ตอนที่ 801 พอได้หรือยัง?
เว่ยเจิ้งจากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อมีเพียงเธอ ที่อยู่ในห้องกับเหมาเยซื่อเพียงลำพัง เซินโย่วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย
เธอรอสักพัก
หลังจากรอประมาณ 10 นาที เธอเห็นว่าเหมาเยซื่อยังคงจ้องมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา เขาไม่ได้มองมาที่เธอราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นการมีตัวตนของเธอเลย เธอไม่สามารถอดทนรอได้อีกต่อไป
“อาซื่อ”
เธอเรียกเขาอยางอ่อนโยนและโกรธเคืองอยู่หน่อย ๆ
“คุณยุ่งมากหรือเปล่า? ยุ่งจนไม่มีเวลาคุยกับฉันเลยเหรอ? ทำไมคุณเมินเฉยฉันอย่างนี้ล่ะ? ฉันทำอะไรผิด ทำอะไรให้คุณโกรธเหรอ?”
เหมาเยซื่อดูเหมือนจะเพิ่งรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องทำงานของตนเอง
ในที่สุดเขาก็มองไปที่เธอ
ดวงตาของเขาเย็นชาและเหินห่าง
เซินโย่วตกใจ ทว่าเธอก็สงบลงอย่างรวดเร็วและพูดเบา ๆ ว่า
“อาซื่อ ตอนนี้คุณเหนื่อยมากหรือเปล่า? ฉันทำซุปมาให้คุณ ใช้เวลตั้ง 4 ชั่วโมงในการทำซุปนี้เลยนะ อร่อยมาก ๆ เลยล่ะ”
จากนั้นเธอก็เปิดกระติกน้ำร้อนบนโต๊ะกาแฟและเทซุปออกมาครึ่งชาม
เธอกำลังจะเดินไปหาเหมาเยซื่อ ทว่าได้ยินเสียงเขาพูดอย่างเย็นชาขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันจะดื่มแต่ซุปที่ภรรยาของฉันทำเท่านั้น เธอเก็บซุปนั้นไว้ดื่มเองเถอะ”
เซินโย่วหยุดยืนอยู่กับที่
การแสดงออกของเธอแข็งทื่อ
เหมาเยซื่อเหลือบมองเธอแล้วทำงานต่อ
“อีกอย่าง ด้วยความสัมพันธ์ของเรา เธอไม่เหมาะที่จะทำแบบนี้นะเซินโย่ว ฉันบอกเธอไปหลายครั้งแล้วว่าฉันน่ะแต่งงานแล้ว”
“ถึงเราจะเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่ตอนนี้เราต้องรักษาระยะห่าง ฉันไม่ต้องการให้ภรรยาฉันหึงและเข้าใจผิด ดังนั้นอย่าทำแบบนี้อีก”
เซินโย่วกำหมัดแน่น
“เพื่อนกันน่ะ แสดงความเป็นห่วงกันไม่ได้หรือไง”
เธอกัดริมฝีปากขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม
“คุณแต่งงานแล้ว ไม่ต้องการเพื่อนอีกต่อไปอย่างงั้นเหรอ? ฉันเคย...”
“ฉันเคยพูดไปแล้วนะ ตอนนี้มันเป็นอดีตไปแล้ว เมื่อก่อนฉันยังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นเธอจึงสามารถทำทุกอย่างที่คุณต้องการได้ แต่ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว ฉันเป็นห่วงเธอนะ ฉันไม่ต้องการให้เอเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา และฉันไม่ต้องการให้เธอไม่มีความสุขเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราด้วย”
“แล้วความรู้สึกของเธอสำคัญกว่าเรื่องอื่นเลยอย่างงั้นเหรอ?”
เซินโย่วอดไม่ได้ที่จะตะคอก ขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้
“อาซื่อ เรารู้จักกันมาหลายปีแล้วนะ แล้วคุณรู้จักเธอมานานแค่ไหนกัน? ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเราเป็นคนที่สำคัญที่สุดของกันและกัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเธอ คุณชอบเธอจริง ๆ รักเธอจริง ๆ อย่างงั้นเหรอ? คุณรู้ความรู้สึกของคุณที่มีต่อเธอนั้นมาจากลักษณะความพิเศษของเธอที่มีต่อคุณหรือเปล่า?”
“ถ้าเธอไม่ใช่คนพิเศษขนาดนั้น คุณคิดว่าคุณจะยังชอบเธออยู่ไหมล่ะ?”
“ฉันรู้นะว่าคุณแต่งงานกับเธอ เพราะเธอสามารถรักษาความเจ็บป่วยของคุณได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นได้เร็วขนาดนั้นได้อย่างไร แต่นี่ไม่ใช่ความจริง...”
“พูดพอหรือยัง?”
เหมาเยซื่อมองขึ้นไปที่เธออย่างเย็นชา
เซินโย่วตกตะลึง เธอรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกสันหลังของตนเอง
