ตอนที่แล้ว316 - วีรบุรุษคู่หญิงงาม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป318 - กราบอาจารย์

318 - ข่าวดี


318 - ข่าวดี

หลังจากแยกทางกับเหลียงอี้เจี๋ย เอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่รอช้าอยู่ในเมืองอีกต่อไป เขาออกจากเมืองทันทีและมุ่งหน้ากลับไปที่คฤหาสน์กวางอย่างรวดเร็ว

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เอี้ยนลี่เฉียงสัมผัสได้ว่าพายุลูกใหญ่กำลังพัดเข้าสู่เมืองหลวงแล้ว!

ในตอนที่เขากลับมาถึงคฤหาสน์กวางหลี่น้อยซึ่งรับใช้หลิวกงกงกำลังรออยู่ที่ด้านนอก เขาถอนหายใจออกมาเมื่อมองเห็นเอี้ยนลี่เฉียง

“ผู้บัญชาการเอี้ยน ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว! กงกงสั่งให้ข้ารอรอเจ้าอยู่ที่นี่และตามตัวเจ้าไปพบกับกงกงทันทีที่เจ้ามาถึง!”

เอี้ยนลี่เฉียงตามหลี่น้อยไปที่ลานของหลิวกงกง ระหว่างทางไปที่นั่น เอี้ยนลี่เฉียงถามว่าทำไมหลิวกงกงถึงตามหาเขา แต่หลี่ตัวน้อยส่ายหัวโดยบอกให้ไปถามหลิวกงกงเอา

ไม่นานหลังจากนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็เห็นหลิวกงกง

“ลี่เฉียง เจ้าต้องการฝึกฝนวิชาทวนหรือไม่”

คำถามของหลิวกงกงทำให้เอี้ยนลี่เฉียงตกตะลึงครู่หนึ่ง

“กงกง ท่านหมายถึง…?”

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม…” หลิวกงกงไอสองครั้ง จากนั้นจึงหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างสง่างาม

“ข้าเห็นพื้นฐานวิชาทวนของเจ้าแล้ว แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมากมายมหาศาลแต่ดูเหมือนว่ารากฐานด้านนี้ของเจ้าจะไม่แข็งแกร่งเพียงพอ ดังนั้นข้าจึงได้เตรียมอาจารย์ด้านวิชาทวนและการยิงธนูไว้ให้เจ้า เจ้าสนใจหรือไม่”

“แน่นอน ข้าสนใจ! ผู้ฝึกยุทธ์คนใดจะพลาดโอกาสเช่นนี้” เอี้ยนลี่เฉียงตอบทันที

หลิวกงกงยิ้มอย่างพอใจ ใบหน้าชราที่แก่ชราของเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

“เป็นเรื่องที่ดีที่ได้ยิน รู้ไหมอาจารย์ของเจ้าอยู่ที่ไหน…”

“อยู่ที่ไหน?”

“เจ้าจำได้ไหมว่าภูเขาที่อยู่ถัดจากคฤหาสน์กวางเป็นสถานที่หวงห้ามไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป”

"ข้าน้อยจำได้!" เอี้ยนลี่เฉียงตอบกลับ

“อาจารย์ของเจ้าอยู่ถัดจากสนามยิงธนูไปไม่ไกล หากเจ้าพร้อมก็ไปหาเขา…”

……………..

หลังจากที่เดินสำรวจพื้นที่ของสนามยิงธนูจนหมดแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้ทำการฝึกฝนเหมือนเช่นปกติแต่กลับเปลี่ยนชุดใหม่แล้วมุ่งหน้าออกจากสนามยิงธนู

ภูเขาที่อยู่ด้านหลังสนามยิงธนูของคฤหาสน์กวางเป็นพื้นที่หวงห้าม นอกจากคนรับใช้บางคนในคฤหาสน์กวางแล้ว คนทั่วไปไม่อนุญาตให้เข้าไปอย่างเด็ดขาด

นั่นเป็นที่อยู่อาศัยของยอดฝีมือคนหนึ่ง ยอดฝีมือคนนั้นเคยเป็นอาจารย์ของจักรพรรดิมาก่อน ดังนั้นสถานะของเขาจึงสูงส่งเป็นอย่างมาก

เอี้ยนลี่เฉียงไม่รู้ว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงอาศัยอยู่อย่างสันโดษบนภูเขาด้านหลัง ไม่ต้องกล่าวถึงว่าพวกเขาอยู่ที่นี่ทำไม แม้แต่มีคนกี่คนกันแน่เอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่รู้!

การได้รับโอกาสเรียนรู้จากคนเหล่านี้เป็นโอกาสที่เงินหาซื้อไม่ได้

หลังจากพบหลิวกงกงเมื่อวานนี้ เขาได้รับเหรียญทองแดงสองเหรียญ หากเขาพกเหรียญพวกนี้ไปกราบอาจารย์ ยอดฝีมือเหล่านั้นจะรับเขาเป็นศิษย์อย่างแน่นอน

หลิวกงกงอธิบายให้เอี้ยนลี่เฉียงฟังว่ายอดฝีมือในการยิงธนูบนภูเขานั้นมีแซ่จี๋ ในขณะที่ยอดฝีมือวิชาทวนแซ่หลี่ อาจารย์ทั้งสองจะถ่ายทอดวิชาความรู้ให้กับเขาเพียงรอบเดียวมันอยู่ที่ว่าเขาจะมีความสามารถในการจดจำและนำไปใช้หรือไม่

เอี้ยนลี่เฉียงถามหลิวกงกงถึงเหตุผลที่เสนอโอกาสอันล้ำค่าให้เขา คำตอบที่เขาได้รับคือเพราะหลิวกงกงรู้สึกว่าเขามีศักยภาพ ดังนั้นจึงต้องการช่วยให้เขาประสบความสำเร็จโดยให้โอกาสเหล่านี้แก่เขา

คำตอบของหลิวกงกงฟังดูสมเหตุสมผลอย่างยิ่งดังนั้นเอี้ยนลี่เฉียงจึงไม่ได้เจาะลึกเรื่องนี้มากเกินไป

หลิวกงกงบรรยายภูมิประเทศของภูเขาให้เอี้ยนลี่เฉียงฟังเมื่อวานนี้ แม้จะเป็นสถานที่เปลี่ยว แต่ก็ยังมีถนนลูกรังที่นำไปสู่หลายพื้นที่

หลังจากออกจากที่พักแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็เดินไปตามถนนลูกรังประมาณสิบนาที ก่อนที่เขาจะพบว่าตัวเองอยู่ในจุดที่เงียบสงบหลังสนามยิงธนู

มีน้ำตกกว้างประมาณหนึ่งหรือสองวา เกิดจากน้ำจากธารน้ำจากภูเขาที่ตกลงมาตามหน้าผาสูงชันทั้งสองข้าง น้ำตกไม่สูงเท่าไหร่สูงเพียงสามสิบวาเท่านั้น

น้ำตกไหลลงมาจากด้านบน เกิดเป็นแอ่งน้ำสีฟ้าครามที่ด้านล่าง ข้างสระน้ำมีกระท่อมมุงจาก

กระท่อมมุงจากก็ค่อนข้างโทรม กำแพงด้านหนึ่งดูเหมือนกำลังจะพังทลายและมีท่อนไม้รองรับ นอกจากนี้ยังมีแปลงผักเล็กๆ ในสวนของกระท่อมมุงจากซึ่งดูเหมือนจะมีรั้วล้อมรอบ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าแปลงผักจะถูกทิ้งร้างไปแล้ว เพราะว่าสิ่งที่อยู่ในแปลงผักนั้นต่างก็เสียหายทั้งหมด

หากเห็นทิวทัศน์นี้นอกคฤหาสน์กวางเอี้ยนลี่เฉียงคงคิดว่าคนที่อาศัยอยู่ที่นี่น่าจะเป็นขอทานมากกว่ายอดฝีมือ

เอี้ยนลี่เฉียงมองไปรอบๆคิดว่าที่นี่น่าจะตรงกับคำอธิบายของหลิวกงกง เขาจึงกระแอมในลำคอ แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไรก็มีเสียงดังมาจากกระท่อมมุงจาก

“ถ้าไม่มีธุระก็ไสหัวไป! อย่ารบกวนการนอนของข้า…!”

