงจอด ความหนาวเย็นกระจายไปทั่วอากาศ แต่คราวนี้หลู่หยินหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย เขาแตกต่างไปจากวันก่อนอย่างสิ้นเชิง เมื่อวานเขาเป็นเพียงมนุษย์ที่มีร่างกายแข็งแรง แต่วันนี้เขาเป็นผู้ฝึกฝนที่เข้าสู่อาณาจักรโลกแล้ว!
แม้จะมีการหลบเลี่ยงอย่างไร้กังวล เฟิงหงก็กังวลเพราะการโจมตีของ จ่าวหยูยังคงเร่งขึ้น มีพลังงานเยือกแข็งออกมาจากกริชซึ่งทำให้อุณหภูมิในบริเวณใกล้เคียงลดลงอย่างรวดเร็ว แผ่นดินแตกแยกเมื่อเธอหมุนไปรอบๆ ราวกับลมหมุน ความกดดันของสโนว์เมเดนได้ทำลายกำแพงและแม้กระทั่งระงับการหายใจของผู้ฝึกตนบางคนที่อยู่รอบๆ
อย่างไรก็ตาม หลู่หยินเพียงสังเกตอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะยกแขนขึ้นและวิ่งไปข้างหน้า ทิ้งจ่าวหยูที่มึนงงไว้ข้างหลัง เธอมองดูมือเปล่าของเธอ กริชของเธออยู่กับเขาแล้ว
เฟิงหงตกใจในตอนแรก แต่นั่นเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นอย่างรวดเร็ว “เยี่ยมมากพี่หลู่!”
“พี่หลู่ ท่านทำได้ดีมาก” "ใช่!" คนอื่นก็เห็นด้วยเช่นกัน
หลู่หยินหันไปหาจ่าวหยูและโยนกริชกลับโดยไม่ตั้งใจ “เจ้าต้องการไปอีกครั้งหรือไม่”
จ่าวหยูจ้องที่หลู่หยิน“ทำอย่างนั้นได้อย่างไร”
หลู่หยินยักไหล่ “ฉันเร็วและตาดีนะ”
ไร้สาระ ทุกคนคิดแบบนั้น
“ก็ได้” จ่าวหยูส่ายหัว “เจ้าชนะ เจ้าปลดอาวุธข้าก่อนที่ข้าจะสัมผัสเจ้าได้มาก ไม่ควรมีใครในอาณาจักรปฐพี ที่สามารถทำกับข้าได้”
หลู่หยินหัวเราะ คนเหล่านี้โดดเดี่ยวเกินไป ผู้แสวงหาความสามารถของพวกเขาที่ไม่มีทักษะการต่อสู้ที่เหมาะสมมีนับไม่ถ้วนท่ามกลางขยะของสถาบันการศึกษาต่างๆในจักรวาล ที่ถูกกล่าวว่าเธอยังคงถูกในทาง ไม่มีผู้ค้นหาบนโลกที่สามารถเอาชนะเขาได้
จ่าวหยูเก็บมีดของเธออย่างสิ้นหวังก่อนที่จะตระหนักว่าหลู่หยินมีบางอย่างที่แตกต่างไปจากเมื่อวันก่อน “เจ้า เมื่อวานเจ้าใช้พลังงานหมดหรือยัง!”
