เล่มที่ 1 : บทที่ 7 – ทิวโทเรียล (5)
SLR : บทที่ 7 - ทิวโทเรียล (5)
[355:59:32_11]
ฟึ้บ! ฟึ้บ! ลูกธนูเหล็กจำนวนสิบห้าดอกพุ่งตรงหายอนอู ซึ่งเป็นจำนวนที่มากกว่าปกติ นั่นเป็นเพราะยอนอูตั้งใจเปิดการทำงานของกับดักเพิ่มขึ้นโดยการวิ่งซิกแซก ลูกธนูแต่ละดอกถูกยิงมาจากมุมและความเร็วที่ต่างกันออกไป ซึ่งตัวเขาก่อนหน้านี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบได้โดยพึ่งพาแค่ประสาทสัมผัสเพียงอย่างเดียว
ปั้ก! ยอนอูตวัดกริชฟาดกับลูกธนูตรงหน้าและหมุนตัวไปรอบ ๆ เขาเหยียดมือออกไปและจับลูกธนูที่กำลังพุ่งตรงใส่หน้าอกด้วยมือเปล่า เมื่อหมุนเสร็จ เขาก็เหวี่ยงลูกธนูเพื่อเบี่ยงเบนวิธีอีกดอกหนึ่งที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาที่หลัง จากนั้นเขาก็ยกเท้าซ้ายขึ้นและเตะลูกธนูอีกดอกที่กำลังพุ่งตรงมายังหัวเข่า ปั้ก!
การเคลื่อนไหวของเขาจำเป็นต้องใช้คำมากมายเพื่ออธิบาย ทั้งหมดเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที มันเป็นสิ่งที่เกินความสามารถของมนุษย์คนหนึ่ง และยอนอูก็ไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยล้าเลย เขาร้อนรนพาตัวเองเข้าไปเผชิญกับอันตรายที่มีแต่จะหนักขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่ง ๆ หน้า เขามาถึงจุดที่ไม่จำเป็นต้องเพ่งสมาธิเพื่อค้นหาลูกธนู และหาจำแหน่งของกับดักได้อย่างรวดเร็วเพียงใช้แค่ประสาทสัมผัส นอกจากนี้ ปฏิกิริยาตอบสนองที่เพิ่มขึ้นมากช่วยให้เขาหลบหลีกลูกธนูได้ง่ายขึ้นอีกด้วย เมื่อถูกโจมตีและต้องดึงลูกธนูออกจากร่างกายเขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
ยอนอูหยุดวิ่งเมื่อมาถึงจุดผู้มาเยือน เขาได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาจากห้องบอสที่อยู่ข้างหน้า สิ่งเดิมยังคงดำเนินต่อไปอยู่หลายวัน แต่อย่างไรก็ตาม ยอนอูก็ไม่ได้สนใจห้องบอสและดูเวลา
[351:48:11_78]
“โว้ว! ใช้เวลาไปแค่สี่ชั่วโมงเองเหรอ!” เป็นการพัฒนาที่น่าอัศจรรย์มากเมื่อเทียบกับครั้งแรกที่เขาใช้เวลาถึงสามสิบสี่ชั่วโมงในการเคลียร์เขตเอ ยอนอูก้าวหน้าไปมากจากการเคลียร์เขตเอไปหลายต่อหลายครั้งผ่านการใช้ตั๋วรีเซ็ท
ทุกครั้งที่เขารีเซ็ทเขตเอ ตำแหน่ง จังหวะ และความรุนแรงของกับดักจะเปลี่ยนไป ในช่วงที่เขาพยายามอยู่สองสามครั้งแรก ยอนอูต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาเพื่อค้นหาตำแหน่งที่ยิงลูกธนูเหล็กออกมา ทั้งนี้เขายังตั้งเงื่อนไขกับตัวเองเพื่อลดเวลาที่ใช้ระหว่างเดินทางกลับไปกลับมา
ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายนับครั้งไม่ถ้วน มีช่วงหนึ่งที่เขาเกิดนับจำนวนลูกธนูผิดและเกือบจะพุ่งปักศีรษะของเขา ยังมีอีกช่วงที่ลูกธนูเกือบจะฉีกมือขวาของเขาให้กลายเป็นเศษชิ้นเนื้อ อย่างไรก็ตาม ในแต่ละครั้งยอนอูก็สามารถพ้นจากความตายมาได้และบรรลุเป้าหมายของตัวเอง
หกวันผ่านไป
[ผู้เล่น: ชา ยอนอู]
[ลักษณะนิสัย: เลือดเย็น]
[ความแข็งแกร่ง: 51]
[ความคล่องแคล่ว: 56]
[พลังชีวิต: 55]
[พลังเวทย์: 21]
[ทักษะ: เนตรมังกร (2.1%) สัมผัสพิเศษ (15.1%) การพยากรณ์ (0%)]
“เพิ่มขึ้นมาเยอะเลยสินะ” รอยยิ้มอันพอใจปรากฏบนใบหน้าของยอนอูขณะเขามองแอททริบิวต์พ้อยท์ พ้อยท์ทั้งหมดที่เพิ่มขึ้นมาเฉลี่ยแล้วเกือบสี่สิบพ้อยท์ ถึงแม้ว่าค่าพลังเวทย์จะอยู่ที่เท่าเดิม แต่ค่าแอททริบิวต์อื่น ๆ ก็เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด “เสียดายที่การรีเซ็ทครั้งที่แปดค่าแอททริบิวต์เพิ่มขึ้นช้ามาก”
วิธีการฝึกฝนของเขาด้วยลูกธนูสีช่วยเขาเพิ่มค่าสถานะจำนวนมากจนยอนอูแทบจะปรับความคุ้นชินกับร่างกายที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วไม่ทัน หลังจากผ่านไปจุดหนึ่ง แอททริบิวต์พ้อยท์ก็หยุดเพิ่มอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะมีการจำกัดจำนวนพ้อยท์ที่ได้รับจากชิ้นส่วนลึกลับ เนื่องจากลูกธนูไม่อาจทำอันตรายใด ๆ ต่อยอนอูได้อีกต่อไป การพฒนาของเขาจึงเริ่มช้าลง ‘ทีนี้ก็น่าจะตามผู้เล่นส่วนใหญ่ทันแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จะไล่ให้ทันกลุ่มที่มาก่อนก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย’
เขาคุ้นเคยกับทักษะของตัวเองแล้ว ตอนนี้เขาไม่เพียงแค่ควบคุมการได้ยินและการสัมผัสเท่านั้นที่ทำได้ดี นอกจากนี้ยังรวมถึงความสามารถในการมองเห็น ได้กลิ่น และรับรสด้วย เขาได้เรียนรู้วิธีเฉพาะทางที่จะพฒนาความสามารถได้อย่างรวดเร็วผ่านการขยายประสาทสัมผัสทั้งหมดพร้อมกันในทุกครั้งที่มีโอกาส นอกจากนี้ยังได้รับซินเนสทีเซีย*อีกด้วย มันเป็นสิ่งที่เขาเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก เช่นเดียวกันกับ “เนตรมังกร” เนตรมังกรเป็นทักษะที่จะให้ผู้เล่นหยิบยืมดวงตาแห่งความจริงของคาลาทัสมังกรโบราณภายใต้ระยะที่กำหนด
เมื่อยอนอูเริ่มใช้เนตรมังกรครั้งแรก เขาตกใจมากกับสิ่งที่เห็น สีสันของโลกได้จางหายไปเป็นสีขาวดำ และแทนที่จะเป็นภาพสามมิติเช่นปกติ เขากลับเป็นเพียงแค่เส้นสีดำของวัตถุตัดกับพื้นหลังสีขาว หากวัตถุใดที่มีโครงสร้างภายในแยกกัน มันจะปรากฏในขนาดที่เล็กลง ราวกับเขากำลังมองแบบร่างหยาบ ๆ บนฉากสีขาว “ไม่สิ มันเหมือนภาพเอ็กซ์เรย์หรือไม่ก็พวกญาณทิพย์”
ดวงตาลบลักษณะภายนอกออกทั้งหมดและแสดงภาพเฉพาะรูปแบบและภายในของวัตถุ ดูเหมือนว่ามันจะสะท้อนความเป็นจริงของวัตถุออกมาหรือเส้นที่ประกอบเข้าด้วยกันเป็นวัตถุ น้องชายของเขากล่าวเอาไว้สิ่งเหล่านี้คือ “ความไม่สมบูรณ์”
ครั้งแรกที่ฉันได้รับทักษะเนตรมังกรมา ฉันตกใจมากกับโลกใบใหม่ที่เห็นตรงหน้า แต่ต่อมาฉันก็ได้รู้ว่าการได้เห็นความไม่สมบูรณ์นั้นมันสำคัญเพียงใด
ยอนอูทดลองโดยการตัดหินก้อนเล็ก ๆ ที่จุดผู้มาเยือนออกแบบไว้ให้เห็นก้อนนี้เป็นที่นั่งพักแกผู้เล่น ปกติแล้วกริชจะไม่สามารถตัดก้อนหินได้ แต่เขากลับตัดหินได้อย่างง่ายดายราวกับหั่นเต้าหู้
เขาลองต่อยห้อนหินเพื่อดูว่ามันนิ่มจริงหรือเปล่า แต่ไม่เลย มันแข็งพอ ๆ กับกำแพงของเขตเอ ผิวหน้าหินที่ถูกหั่นเป็นสองซีกนั้นเรียบเนียนมาก ราวกับมันถูกขัดด้วยกระดาษทราย จากนั้นยอนอูก็ใช้เนตรมังกรอย่างต่อเนื่องเพื่อฝึกฝนการค้นหาจุดที่ง่ายต่อการโจมตี
ความก้าวหน้าระดับนี้เป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครก็ต้องภาคภูมิใจ ล้วนมาจากความหักโหมจนแทบไม่ได้นอน แต่ถึงอย่างนั้น ยอนอูก็ยังรู้สึกไม่พอใจอยู่ดี ‘ถ้าฉันเริ่มพร้อมกับพวกที่มาก่อน ป่านนี้ก็คงไปถึงเขตอีแล้ว ถ้ายังรั้งท้ายอยู่แบบนี้ต่อไป ก็จะไม่มีทางไล่ตามคนพวกนั้นทัน’ เป็นเรื่องธรรมดาที่ระยะห่างจะกว้างขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขาเคลียร์เขตยาก ๆ ได้มากขึ้น
ยอนอูไม่อาจมัวรอช้าอีกต่อไปได้ และเขาก็เคลื่อนสายตาไปมองห้องบอส ถึงเวลาสำหรับการแข่งขันอย่างเต็มรูปแบบ
* * * * *
ก่อนออกจากห้อง ยอนอูใช้ช่วงเวลาสั้น ๆ เพื่อลำดับความคิดแบบรวบรัด นี่เป็นสิ่งที่เขามักทำมาโดยตลอดก่อนที่จะก้าวเข้าสู่สนามรบ และเป็นพฤติกรรมที่เขาติดมาจากเพื่อนทหารอินเดียในตอนที่เขาปฏิบัติภารกิจอยู่ในแอฟริกา มันช่วยให้เขาสามารถกำจัดความคิดที่สะเปะสะปะและจดจ่อกับการต่อสู้ได้อย่างเต็มที่ เช่นเดียวกับที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้
ยอนอูจัดระเบียบทุกอย่างที่เขาฝึกมาในความคิด ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงด้านร่างกายจากการพัฒนาสติถิและปรับทักษะกับประสาทสัมผัสให้เข้ากับร่างกาย ยอนอูต้องการวิเคราะห์การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อและกระดูกผ่านการกระทำต่าง ๆ
ก่อนหน้านี้เขาตั้งประสาทสัมผัสให้สัมผัสแค่สิ่งแวดล้อมรอบตัวเท่านั้น เขาไม่รู้ว่าลูกธนูจะมาเมื่อไหร่หรือมาจากไหน ดังนั้นเขาจึงต้องให้ความสนใจกับสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ อย่างใกล้ชิดเพื่อที่จะเอาชีวิตรอด อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขามีพื้นที่ให้หายใจอย่างทั่วท้องแล้ว เขาจึงตัดสินใจเพ่งประสาทสัมผัสไปเฉพาะจุดตามร่างกาย
เขาพยายามสำรวจการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพให้ได้มากที่สุด การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อเมื่อถูกกระตุ้นจากสิ่งเร้าภายนอก ปฏิกิริยาของระบบประสาท เสียงที่เกิดจากกระดูกขบกัน การเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายตามการเคลื่อนไหว และความแตกต่างที่เกิดจากการใช้ทักษะ
เขาพยายามท่องจำรายละเอียดของร่างกายในทุกนาทีเผื่อเอาไว้ในกรณีที่เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายและเพื่อใช้หลบหนี เขาต้องมั่นใจว่าตัวเองสามารถควบคุมทุกการเคลื่อนไหวไปจนถึงระดับเซลล์ได้ และการจะทำสิ่งนี้ได้ ต้องเริ่มจากร่างกายของเขาเอง
แกร่ก ขณะนั้นเอง ยอนอูก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ไหลผ่านร่างกายไป ซึ่งก็เดาไม่ยากว่านั่นคืออะไร “พลังเวทย์”
มันคือมานา ถึงแม้จะอ่อนมาก แต่ก็ยังคงมีมานาอยู่ในร่างกาย อาจจะส่งผลช้าขณะไหลเวียนไปทั่วร่าง เมื่อใดก็ตามที่เขาเปิดใช้งานทักษะ มานาก็จะเคลื่อนที่ไปพร้อมกัน เมื่อเขาใช้ทักษะสัมผัสพิเศษ มานาก็จะมารวมกัน ณ จุดใดจุดหนึ่งในร่างกายที่เขาต้องการ และเมื่อเขาใช้ทักษะเนตรมังกร มานาก็จะไหลมารวมกันที่ดวงตาของเขาอย่างรวดเร็ว
ยอนอูลองติดตามเส้นทางของมานาเพื่อเลียนแบบการเคลื่อนที่อย่างใกล้ชิดให้ได้มากที่สุด แต่แล้วมันก็หายไป ราวกับมันเล่นซ่อนแอบกับเขา เขาเพ่งสมาธิกับประสามสัมผัสภายในร่างกายเพื่อไล่ตามมานา แต่มันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ยอนอูรู้สึกหนักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ฝืนจนเกินไปเพราะท้ายที่สุดเขาก็ได้เห็นมานาที่เป็นรากฐานของทุกทักษะและมีอยู่ในร่างกายเขาในสภาวะสงบนิ่ง เขาเพียงต้องทำให้ทุกอย่างทีละขั้นตอน และวันหนึ่งเขาจะสามารถควบคุมมานาได้
* * * * *
[348:25:10_01]
ยอนอูลืมตาหลังจากเสร็จการตั้งสมาธิ เขารู้สึกสดชื่น ราวกับได้เพลิดเพลินไปกับฝันแสนหวาน เขารู้สึกร่างกายเบากว่าที่เคย หลังจากเตรียมทุกอย่างพร้อมเขาก็สะพายกระเป๋าไว้บนไหล่ข้างหนึ่งและประตูเหล็กก็เปิดออก
[คุณได้เข้ามายังห้องบอสของเขตเอ]
[มีหุ่นไล่กาจำนวนแปดสิบแปดตัวและกับดักจำนวนมากที่จะคอยหยุดยั้งความพยายามของท่านตั้งแต่เริ่มต้น กำจัดหุ่นไล่กาและเอาชนะห้องบอสให้ได้]
ทันทีที่ข้อความปรากฏ ลูกธนูเหล็กก็ถูกยิงออกมาราวกับมันรอคอยช่วงเวลานี้มาตลอด ฟึ้บ! ยอนอูหันกริชไปด้านข้างตามสัญชาตญาณเพื่อปัดลูกธนูเหล็ก
ปั้ง! ลูกธนูเหล็กกระดอนกลับขึ้นไปข้างบนไปยังทิศทางที่มันพุ่งออกมาและปักทะลุเข้าไปในกับดัก เศษซากกับดักที่พังแล้วหล่นลงมาจากเพดาน นี่คือการเคลื่อนไหวที่เขาฝึกฝนมาระหว่างการรีเซ็ทครั้งที่เก้าในเขตเอ เขาชอบวิธีนี้มากเพราะได้ฝึกฝนทั้งความแม่นยำและเทคนิคของตัวเองไปพร้อม ๆ กัน
ยอนอูมองหุ่นไล่กาที่อยู่เต็มทางเดิน พวกมันดูเหมือนกับหุ่นไล่กาทั่ว ๆ ไปเหมือนกับตัวที่ตั้งเด่นอยู่ตามแถบชนบท แต่เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย แขนขาของพวกมันดูปกติ เช่นนั้นจึงเคลื่อนที่ไปไหนก็ได้ตามที่ต้องการและขัดขวางผู้เล่นที่พยายามจะผ่านไป ‘ไม่น่าใช่งานง่ายแน่นอน’
มีทีมหนึ่งพยายามดิ้นรนเพื่อเอาชนะห้องบอสโดยกินเวลานานถึงหนึ่งสัปดาห์ ทุกครั้งที่ยอนอูมาถึงจุดสิ้นสุดของเขตเอ เขาก็จะพบคนกลุ่มนี้ยังคงหนีจากหุ่นไล่กาไปไหนไม่พ้น พวกผุ่นไล่กาไม่โจมตีผู้เล่นเพียงแค่ขวางทาง การกระทำของพวกมันไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ก็เพียงพอที่จะขวางไม่ให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้า
ความพยายามในการทำลายหุ่นไล่กาแต่ละครั้งของผู้เล่นนั้น ไม่ได้สิ้นสุดที่หุ่นนั้นพังพทลายหรือเสียหายอย่างหนัก พวกมันไม่ได้ล้มเมื่อถูกโจมตี แม้กระแทกก็ขยับไปแค่นิดเดียว ร่องรองของการโจมตีใส่หุ่นไล่กามีเพียงแค่รอยขีดข่วนกับคราบเขม่า นี่หมายความว่าความพยายามที่จะสร้างความเสียหายด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพหรือทักษะต่าง ๆ นั้นล้วนแต่ไร้ประโยชน์
นอกจากนี้ยังมีกับดักจำนวนมากอยู่ทั่วทุกแห่ง แต่เป็นกับดักที่ต่างไปจากเขตเอ นอกเหนือจากลูกธนูที่ทำจากเหล็กแล้ว ยังมีลูกธนูอาบยาพิษ ลูกธนูไฟ กับดักหลุมพลาง กับดักหอก และอื่น ๆ อีกมากมาย หากผู้เล่นจมอยู่กับการหลีกเลี่ยงหุ่นไล่กามากเกินไป ก็มีโอกาสที่พวกเขาจะต้องยอมจำนนต่อกับดัก
แต่ยอนอูพกความมั่นใจมาเต็มร้อย “ฉันต้องไปถึงเขตบีให้เร็วที่สุด” เขากำกริชในมือแน่นและพุ่งไปข้างหน้า
ฟึ้บ! ฟึ้บ! ลูกธนูเหล็กห้าดอกพุ่งตรงมาหาเขา ยอนอูไม่แม้แต่ชำเลืองมองลูกธนูด้วยซ้ำและเหวี่ยงกริชไปด้านข้างเล็กน้อย ปั้ก! ปั้ก!
