289 ที่ปรึกษาของรัชทายาท

289 ที่ปรึกษาของรัชทายาท

เอี้ยนลี่เฉียงไม่คิดว่าซุนปิงเฉินจะเตรียมการไว้ที่เมืองฮุ่ยแล้ว นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็น!

ท้ายที่สุดพวกเขากำลังทำงานให้กับจักรพรรดิ คงจะยกโทษให้ไม่ได้ถ้าพวกเขาไม่มีผู้ช่วยสักสองสามคนคอยให้ความช่วยเหลือ…

เอี้ยนลี่เฉียงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกบนรถม้า ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากให้รถม้าคันนี้พาพวกเขาทั้งหมดไปยังเมืองหลวงของจักรวรรดิได้ในพริบตา นั่นจะเป็นการสิ้นสุดภารกิจอันน่าสยดสยองนี้ ...

เนื่องจากมีคนจำนวนมากอยู่บนท้องถนน รถม้าไม่สามารถวิ่งได้เร็วเกินไปเนื่องจากการจราจรหนาแน่น แต่อย่างน้อยก็ยังเคลื่อนไหวไปข้างหน้าตลอด

เอี้ยนลี่เฉียงนั่งข้างคนขับรถม้าด้วยสายตาที่หรี่ลงเล็กน้อย แกล้งทำเป็นสังเกตทิวทัศน์ของเมืองฮุ่ยและคนเดินถนนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

อันที่จริง เขาพยายามสัมผัสอันตรายจากผู้คนมากมายที่อยู่ที่นี่

คนขับรถม้าก็รู้มารยาทของเขาเป็นอย่างดีเช่นกัน เขาแค่ขับรถม้าในความเงียบตลอดเวลา เขาไม่ได้ถามคำถามใดๆ ดังนั้นเอี้ยนลี่เฉียงลี่เฉียงจึงมีความสงบและไม่จำเป็นต้องตอบคำถามที่ลำบากใจใดๆ

รถม้าไม่เข้าเมืองฮุ่ยโดยตรง หลังจากออกจากท่าเทียบเรือแล้ว พวกเขาก็เลี้ยวไปตามถนนนอกเมือง และมาถึงทางเข้าคฤหาสน์ที่ค่อนข้างเงียบสงบทางตะวันออกของเมืองเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน

คฤหาสน์แห่งนี้สร้างขึ้นในป่าอันเขียวชอุ่ม ห่างจากทางหลวงไปพอสมควร เป็นสถานที่ที่ประชากรเบาบางและค่อนข้างเงียบสงบ

ทันทีที่รถม้าหยุดลง เอี้ยนลี่เฉียงก็เห็นชายวัยกลางคนหน้าตาดีอายุห้าสิบหรือหกสิบเศษยืนอยู่ที่ทางเข้า เขาแต่งตัวด้วยเสื้อคลุมสีเขียวและมีเครายาวที่สวยงาม

เอี้ยนลี่เฉียงเป็นคนแรกที่ลงจากรถ เขาไปที่ด้านหลังรถม้าและเปิดประตูเพื่อให้ซุนปิงเฉิน เหลียงยี่เจี๋ย และเย่เทียนเฉิงสามารถลงจากรถได้

ทันทีที่ชายคนนั้นเห็นซุนปิงเฉินออกมาจากรถม้า เขาก็รีบเดินเข้าไปทันที

ใบหน้าของซุนปิงเฉินก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นชายวัยกลางคน

“ท่านฟู่!”

“ท่านซุน!”

ทั้งสองประสานมือทักทายกัน สายตาของบุคคลที่ซุนปิงเฉินท่านฟู่หันไปมองเย่เทียนเฉิงมีแสงระยิบระยับแวบวาบผ่านดวงตาของเขา

“นี่คือผู้ที่ท่านซุนนำมาจากแคว้นกาน?”

"ถูกต้อง!" ซุนปิงเฉินพยักหน้า

“ทำได้ดีมาก ท่านซุน เชิญทางนี้!”

"เชิญ!"

จากนั้นทั้งสองคนก็เป็นผู้นำและเดินผ่านทางเข้า

เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่เหลียงอี้เจี๋ย หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปข้างในพร้อมกัน

ทางทางเข้าหลักของคฤหาสน์เป็นกำแพงกั้น ด้านหลังเป็นสระน้ำที่มีทางเดินสองทางอยู่ด้านใดด้านหนึ่ง คนรับใช้สองสามคนในชุดดำที่อยู่ภายในคฤหาสน์ก็เข้ามาพร้อมรับคำสั่ง

เอี้ยนลี่เฉียงเหลือบมองคนรับใช้ในชุดดำและตระหนักว่าพวกเขามีรัศมีพลังที่ละเอียดอ่อนและมั่นคงมาก

พวกเขาดูไม่เหมือนคนรับใช้เลย ในเวลานี้พวกเขายืนอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและเยือกเย็น กลับดูเหมือนผู้ฝึกวรยุทธที่สวมชุดผู้รับใช้มากกว่า

“ท่านซุน ข้าได้เตรียมห้องลับในคฤหาสน์ไว้แล้ว ท่านเก็บตัวที่นี่ชั่วคราวเถอะ ไม่มีทางที่เขาจะหนีไปได้…”

ซุนปิงเฉินหันศีรษะไปมองเหลียงอี้เจี๋ยและพยักหน้าให้เขาเหลียงอี้เจี๋ยเพื่อให้มอบเย่เทียนเฉิงให้กับคนรับใช้ในชุดดำ

ในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในระยะเวลาที่เหลือ ท่านฟู่ต้องการใช้เวลาส่วนตัวกับซุนปิงเฉินเพียงลำพัง

ดูเหมือนทั้งคู่จะมีเรื่องต้องคุยกัน ดังนั้นซุนปิงเฉินจึงไม่ให้เหลียงอี้เจี๋ยและเอี้ยนลี่เฉียงอยู่ด้วย ทั้งสองได้รับอนุญาตให้รับประทานอาหารและพักผ่อนแทน

คฤหาสน์ยังเตรียมอาหารเย็นให้เหลียงอี้เจี๋ยและเอี้ยนลี่เฉียงเนื่องจากพวกเขาเป็นบริวารส่วนตัวของซุนปิงเฉิน อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่ต้องทานอาหารในลานอื่นแยกห่างจากซุนปิงเฉิน

คนรับใช้ของคฤหาสน์ถอยกลับไปหลังจากยกอาหารเข้ามาในห้อง

หลังจากที่คนใช้กลับไป เหลียงอี้เจี๋ยก็ทดสอบอาหารด้วยเข็มเงินที่เขาพกติดตัวมาด้วย เมื่อตรวจสอบแล้วว่าเข็มเงินไม่เปลี่ยนสี เขาก็พยักหน้าให้เอี้ยนลี่เฉียงและทั้งคู่ก็ทานอาหารเย็นกันต่อ

ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหาร เอี้ยนลี่เฉียงถามเหลียง อี้เจี๋ยอย่างแผ่วเบา หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ

“พี่เหลียง ใครคือท่านฟู่?”

“ท่านฟู่เป็นที่ปรึกษาขององค์รัชทายาท!”

“ที่ปรึกษาขององค์รัชทายาท?”

แม้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะอยู่ในโลกนี้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่เขาก็ยังตกตะลึงกับตำแหน่งทางการนี้

เหลียงอี้เจี๋ยมองไปทางซ้ายและขวา จากนั้นลดเสียงลง

“ก่อนที่ฝ่าบาทองค์ปัจจุบันจะขึ้นครองบัลลังก์ในตอนที่ยังทรงเป็นรัชทายาทอยู่นั้น ท่านฟู่เคยเป็นครูสอนขี่ม้าให้กับฝ่าบาทเจ้าเข้าใจหรือไม่?”

“อ๋อ ท่านที่ปรึกษาคนนี้คืออาจารย์สอนขี่ม้าของฝ่าบาท!”

“ใช่!”

“ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ตอนนี้”

“บ้านเกิดของท่านฟู่อยู่ในเมืองฮุ่ย เมื่อสองปีก่อนท่านฟู่กลับบ้านเพื่อมาไว้อาลัยให้กับบิดาของเขา เนื่องจากยังไม่ครบสามปีดังนั้นท่านฟู่จึงอยู่ที่นี่”

เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าด้วยความเข้าใจและแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก…

เนื่องจากท่านฟู่รับใช้องค์จักรพรรดิและซุนปิงเฉินก็ไว้วางใจเขาเช่นกัน เอี้ยนลี่เฉียงจึงไม่มีอะไรต้องกังวล

……

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยทานอาหารเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดสนิท คนรับใช้ในคฤหาสน์พาพวกเขาไปพักผ่อนที่ไหนสักแห่ง

การเดินทางปลอมตัวในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาทำให้เอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยเครียดอย่างมาก พวกเขาแทบไม่มีวันหลับสบายเลย

ตอนนี้พวกเขาได้รับอนุญาตให้พักผ่อนแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยไม่ได้พูดอะไรมาก และกลับไปที่ห้องของตัวเองซึ่งอยู่ติดกันในลานเดียวกัน

อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้พักผ่อนเมื่อเขากลับมาที่ห้องของเขา

หลังจากตรวจสอบห้องหนึ่งครั้งและมั่นใจว่าไม่มีปัญหาใดๆ เขาก็ปิดหน้าต่าง ประตู และปิดไฟในห้องของเขาทั้งหมด เขาจุดธูปที่เขานำมาด้วยและเริ่มฝึกฝน

เอี้ยนลี่เฉียงเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น เขาได้ยินการเคลื่อนไหวมาจากลานด้านนอก ซุนปิงเฉินกลับมาแล้วและห้องของเขาอยู่ในลานเดียวกัน

ในฐานะผู้ติดตามของซุนปิงเฉิน เอี้ยนลี่เฉียงจึงต้องทำหน้าที่ของตัวเอง เขาหยุดฝึกฝนและเปิดประตูออกไป

ชายชราคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนเป็นผู้ดูแลคฤหาสน์ ถือตะเกียงและพาซุนปิงเฉินกลับมาที่ลานบ้าน

"นายท่าน…"

ซุนปิงเฉินยิ้มให้เอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยที่ออกมาจากห้องของพวกเขา เขาโบกมือให้ทั้งสองคน

“พวกเจ้าทั้งคู่ทำงานหนักมาทั้งวันแล้วไปพักผ่อนเถอะหากมีอะไรข้าจะเรียกหาเอง”

เมื่อเห็นว่าซุนปิงเฉินกลับมาที่ห้องของเขาแล้วเอี้ยนลี่เฉียงและเหลียงอี้เจี๋ยก็แลกเปลี่ยนสายตาและกลับไปที่ห้องของตัวเอง