เอี้ยนลี่เฉียงมองดูดวงอาทิตย์ที่ขึ้นสูงเหนือหลังคากระท่อมมุงจาก แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม เขาหยิบเหรียญทองแดงออกมาแล้วกล่าวว่า

“ข้าน้อยพกเหรียญทองแดงติดตัวมาด้วย! หลี่โปรดประทานการสั่งสอนให้ข้าน้อยด้วย!”

เมื่อจบประโยค เอี้ยนลี่เฉียงก็ยืนอยู่นอกรั้วและรออย่างเงียบ ๆ

ห้านาทีต่อมา ประตูกระท่อมมุงจากที่ทรุดโทรมก็ถูกผลักเปิดจากด้านในด้วยเสียงเอี๊ยด ชายชราสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งซึ่งมัดด้วยเชือกฟาก็ปรากฏตัวขึ้น ผมสีเทายุ่งของเขายุ่งเหยิงเหมือนรังนก

ชายชราเดินตรงไปที่เอี้ยนลี่เฉียงและคว้าเหรียญทองแดงจากมือของเขาโดยไม่พูดอะไร หลังจากตรวจสอบอย่างแน่ชัดแล้วว่าเหรียญทองแดงนี้เป็นของจริงเขาก็กล่าวว่า

“เจ้าต้องการฝึกทวน?”

"ใช่!"

"เจ้าชื่ออะไร?"

“เอี้ยนลี่เฉียง!”

“คุณมาจากตระกูลเอี้ยน?” ชายชราดูงุนงงเล็กน้อย

"ใช่!"

"ดีมาก. กฎของการสอนของข้าคือการพูดเพียงครั้งเดียว หากเจ้าจำไม่ได้ก็ไสหัวไป!” ชายชราอธิบายให้เอี้ยนลี่เฉียงฟังอย่างดุเดือด

“เข้าใจแล้ว!” เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าอย่างสงบ

“หากต้องการฝึกฝนวิชาของข้าเจ้าต้องผ่านวิชาทวนขั้นพื้นฐานเสียก่อน หากยังไม่ผ่านเจ้าก็ไสหัวไป…”

“โชคดีที่ข้าน้อยผ่านแล้ว…” เอี้ยนลี่เฉียงตอบด้วยความสงบ

“เจ้าผ่านแล้ว?”

ชายชรามองเอี้ยนลี่เฉียงอย่างจริงจัง จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่หินโม่ขนาดยักษ์ที่ชายป่าสนซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายร้อยวาแล้วกล่าวว่า

“เจ้าเห็นหินก้อนนั้นหรือไม่ ไปเอามันมาให้ข้าหากเจ้าทำได้ข้าจะเป็นอาจารย์ของเจ้า แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้เจ้าก็ไสหัวไป ถ้าหินก้อนนั้นไหลมาทับเจ้าจนตายก็เป็นปัญหาของเจ้า…” ชายชราละสายตาจากเอี้ยนลี่เฉียงแล้วเดินกลับกระท่อมของตัวเอง

เอี้ยนลี่เฉียงมองดูหินโม่ก้อนนั้นด้วยรอยยิ้มแล้วไม่พูดอะไรออกมา

เอี้ยนลี่เฉียงพยายามดันหินโม่ขนาดใหญ่เพื่อวัดน้ำหนัก และพบว่ามันหนักกว่าสองตันเล็กน้อย ซึ่งเท่ากับน้ำหนักของรถจี๊ปแรงเลอร์ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ

คนธรรมดามันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลิ้งหินก้อนใหญ่นี้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นปัญหาของเอี้ยนลี่เฉียง…

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด