ตอนที่ 756 คนเห็นแก่ตัว

แต่เขาก็ยังจะทำต่อ

และทำมากเสียด้วย

เขามีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัวเสียเหลือเกิน

นี่คือรอยที่เขาทิ้งไว้ให้กับเธอ

เขาเลือกสถานที่ที่ง่ายที่สุดที่จะมองเห็น และทำรอย

เขาต้องการให้ผู้ชายทุกคนที่มองเธอ เห็นมัน

ผู้หญิงคนนี้ถูกจ้องมองและจับจ้อง หากพวกเขามีเจตนาอื่น พวกเขาจะได้ยอมแพ้ไป

“สามวันเหรอ?” เฉียวเมียนเมียนกำลังจะระเบิด

“ฉันเพิ่งอยู่ในกองถ่ายแค่สองสามวัน และนี่คุณจะให้ฉันหยุดงามสามวัน เหมาเยซื่อ คุณตั้งใจทำแบบนี้เหรอ?”

เธอสงสัยอย่างจริงจัวว่าชายคนนี้จงใจทำ

เขารู้ว่าเธอยังคงถ่ายทำอยู่ แต่เขายังกล้าทิ้งรอยไว้มากมายบนคอของเธอ

และพวกมันอยู่ในจุดที่สะดุดตาทั้งนั้น

เธอไม่สามารถแม้แต่จะใช้ผมคลุมได้ด้วยซ้ำ

ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

“ที่รัก อย่าโกรธสิ”

แน่นอนว่าเหมาเยซื่อจะไม่ยอมรับว่าเขาทำโดยเจตนา เขาเอื้อมมือออกไปและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

“ผมขอโทษ เมื่อคืนผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ต่อไปผมจะจำไว้”

“ถ้าไม่อยากลาก็บอกสิว่าอยากทำอะไร”

เฉียวเมียนเมียนไม่ได้โกรธเขาจริง ๆ

เธอจะตำหนิใครได้

เขาไม่ได้สังเกต

เมื่อคืนเธอเองก็ลืมเตือนเขาเช่นกัน?

อันที่จริง เป็นเพราะเธอไม่สามารถต้านทานการล่อลวงของเขาได้และไม่ได้ปฏิเสธเขาโดยสิ้นเชิง ไม่อย่างนั้น เธอคงไม่ยอมให้เขาได้ทำเช่นนี้

“ทำไมคุณถึงได้น่ารำคาญจัง”

แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด แต่ส่วนใหญ่เป็นความผิดของเขานั่นแหละ

เฉียวเมียนเมียนยังคงโกรธ เธอต่อยหน้าอกและกล้ามเนื้อแน่นของเขาสองครั้ง

“คุณนี่ น่ารำคาญชะมัด”

“ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้” เหมาเยซื่อยังคงเกลี้ยกล่อมเธอต่อไป

“มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่รู้จักคิดเอง ที่รัก คุณจะระบายความโกรธของคุณยังไงก็ได้ ตามต้องการ จะด่าหรือจะตีก็ได้ตามใจเลย แต่อย่างทำร้ายตัวเอง”

“ไม่อย่างนั้น หัวใจของผมจะเจ็บปวดนะ”

ยิ่งเขาพูดให้ดูดีเท่าไหร่ เฉียวเมียนเมียนก็ยิ่งอยากจะแสดงออกมากขึ้นเท่านั้น เธอชกเขาอีกสองสามครั้งที่หน้าอกเหมือนลูกแมวน้อย

“ทำไมกล้ามเนื้อของคุณแข็งจัง เป็นหินหรือไงกันนะ? เจ็บมือไปหมดแล้ว”

“มือของคุณเจ็บเหรอ?”

เหมาเยซื่อยิ้มและจับมือเธอ

“งั้นเดี๋ยวผมเป่าให้นะ”

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา เป็นเหมือนลมอุ่น ๆ เป่าลงที่หลังมือของเฉียวเมียนเมียน

ขณะที่ชายคนนั้นเป่าหลังมือของเธอ เขาก็ค่อย ๆ ลูบมัน

สักพัก เขาก็มองมาที่เธอ

“ยังเจ็บอยู่ไหม”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

ใครจะสามารถต้านทานการจู่โจมที่อ่อนโยนเช่นนี้ได้กันเล่า?

ความโกรธของเธอมลายหายไปหมดแล้ว

เหมาเยซื่อง้อผู้หญิงเก่งจริง ๆ

เฉียวเมียนเมียนไม่มีทางเลือกอื่น อนกจากต้องยอมจำนนในแต่ละครั้ง

ไม่ว่าเธอจะโกรธเขายังไง ในไม้ช้าความโกรธก็มลายหายไปจนหมด

“ฮึ่ม! อย่าคิดว่าฉันจะให้อภัยคุณเพียงเพราะคุณดีกับฉันนะ”

เธอยังคงพยายามทำตัวแข็งกร้าว

เธอไม่ต้องการให้เขาคิดว่าเธอง้อได้ง่าย ๆ

“ที่รัก อย่าใส่ใจเลยน่า” เหมาเยซื่อหัวเราะและขยี้ผมของเธอ

“ผมแค่รู้สึกไม่ดีแทนคุณ”