"ไม่ต้องเกรงใจหรอกเพื่อนของคุณก็เท่ากับเป็นเพื่อนของผมเช่นกัน” หลังจากวางสาย ดงซูบินก็วางโทรศัพท์แล้วมองกลับมาที่หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียว ทั้งสองก้าวลงจากรถ สีหน้าของหยูเหมยเซียวเองเต็มไปด้วยกังวล

　　เซียวเซียวดึงมือแม่ของเธออย่างแรง "หนู หนูกลัว"

　　หยูเหมยเซียวเองก็พยายามกัดฟันของเธอและมองไปที่ดงซูบิน "ซูบิน เรา ... เราไม่อยากไปแล้ว เราอยากกลับแล้ว"

　　ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่น: "ฉันอยู่ที่ประตูและเปลี่ยนใจแล้วเหรอ? คุณไม่ต้องการหาพ่อแม่ทางสายเลือดของคุณอย่างงั้นหรือ?"

　　"แต่... อาจจะไม่"

　　"ไม่ ไม่ คุณไม่ควรพลาดโอกาสนี้ไป?"

"ไม่แล้ว กลับกันเถอะ" เธอพยายามพาหยูเซียวเซียวกลับ.

　　ดงซูบินเองก็เข้าใจความรู้สึกนี้เธอกับพ่อของเธอไม่ได้เจอกันมานานร่วม 30 ปีแล้ว ก็ไม่น่าแปลกที่หยูเหมยเซียวจะแสดงอารมณ์ที่กังวลและมีความคิดต่างๆนาๆเกิดขึ้นในหัว ดังนั้นเขาจึงต้องพูดว่า: "ฉันเองจะไม่ บังคับเรื่องนี้ แต่พี่สาวหยูเวลาตลอดหลายสิบปีนี้ที่ห่างกันไปคุณอาจจะจำอะไร แต่พ่อของคุณจะไม่ลืมคุณอย่างแน่นอน ใช่ ลองคิดดู ถ้าเซียวเซียวเป็นคุณจะเป็นยังไง ในฐานะที่คุณเองก็เป็นแม่ ฉันเองไม่เข้าใจความรู้สึกของการเป็นพ่อแม่เลย ฉันจะไม่ห้ามว่าจะมาหรือไม่มา คุณตัดสินใจเอง"

　　"ถ้า..."

　　"นั้นคุณตัดสินใจเอง"

　　หยูเหมยเซียวเม้มปาก "แต่ฉันไม่หลักฐานทาง ดีเอ็นเอเลย... เขาอาจจะไม่ใช่พ่อของฉันก็ได้?"

　　"ก็อาจเป็นไปได้อย่างงั้นเราควรจะต้องไประบุหลักฐานดีเอ็นเอ"

　　หยูเหมยเซียวมองมาที่เขาอย่างอ้อนวอน “ซูบินเหตุการณ์นี้มันกะทันหันเกินไป ฉันไม่ได้เตรียมใจเลย เราขอไม่... ก่อนอื่นให้ระบุเรื่องดีเอ็นเอก่อน และเมื่อมันตรงกันจริงๆ ฉันและ เซียวเซียว.. . …” หยูเซียวเซียว มองไปที่ดงซูบิน อย่างแน่นหนา เธอก็ยัง "วุ่นวาย" อยู่ในใจ

　　ทำอะไรไม่ถูก ดงซูบินถอนหายใจ "งั้นเราไปรอในรถกันเถอะ" ไม่เป็นไรที่จะทำการประเมินก่อน อย่างน้อยก็เพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะไม่ยอมรับความผิดพลาดของคุณ

　　เมื่อขึ้นไปชั้นบนดงซูบินพบกล่องที่หลิวเฉินหลงสั่ง และทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปหลิวเฉินหลงก็ยิ้มและยืนขึ้นเพื่อทักทายเขา

　　"มาแล้วหรอ? หือ เพื่อนของคุณอยู่ที่ไหนแล้ว"

　　"พอดีพวกเขามีธุระเล็กน้อย และกลับไปก่อนแล้ว"

　　"อ่าวรอ อย่างงั้นทานอาหารกันเลย" ระหว่างมื้ออาหาร ดงซูบินถามเขา คราวนี้ ทำไมเขาถึงมาที่เมืองเฟิงโจว ได้อย่างอิสระ ความลึกลับที่หลิวเฉินหลงมอบให้ทำให้ดงซูบิน ตะลึงไปครู่หนึ่ง

　　หลิวเฉินหลงยิ้มและพูดว่า: "บริษัท ปรับแล้ว ผมจะมาที่เมืองเฟิงโจว ในเดือนนี้"

　　ดงซูบิน ถาม "บริษัท พลังงาน"

　　หลิวเฉินหลงกล่าวว่า "ผู้จัดการทั่วไปของบริษัทพลังงานไฟฟ้าเฟิงโจว"

　　"ผู้จัดการทั่วไป? นั้นหมายถึงซีอีโออย่างงั้นหรอ" ดงซูบินปิ้งอย่างรวดเร็วและพูดว่า: "โอ้ คุณมีความสุขมากที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ผมอยากจะดื่มแสดงความยินดีกับความสำเร็จในครั้งนี้"

　　"มันเป็นเรื่องของการเลื่อนตำแหน่งและผมอยากจะกลับมาที่นี้นานแล้ว ตอนนี้ผมกลับมาแล้วและต้องการมาเกษียณที่นี้"

มีการปรับโครงสร้างหลายครั้งและตอนนี้ก็มีการปรับครั้งใหญ่โดยทั่วไปแล้ว บริษัทพลังงานไฟฟ้าเฟินโจวจะถูกเรียกว่าสำนักพลังงานไฟฟ้าเฟินโจว ผู้จัดการทั่วไป ของ หลิวเฉินหลงนั้นเทียบเท่ากับผู้อำนวยการสำนักงานพลังงานไฟฟ้า และระดับของเขานั้นใหญ่กว่า ดงซูบินมากและเป็นส่วนสำคัญของระบบที่ไม่สามารถละเลยได้

　　การย้ายของหลิวเฉินหลงเตือนดงซูบินมาก ความคาดหวังแรกของเขาคือ หลิวเฉินหลงอาจมาที่นี่เพื่อเซียวหลินหัว อดีตภรรยาของเขา หลังจากการติดต่อหลายครั้งดงซูบิน ได้สังเกตเห็นแล้วว่า หลิวเฉินหลงยังคงมีความรักเก่าๆสำหรับอดีตภรรยาของเขา ดูเหมือนว่ามีความตั้งใจที่จะสร้างมันขึ้นมาใหม่ คราวนี้ การโอนนี้คาดว่าจะเป็นกิจกรรมของหลิวเฉินหลงเป็นเวลานาน เซียวหลินหัว เป็นประธานธนาคารอุตสาหกรรมและพาณิชย์เฟิงโจว

　　หลังทานอาหารไปสักพัก

　　ทั้งคู่เดินไปรถยนต์และไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลย เมื่อทานอาหารมื้อสุดท้ายดงซูบิแอบเก็บน้ำไหลของหลิวเฉินหลง และแอบใส่แก้วที่หลิวเฉินหลงใช้สำหรับดื่มน้ำในถุงแล้วแอบยัดแก็บข้าไป หลังจากอิ่มแล้ว ทั้งสองคนก็ออกจากโรงแรมไปพร้อมกับรอยยิ้ม

　　“ลุงหลิว ขับรถระหวังๆ”

　　“ตกลงงั้นผมกลับแล้วนะ เราคงมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง”

“ตกลง แล้วเจอกัน”

หลังจากมองดูรถของหลิวเฉิงหลงขับออกไปแล้ว ดงซูบินก็เห็นใครบางคนยืนแอบอยู่บริเวณนั้นพอดี ฉันเห็น หยูเหมยเซียว และหยูเซียวเซียว ในรถคาเยน มองไปที่รถที่กำลังแล่นออกไปอยู่อย่างไม่ละสายตา

　　ดงซูบินเปิดประตูและพูดว่า "เป็นอย่างไรบ้าง? คุณพอจำอะไรบางไหม?"

　　หยูเหมยเซียวปิดปากและส่ายหัว "ฉันไม่รู้ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย"

　　เมื่อเห็นว่าพี่สาว หยูเป็น ประหม่าเล็กน้อยดงซูบินเองก็ไม่พอใจเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกับโกรธเท่าไร "ไม่เป็นไร ฉันได้ตัวอย่างดีเอ็นเอมาแล้ว ฉันจะหาหมอช่วยระบุตัวตนของเขากับคุณให้ ฉันขอผมของคุณหน่อย"

　　หยูเหมยเซียว ยื่นมือของเธอออกแล้วดึงผมยาวสองสามเส้นออก

　　หลังจากที่เขาได้รับมันดงซูบินได้โทรหารองหัวหน้าเฟิง ของทีมตำรวจอาชญากรรมและขอให้เขาหาคนที่จะช่วยพิศูจน์ดีเอ็นเอ เพราะถ้าไปโรงพยาบาลเองต้องนัดคิวก่อน และเขาเอง ไม่มีบัตรประชาชนของหลิวเฉิงหลงและเอกสารอื่น ๆ หากไม่ได้รับความยินยอมจากทั้งสองฝ่าย โรงพยาบาลจะไม่ยินยอม ที่จะพิสูจน์ตัวตนให้พวกเขา ดังนั้น ดงซูบินจึงใช้เส้นสายในการดำเนินการเรื่องนี้ให้น่าจะเป็นการง่ายกว่า

　　เข้ากลับมาที่หัวเหมยอีกครั้ง

　　หลังจากกลับถึงบ้านบรรยากาศก็ค่อนข้างเงียบ ทั้ง หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวทั่งคู่เปิดทีวีไว้ แต่สมองของพวกเธอไม่ได้อยู่บนหน้าจอทีวี

　　ดงซูบินเหลือบมองพวกเขาและพูดอย่างมีความสุขว่า “พี่สาวหยูคุณทำดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยคุณก็ได้เห็นใบหน้าของเขาจริงไหม?”

　　หยูเหมยเซียว และมือของเธอประสานกันบังคับให้ตัวเองฝืนรอยยิ้มออกมา

　　ดงซูบินเองก็พยายามสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายมากขึ้น "เหมือนว่าดูคุณจะประหม่านะ แต่เอาเถอะ เรามาหาเพลงแดนซ์ไหม มาเต้นกันเถอะ สอนฉันหน่อยเร็ว"

　　เมื่อเพิ่งจะเล่นเพลง เสียงเรียกเข้า เสียงเรียกเข้า โทรศัพท์ดังขึ้น!

　　ใบหน้าของหยูเหมยเซียวซีดลงทันทีและเธอมองตรงไปพร้อมกับหยูเซียวเซียว

　　ดงซูบินหายใจออกและกดปุ่มรับสายทันที

"สวัสดีครับพี่เฟิง" รองหัวหน้าทีมเฟิงกระซิบกับเขา: "หัวหน้าซูบิน ตอนนี้ผมอยู่ในโรงพยาบาล และผลการประเมินก็ออกมาแล้ว"

　　"ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง" ตอนนี้ดงซูบินเองก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

　　หลังจากรองหัวหน้าเฟิงเตรียมคำพูดเสร็จ เขาก็พูดว่า: "ผลลัพธ์ออกมาแล้ว ผลออกมาว่าทั้งคู่เป็นพ่อลูกกันจริงๆ"

　　เปลือกตาของดงซูบินกระตุก

"ไม่มีอะไรผิดพลาดใช่ไหม"

"ผมคิดว่าไม่น่าเกิดความผิดพลาดอะไร "

　　"เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากๆเลยพี่เฟิง”

　　" ไม่เป็นไร "

　　"อย่างไรก็ตาม การทดสอบนี้ช่วยให้ฉันเก็บเป็นความลับด้วย อย่าให้คนอื่นรู้"

　　"มั่นใจได้" จริงๆ แล้วรองหัวหน้าเฟิงไม่รู้ด้วยซ้ำ ดีเอ็นเอของทั้งสองคนนั้นเป็นของใคร เขาแค่เก็บตัวอย่างและไม่ได้ถามอะไรมาก

　　เมื่อเห็นดงซูบินวางสาย หยูเหมยเซียว ก็รีบพูดว่า: "ผลเป็นอย่างไร?"

　　ดงซูบินยิ้ม: "เขา…..เป็นพ่อของคุณ"

　　ทันทีที่ หยูเหมยเซียวกดปากของเธอน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว "พ่อของฉัน . ...พ่อ...” หันกลับมากอดศีรษะของเซียวเซียว และเริ่มร้องไห้

　　เดิมทีหยูเซียวเซียวเองก็ไม่ได้ร้องไห้ แต่เมื่อเธอเห็นแม่ของเธอเสียน้ำตา เธอก็ร้องไห้ออกมาด้วย

　　ดงซูบินไม่ได้หัวเราะหรือร้องไห้ "พี่สาวหยู อย่าทำอย่างงี้เลยลูกของคุณก็อยู่ข้างๆนะ ฉันคิดว่าเซียวเซียวเองก็ชอบที่จะร้องไห้มาก ฉันมักจะร้องไห้ทุกครั้งที่แม่ของฉันเสียใจเหมือนกัน "

　　ไม่กี่ นาทีต่อมา หยูเหมยเซียวก็เงียบลงไป

　　“ซูบิน” หยูเหมยเซียวรู้ดีว่าเมื่อเธอรู้เช่นนี้แล้วเธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก “ถ้าอย่างนั้น…ฉันควรทำอย่างไรดี?”

　　ดงซูบิน กล่าวอย่างช่วยไม่ได้: “ก็ต้องยอมรับว่าเขาคือพ่อจริงๆของคุณ ฉันจะทำอะไรได้อีก คุณเองจะหลบซ่อนอยู่อย่างงี้ตลอดไปหรืออย่างไงกัน?”

　　“แต่...เราไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว ...” หยูเหมยเซียวหยุดและพูดว่า "คุณช่วยเล่าเรื่องเขาให้กับฉันฟังได้ไหม?"

　　ดงซูบินกล่าวว่า: "อันที่จริงฉันไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก ฉันรู้แค่ว่าตั้งแต่พวกเขาเสียคุณไปตอนอายุห้าขวบ ลุงหลิว และคนอื่นๆ ได้ออกค้นหาไปทั่วโลก หลังจากค้นหาพวกเขามาหลายปีแล้ว พวกเขาไม่พบมัน ต่อมา ลุงหลิวติดเหล้าและดื่มทุกวัน เป็นผลให้แม่ของเขาทนไม่ไหว พวกเขาหย่าร้าง ฉันไม่เคยพบแม่ของคุณ ปัจจุบันเธอเป็นประธานธรุกิจอุตสาหกรรมและธนาคารพาณิชย์เฟิงโจว ก่อนหน้านี้พ่อของคุณจะเข้ารับตำแหน่งในเฟินโจวในเดือนนี้ ซึ่งเป็นประธานกรรมการผู้จัดการทั่วไปของบริษัทพลังงานไฟฟ้าในเขตเทศบาล"

　　หยู

　　เซียวเซียวกล่าวอย่างขี้อาย: " คุณยายเป็นข้าราชการระดับสูง ตำแหน่งสูงกว่าคุณลุงด้วยใช่ไหมค่ะ"ดงซูบินพูดกับต่อของเธอว่า “ใช่ สูงกว่า แต่รัฐวิสาหกิจและหน่วยงานรัฐไม่สามารถเปรียบเทียบแบบนั้นได้ อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่นั้นล้วนอยู่ในเมืองเฟินโจว ทุกคนเองให้ความเกรงใจ แม้แต่คณะกรรมการพรรคเขตของเรา จะสุภาพเมื่อเราพบพวกเขา”

　　หยูเซียวเซียว

　　หยูเหมยเซียวเช็ดน้ำตาของเธอ "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ควรจะ ... "

　　ดงซูบินเหงื่อออกและยกมือขึ้นเพื่อมอบตัว: "คุณถามฉันกี่ครั้งแล้ว ลืมไปเลย ฉันไม่สนใจเรื่องนี้ ฉันตัดสินใจเอง ถ้าฉันอยากพบพวกเขา ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณรู้สึกว่าคุณยังไม่พร้อมทางจิตใจ ก็ใช้เวลาและพิจารณาให้รอบคอบ หลังจาก

　　การพลัดพลากมาหลายปี ฉันทำเต็มที่แล้วต่อไปก็อยู่ที่คุณ " หยูเหมยเซียวเองก็แสดงสีหน้าที่กังวลออกมา กล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นฉัน … จะคิดดูใหม่"

ฉันพบพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของพี่สาวหยู และดูเหมือนว่าดงซูบินจะสบายใจขึ้นมาก เขาดูอารมณ์ดีจุดบุหรี่จีนและสูบบุหรี่ เห็น หยูเซียวไปห้องน้ำเ ดงซูบินฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและกระพือปีกเข้าไปในกระโปรงของพี่สาวหยูถูขาอวบ ๆ ของเธอ วันนี้เธอไม่ได้สวมถุงน่องและผิวที่อ่อนนุ่มของเธอก็ดูนุ่มนวลเหลือเกิน .

　　หยูเหมยเซียว หน้าแดงและรีบปิดกระโปรงของเธอเพื่อดูประตูห้องน้ำ "อย่า ... "

　　ดงซูบินลดเสียงของเธอและพูดว่า "ให้ฉันเผด็จศึกเธออีกครั้ง ถ้าฉันได้ลูกสาวของประธานผู้จัดการหลิว และประธานผู้จัดการเซียวละก็ ใน อนาคตฉันก็จะไม่มีโอกาสได้มีอะไรกับคุณแล้ว เพราะเดียวพ่อแม่ของคุณจะรู้เขาต้องโกรธฉันแน่ๆ ฮ่าฮ่า "ถึงจะพูดเล่น แต่ดงซูบินก็ยังกังวลอยู่นิดหน่อย" .

　　หยูเหมยเซียว พูดด้วยน้ำเสียง: "ไม่"

　　"ไม่มีอะไร?"

　　"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ฉันจะ..." หยูเหมยเซียวไม่ค่อยเต็มใจที่จะพูดว่าเธอเป็นครอบครัวเดียวกับคนสองคนนั้น "ฉัน... อะไรก็ตาม ... "

　　หัวใจของดงซูบินเกิดความร้อนแรง "ฉันจะทำอย่างไรดี"

　　"..."

　　"อ่าฉันควรทำอย่างไร"

　　หยูเหมยเซียวกัดฟันและพูดว่า: "คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ ฉัน ฉัน และ เซียวเซียวจะติดตามคุณ ตลอดไป "

　　ดวงตาของดงซูบินอ่อนลง "อย่าโง่ ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันยังรู้สึกเสียใจ หากคุณต้องการสร้างครอบครัวในอนาคต ก็บอกฉันมา"

　　"ไม่ ฉันไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่อง นั้นเลย"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด