ตอนที่ 10 Host
หลังจากที่ทริสตันยอมจำนนนั่นทำให้เขาอยู่ในความเมตตาของก็อบลิน
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาไม่รู้ว่าก็อบลินทำอะไรกับเขาบ้าง สิ่งแรกที่เขาเห็นเมื่อตื่นขึ้นคือกลุ่มคนติดอาวุธแปดคน พวกเขาทั้งหมดสวมชุดโลหะบางชนิด และกำลังต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง
ทริสตันรู้สึกว่าร่างกายของเขาในตอนนี้แตกต่างไปจากที่เขาจำได้ เขาสัมผัสได้ว่านิ้วมือ นิ้วเท้าของเขาแตกต่างไปจากเมื่อก่อน และที่แย่ที่สุด ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้เลย
ทันใดนั้น มีคำสั่งปรากฎขึ้นภายในใจของทริสตัน
[ฆ่าฝ่ายตรงข้ามข้างหน้า]
[แปดเป้าหมายอยู่ตรงหน้า]
“อะไรนะ...! ฆ่า? ฆ่าใคร? สิ่งเหล่านั้น? คืออะไร!”
มือของเขากำลังขยับเพื่อคว้าดาบอันใหญ่ไว้ เขารู้สึกได้ว่านิ้วมือของเขากำลังจับด้ามดาบขนาดใหญ่ แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่สามรถควบคุมตัวเองได้เลย
สัตว์ประหลาดตัวนั้น มันทำอะไรกับฉัน!?
[คุณกำลังใช้เคลมอร์]
แผงควบคุมสีฟ้าปรากฎต่อหน้าเขา มันเต็มไปด้วยข้อความสั่งการ
[เคลย์มอร์ - อุกกาบาต - อาวุธระดับ 4]
[ยาว 2.2 เมตร น้ำหนัก 42 กิโลกรัม]
“อะไรวะ!! 42 กิโลกรัม? ทำไมรู้สึกเบาจัง”
ดูเหมือนว่าระบบสั่งการจะเข้าใจคำถามของเขา
[กำลังวิเคราะห์ร่างโฮสต์...]
[พลังการต่อสู้ 100]
[ความแข็งแกร่ง 145]
[ความเร็ว 80]
[พลังป้องกัน 75]
จากข้อมูลระบบ ทริสตันรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่ในเกมส์ มันไม่ใช่ความจริง นี่ทำให้เขาอยากจะเชื่อว่าทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน ขณะเขากำลังหลับบนเครื่องบินที่กำลังมุ่งหน้าไปลอสเองเจลิส
[พลังการต่อสู้คือตัวเลขที่ได้มาจากการวัดทางกายภาพโดยเฉลี่ยของคุณ ตั้งแต่ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ ความยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อ ไปจนถึงความหนาแน่น และความเหนียวของกระดูกและผิวหนัง]
ใช่! นั่นเป็นข้อมูลที่ยอดเยี่ยมมาก แต่ฉันต้องการควบคุมร่างกายตัวเอง!
ขณะที่ทริสตันกำลังคร่ำครวญถึงเรื่องทั้งหมดนี้ จู่ๆ ก็มีบางอย่างทะลุไหล่ของเขาอย่างจัง มันทำให้เลือดกระเซ็นออกมาจากตัวเขา ร่างของเขาล้มลง ทริสตันหลุดออกจากภวังค์ความคิดของเขาในทันที
ห่ะ!!! นี่ฉันโดนยิงหรอ ไม่จริงหน่า มันไม่เจ็บเลย??
เขาตั้งสติ และตระหนักได้ว่ามีฝนกระสุนปืนอยู่ห่างจากเขาเพียงเมตรเดียว ทริสตันต้องการซ่อนตัว แต่ในทางกลับกันร่างกายของเขาเคลื่อนไหวขัดกับความต้องการของเขา และหลบกระสุนได้อย่างสมบูรณ์แบบ
“???!!! ทำไมฉันเคลื่อนที่ได้เร็วมาก”
ทริสตันตกใจเมื่อเห็นร่างของเขาพุ่งไปด้านข้างในทันที และสามารถหลบฝนของกระสุนได้อย่างง่ายดาย ไม่เพียงแต่ความเร็วของเขาเร็วเท่านั้น เขายังสามารถเห็นกระสุนที่ควรจะเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในอากาศได้อย่างชัดเจน แต่น่าแปลกที่มันเคลื่อนที่ช้าๆ ในการมองเห็นของเขา
คราวนี้ทริสตันเหวี่ยงดาบยักษ์ไปทางกระสุนที่ใกล้เข้ามา เขาแกว่งดาบ และสกัดกระสุนได้อย่างรวดเร็ว ทริสตันยิ้มเยาะในขณะที่ร่างกายของเขายังคงหลบ และปัดป้องกระสุนทุกนัดที่มุ่งตรงสูาเขาได้เป็นอย่างดี
แม้ว่าเขาจะหงุดหงิดที่ไม่สามารถขยับร่างกายได้ แต่เขารู้สึกทึ่งในความแข็งแกร่ง และสามารถมองเห็นกระสุนที่เข้าหาเขาได้
มันเคลื่อนที่ช้าลง? หรือตอนนี้สายตาของฉันพังไปแล้ว?
ร่างกายเขาพยายามหลีกเลี่ยงกระสุน เคลื่อนที่ และขยับตำแหน่งไปทางซ้ายและขวา เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างก้องกังวาน ตามมาด้วยภาพพื้นดิน และท้องฟ้าพลิกกลับด้าน ก่อนที่ทริสตันจะรู้ตัว เขาก็ล้มลงกับพื้นแล้ว มันทำให้เจ็บปวดไปทั้งตัว
อ๊ากก.. เขารู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ดูเหมือนว่าเขายังไม่ตาย น่าแปลกที่เขาได้รับแจ้งเตือนโดยระบบอีกครั้งหนึ่ง
[คำเตือน! คำเตือน! ตรวจพบความผิดปกติ]
“เดี๋ยวก่อน เกิดอะไรขึ้น?!”
[ปิดระบบ]
ไม่กี่นาทีต่อมาเขาสามารถควบคุมตัวเองได้อีกครั้งหนึ่ง อาวุธนั้นอาจทำลายทุกอย่างที่ควบคุมเขาได้
ในที่สุด!! ทริสตันสามารถยกร่างของเขาขึ้นได้อีกครั้ง
และราวกับว่ามันเป็นกลไกป้องกันอัตโนมัติ เขาจับดาบยักษ์แล้วเหวี่ยงมันลง แยกร่างในชุดเกราะออกอย่างง่ายดายราวกับผ่าแตงโม
ไม่!! ฉันขอโทษ!! ฉันไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น
เขาเห็นร่างหลังชุดเกราะแยกออกเป็นสองส่วน ทริสตันรู้ทันทีว่าคู่ต่อสู้ที่เขาเผชิญอยู่นั้นเป็นมนุษย์เช่นเขา เลือดของชายคนนั้นสาดใส่เขา แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่มีความสำนึกผิด หรือตกใจ เขาไม่รู้สึกอะไรเลย
ชัยชนะครั้งแรกของเขาดูเหมือนจะถูกขัดจังหวะ เมื่อคู่ต่อสู้ในเกราะโลหะอีกคน วิ่งเข้าหาเขา พร้อมค้อนพลังงานขนาดใหญ่
ปัง!!!
ทริสตันรู้สึกว่ากระแสไฟฟ้าวิ่งไปทั่วร่างกายของเขา ร่างของเขาล้มลงไปที่พื้น
เขาต้องการตะโกน และอธิบายสถานการณ์ของเขา แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีคำพูดใดที่ออกมาจากปากของเขาเลย
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
ค้อนยักษ์กระแทกร่างของเขาซ้ำหลายครั้ง เหนือความเจ็บปวดทั้งหมด ในที่สุดเขาหมดสติลงอีกครั้งหนึ่ง
ทริสตันนอนแน่นิ่งไปราวกับว่าเขาไม่มีชีวิตแล้ว เขาคิดถึงเหตุการณ์บ้าๆที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเลย์ลา เข้ามาในความคิดของเขา “นี่อาจเป็นเพียงแค่ความฝันก็ได้ .. เลย์ลา .. เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? .. ฉันนอนอยู่ตรงนี้ไม่ได้!!! ฉันต้องลุกขึ้น!! ลุกขึ้นสิ!!”
ทริสตันตะโกนอย่างบ้าคลั่งในใจของเขา ขณะที่เขาสั่งให้ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวอีกครั้ง
จู่ๆก็มีบางอย่างเกิดขึ้น มันทำให้ทริสตันประหลาดใจมาก เขารู้สึกเหมือนร่างของเขากำลังเคลื่อนย้ายไปยังที่อื่นในทันที เลือดอีกแอ่งทอดยาวไปถึงขอบฟ้าเหมือนทะเลสาบ ท้องฟ้าเป็นสีแดงเข้มราวกับดวงอาทิตย์เจ็ดดวงที่ส่องแสงไปยังทะเลสาบ
ทันใดนั้น ทะเลสาบโลหิตที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นระลอกขึ้น และมีร่างหนึ่งค่อยๆโผล่ออกมาจากเลือด
ร่างนั้นพูดในใจของเขา
“มนุษย์.. ข้าสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นของเจ้า ..... เจ้าคู่ควรต่อข้า”
“ใคร? คุณเป็นใคร?!!!”
ร่างนั้นไม่สนใจ และเพิกเฉยต่อคำถามของเขา หลังจากนั้นเขากลับเข้าไปในทะเลสาบสีเลือดอีกครั้งทริสตันตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว เขายังคงนอนอยู่บนพื้นท่ามกลางซากศพที่ไร้ชีวิตหลายร้อยศพ เขาสับสน และรู้สึกว่าบางอย่างในตัวเขากำลังทำงานขึ้น ระบบควบคุมดูเหมือนจะตอบสนองต่อเขาอีกครั้ง
[ความสามารถโดยกำเนิดของราชาบลัดเอลฟ์เปิดใช้งาน]
[สกัดเซลล์เม็ดเลือด]
