38

Ep.38

ภายในระยะเวลาสั้นๆแค่ชั่วโมงเดียว ถ้ำหินขนาดสิบตาราเมตรได้ถูกขุดขึ้น

พื้นที่ไม่ใหญ่นัก แต่ก็มากพอสำหรับใช้อาศัยเพียงลำพัง

ต่อมา ด้วยความช่วยเหลือของหยางฮ่าว บ้านถ้ำหินของซูเฉินได้ติดตั้งประตูไม้และเตียงไม้แบบง่ายๆ ในที่สุดซูเฉินก็มีบ้านเป็นของตัวเองในเทือกเขาฮวงเจ๋อ

หลังอาหารเย็น ซูเฉินนอนอยู่บนเตียงไม้ หน้าของตันหลินปรากฏขึ้นในใจเขา

ไม่เจอกันแค่วันเดียว แต่เขากลับรู้สึกคิดถึงตันหลินเป็นอย่างมาก

“วางใจเถอะ ขอเวลาอีกไม่นาน ฉันจะรีบไปหาเธอที่เมืองจิงกัง!” ซูเฉินหรี่ตาลง พึมพำกับตัวเอง

แผนการของเขาคือ ใช้เวลาสามวันในเทือกเขาฮวงเจ๋อ นอกจากการล่าซอมบี้ตลอดทั้งสามวันแล้ว ‘ผลโยวหราน’ ในหุบเขาหมาป่าก็เป็นเหตุผลหนึ่งเช่นกัน

เมื่อครบสามวัน เขาจะมุ่งหน้าสู่เมืองจิงกัง

…

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูเฉินออกล่าซอมบี้ภายใต้การนำทางของสองพี่น้องตระกูลหยาง

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ทั้งสามก็เข้ามาถึงป่าโปร่ง

ห่างออกไปจากป่าหลายร้อยเมตร มีอุโมงค์เหมืองขนาดใหญ่ สามารถได้ยินเสียงคำรามของซอมบี้แว่วออกมาเบาๆ

“ปกติแล้วพวกนายล่าซอมบี้ยังไง?” เฝ้ารออยู่ในดงป่ามาพักหนึ่งแล้ว แต่ไม่เห็นวี่แววว่าจะมีซอมบี้โผล่ออกมาเลย ซูเฉินก็เริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย

“พี่เฉิน ตอนล่าซอมบี้ต้องอดทนนะ”

หยางฮ่าวชี้ไปจุดหนึ่งเบื้องหน้า กล่าวต่อว่า “ข้างหน้ามีหลุมพรางที่พวกเราขุดไว้ ถ้าโชคดีมีซอมบี้ซักตัวโผล่ออกมา พวกเราจะล่อมันเข้าไปในกับดัก แล้วจัดการฆ่าซะ”

ซูเฉินพยักหน้า แม้วิธีการของหยางฮ่าวจะค่อนข้างเสียเวลา แต่สำหรับคนธรรมดาเช่นพวกเขา ถือเป็นวิธีที่ค่อนข้างปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม ซูเฉินไม่อยากเสียเวลารออย่างเปล่าประโยชน์ ที่เขาต้องการคือล่าซอมบี้จำนวนมาก ต้องทำแบบนั้นสิ ถึงจะได้ชิ้นส่วนเยอะๆ

“มีวิธีล่อซอมบี้ทีละมากๆออกจากในอุโมงค์เหมืองบ้างไหม?”​ ซูเฉินถาม

“มีอยู่แล้ว แต่ถ้ามีซอมบี้โผล่ออกมามากเกินไป พวกเราจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ แบบนั้นมันอันตราย” ใบหน้าของหยางฮ่าวเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หยางเฉียนพอได้ยินคำของซูเฉิน ก็รีบเตือนเขา “ซูเฉิน อย่าคิดล่อซอมบี้ออกมาครั้งละมากๆเชียวนะ มีคนเคยทำแบบนั้นมาก่อน ล่อพวกมันออกมาทีเดียวเป็นร้อยตัว สุดท้ายโดนฉีกเป็นชิ้นๆ แถมยังมีหลายคนพลอยโดนลูกหลง”

ได้ยินเรื่องนี้ ซูเฉินก็รู้สึกไม่เห็นด้วย

เพราะสำหรับเขา ไม่ต้องกล่าวถึงซอมบี้ 100 ตัว ต่อให้ซอมบี้เป็นหมื่นตัวก็ไล่จับเขาไม่ทัน

แต่ด้วยความแข็งแกร่งของหยางเฉียนและหยางฮ่าวที่อ่อนแอเกินไป เกรงว่าทำแบบนั้นจะนำอันตรายมาสู่พวกเขา ซูเฉินจึงตัดสินใจรออีกสักครู่เพื่อดูสถานการณ์

หลังจากนี้ ถ้าซอมบี้ยังไม่โผล่มา หรือจำนวนมันน้อยเกินไป งั้นก็แค่บอกพี่น้องตระกูลหยางให้ออกไปจากที่นี่ แล้วเขาจะได้ล่อซอมบี้คนเดียวซะเลย

เฝ้ารออีกราวๆครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มีซอมบี้เดินออกมาจากอุโมงค์เหมือง ทว่าแค่ตัวเดียวเท่านั้น

โดยไม่สนว่าเป็นแค่มดตัวหนึ่ง อย่างน้อยก็ยังได้เนื้อ ซูเฉินพุ่งออกไปพร้อมมีดในมือเขา

เพียงแต่เขายังวิ่งไปได้แค่ไม่กี่ก้าว จู่ๆก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นเยื้องออกไปทางขวาเขา ขว้างก้อนหินใส่ซอมบี้

ซอมบี้ถูกโจมตี หันขวับมาและพุ่งหาคนๆนั้นอย่างบ้าคลั่ง

ซูเฉินสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าร่างที่ว่าเป็นแค่เด็กชายผอมแห้งตัวเล็กๆ ไม่ต่างจากหยางฮ่าว

เด็กหนุ่มเห็นซอมบี้ไล่ตามมา ก็ลนลานหันหลังวิ่งหนี แต่ขณะจะเข้ามาถึงเขตข้างในป่า เขาก็หยุดอย่างกะทันหัน

และซอมบี้ที่วิ่งเข้าหาเด็กหนุ่ม เมื่อใกล้เข้ามาถึงในระยะสามเมตร จู่ๆก็หล่นฟุ่บ! ตกลงในหลุมพราง

ต่อมา ชายราวๆสี่ถึงห้าคนที่มีอาวุธครบมือก็พุ่งออกจากป่า ร่วมมือกันแทงซอมบี้ในหลุม สามารถสังหารมันได้อย่างรวดเร็ว

เห็นแบบนี้ ซูเฉินก็ได้แต่ส่ายหัวและกลับเข้ามาในป่า

“หยางฮ่าว คนอื่นๆก็มาล่าซอมบี้ที่นี้เหมือนกันหรือ?” ซูเฉินถาม

หยางฮ่าวพยักหน้า “มีหลายกลุ่มอยู่ในแถบนี้”

“ในเมื่อมีคนแย่งกันตั้งเยอะ งั้นถามหน่อยสิ วันนึงนายฆ่าซอมบี้ได้กี่ตัว?” ซูเฉินขมวดคิ้ว

เป็นเวลากว่า 1 ชั่วโมงแล้วที่เขามาที่นี่ แต่มีซอมบี้โผล่หัวมาแค่ตัวเดียวเท่านั้น

นี่ยังไม่กล่าวถึงมีคู่แข่งจำนวนมาก แบบนี้มันจะไม่ทันการณ์เอา