หลู่หยินไม่ต้องกังวลใจที่จะอธิบายและหันหลังกลับเพื่อจากไป คิดว่าควรจะมุ่งหน้าออกไปและดูว่าสิ่งที่เขากำลังค้นหานั้นสามารถพบได้ในภูเขาหรือพื้นที่ซ่อนเร้นอื่นๆ หรือไม่ สโนว์เมเดนต้องการถามเขาเกี่ยวกับเทคนิคการต่อสู้ของเขาอย่างมาก แต่เธอก็ไม่สามารถถามหาเขาได้ ศิลปะดังกล่าวเป็นเรื่องส่วนตัวและเธอไม่มีสิทธิ์ถาม
เฟิงหงและแม่ทัพคนอื่นๆ ยังคงอึ้งกับความแข็งแกร่งของหลู่หยิน พวกเขาไม่เคยสงสัยเลยว่าเขาได้ฆ่ามนุษย์ต่างดาว แต่ทุกคนลืมไปว่า แม้กระทั่งผู้บาดเจ็บนั่นคือใครบางคนในอาณาจักรแห่งท้องฟ้า
ในขณะที่หลู่หยินได้รับแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพอย่างเป็นทางการเมื่อวานนี้ แต่ตอนนี้ทางค่ายได้มอบอำนาจใดๆ ให้กับเขาแล้ว เขาได้รับมอบหมายให้ทหาร 100 นายไปประจำการภายใต้เขา ขณะที่เขาเดินออกจากจงซาน เขาเรียกผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์พร้อมกับโบกมือ
“ท่านมีคำสั่งอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถาม
“เจ้ารู้ไหมว่าร้านขายปืนเก่าในหนานจิงอยู่ที่ไหน”
“มันอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ”
หลู่หยินหยิบแผนที่ออกมา “ทำเครื่องหมายให้ข้า”
ทหารหยิบปากกาออกมาและวนรอบสถานที่บนแผนที่ หลู่หยินมองดู “เจ้ากลับไปได้ ข้าจะสำรวจด้วยตัวเอง”
ทหารลังเล “ท่านครับ ร้านขายปืนถูกทำลายก่อนวันสิ้นโลกเสียอีก กระสุนที่เหลืออีกสองสามลูกก็ถูกย้ายออกไปเช่นกัน หากคุณต้องการ คุณสามารถถามเพชฌฆาตได้”
"ข้าเข้าใจ เจ้ากลับไปได้แล้ว” หลู่หยินพยักหน้า แต่ยังเดินไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเพียงลำพัง เป็นความจริงที่ทหารตอบเขา แต่พวกเขาก็อยู่ที่นี่เพื่อจับตาดูเขาด้วย โชคดีที่เขาไม่ได้วางแผนที่จะซ่อนการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ดี สิ่งที่เขากำลังค้นหานั้นถูกซ่อนไว้อย่างดี และมันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะสุ่มค้นหา ด้วยพละกำลังที่เขาแสดงออกมา จะมีการต่อต้านการรุกของเขาเพียงเล็กน้อย อันที่จริง อาจมีใครบางคนก้าวออกไปช่วยเขาค้นหาสิ่งที่เขาต้องการ
สมมติฐานของเขาถูกต้องแน่นอน ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป โจวซานหยุดชั่วครู่เมื่อได้รับรายงาน
“คลังอาวุธ? ทำไมเขาถึงไปที่นั่น?”
ผู้หญิงคนนั้นปรับแว่นของเธอ “มันถูกทำลายไปแล้ว และเขารู้เรื่องนี้ เรารู้ว่าเขากำลังมองหาบางอย่าง แต่เราไม่รู้ว่าอะไร”
“ปล่อยเขาไปเถอะ เราไม่มีความลับอะไรที่นี่” โจวซานยิ้ม
จงซานเป็นศูนย์กลางของหนานจิง และยิ่งพื้นที่ใกล้กับภูเขามากเท่าใด ก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น พื้นที่ในเมืองจึงกลายเป็นความโกลาหล โดยผู้คนอาศัยอยู่ตามท้องถนนและแม้กระทั่งในแม่น้ำขณะที่พวกเขากลัวซอมบี้ข้างนอก อย่างไรก็ตาม มีบางคนที่ยกย่องความโกลาหลนี้จริงๆ พวกเขาไม่ถูกจำกัดด้วยศีลธรรมของสังคมอีกต่อไปและยอมจำนนต่อสิ่งแปลก ๆ ที่เข้ามาในจิตใจของพวกเขา หลู่หยินเคยเห็นผู้ฝึกตนหลายคนกลั่นแกล้งผู้รอดชีวิต และไม่มีทางที่ทหารจะทำให้ทุกคนเข้าแถวได้ ความไม่แน่นอนคือสภาวะของคนทั้งโลก แต่เขาเข้าใจว่านี่เป็นราคาที่สูงชันที่ต้องจ่ายเมื่อใดก็ตามที่ดาวเคราะห์มีวิวัฒนาการ
ในไม่ช้าท้องฟ้าที่มืดมนก็ทำให้เกิดฝนตกหนัก เลือดและน้ำผสมกันตามถนน หลู่หยินพบร้านอาหารที่ดูสะอาดสะอ้านและนั่งลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่ทางเข้าก็ยังหนาแน่น แต่ไม่มีคนต้องการเข้าไป ในบางครั้งที่มีการนำของเหลือทิ้งไปทิ้งลงถังขยะ ผู้คนจะแย่งชิงอาหารกัน
“อยู่ให้ห่างจากข้า!” บริกรซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ฝึกตน ดุฝูงชนในขณะที่เขาโยนถังขยะให้พวกเขา “และล้างถังก่อนที่เจ้าจะส่งคืน มิฉะนั้นข้าจะให้คนอื่นในครั้งต่อไป”
