ตอนที่แล้ว258 - ปีศาจ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป260 - ตลาดตระกูลฮุ่ย

259 - ฉากที่โหดร้าย


259 - ฉากที่โหดร้าย

โจรวายุทมิฬได้รับชื่อเสียงอันน่าสะพรึงกลัวในหมู่แคว้นทางตะวันตกเฉียงเหนือเนื่องจากไม่มีกองคาราวานหรือนักเดินทางคนใดที่พบกับพวกเขาแล้วจะรอดชีวิตไปได้

โจรวายุทมิฬมักจะเคลื่อนไหวไปเป็นกลุ่ม พวกเขาไม่เคยปล่อยให้ใครรอดชีวิต และพวกเขาไม่เคยทิ้งศพของสหายของพวกเขาไว้เบื้องหลัง

พวกเขามักจะสวมผ้าคลุมสีดำและเสื้อผ้าสีดำที่ปกคลุมร่างกายของพวกเขาอย่างสมบูรณ์ แทบไม่มีใครเคยเห็นหน้าพวกเขาเลย ผู้ที่โชคดีพอที่จะค้นพบส่วนใหญ่ล้วนเหลือเพียงกองกระดูก

ระหว่างทางกลับเหลียงอี้เจี๋ยได้ตรวจสอบศพของโจรวายุทมิฬทุกศพที่พวกเขาเจอ การค้นพบของเขาเหมือนกับการค้นพบครั้งแรกของเอี้ยนลี่เฉียงทุกประการ

โจรวายุทมิฬเหล่านี้เป็นคนชาตูทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้น

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงกลับมาที่กองทหารของซุนปิงเฉิน เขาสัมผัสได้ถึงความแตกต่างที่เห็นได้ชัดในสายตาที่ทุกคนมองมายังเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้คุ้มกันรอบๆซุนปิงเฉินและซุนปิงเฉินเอง

อาจกล่าวได้ว่าวิธีที่ทหารเหล่านั้นมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงในตอนนี้ก็เหมือนกับที่พวกเขามองเหลียงอี้เจี๋ยในสมัยก่อน แต่มันเพิ่มเติมความเคารพและความชื่นชมมากขึ้นเล็กน้อย

ศพของโจรโจรวายุทมิฬเกลื่อนไปทั่ว และม้าแรดไร้คนขับก็เดินเตร่ไปทั่วในถิ่นทุรกันดาร บริเวณที่การต่อสู้ครั้งร้ายแรงได้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้มีกลิ่นเลือดตลบอบอวล

กลิ่นเลือดโชยไปทั่วทุกหนทุกแห่งตามสายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านผืนแผ่นดิน ดึงดูดหมาป่าจรจัดจากบริเวณใกล้เคียง หมาป่าเร่ร่อนเริ่มรวมตัวกันรอบขอบสนามรบ ค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้...

ระหว่างการสู้รบก่อนหน้านี้ ทหารของซุนปิงเฉินได้รับบาดเจ็บประมาณ 30 รายและเสียชีวิต 20 ราย ใบหน้าที่เคยมีชีวิตชีวานั้นซีดเซียว และความอบอุ่นจากชีวิตของพวกเขาก็หายไปในชั่วพริบตา

มีความเศร้าหนักในบรรยากาศที่นี่

ผ้าคลุมทั้งหมดของโจรวายุทมิฬถูกดึงออก เผยให้เห็นว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นคนชาตูโดยไม่มีข้อยกเว้น

เอี้ยนลี่เฉียงกัดฟันและลงจากหลังม้า พร้อมกับทหารคนอื่นๆ เขาหยิบศพของทหารองครักษ์ที่เพิ่งเสียชีวิตในการต่อสู้ก่อนหน้านี้และมัดไว้บนม้าแรด

ทุกคนทำงานโดยไม่หยุดชั่วครู่และนำม้าแรดทุกตัวที่พวกเขาสามารถนำไปได้เดินทางไปยังจุดหมายต่อไป นั่นคือเมืองตลาดตระกูลฮุ่ย

......

สิบนาทีหลังจากที่เอี้ยนลี่เฉียงและพรรคพวกของเขาจากไป ทหารม้ากลุ่มใหญ่ก็มาถึงพร้อมกับเสียงกีบกีบเหล็กอันดังสนั่น

'โว้ว…'

หมาป่าเร่ร่อนที่ฉีกร่างของโจรวายุทมิฬถูกแทงจนตายด้วยลูกศรคมกริบที่พุ่งมาแต่ไกล...

ท้องฟ้าเริ่มมืด อย่างไรก็ตาม เรายังคงมองเห็นภาพที่น่าสังเวชในถิ่นทุรกันดารภายใต้แสงของดวงจันทร์และแสงดาว

หมาป่าจรจัดกว่าร้อยตัวมารวมตัวกันที่นี่แล้ว ทุกตัวต่างกินซากศพของพวกโจรวายุทมิฬซึ่งถูกทิ้งไว้ในถิ่นทุรกันดาร ศพจำนวนมากถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

ลำไส้ อวัยวะภายใน เนื้อ และเลือดของพวกมันเกลื่อนไปทั่ว ฝูงนกแร้งกระพือปีกขณะที่พวกมันเดินเตร่ไปรอบๆหมาป่าราวกับขโมยที่รอโอกาสเหมาะที่จะกระโดดไปข้างหน้าและขโมยเนื้ออย่างรวดเร็ว

โจรวายุทมิฬซึ่งครั้งหนึ่งเคยปรากฏตัวที่น่าเกรงขาม ถูกลดระดับให้เป็นงานเลี้ยงที่หรูหราสำหรับสัตว์ร้ายในถิ่นทุรกันดาร

นี่คือฉากที่ทักทายกลุ่มโจรวายุทมิฬเมื่อมาถึง

ในที่สุดหนึ่งในโจรวายุทมิฬก็ไม่สามารถยับยั้งตัวเองจากการยกธนูในมือของเขาเพื่อยิงหมาป่าจรจัดตัวหนึ่งซึ่งกำลังฉีกซากศพให้ตาย

การยิงนั้นดูเหมือนจะกลายเป็นสัญญาณให้โจรวายุทมิฬคนอื่นเริ่มชักคันธนู ในเวลาเพียงชั่วพริบตา หมาป่าจรจัดมากกว่าหนึ่งโหลและแร้งสองสามตัวถูกฆ่าตาย

เสียงโหยหวนที่น่าสังเวชของหมาป่าเร่ร่อนที่ถูกยิงทำให้สหายคนอื่นๆของพวกมันไม่หมกมุ่นอยู่กับงานเลี้ยงอีกต่อไป

เมื่อเห็นกองทหารใหญ่วิ่งเข้ามาอย่างน่ากลัว หมาป่าเร่ร่อนที่กินอาหารอร่อยๆบนพื้นก็เข้าใจในทันที จากนั้นทุกตัวก็หนีหายด้วยความเร็วที่สุด เหล่านกแร้งก็กระพือปีกและทะยานสู่ท้องฟ้าทันที

“มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง! มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง…?!!” อลิกุจินซึ่งใบหน้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยผ้าคลุมสีดำเช่นเดียวกันได้กรีดร้องออกมา

เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองขณะที่มองดูฉากตรงหน้าและตะโกนอยู่บนหลังม้าของเขา

ในกรณีที่ซุนปิงเฉินและพรรคของเขาเลือกที่จะหลีกเลี่ยงหุบเขาหมาป่า เขาตั้งใจจัดคนสองร้อยคนที่นี่และมอบหมายให้ผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความสามารถของเขาปิดเส้นทางไว้

เนื่องจากเขารู้ว่าขนาดกองทหารของซุนปิงเฉินมีมากกว่าร้อยคนเพียงเล็กน้อย ตอนแรกเขาคิดว่าการจัดทหารสองร้อยคนที่นี่ ซึ่งเกือบสองเท่าของกำลังทหาร

พวกเขาจะไม่มีปัญหาในการขัดขวางกองทหารของซุนปิงเฉิน แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถจัดการให้หมดภายในเวลาอันสั้นได้ก็ตาม

แต่ตราบใดที่พวกเขาสามารถชะลอกองทหารของซุนปิงเฉินได้แม้แต่ครู่หนึ่ง กองกำลังขนาดใหญ่ของอลิกุจินก็จะตามมาถึงแล้วบดขยี้ทุกคนที่นี่อย่างรวดเร็ว

การจัดการของเขาควรจะไม่มีที่ติ เมื่ออาลิกูจินรีบมาที่นี่ เขาก็เริ่มจินตนาการว่าศีรษะที่ถูกตัดขาดของซุนปิงเฉินวางไว้ข้างหน้าเขามันจะทำให้เขามีความสุขแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม ฉากต่อหน้าต่อตาเขานั้นคล้ายกับหิมะจากยอดเขาถล่มลงมาอาบร่างกายของเขาให้เย็นเยียบ

อจิดันลีอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้นที่นี่?"

อลิกุจินตะโกนด้วยความโกรธต่อสภาพที่เขาเห็นพร้อมกับโบกสะบัดแส้ในมืออย่างบ้าคลั่ง

เสียงโกรธของเขาและเสียงแส้ที่ตัดผ่านอากาศทำให้กลุ่มโจรวายุทมิฬต่างก็เงียบไม่กล้าส่งเสียง

“ตามหาอาจิดันลี! ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ก็นำมาหาข้าถ้าเขาตายแล้วก็เอาศพของเขามาให้ได้! ข้าอยากจะถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่! ข้าให้นักรบสองร้อยคนแก่เขาเพื่อหยุดคาราวานที่มีคนเพียงร้อยคน! นี่คือวิธีที่เขาตอบแทนข้าอย่างนั้นหรือ!?”

....

ศพของอจิดันลีและแม้แต่ซากม้าของเขาก็ยังถูกนำมาที่นี่ด้วยสภาพยับเยิน

ในฐานะนักธนูที่น่าเกรงขามอย่างน่าอัศจรรย์ในหมู่โจรวายุทมิฬเขาจึงกลายเป็นมือขวาที่เชื่อถือได้ของอลิกุจิน อลิกุจินแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเมื่อศพของอจิดันลีถูกวางต่อหน้าเขา

ศพดูน่าเกลียดเกินไป เหมือนกับกองโคลน กระดูกนับไม่ถ้วนถูกหักและมีรูขนาดใหญ่ที่หัวของเขา สมองในกะโหลกศีรษะเกือบจะว่างเปล่า

เนื่องจากศพอยู่ไกลจากสนามรบเกินไป หมาป่าจรจัดจึงยังไม่ทันมีโอกาสได้จากการศพของเขาดังนั้นศพของเขาจึงเหลือรอดกลับมาให้อลิกุจินดู

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริง ในฐานะที่เป็นโจร วายุทมิฬผู้ซึ่งปล้นสะดมไปทุกหนทุกแห่งแต่กลับตกม้าตายอย่างน่าสังเวชนี่เป็นเรื่องที่ขายขี้หน้าบรรพบุรุษอย่างแท้จริง

ลูกศรสามสิบหกลูกในกระบอกของอลิกุจินยังไม่หายไปเลย เห็นได้ชัดว่าเมื่ออลิกุจินเสียชีวิต เขาไม่มีโอกาสได้ปล่อยลูกธนูเลยด้วยซ้ำ

ใบหน้าของอลิกุจินขุ่นเคือง เขาเหลือบมองที่ม้าที่ตายแล้วของอจิดันลีและรูเปื้อนเลือดที่คอของมัน

“ผ่าเปิดบาดแผลของม้าตัวนี้ดู…” เขาพูดผ่านฟันที่กัดแน่น

ทันทีที่โจรวายุทมิฬทั้งสองข้างเขาได้ยินคำสั่ง พวกเขาก็ถอดปลอกมีดและเริ่มตัดคอของม้าแรดเพื่อดูรอยบาดแผลของมัน

พวกเขาเริ่มตัดมันจนสุดทางจากรูเลือดบนคอของม้าไปจนถึงจุดสิ้นสุด ทุกคนสามารถมองเห็นลูกศรซึ่งแทงทะลุหัวใจของม้าแรดตัวใหญ่ ในเวลานี้มันยังคงคาอยู่ตรงนั้น

ต้องใช้ความแข็งแกร่ง ความแม่นยำ และประสบการณ์ขนาดไหนจึงจะสามารถยิงธนูแบบนี้ได้ แม้กระทั่งอจิดันลีนักธนูผู้เก่งกาจยังไม่ทันได้ยกคันศรของตัวเองด้วยซ้ำ?

ศพของโจรวายุทมิฬคนอื่นๆก็ถูกกู้คืนเช่นกัน นอกเหนือจากชนกลุ่มน้อยที่ยุ่งเหยิงจนจำไม่ได้แล้ว ศพส่วนใหญ่ล้วนเต็มไปด้วยรูลูกศรซึ่งก็คือแผลตายของพวกเขา

ลมกระโชกแรงและโจรวายุทมิฬทุกคนรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ไม่สามารถอธิบายได้กลิ้งลงมาตามสันหลังของพวกเขา

หลายคนมีใบหน้าซีดเซียว และความสยดสยองสามารถมองเห็นได้ในสายตาของพวกเขา

ในเวลานี้ ทุกคนรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้รับด้วยฉากของความตายประเภทเดียวกันทุกหนทุกแห่ง นั่นเป็นเพราะมีนักธนูที่น่าทึ่งสองสามคน หรือแม้แต่นักธนูที่ทรงพลัง ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มของซุนปิงเฉิน

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ มันเป็นเรื่องยากที่กองทหารของอจิดันลี่จะต้านทานไหว

ในสายตาของนักธนูผู้ทรงพลัง ชีวิตไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่การดึงสายธนู

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด