ตอนที่แล้วตอนที่ 231 ป่ามืด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 233 จุดสัญญาณ

ตอนที่ 232 ไฮดราเจ็ดเศียร ระดับ 7


ตอนที่ 232 ไฮดราเจ็ดเศียร ระดับ 7

ไนเรลพยายามเดินให้เบาที่สุดไปอีกทางเพื่อมองหาอลัน อย่างน้อยเขาก็ต้องหาเด็กนั้นให้เจอก่อน ไนเรลไม่รู้ว่าเด็กนั้นรู้เรื่องนี่หรือไม่ แต่ดูจากท่าทางแล้วคงจะไม่รู้อย่างแน่นอน ไม่มีใครคิดจะเอาชีวิตของตัเองเข้ามาเสี่ยงเพื่อวางแผนฆ่าคนไม่รู้จักอย่างแน่นอน

โดยเฉพาะมันไม่ได้ผลประโยชน์อะไร และยิ่งอลันมีระดับพลังแค่ สีเทาเท่านั้น

และแล้วไนเรลก็เห็นอลัน ซึ่งยังคงเดินหาของอยู่ในตึกฝั่งตรงข้าม เหมือนจะยังไม่รู้เรื่องนี้ แต่อลันก็ทำทุกอย่างอย่างระมัดระวังตัว ซึ่งเป็นนิสัยของเด็กหนุ่มนี่อยู่แล้ว

อลันหันกลับมามองไนเรลด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าใบหน้าของไนเรลดูจะกังวลเป็นอย่างมาก

“เจ้าเป็น...”

แต่ก่อนที่อลันจะพูดจบประโยค ไนเรลก็ยกนิ้วชี้ขึ้นมาที่ปากส่งสัญญาณให้เขาเงียบ ๆ อลันหุบปากทันที ไนเรลยังคงส่งสัญญาณให้เด็กหนุ่มมองดูที่หนองน้ำด้านล่าง อลันมองตามมือของไนเรล และพอเขาเห็นสิ่งที่ไนเรลชี้ให้ดูก็ถึงกับเอามือปิดปากแน่นด้วยความหวาดกลัว

มันมีสิ่งมีชีวิตที่เหมือนกับงูยาวกว่า 100 เมตรเลื้อยไปมาบริเวณผิวน้ำอย่าง ๆ ที่หัวของมันมีพังผืดคล้ายกับครีบกำลังสั่นไหวมันทำหน้าที่รับเสียงไม่ต่างจากหู ปากที่เต็มไปด้วยฝันสีขาวใส่ราวกับผลึกแก้วกำลังขบกันไปมา เกล็ดของมันดำเมื่อมซะยิ่งกว่าสีน้ำเน่า ๆ ในบึงซะอีก

แต่ที่น่าแปลกสุด ๆ คือมันไม่มีดวงตา จมูกของมันสูดหายใจเข้าออกสร้างแรงกระเพื่อมบนผิวน้ำจากนั้นก็ค่อย ๆ จมหายลงไปอย่างช้า ๆ เมื่อทุกอย่างบริเวณรอบ ๆ กลับมาเงียบสงบดังเดิม

อลันทำอะไรไม่ถูกหันมามองทางฝั่งไนเรล ไนเรลพูดโดยไม่มีเสียงให้อลันอ่านปากเขาแทน

“อย่าไปไหน หาที่ซ่อนแถวนั้น”

อลันอ่านปากไนเรลได้ข้อความแบบนั้นก็พยักหน้าและนั่งลงช้า ๆ ทำตัวให้เงียบที่สุด

กัสที่อยู่ด้านหลังก็ปาดเหงื่อบนหน้าเช่นกัน มันกลัวมาก สัตว์กลายพันธุ์ตัวนั้นมันเหมือนกับงู ทำให้กัสที่วิวัฒนาการมาจากหนูรับรู้ความกลัวที่ส่งต่อมาจากเผ่าพันธุ์มันได้อย่างชัดเจน

งูคือผู้ล่า หนูคือเหยื่อ นี่คือสิ่งที่จิตใต้สำนึกกัสบอกกับตัวของมันเอง

ไนเรลเห็นว่าตอนนี้กัสแทบจะสั่นไปทั้งตัว แถมลมหายใจเริ่มจะไม่มั่นคง ไนเรลจึงจัดการทำให้กัสสลบไปก่อนที่มันจะสติแตกไปมากกว่านี้

เขาวางตัวของกัสลงเบา ๆ จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์สื่อสารขึ้นมามันมีข้อความส่งมาจากเมสัน

“พาฉันออกไป”

