ตอนที่ 15 คงจะกลัวอยู่

ตอนที่ 15 คงจะกลัวอยู่

ตอนอวี่หนานเฉิงวิ่งเข้าโรงพยาบาล คนข้างเตียงยังตื่นอยู่ ลูกชายของเขา อวี่จิงซียังไม่เปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ เขากำลังนอนอยู่ข้างเตียงในชุดนอนลายตาราง

ฉากนี้ทำให้อวี่หนานเฉิงแปลกใจเล็กน้อย

“จิงซี”

หลังได้ยินเสียง อวี่จิงซีก็หันหัวเขา และหลังเห็นอวี่หนานเฉิง สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายเล็กน้อย เขายกภาพวาดในมือขึ้นสูง

นั่นคือภาพวาดสีเทียนที่อวี่จิงซีมักวาด เขาพูดไม่ได้ และรู้ตัวอักษรจำกัด เขาจึงมักใช้ภาพวาดเพื่อคุยเรื่องซับซ้อน

ภาพแรกคือหญิงสาวกำลังป้อนข้าวให้เด็ก เด็กมีความสุขมาก และมุมปากของเธอก็ยกขึ้น

ภาพสองคือผู้หญิงกำลังอุ้มเด็กไว้ ทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุข วงกลมคล้ายเมฆวาดข้างหัวทั้งคู่ และภายในก็คือปราสาทในสวนสนุก

ภาพสามคือโคมระย้าสีเหลืองทองบนหลังคาที่ตกลงพื้น หญิงสาวจับเด็กไว้มือหนึ่ง อีกมือดันโคมระย้าไว้ และเลือดสีแดงก็ไหลออกมา

“อื้อ...” อวี่จิงซีดึงอวี่หนานเฉิงไปข้างเตียง ชี้ผู้หญิงบนเตียงผู้ป่วย และชี้ผู้หญิงในภาพวาด ย้ำว่าเป็นคนคนเดียวกัน

อวี่หนานเฉิงมองคนบนเตียงอย่างลังเล หลังเห็นใบหน้าซีดเซียว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

เธอเองเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้มีความกล้าที่จะช่วยจิงซี?

พอคิดถึงท่าทางแย่ ๆ ของเขาที่มีต่อเธอ สีหน้าของอวี่หนานเฉิงก็กลายเป็นซับซ้อน

จิงซีดูเหมือนจะอยากพูดบางสิ่ง แต่พอเห็นเกาย่าเหวินตามอวี่หนานเฉิงเข้ามา ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นขาวซีด เขารีบสลัดมืออวี่หนานเฉิง วิ่งไปตรงหน้าเตียง

“จิงซี มีอะไร?”

อวี่หนานเฉิงไม่รู้สึกถึงความแปลกในดวงตาลูก แต่คิดว่าลูกกำลังบ่นที่ตัวเขาไม่พาไปสวนสนุก และทำให้เขาเกิดอุบัติเหตุ เสียงของเขาจึงอ่อนลง

“พ่อขอโทษกับเรื่องวันนี้ พ่อจะทำทุกอย่างที่รับปากกันลูกในอนาคต ดีไหม?”

อวี่จิงซียังมีใบหน้าต่อต้าน แต่ปฏิเสธที่จะเข้าหาอวี่หนานเฉิง

“พ่อบ้าน”

อวี่หนานเฉิงหมดหนทาง เขาหันไปเรียกพ่อบ้านที่เฝ้าประตูอยู่“พาจิงซีกลับไปบ้านก่อน มันดึกแล้ว เขาควรพักผ่อน”

อวี่จิงซีส่ายหัวถี่ยิบ กุมผ้าปูเตียงแน่น ไม่ยอมไป

อวี่หนานเฉิงไม่เข้าใจ“จิงซี ลูกเป็นอะไร?”

“ไหน ฉันคิดว่าเขาอาจจะยังผวาอยู่ก็ได้นะ” เสียงของเกาย่าเหวินดังจากด้านหลัง เธอคุกเข่าและจับหัวอวี่จิงซี

“เสี่ยวจิงซี อยากไปกินข้าวกับป้าหน่อยไหม?”

อวี่จิงซีใจสั่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว และพลันเลี่ยงเกาย่าเหวิน วิ่งไปหลบหลังอวี่หนานเฉิง จับขาเขาไว้แน่น

“เขาควรกลัวอยู่นะ” เกาย่าเหวินอธิบาย จากนั้นก็ถอนหายใจ“หนานเฉิง ให้พ่อบ้านจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลไปก่อนสิ ฉันจะพาจิงซีกลับไปกับนาย มันดึกแล้ว เด็กควรได้พัก”

อวี่หนานเฉิงหันไปมองเซิ่งอั้นหรานที่นอนหมดสติบนเตียงด้วยความลังเล จากนั้นก็ออกไปหลังบอกโรงพยาบาลให้ดูแลเธอให้ดี

หลังรอให้พี่เลี้ยงปลอบอวี่จิงซีจนหลับ อวี่หนานเฉิงก็ออกจากห้องนอนด้วยความเย็นชาในสายตา ราวกับเขายังคิดถึงเรื่องตอนกลางวัน

ในห้องนั่งเล่น เกาย่าเหวินยังไม่กลับ

“จิงซีละ? หลับแล้วงั้นเหรอ?”

“ใช่” อวี่หนอนเฉิงพยักหน้า และหลังเหลือบมองเวลา เขาก็พูด“มันดึกแล้ว เดี๋ยวฉันจะเรียกคนขับพาเธอกลับบ้าน”

“ไม่เป็นไร คนขับของฉันจะมารับฉันเอง” เกาย่าเหวินมองห้องนอนบนชั้นสอง“จิงซียังเด็ก เขาอยู่ข้างนายไม่ได้ตลอด นายก็เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ มันดีกว่าที่จะหาคนมาคอยดูแลเขา ปู่พูดถูก”

อวี่หนานเฉิงมองเธอ ราวกับเขากำลังพิจารณาข้อเสนอนี้