EP 490 ญาติคนแรกของหยูเหมยเซียว
EP 490 ญาติคนแรกของหยูเหมยเซียว
By loop
หนึ่งวัน...
สองวัน...
สามวัน...
การประชุมส่งเสริมโครงการส่งเสริมการลงทุนของเมืองเฟินโจวในกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น
ในตอนบ่าย เมื่อเขากลับมาถึงโรงแรมดงซูบินได้โทรหาหลัวไห่ถิง และ จางฟาง หยูรุย เพื่อประชุมสั้น ๆ
หลัวไห่ถิงซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา หยิบสมุดบันทึกขึ้นมาแล้วรายงานไปยังดงซูบิน: “คราวนี้ นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นประมาณ 15 คนได้ปรึกษากันโดยละเอียดเกี่ยวกับโครงการในมณฑลของเราแล้ว โดยยังคงเน้นที่โครงการอุตสาหกรรมบางโครงการ ข้อตกลงโครงการ และความตั้งใจ ยังไม่จบ แต่บริษัทสองแห่งบอกเป็นนัยว่าพวกเขาจะมาที่เขตของเราเพื่อตรวจสอบโครงการในกลางปี พวกเขาควรจะสามารถต่อสู้เพื่อมันได้
ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับทัศนคติของอีกฝ่ายหนึ่ง” และหยูรุ่ยก็รายงานงานของพวกเขาเช่นกัน
จำนวนโครงการที่ทำสัญญาเป็นศูนย์ นี่คือผลลัพธ์ที่ทุกคนคาดหวังมานาน ดงซูบินผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอะไรและเขาก็ไม่มีความหวังมากนัก แม้ว่าพื้นที่ในเขตเมืองหลายแห่งจะได้รับจำนวนมากและลงนามในโครงการมูลค่ารวม 6-7 พันล้านครั้ง แต่พวกเขาทั้งหมดได้ตรวจสอบเมื่อปีที่แล้ว การมาที่นี่เพื่อเปิดและขยายหอการค้าก็เป็นวิธีสร้างโมเมนตัมเช่นกัน ไม่เช่นนั้นจะใช้เวลาเพียงสาม หรือสี่วัน เวลาแม้ว่าโครงการที่คนอื่นกำลังดูอีกครั้งจะไม่ได้รับการตรวจสอบในพื้นที่จริงแน่นอนเงินจำนวนมหาศาลจะไม่สามารถลงทุนเพียงเพราะคำพูดเปล่า จากมุมมองนี้ มันค่อนข้างดีที่มณฑลหยานไท่ สามารถติดต่อพ่อค้าสองวันเพื่อตรวจสอบได้
“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักในครั้งนี้” ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขา “เครื่องบิน ขึ้นบินกี่โมง”
จางฟามองดูตารางเวลาในดวงตาของเขา “ตอนนี้ประมาณ 12.00 น. และเหลือเวลาอีกสามชั่วโมง”
“ผู้นำมณฑล”
“เครื่องบินลำนี้เหรอ?”
“หัวหน้าน่าจะได้ขึ้นชั้นธุรกิจช่วงตอนบ่ายโมง”
“โอเค การประชุมจะจบแล้ว” ดงซูบินยิ้มและ บอกว่า "ยังงั้นกลับไปอาบน้ำกันก่อนเถอะ"
แน่นอนเวลาเดียวกันพ่อค้าเช้าจีนส่วนใหญ่ก็จะต้องเดินทางออกมาจากที่ประชุมทำให้ผู้คนนั้นเต็มโถงกลางไปหมด แต่หลัวไห่ถิงและจางฟางไม่มีอะไรจะบ่น เพราะมีคนเข้ามาสนใจบูทของมณฑลหยานไท่มากมายเมื่อเทียบกับพ่อค้าจีนรายอื่นแล้ว นี้เป็นสิ่งต้องห้าม พวกเขาจะออกเดินทางกลับในช่วงบ่ายและดงซูบินก็ปล่อยให้ทั้งสามอยู่ต่อ ในช่วงบ่ายจะมีคนหมุนเวียนเปลี่ยนคนมาปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการของ มณฑลหยานไท่คนที่เหลือหนึ่งหรือสองคน ดงซูบินไม่สนใจช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าและพิพิธภัณฑ์
การมาเทียวต่างประเทศนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และดงซูบินเองไม่จำเป็นต้องเข้มงวดขนาดนั้น
ด้วยเหตุนี้ พี่สาวหลัว และจางฟาง จึงมีช่วงเวลาที่ดีในการจะท่องเที่ยว และพวกเขาเกือบจะได้เยี่ยมชมสถานที่ที่มีชื่อเสียงหลายแห่งในโตเกียว เมื่อใดก็ตามที่ฉันนึกถึงสายตาที่น่าอิจฉาของพนักงานสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลและเขตอื่น จางฟางและหยูรุยรู้สึกสนุกสนาน พวกเขารู้สึกว่าโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นหัวหน้าเป็นหัวหน้าซูบิน ฉันวางแผนที่จะรอ จบงานในครั้งนี้ก่อนแต่ตั๋วเครื่องบินจองไว้แล้ว ไม่มีเวลาแล้ว ทริปนี้ไปต่างประเทศเหมือนจะไม่มีอะไร
แล้วพวกเขาล่ะ?
ฉันไม่สนเรื่องเงินชดเชยค่ากินและซื้อเครื่องมือ ฉันยังมีเวลาว่าง 7-8 ชั่วโมงทุกวัน ฉันจะหาหัวหน้าดีๆ แบบนี้ได้จากที่ไหน?
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
รถบัสมาถึงที่ประตูโรงแรมและมาที่นี่เพื่อไปรับที่สนามบิน
ดงซูบินหยิบกระเป๋าของเขา ลงบันได และออกจากห้อง เมื่อมองย้อนกลับไปที่ประตูโรงแรม ผู้คนหลายสิบคนจากสำนักส่งเสริมการลงทุนเฟิงโจว มีรถประจำทางจำนวนมากอยู่แล้ว
ขณะที่เขากำลังจะผ่านไป ทันใดนั้น เสียงของชายวัยกลางคนก็ดังขึ้นข้างๆ เขา
“หัวหน้าซูบิน” หลิวเฉิงหลงพยักหน้าให้เขาและยิ้ม: “เครื่องบินวันนี้เหรอ มันออกไปแล้วไม่ใช่หรอ?”
ดงซูบินพูด “นี้เราก็อยู่มาหลายวัน”
“พรุ่งนี้ผมจะต้องขึ้นเครื่องกลับแล้ว”
“ตอนแรกผมอยากจะกินข้าวตอนเที่ยง แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีโอกาสแล้ว”
หลิวเฉิงหลงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา “อ้อ จริงสิผมไม่รู้ว่าวัฒนธรรมที่นั้นเป็นยังไง มาแลกเบอร์กันเถอะและ ถ้าผมกลับบ้านจะขอเชิญคุณมาทานอาหารเย็นด้วย มันจะดีมากเลย.”
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก และไม่ต้องกังวลเรื่องเมื่อสองวันก่อน"
วันนั้น ดงซูบินคุยกับเขาประมาณครึ่งวันและรู้ว่า หลิวเฉินหลงเป็นสมาชิกของบริษัทพลังงานไฟฟ้า ดูเหมือนเขาจะเป็นประธานบริษัท แต่ดงซูบินไม่ได้ถามเกี่ยวกับตำแหน่งมากมาย ซึ่งหลิวเฉินหลงเองก็รู้ดีว่าดงซูบินต้องสนใจเรื่องตำแหน่งของเขาเลยมีการเปลี่ยนเบอร์โทรของเขาเป็นเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว
"ผมเองกำลังจะกลับไว้มีโอกาสเราคงได้เจอกัน
"ตกลง แล้วเจอกันใหม่นะ" ดงซูบินหันหลังเพื่อลงจากรถบัส และหลิวเฉิงหลงก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาและเดินผ่านพิธีการที่แผนกต้อนรับ .
ทันใดนั้น คู่สามีภรรยาที่มาจากด้านหลังก็เบียดเข้ามาเช็คอินที่แผนกต้อนรับ หญิงสาวบังเอิญแตะต้องหลิวเฉิงหลงข้างๆ ต้า หลิวเฉิงหลงปล่อยมือและกระเป๋าเงินหาย หญิงสาวรีบโค้งคำนับขอโทษแล้วพูด หลิวเฉิงหลงยิ้มและโบกมือบอกเป็นนัยว่าไม่เป็นไร กระเป๋าเงินถูกเปิดออกทางซ้ายและขวา และบังเอิญหายไปที่เท้าหลังของดงซูบิน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ดงซูบินก็ย่อตัวลงไปช่วยเขาหยิบมันขึ้นมา แต่เมื่อเขาเห็นภาพในช่องโปร่งใสของกระเป๋าสตางค์ ใบหน้าของเขาก็ตกตะลึง!
สองคนเผชิญหน้ากันเป็นชายหญิง ใบหน้าของทั้งสองสนิทกันมาก เหมือนคู่รัก และดูเหมือนคู่กัน
แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของภาพถ่ายมีอายุมากกว่าสิบปีแล้ว และใบหน้าของหลิวเฉิงหลงก็ดูอ่อนกว่าวัยกว่าตอนนี้มาก มีผมสีเข้มมากและมีริ้วรอยไม่มากนัก
“โอ้ ขอบคุณนะ” หลิวเฉิงหลงรับกระเป๋าเงิน
ดงซูฐินหายใจเข้าและพูดว่า "นี่คือ ... "
"รูปภาพ ฮ่าฮ่า นี่คืออดีตภรรยาของผม คุณรู้จักเขาหรอ"
"...ผมไม่รู้ อืม แค่หน้าตาคุ้นๆ"
"บางที อดีตภรรยาของผมก็ทำงานในเมืองเฟินโจว น่าจะทำงานธนาคาร"
หลังจากออกมาจากโรงแรม ดงซูบินเห็นได้ชัดว่ากำลังอึ้งอยู่ และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลัวไห่ถิงและจางฟานซานซึ่งถืออยู่ สัมภาระของเขาเดินไปข้างหน้าเขาแล้ว
“หัวหน้า?”
หลัวไห่ถิงและหยูรุ่ยสงสัยว่าดงซูบินเป็นอะไร
ภาพนั้นทำให้ดงซูบินตกใจมาก!
ตอนนี้เขาอยากจะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตาของ หลิวเฉินหลงคุ้นเคย ตาและหูของเขาเกือบจะเหมือนกับว่าเขาแกะสลักจากแม่พิมพ์จากคนรู้จักของเขาเอง หากนี่ยังเป็นเรื่องบังเอิญ ผู้หญิงในรูปก หลายสิบปีที่แล้วรับไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ใบหน้า คิ้ว และ ใบห้นาของผู้หญิง จมูก ริมฝีปาก ตา... เหมือนคนรู้จักของดงซูบินมีความคล้ายคลึงกันเจ็ดหรือแปด จุดถ้าไม่มองดีๆภาพนั้นจะเหมือนกับหยูเหม่ยเซียว!
อดีตภรรยาของ หลิวเฉินหลงดูคล้ายกับ พี่สาวหยู!
ดงซูบินรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขายังจำได้อย่างชัดเจนว่าเขาเคยเห็นรูปพ่อแม่ของ หยูเหมยเซียวระหว่างการสอบสวน และเธอก็ไม่สวยเหมือนพี่สาวหยู ต่อมาหยูเหมยเซียวบอกกับดงซูบิน เธอเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่บุญธรรมรับมาเลี้ยงโดยแท้จริงแล้วไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแม่แท้ๆ ของพวกเขาดงซูบินยังสัญญาว่าจะช่วยเธอหาญาติๆ
ตอนนี้...
ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึก ๆ อาจเป็นเขาที่เป็นญาติกับหยูเหมยเซียว?