“ฉันต้องเคลื่อนที่เร็วกว่านี้ ห้ามช้าเลย” ยอนอูเพิ่มกำลังไปที่ขาทั้งสองข้างอีก
แกร่ก! ครืน! จากนั้นพื้นตรงหน้ายอนอูก็สั่น แต่เขารู้จักกับดักประเภทนี้อยู่แล้ว และได้สำรวจมันเรียบร้อยด้วยทักษะสัมผัสพิเศษ
ตู้ม! ยอนอูกระโดดขึ้นไปในอากาศเหนือแผ่นดินที่ยุบลงไป หลุ่มยุบที่ไร้จุดสิ้นสุดปรากฏอยู่ข้างใต้ตัวเขา ปากหลุมกว้างราวกับมันกำลังอ้าปากรอเขมือบ “ถ้าตกลงไป มีแต่ตายกับตายเท่านั้น” ยอนอูตีลังกาอย่างสวยงามเหนือหลุมยุบราวกับเขากำลังแสดงกายกรรม แต่แล้วจู่ ๆ ลูกธนูสองดอกก็ถูกยิงออกมาจากกำแพงทั้งสองฝั่ง มันยากที่จะหลบ แต่ยอนอูบิดร่างกายเหมือนกับลูกข่างและผลักลูกธนูออกไปได้อย่างง่ายดาย
ปั้ก! ปั้ก! ลูกธนูร่วงลงไปในหลุมยุบอย่างไร้ซึ่งพลัง
ตึ้ง! ยอนอูลงแตะพื้นอีกฝั่งของหลุมได้อย่างปลอดภัย ขณะนั้นเองเขาก็รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่มาจากเพดาน ไฟแผดเผาลงมาเป็นแนวยาว ลิ้นไฟสีแดงกระพือไปมาหมายจะเขมือบยอนอู แต่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องกังวล เพราะเขาได้รับความต้านทานการเผาไหม้มาแล้วก่อนหน้านี้ เขาเอามือป้องปากด้วยผ้าเช็ดหน้าและวิ่งทะลุผ่านเปลวไฟไป จากนั้นก็ปัดคราวเขม่าบนเสื้อผ้าและวิ่งต่อ
เขาเอียงกริชไปด้านข้างเพื่อเหวี่ยง ทำให้เกิดลมกระโชกแรงเป็นแนวเดียวกับโถงทางเดินทะลุผ่านเปลวไฟและเขาก็วิ่งผ่านไปอย่างไม่ลังเล
ฟึ้บ! ฟึ้บ! ลูกธนูประเภทอื่นถูกยิงออกมาพร้อมกับลูกธนูเหล็ก มีลูกธนูไฟ พิษ ลูกธนูที่มีตะขอตรงหัว และอื่น ๆ ยอนอูพยายามหลบทั้งหมด แต่เมื่อหลบไม่ทัน เขาก็เลือกป้องกันและใช้กริชปัดเปลี่ยนวิถี ถึงแม้ว่าจะมีลูกธนูจำนวนมาก แต่ก็ไม่มีดอกไหนเลยที่ได้สัมผัสถึงตัวเขาแม้แต่ปลายเส้นผม ราวกับว่าเขามีตาอยู่รอบตัว
กับดักไม่ได้ทำให้ความเร็วของยอนอูลดลงเลย ตรงกันข้าม ความเร็วของเขากลับเพิ่มขึ้นอย่างมากพร้อม ๆ กับแอททริบิวต์ในส่วนของค่าพลังชีวิตก็เพิ่มขึ้นมากเช่นกัน กับดักตัวอื่นก็ไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะเป็น กับดักหลุมพลาง กับดักหอก กับดักไฟ กับดักหินหลิ้ง ต่างก็หยุดเขาไว้ไม่ได้
ต่อจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของหุ่นไล่กาที่จะเริ่มขัดขวางการดำเนินต่อไปของยอนอู
-------------------------------------------
*ซินเนสทีเซีย เป็นเพียง “อาการ” หรือ “ลักษณะพิเศษ” ไม่ใช่โรคที่เป็นอาการป่วย หรือความผิดปกติของสมองแต่อย่างใด แต่มันคือ ‘การรับรู้ข้ามช่องสัมผัส’ ที่ร่างกายเราสามารถรับประสาทสัมผัสได้ตั้งแต่สองทางขึ้นไป
