41

Ep.41

“พี่ใหญ่ คิดเหมือนผมไหม?” หนึ่งในสามคน ชายตาเดียวเดาะลิ้น หันไปเอ่ยถามชายกำยำ หน้าตาดุร้ายข้างๆเขา

ขายร่างกำยำหรี่ตาลง ราวกับว่าเขากำลังจมดิ่งสู่ห้วงความคิด

“พี่ใหญ่ หินพลังงานตั้งมากมายขนาดนี้ พี่ไม่สนใจเลยหรอ?” ชายร่างผอมบางราวกับเสาไม้ไผ่อีกคนเอ่ยโน้มน้าว

“สามารถสังหารซอมบี้ได้มากมายขนาดนี้ ฉันเดาว่าในหมู่พวกมัน ต้องมีผู้วิวัฒนาการอยู่แน่ๆ”

สายตาของชายกำยำจับจ้องซูเฉินและอีกสองคน เลียริมฝีปากเขา ผุดรอยยิ้มเยาะ “แต่พวกเราสามพี่น้องก็ไม่ใช่ตัวกินพืช ไปขุดหินพลังงานกัน!”

“เป็นพี่ใหญ่ที่ยังคงหลักแหลม!”

ชายตาเดียวและชายแห้งเหมือนไม้ไผ่มองหน้ากันแล้วยิ้ม วิ่งไปหาซอมบี้ตัวที่ใกล้ที่สุด

หยางฮ่าวเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาแย่งชิงหินพลังงาน ก็ผุดลุกขึ้น ตะโกนใส่ทั้งสามทันที “นั่นพวกแกคิดจะทำอะไร?”

แม้ไม่ได้มีเขียนเอาไว้อย่างถูกต้อง แต่ในเทือกเขาฮวงเจ๋อก็ยังมีกฏเกณฑ์ของมัน นั่นคือใครก็ตามที่ฆ่าซอมบี้ หินพลังงานจากศพก็จะตกเป็นของคนๆนั้น

ทว่าชายสามคนจู่ๆก็เข้ามาคว้าหินพลังงานจากผู้อื่น เห็นได้ชัดว่าฝ่าฝืนกฏ

หยางฮ่าวโกรธมากที่ถูกกระทำแบบนี้

ซูเฉินได้ยินเสียงเอะอะจึงลุกขึ้น เมื่อเห็นชายฉกรรจ์ทั้งสามกำลังขุดหินพลังงานหลายก้อนไม่หยุด ดวงตาของเขาก็ค่อยๆหรี่ลง เอ่ยพึมพำ “ไม่คิดเลยว่าจะมีหัวขโมยกล้ามาฉกของบิดา!”

“ไอ้ขยะตัวน้อย! แกจะโวยวายอะไรนักหนา!” ชายตาเดียวหยุดมือ ถลึงมองหยางฮ่าวและกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ถ้ายังกล้ารบกวนบิดาขุดหินพลังงานอีก ฉันจะฆ่าแกซะ!”

“ก็แค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม นายจะไปเถียงไร้สาระด้วยทำไม? ถ้ามันยังกล้าเอ่ยอีกคำเดียว ก็แค่เชือดซะ” ชายผอมแห้งเหมือนเสาไม้ไผ่ถ่มน้ำลาย

หยางฮ่าวยังเด็กเกินไป บวกกับรูปร่างผอมบาง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนแข็งแกร่ง พวกเขาจึงไม่เห็นอยู่ในสายตา

“ไอ้พวกบ้า!” หยางฮ่าวโกรธจนหายใจติดขัด หน้าเริ่มแดง “ซอมบี้พวกนี้เป็นฝีมือพวกเรา แกมีสิทธิ์อะไรมาแย่งมันไป?”

แม้หยางเฉียนจะโกรธมาก แต่เธอกังวลมากกว่าว่าหยางฮ่าวอาจประสบคราวเคราะห์ จึงดึงเขามาไว้ข้างหลัง

“แกน่ะเหรอสามารถฆ่าซอมบี้ได้มากมายขนาดนี้? .. จะประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อยแล้ว!” ชายกำยำหัวเราะเหยียดหยาม สีหน้ามืดมนลง

“เห็นแก่ความโง่เขลาและอายุยังน้อย ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น ก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย!”

“ไอ้พวกหัวขโมย!” หยางฮ่าวตวาด กล่าวอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ได้ฆ่าซอมบี้ แต่เป็นพี่เฉิน! ดังนั้นหินพลังงานพวกนี้ต้องเป็นของเขา!”

“แกบอกว่าเขาเป็นคนฆ่าพวกมันด้วยตัวคนเดียว? แค่คำพูดใครก็พูดได้ งั้นฉันก็จะบอกว่าฉันเป็นคนฆ่าพวกมันเหมือนกัน เท่านี้ก็เก็บต่อได้แล้วใช่ไหม?” ชายผอมเหมือนไม้ไผ่หัวเราะเสียงดัง

“ใช่ ซอมบี้ทั้งหมดที่นี่เป็นฝีมือพี่น้องของพวกเรา ไสหัวออกไปซะถ้าไม่อยากตาย!” ชายตาเดียวผุดสีหน้าหยิ่งผยอง

ชายร่างกำยำไม่พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาขยับไปยังซูเฉิน

ในสายตาของเขา ซูเฉินยังเด็กมาก สีผิวสม่ำเสมอ อีกฝ่ายดูเป็นคุณชายมากกว่า ไม่เหมือนตัวตนทรงพลังเลย

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกได้รางๆว่าบนร่างของซูเฉินกำลังแผ่ไอสังหาร ชวนให้รู้สึกขนลุก

ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า กวาดมองทั้งสามอย่างเย็นชา เอ่ยด้วยน้ำเสียงขรึม “ทิ้งหินพลังงานซะ แล้วฉันจะปล่อยชีวิตสุนัขของพวกแก!”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา สีหน้าของชายฉกรรจ์ทั้งสามแปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดทันใด

รู้อะไรไหม ว่าพวกเขาทั้งสามก็เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 เช่นกัน ดังนั้นต่อให้ซูเฉินจะมีพลังมากกว่าผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 ทั่วๆไป แต่ก็ไม่ควรมาหยิ่งยโสกับพวกเขาแบบนี้

“เจ้าหนู แกบ้าไปแล้วเหรอ? ไม่รู้รึไงว่าพวกเราเป็นใคร? กล้าดียังไงมาพูดกับพวกเราแบบนี้ คงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ?” กล้ามเนื้อบนใบหน้าชายแห้งเหมือนไม้ไผ่กระตุก แค่นเสียงเย็นชา

แม้ลึกๆเขาจะรู้สึกกลัวซูเฉินเล็กน้อย แต่คำพูดของซูเฉินหยิ่งยโสเกินไป เอ่ยราวกับว่าพวกเขาสามพี่น้องไม่ใช่มนุษย์

หากยอมถูกซูเฉินข่มในตอนนี้ แล้วในอนาคตพวกเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

“ฉันไม่สนหรอกนะว่าพวกแกจะเป็นหมาหรือแมวที่ไหน ส่งหินพลังงานคืนมา ไม่งั้นก็ตายซะ!” ซูเฉินไม่เสียเวลาอีกต่อไป หยิบ [ปืนพกเพาส์] มาไว้ในมือ

แม้เขายังไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของศัตรู แต่ในความเห็นเขา ต่อให้เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 กันทั้งสามคน ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของซูเฉิน ก็น่าจะสามารถเอาชนะได้

อย่างไรก็ตาม เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน เขาตัดสินใจใช้ [ปืนพกเพาส์] เพราะยังไงซะ--

--ที่ต้องเสียไปก็แค่หินพลังงานสามก้อนเท่านั้น!