Chapter 19: การหยุดเวลา
การหยุดเวลา
หลู่หยินไม่ทันตั้งตัว “พวกคุณไม่ใช่คนที่เริ่มวิวัฒนาการของโลกเหรอ?”
เจอรัลดีนส่ายหัว “ไม่หรอก ดาวเคราะห์ที่เราควรจะฝึกแต่เดิมนั้นอยู่ค่อนข้างไกล”
นี่เป็นข้อมูลที่น่าตกใจ หากวิวัฒนาการของโลกไม่ได้ถูกกระตุ้นโดยอาณาจักร หยูผู้ยิ่งใหญ่ แต่เกิดขึ้นในท้องถิ่นอย่างใด อาจเป็นศพนั้นก็ได้
“ใครคืออาชญากรที่หลบหนีคนนี้” เขาถาม
เจอรัลดีนไอสองสามครั้ง “ข้าไม่รู้จริงๆ ตัวตนของพวกเขาถูกจัดประเภท ดังนั้นไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามีลักษณะอย่างไร หรือแม้แต่ชื่อของพวกเขาคืออะไร”
“แล้วจะหาเจอได้ยังไง”
“นี่คือการทดลองดาวเคราะห์ แน่นอนว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น”
“แต่แม้ว่าคุณจะสามารถติดตามอาชญากรได้ นักเรียนจะเพียงพอที่จะจับเขาหรือไม่”
"อาจจะ พวกเขามาจากภายใน แต่พวกเขาได้รับบาดเจ็บหนัก ดังนั้นจึงไม่มีทางที่พวกเขาจะแข็งแกร่งกว่า เครื่องตรวจจับยิ่งไปกว่านั้น อุปกรณ์ทั้งหมดของพวกเขายังถูกทำลาย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีอะไรต้องพึ่งพา”
หลู่หยินปล่อยเจอรัลดีนหลังจากสนทนาต่อไปอีกสิบนาที โดยมีคนพาเธอไปยังที่ที่เธอสามารถอาบน้ำและรับการรักษา เธอใช้เวลาทั้งวันดูแลตัวเอง เพียงพบเขาในบ่ายวันถัดมา ในขณะที่เธอเจ็บปวดมาตลอดช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา ยารักษาพิเศษที่เธอนำมาในการเดินทางทำให้แน่ใจได้ว่าอาการบาดเจ็บที่ไหล่ยังคงอยู่ ในการประชุมครั้งต่อไปหลู่หยินได้นำเจอรัลดีนไปที่ทุ่งโล่งนอกหนานจิง “แสดงว่าเจ้าหายดีแล้วใช่ไหม? เจ้าอยากจะลองเอาชนะข้าเพื่อล้างแค้นความอัปยศหรือไม่?”
เจอรัลดีนจ้องไปที่หลู่หยินแขนขาของเธอยังคงมัดด้วยโซ่โลหะ อย่างไรก็ตาม เขาแค่หัวเราะ “หยุดสร้างภาพ ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถหยุดเจ้าได้”
เสียงดังแคร่งง! เจอรัลดีนหลุดจากโซ่ตรวนทันที แต่สิ่งนี้ทำให้ความเจ็บปวดพุ่งไปที่แขนขวาของเธอ เธอหน้าซีดทันที “ข้าบอกเจ้าว่าข้าจะช่วยเจ้า”
“เจ้าจะยังกลัวไหมถ้าข้ากำจัดมันออกไป” หลู่หยินถอดปืนของเทอเรนซ์ออกจากเข็มขัดแล้วโยนลงบนพื้น เจอรัลดีนจ้องไปที่อาวุธอย่างตกใจ ปืนที่สามารถทำร้ายแม้กระทั่งทหารรักษาการณ์เป็นเหตุผลหลักที่เธอกลัวเขา เขาจะโยนมันทิ้งไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร?
“มาเถอะ ดูสิว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้ไหม ชัยชนะหมายถึงการควบคุมหนานจิงและการแก้แค้น มันจะไม่สมบูรณ์แบบเหรอ?” เขาเยาะเย้ยเธอ
ดวงตาของเจอรัลดีนเป็นประกาย และเธอก็ปัดผมของเธอไปทางด้านหลัง พุ่งเข้าหาหลู่หยินอย่างเต็มกำลัง แม้ว่าเธอจะไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้ แต่เธอก็รู้ว่าอย่างน้อยเธอก็สามารถต่อสู้ได้ด้วยตัวเอง ท้ายที่สุดเขาเป็นเพียงทหารรักษาการณ์คนใหม่เท่านั้น ประกายไฟพุ่งขึ้นจากพื้นเมื่อใดก็ตามที่เท้าของเธอสัมผัสกัน เปลวไฟควบแน่นรอบมือซ้ายของเธอขณะที่เธอกวาดมันไปข้างหน้า
การใช้เทคนิคการหมุนนั้นหลู่หยินได้หลบฝ่ามือแห่งไฟอย่างง่ายดายก่อนจะโยนผลึกออกมา “ไฟไม่พอ ลองใหม่อีกครั้ง”
เจอรัลดีนประหลาดใจแต่ก็ไม่ลังเล ตั้งแต่เธอเริ่มต้นแล้ว เธอจะใช้ทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเอาชนะ ผลึกอัคคีแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเพื่อปล่อยเปลวไฟสูงมากขึ้นที่เธอบีบด้วยมือของเธอ รวบรวมเป็นการโจมตีครั้งเดียว หลู่หยินเพียงก้าวถอยหลังและยกมือขึ้น มีดวงดาวปรากฏบนฝ่ามือของเขา
ปัง! แรงกระแทกทำให้พื้นดินแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้เกิดเปลวเพลิงขึ้นสู่ท้องฟ้าและระเบิดออกมาราวกับดอกไม้ไฟ เจอรัลดีนถูกคลื่นกระแทก เลือดกระเด็นออกมาในอากาศและไอออกมาอีกครั้ง เมื่อเธอล้มลงกับพื้น
ในทางกลับกันหลู่หยินยังคงอยู่กับที่ด้วยท่าทางที่ไม่สนใจ ฝ่ามือจักรวาลของเขาได้ฆ่าเทอเรนซ์เมื่อตอนที่เขายังเป็นแค่ผู้ค้นหาและตอนนี้เขาก็เป็นทหารรักษาการณ์เหตุผลเดียวที่เจอรัลดีนยังไม่ตายคือความเมตตา
"ยังไง?" เด็กสาวไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นจากพื้นได้ หญิงสาวถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าหลู่หยินมีเทคนิคการต่อสู้ที่ทรงพลัง แต่ก็เคยเอาชนะเธอมาก่อนเพราะเธอไม่สามารถใช้กำลังได้เต็มที่ คราวนี้ฝ่ามือแห่งไฟของเธอไม่ได้ผลักเขากลับด้วยซ้ำ!
ทหารจากค่ายรีบวิ่งเข้ามาหลังจากได้ยินเสียงดัง แต่พวกเขาก็ถูกหลู่หยินรั้งไว้ เขาเดินไปหาเจอรัลดีน “เจ้าจะต่อต้านต่อไปหรือ?”
“นั่นคือเทคนิคการต่อสู้อะไร?” เธอถาม เลือดหยดจากมุมปากของเธอ ใบหน้าที่เคยสวยของเธอตอนนี้ซีดเผือด
หลู่หยินยิ้มเยาะ “ฝ่ามือช็อคเวฟ, 3x”
"เจ้าหมายถึงอะไร? ไม่มีทางที่จะเป็นฝ่ามือช็อคเวฟ” เธอประท้วงอย่างอ่อนแรง
หลู่หยินยิ้มขณะดึงปืนพลังงานออกมา “เจ้าไม่เคยได้ยินตำนานหรือ? ขุมพลังแห่งหนึ่งเคยซ้อนฝ่ามือช็อคเวฟไว้เป็นร้อยเพื่อทำลายดวงดาว สามคนก็มากเกินพอที่จะเอาชนะเจ้าได้”
เจอรัลดีนยังคงไม่เชื่อ เธอไม่สามารถยอมรับได้ว่าคนที่เธอสามารถสู้ได้ง่าย ๆ ในตอนนี้สามารถเอาชนะเธอได้อย่างง่ายดาย
“ไปรักษาบาดแผลของเจ้า จากนี้ไปเจ้าคือบอดี้การ์ดของข้า” หลู่หยินยิ้มและจากไปขณะที่เธอกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเหตุใดคนเจ้าเล่ห์คนนี้จึงยอมให้เธอท้าทายเขา เขาเพียงต้องการปราบเธออย่างแท้จริง
หลู่หยินพยายามดิ้นรนเพื่อระงับความตื่นเต้นของเขาในขณะที่เขากลับไปที่ห้องพักของเขา แม้ว่าระดับการต่อสู้ของเขาจะอยู่ที่ 1,500 แต่ฝ่ามือจักรวาลของเขากลับกลายเป็นสิ่งที่แม้แต่เทอเรนซ์ระดับสูงสุดก็ไม่สามารถรับมือได้ ในที่สุดเขาก็มั่นใจในการป้องกันตัวเองได้ ขอให้ซูซานปกป้องเขาในขณะที่เขาฝึกฝน เขามุ่งหน้าไปยังสนามประลองปิดผนึกภายในหนานจิงและหยิบผลึกดวงดาวออกมาและบดขยี้มัน คราวนี้เขาไม่ดูดซับมันแทนที่จะเรียกความตายของเขาอีกครั้ง
เขาสังเกตเห็นความหมองคล้ำของมันหลังจากใช้ครั้งก่อน และในขณะที่มันฟื้นคืนความแวววาวด้วยตัวของมันเอง เขาเชื่อว่าพลังงานแห่งดวงดาวจะสามารถเสริมพลังให้กับมันได้เช่นกัน ตรงตามความคาดหวังนั้น และแม่พิมพ์ดูดซับพลังงานของผลึกอย่างรวดเร็วจนห้องว่างเปล่าอีกครั้ง
หลู่หยินยังคงหยิบผลึกดวงดาวออกมา เฝ้าดูการฟื้นคืนแสงของผู้ตาย เมื่อเขาเหลือผลึกเพียงเม็ดเดียวที่มันกลับคืนสู่แสงเดิมอย่างสมบูรณ์ ปกคลุมไปด้วยแสงดาวเหมือนเมื่อก่อน เขาปัดเหงื่อที่ออกจากคิ้ว สิ่งนี้กินพลังงานดาวมากเกินไป หลังจากคำนวณแล้ว เขาตระหนักว่าเมื่อรวมผลึกดวงดาวที่เขาได้รับมาจากเทอเรนซ์และเจอรัลดีน และพลังงานที่ผู้ตายฟื้นขึ้นมาอย่างอดทนในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาแม่พิมพ์ดูดกลืนผลึกดวงดาวไปเกือบครึ่งลูกบาศก์
หากเขายังเพิ่มพลังงานที่ดูดซับจากการระเบิดของพลังงานที่ปล่อยออกมาเมื่อเขากลายเป็นทหารรักษาการณ์ ผู้ตายอาจต้องการผลึกดวงดาวทั้งก้อนเพื่อฟื้นฟู! แม้แต่นักเรียนที่ร่ำรวยอย่างเทอเรนซ์ก็ไม่อาจนำทรัพยากรอันมีค่ามามากมายขนาดนั้น
เหตุการณ์นี้ทำให้หลู่หยินมีลางสังหรณ์ว่าเขาจะต้องล้มละลายในอนาคต เขาจำเป็นต้องหาวิธีหาเงินจำนวนมาก มิฉะนั้นเขาจะไม่สามารถใช้ของกำนัลโดยกำเนิดที่เขาไม่สามารถละทิ้งได้ การใช้ครั้งแรกทำให้เขามีทักษะที่ไม่น่าเชื่อเช่นศิลปะจักรวาลโดยไม่มีผลกระทบที่จะพูดถึง ไม่ว่าจะใช้ผลึกดวงดาวหนึ่งก้อนหรือร้อยก้อน เขาก็จะใช้มันต่อไป ในสถานการณ์ที่แย่ที่สุด เขาจะปล้นคนอื่นๆ
เขากลืนน้ำลายก่อน ขณะที่มองดูศพที่ลอยอยู่ต่อหน้าเขา ถูมือของเขาก่อนจะแตะเบาๆ ลมหายใจของเขาเร่งเร้าเมื่อมันเริ่มหมุน “มาเถอะ ให้สิ่งที่ดีแก่ข้า…”
ใบหน้าของผู้ตายทั้งห้าค่อยๆ จางหายไป เหลือเพียงอันเดียวที่มองเห็นได้สี่จุด พื้นที่รอบตัวเขาเปลี่ยนไปก่อนที่เขาจะนึกถึงมัน เวทีและแม้แต่หนานจิงทั้งหมดก็หายไป ทั้งหมดที่เขาเห็นคือพื้นที่สีเทาและสีขาวที่ไม่มีที่สิ้นสุด โดยไม่มีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด เหนือเขานั้นมีความมืดไร้ขอบเขต และพื้นดินเบื้องล่างสร้างด้วยวัสดุที่แข็งแกร่งบางอย่างที่เขาไม่รู้จัก
อีกอย่างเดียวคือสิ่งที่ดูเหมือนนับถอยหลังอยู่ข้างหลังเขา 259200, 259199, 259198…
คำพูดที่ว่า ขอบเขตการหยุดเวลา ลอยอยู่ในหัวของเขา ทำให้เขาตกตะลึง เป็นไปได้ไหมที่จะหยุดเวลาชั่วคราว? นั่นคือสิ่งที่เขาเคยได้ยินในตำนานเท่านั้น! ในไม่ช้าเขาก็รู้ว่าการนับถอยหลังที่เขาเห็นคือวินาที
แสดงถึงเวลาที่เขาจะได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่ 259000 วินาทีหรือสามวันสำหรับที่นี้ โลกภายนอกจะไม่เปลี่ยนแปลงเลยจนกว่าเวลานี้จะสิ้นสุดลง
หลู่หยินถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่เขาจ้องไปที่ตัวเลขที่นับถอยหลังอย่างช้าๆ พรสวรรค์โดยกำเนิดของเขาน่ากลัวเกินไปหรือเปล่า? เขาทำจิตใจให้ปลอดโปร่งและส่ายหัว ยกมือขึ้นมองผู้ตาย แต่เห็นว่ามันนิ่งอีกครั้ง ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องการพลังงานดาวมากมาย มันถูกใช้เพื่อเข้าถึงพื้นที่นี้
การทดสอบเล็กๆ น้อยๆ กับผลึกดวงดาวสุดท้ายของเขา ทำให้เขาพูดไม่ออก จำนวนเพิ่มขึ้นเมื่อเขาโยนผลึกออกไป แต่เพียงห้าวินาทีเท่านั้น นั้นไม่น้อยเกินไปหรือ?