ไนเรลไม่รู้จะทำยังไง เพราะเจ้าตัวที่อยู่ในน้ำนั่นมีพลังระดับ 7 มันต่างกันมากเกินไปและไนเรลก็ไม่รู้ว่าจะส่งข้อความไปหาเมสันได้ยังไงว่าเขาไม่มีพลังแล้ว

แต่ข้อความต่อมาของตาแก่เมสันก็ทำให้ไนเรลกลืนน้ำลาย “ล่อความสนใจมัน”

‘เชี่ย ตาแก่นั้นจะให้ฉันไปตายอย่างนั้นเหรอ ไปตายซะ!’ ไนเรลสาปส่งเมสันไปหลายที

“ไอ้หนู แกด่าฉันงั้นเหรอ”

ไนเรลไม่ตอบเขายกนิ้วกลางให้ไป ใครมันจะไปทำตามที่บอกได้กัน เขาจะไปหาวิ่งล่อมันได้ยังไง แต่แล้วอยู่ ๆ ไนเรลก็นึกอะไรขึ้นได้

‘มีอยู่นี่’

ไนเรลรีบลงไปข้างล่างและเดินไปบนโคลนอย่างช้า ๆ ให้เกิดเสียงที่เบาที่สุดจากนั้นเขาก็หายไปจากตรงนี้ อลันมองภาพไนเรลหายไปด้วยความกลัวว่าไนเรลจะทิ้งเขาไป แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้ร้องโว้ยวาย ยังคงทำตัวเองให้เงียบที่สุด ถ้าพูดถึงเรื่องความอดทนอลันมีมันมากกว่าสิ่งใดไม่อย่างนั้นเขาไม่รอดจนมาถึงตอนนี้อย่างแน่นอน

อลันคิดถึงการมาครั้งที่แล้วของตัวเอง

ตอนนั้นเขาหนีซอมบี้เข้ามาที่หนี ก่อนที่จะเจอกับของหลาย ๆ อย่างเขารีบเก็บพวกมันทั้งหมดก่อนจะออกไปอย่างรวดเร็วในตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองคงไม่รอดแล้ว แต่อยู่ พวกซอมบี้ก็ไม่ไล่ตามเขาต่อ อลันหันไปมองที่หนองน้ำลึกตรงนั้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าไม่ใช่ซอมบี้พวกนั้นไม่ตามออกไป แต่เพราะมันโดนเจ้าตัวนั้นจัดการไป

‘ทุกอย่างผิดแผนไปหมด ที่ข้าหาอาวุธและให้ไนเรลมาด้วยก็เพื่อฆ่าซอมบี้ที่เคยไล่ตาม แต่มันกลับกลายเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงแทน’ อลันกลืนน้ำลายด้วยความกลัว

ไนเรลที่ย่องออกมาจากเนินดิน เขาย้อนกลับไปทางเดิมแต่ไม่ใช้เพื่อหนี เขากำลังไปล่อซอมบี้มา นอกจากซอมบี้ไททันที่เข้าเจอมันติดอยู่ในโคลนแล้วตลอดทางไนเรลยังเจอซอมบี้ตัวอื่น ๆ อยู่ด้วย

“ถ้าใช้ซอมบี้ล่อมันไปตรงทิศทางตรงกันข้ามก็อาจจะซื้อเวลาให้เมสันได้บ้าง”

ไนเรลเดินอ้อมไปหลังซอมบี้ไททัน เขามองไปที่มันซอมบี้ไททันตัวนี้คือระดับ 3 มันดูยังมีพลังที่เต็มเปี่ยม กล้ามเนื้อและขนาดตัวที่ใหญ่มันเหมาะจะเป็นเป้าดึงดูดความสนใจมาก

แต่แค่ตัวเดียวไม่พออย่างแน่นอน

ว๊ากกก

ซอมบี้ไททันพยายามเอื้อมมือไปจับไนเรล มันต้องการทุบเขาเป็นชิ้น ๆ และกลืนเข้าไปทั้งตัว

“แกคงหิวจนหมดแรงสินะ” ไนเรลจัดการยกซอมบี้ไททันและทุ่มมันลงกับโคลนก่อนทีเขาจะเดินทางต่อ ซอมบี้ไททันลุกขึ้นมา มันไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย กลับกันมันเริ่มเดินตามไนเรลไปอย่างรวดเร็ว

ก้าวแต่ละก้าวของซอมบี้ไททันเร็วพอสมควร เพราะขนาดตัวที่ใหญ่ของมันทำให้มันก้าวขาที่สามารถเคลื่อนที่ไปได้กว่า 3 เมตร

ซอมบี้ธรรมดาบางตัวที่หลงอยู่แถวนี้ด้วย ซึ่งมันก็ได้ยินเสียงร้องคำรามของซอมบี้ไททันจึงเริ่มรวมตัวกันมากขึ้น

“ที่นี่ไม่มีซอมบี้สติปัญญา ซอมบี้พวกนี้ก็เลยทำตามสัญชาตญาณเท่านั้น” ไนเรลจัดการฆ่าซอมบี้เงาตัวหนึ่งทิ้ง มันเร็วเกินไปจึงไม่ใช่ตัวล่อที่ดี เพราะมันคงจะตามไนเรลและไปดึงดูดสัตว์กลายพันธุ์ตัวนั้นมาทางเขาแทน

........

หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงไนเรลก็กลับมาพร้อมกับมีฝูงซอมบี้ตามมาด้วยประมาณ 60 ตัว พวกมันส่วนใหญ่เป็นซอมบี้ไททัน ซอมบี้โล่ที่เดินสีขาและพวกซอมบี้ธรรมดา

“ฉันไม่รู้ว่าพวกแกหลงอยู่ในป่านี้มากี่สิบปีแล้ว แต่วันนี้พวกแกทั้งหมดได้เวลาตายแล้ว” ไนเรลกล่าวจบก็ลางพวกมันตรงไปที่หนองน้ำลึก เสียงร้องคำรามของซอมบี้ดังก้องไปทั่วทั้งพื้นที่ที่เคยเงียบสงบ

พื้นน้ำเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง เงาขนาดมหึมาตรงมายังฝูงซอมบี้และไนเรลทันที

“มาแล้ว แต่ยังหนีตอนนี้ไม่ได้”

ฝูงซอมบี้ด้านหลังของเขายังห่างไกลเกินไป ไนเรลลากพวกมันเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ จนกระทั่งน้ำตรงนี้เริ่มลึกถึงหัวเขาซอมบี้ไททันหลายตัวจ่มลงในโคลนอีกครั้งมันใช้พละกำลังทั้งหมดของตัวเองเดินผ่านโคลนไป

ไนเรลที่เห็นดังนั้นก็กระโดดหนีไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว

แต่ในตอนนั้นเองเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจที่มาจากด้านหลังได้อย่างชัดเจน หัวของสัตว์ประหลาดตัวนั้นโผล่ขึ้นมาจากน้ำอย่างช้า ๆ

“ตาแก่เมสัน ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ” ไนเรลไม่รอช้าเผ่นแน่บไปทันที

ไนเรลไม่รู้ทำไมเขารู้สึกว่ายังมีบางสิ่งจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา มันไม่ได้มาจากหัวของสัตว์ตัวนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น

เมสันที่อยู่บนเกาะกลางหนองน้ำเน่าก็มองภาพที่ไนเรลใช้ฝูงซอมบี้ดึงความสนใจมัน ตัวเขาก็รีบกระโดดขึ้นไปบนเรือที่สร้างมาจากวัสดุง่าย ๆ จากนั้นขาก็ใช้ตัวชุดสูท M4 ในการขับเคลื่อนมัน กลายเป็นเรือข้ามหนองน้ำนั้นมา

“ไอ้หนูแกต้องดึงไว้ 5 วินาทีให้ได้” จากความเร็วของเมสัน เขาคาดการไว้ว่าต้องใช้ 5 วินาทีในการข้ามไปฝั่งไนเรล

ไนเรลเองก็ได้รับข้อความนี้ดังนั้นเขาจึงดึงฝูงซอมบี้ไปใกล้มากที่สุด

1 วินาทีแรกผ่านไป สิ่งมีชีวิตระดับ 7 นั้นยังไม่หันกลับมา แต่พอเข้าวินาทีที่สองสิ่งมีชีวิตระดับ 7 ตัวนี้ก็หันกลับมาหาเมสันแต่ในตอนนั้นเองฝูงซอมบี้ก็ร้องครวญครางจนทำให้พังพืดบนหัวของมันสั่นไปมาไม่หยุด สิ่งมีชีวิตระดับ 7 ตัวนี้มันรู้สึกโกรธมากที่มีอะไรมารบกวนมัน

ตูม!

มันอ้าปากยิงบอลพลังงานออกไปจนเกิดเป็นระเบิดทำลายล้างกว่าครึ่งกิโลเมตรหายไปอย่างงายได้ เหลือเพียงหลุมลึกและน้ำที่กำลังไหลกลับเข้าไปแทนที่หลุมระเบิดนั้น

นี่ไม่ช่การระเบิดจากความร้อน แต่เป็นการระเบิดจากการกระแทกอย่างรุนแรงด้วยพลังของน้ำ

“เชี่ย มันโจมตีครั้งเดียว” สีหน้าของไนเรลเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

ในวินาทีที่สี มันก็หันไปจ้องมองเมสันที่ตอนนี้ขึ้นมาเกือบจะถึงอีกฝั่งแล้ว แผ่นหลังของเมสันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่เกิดจากความกลัว

ในตอนนั้นเองเมสันก็กดปุ่มบางอย่างทำให้มีเสียงระเบิดเกิดขึ้นที่เกาะกลางน้ำอย่างรุนแรง พอที่จะดึงดูดสิ่งมีสิ่งมีชีวิตระดับ 7 ตัวนี้ เมสันรีบขึ้นมาบนเนินดิน ไนเรลก็รีบไปหาเมสันทันที

“ออกไปจากที่นี่ก่อนเดียวฉันเล่าให้ฟัง” เมสันไม่แม้แต่จะหยุดรีบวิ่งออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ทางด้านของไนเรลเองก็แบกกัสมาด้วย อลันที่เห็นดังนั้นก็ตามไนเรลมาเช่นกัน

ทั้งกลุ่มวิ่งออกไปโดยไม่สนใจหันกลับไปดู

กรรรรรรรรร!!!!!

เสียงร้องคำรามของสิ่งมีชีวิตระดับ 7 ดังไปทั่วทั้งหนองน้ำ ไนเรลที่ตอนนี้หิวกัสอยู่รู้สึกว่าสิ่งมีชีวิตระดับ 7 ตัวนี้มันแปลกมาก แปลกจนเขาเริ่มจะงงไปแล้ว

“ตาแก่ทำไมมันไม่ตามออกมา” ในระหว่างวิ่งออกมาไนเรลก็ถามเมสัน

“นั่นมันแค่หัวเดียวที่ตื่นขึ้นมา เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่หัวอื่น ๆ จะตื่นขึ้นมา”

“หัวเดียว”

ไนเรลไม่ถามอะไรอีกวิ่งออกไปจากป่านี้อย่างรวดเร็วซะยิ่งกว่าตอนเข้ามาอีก

.....

ไม่นานหลังจากไนเรลออกไปก็มีอสูรระดับ 5 ขั้นกลางที่มีรูปร่างไม่ต่างจากมนุษย์ ยกเว้นมีดวงตาของอสรพิษ และเกล็ดที่ขึ้นตามผิวหนังเหมือนเกล็ดของงูแต่งตัวด้วยชุดเกราะที่สร้างจากไม้กลายพันธุ์สองตนเข้ามาที่หนองน้ำและเริ่มตรวจสอบสิ่งมีชีวิตระดับ 7 ที่ตอนนี้สงบลงแล้ว

“ไฮดราเจ็ดเศียรมันเป็นอะไรถึงได้ร้องคำรามแบบนั้น”

“เจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปรู้ได้ยังไง”

“เจ้าเข้าไปถามมันสิ”

“คิดจะให้ไฮดราเจ็ดเศียรกินข้าหรือยังไง”

“แล้วจะเอายังไง”

“กลับไปรายงานท่านเพบีกีสกันก่อนเถอะ”

“แต่ท่านเพบีกีสออกไปพบท่านผู้นำจิตวิญญาณแห่งเผ่าแมวมายา”

“ถ้างั้นเราคงไปรบกวนท่านเพบีกีสไม่ได้ อีกอย่างไฮดราเจ็ดเศียรก็ไม่ได้เป็นอะไรเรากลับไปรายงานว่าทุกอย่างปกติก็พอแล้ว”

“คงต้องเป็นแบบนั้น มันเป็นถึงระดับ 7 คงไม่มีใครมาทำอะไรมันได้อยู่แล้ว พวกเราควรไปฝึกต่อก่อนที่จะถึงสงครามครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน อย่างน้อยก็อาจจะมีโอกาสรอดไปยังโลกใบใหม่”

“เจ้าคิดว่าพวกเราจะหนีไปจากโลกที่ตายซากนี้ได้อย่างนั้นเหรอ”

ทั้งสองไม่มีคำตอบให้กับคำถามนี้ แต่พวกเขาก็รู้ว่าไม่สามารถทำอะไรได้จึงพากันกลับไปที่เผ่าอสูรของตนเอง

………………………………………

WITTERRY : แจ้งนักอ่านทุกท่านครับ เนื่องด้วยไรท์จะปรับเวลาลงให้เป็นระเบียบมากขึ้น

กำหนดลงนิยาย เวลา 18:00 น. หยุดทุกวันจันทร์ ถ้าวันไหนไม่ได้ลงจะชดเชยวันถัดไป

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด