เล่มที่ 1 : บทที่ 6 – ทิวโทเรียล (4)
SLR : บทที่ 6 - ทิวโทเรียล (4)
ยอนอูไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรกับพ่อค้าลึกลับคนนี้ เขาพูดแค่ “จ๊ะเอ๋” และ “คนใจง่าย” เขาอ่านสีหน้าของพ่อค้าที่อยู่ใต้ฮู้ดผ้าคลุมไม่ออก แต่ดูเหมือนว่าพ่อค้าจะเพลิดเพลินกับสถานการณ์มาก
ยอนอูนิ่วหน้า ‘ถึงตอนนี้ก็พอใจมากแล้ว’ พ่อค้าลึกลับถูกห้ามไม่ให้เข้าไปยุ่งกับผู้เล่น เช่นเดียวกับผู้พิทักษ์ จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาไม่ทำร้ายยอนอู ‘ถึงฉันจะเหนื่อยขนาดไหนก็ไม่ควรหลับไปแบบนั้น’
[503:20:19_53]
ยอนอูดูเวลาและเห็นว่าผ่านไปสิบสองชั่วโมงแล้วตั้งแต่ที่เขามาถึงจุดนี้ เขาใช้เวลาไปถึงหนึ่งวันกับอีกสิบชั่วโมงในการผ่านครึค่งแรกของเขตเอ รวมแล้วผ่านไปทั้งหมดสี่สิบหกชั่วโมงตั้งแต่เขามาถึงทิวโทเรียล
เวลาผ่านไปไวมากสำหรับผู้เล่นเดี่ยว และก็ชัดเจนแล้วว่าทำไมเขาถึงหมดเรี่ยวแรงเช่นนี้ แม้ยืนยังแทบจะไม่ไหวแต่เขาก็ผ่านส่วนแรกมาได้ ยอนอูไม่ชอบสถานการณ์เช่นนี้เลย หลังจากฝึกฝนอย่างหนักเขารู้ดีว่าต้องพักเพราะร่างกายมนุษย์ไม่ใช่เครื่องจักร ทั้งนี้เพื่อให้ตัวเองก้าวหน้าให้มากที่สุด แม้แต่เครื่องจักรยังต้องหยุดทำงานเพื่อลดความร้อนที่มากเกินไป แต่ตอนนี้ยอนอูไม่ไหว
หอคอยไม่ต่างอะไรจากสนามรบ และในสนามรบก็ก็ไม่มีห้องให้พักเหนื่อยเช่นนี้ เขาต้องคอยระแวดระวังศัตรูที่อาจจะเข้ามาได้ทุกเมื่อ ถึงแม้ว่าในจุดผู้มาเยือนจะไม่มีลูกธนูเหล็กแล้วก็ตาม แต่ก็ยังเป็นสถานที่ที่ผู้เล่นคนอื่น ๆ สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ ถึงเขาจะปลอดภัยจากพ่อค้าคนนี้ แต่เขาก็พูดแบบเดียวกันเหมือนกับผู้เล่นคนอื่น ๆ ได้
‘ถึงฉันจะหมดเรี่ยวแรง...’ ยอนอูรวบรวมความคิด เขาต้องยอมรับว่าเขาเริ่มเบื่อหน่ายหลังจากที่ผ่านสนามรบมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะสร้างตัวตนใหม่และจะไม่หวนกลับไปเป็น คาอิน อย่างที่เขาเคยเป็นอีกครั้งแน่นอน
ยอนอูลืมตาขณะคิดถึงนามแฝงเก่าของเขา ซึ่งไม่ได้มันอีกต่อไปแล้ว ดวงตาของเขาไร้แววเห็นได้ชัดเพียงแค่ความเย็นชา
สีหน้าแปลก ๆ แสดงออกมาชัดจากใบหน้าของพ่อค้าลึกลับ แม้ฮู้ดจะบดบังอยู่ก็ตาม ดูเขาจะสังเกตุถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของทัศนคติยอนอูหลังจากจมดิ่งในความคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เอ่ยปากถามพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ “เชิญได้เลย คิดออกหรือยังล่ะว่ามีอะไรที่ท่านต้องการบ้าง คุณลูกค้า? ผมเป็นพ่อค้าที่ขายทุกอย่าง ถ้าท่านต้องการสิ่งใด เพียงแค่เอ่ยปากขอ สิ่งประดิษฐ์ดีไหม หรือจะเป็นคนรับใช้ดีล่ะ? ผมก็ให้ข้อมูลได้เหมือนกัน ผมจะขายให้ในราคาพิเศษเลย”
พ่อค้าลึกลับขยับนิ้วไปมาและหน้าต่างบานหนึ่งก็ปรากฏต่อหน้ายอนอู หน้าต่างนั้นแสดงรายการไอเท็มที่พร้อมขาย ซึ่งแบ่งออกเป็นหลายหมวดหมู่
ยอนอูเคาะลิ้นเบา ๆ ขณะสัมผัสหน้าต่าง ‘พิษเมดูซ่า เขาของแพะภูเขาทองคำ ดวงตาข้างซ้ายของมังกรเทียแมท และ...มีฝันร้ายของนักบุญวัลพูร์กาด้วยเหรอ? หมอนี่ขายของแบบนี้ในทิวโทเรียลด้วยเหรอ? บ้าไปแล้ว’ ไอเท็มที่อยู่บนสุดของรายการคือไอเท็มที่ผู้พิชิตบนชั้นที่สูง ๆ ของหอคอยจะรีบหยิบฉวยกันอย่างรวดเร็ว
รายการสินค้านี้มีไอเท็มที่จะช่วยให้ผู้เล่นคนหนึ่งสามารถผ่านทิวโทเรียลได้อย่างง่ายดาย แต่มันเป็นไอเท็มที่เกินเอื้อม ไม่มีที่คนที่กำลังดำเนินบททดสอบในทิวโทเรียลจะสามารถซื้อไอเท็มเหล่านี้ได้ จากนั้นขาก็เลื่อนลงมาข้างล่างและพบกับไอเท็มที่ถูกกว่านั้น และส่วนใหญ่ก็ดีกับผู้เริ่มต้นด้วย
“ตำราวิชาดาบของอารัน บทนำวงแหวนเวทย์หนึ่งวง และสูตรสำเร็จสู่เวทมนตร์ธาตุ ตำราทักษะพวกนี้น่าจะมีประโยชน์ แต่ต้องใช้ความพยายามเล็กน้อยเพื่อบรรลุความชำนาญ”
กริชที่ชื่อว่าเขี้ยวพิษของบาร์มาดึงดูดความสนใจของยอนอูมากเป็นพิเศษ
[เขี้ยวพิษของบาร์มา]
[พลังโจมตี: 25]
[กริชที่ทำขึ้นจากการถลุงเขี้ยวของงูที่อาศัยอยู่ในหนองน้ำบาร์มา พิษถูกชะโลมทั่วคมของกริช โดยผลข้างเขียงจากพิษนั้นจะเป็นแบบสุ่ม]
“มันเป็นกริชที่ต้องคำสาป ไม่ใช่พิษ” ผู้ที่สัมผัสอาวุธจะต้องคำสาปทันที คำสาปมีด้วยกันหลายประเภท พิษ เผาไหม้ แช่แข็ง ไฟฟ้าช็อต ภาพหลอน สตั๊น ตาบอด และอื่น ๆ คำสาปเป็นสิ่งไม่อาจคาดเดาได้ หากผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของอาวุธชนิดนี้ไม่สามารถหาทางป้องกันพิษแบบสุ่มได้ พวกเขาก็จะถูกกำจัดในที่สุด
มากไปกว่านั้น เนื่องจากมันทำขึ้นมาจากเขี้ยวของสัตว์เวทมนตร์ เขาใช้มันต่อได้เรื่อย ๆ แม้จะไต่หอคอยขึ้นไปชั้นที่สูงมากแล้วก็ตาม ถ้าเขาตัดสินใจซื้อ มันก็จะมีประโยชน์ต่อเขามาก อย่างไรก็ตาม ยอนอูละสายตาจากกริชและเคลื่อนไปมองไอเท็มถัดไป “น่าจะดีถ้าซื้อมา แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันมุ่งเน้นมากกว่าคือการฝึกฝนทางกายภาพ ยังไม่จำเป็นต้องพึ่งของพวกนี้” เวลาผ่านไประยะหนึ่งขณะที่เขาเลือกดูรายการต่าง ๆ และในที่สุดเขาก็หยุด “เจอแล้ว”
[ตั๋วรีเซ็ท]
[คุณสามารถย้อนกลับไปยังจุดที่ต้องการได้]
ยอนอูมองพ่อค้าลึกลับพร้อมรอยยิ้มกว้าง “อันนี้ราคาเท่าไร?”
“เราเป็นนักค้าที่ทั้งซื่อตรงและคอยเสนอราคาที่สมเหตุสมผลที่สุด เราไม่เคยคิดราคาไอเท็มเกินเหตุแก่ผู้เล่น เราไม่ฉ้อโกงผู้ที่ไม่มีเงิน...”
“ขอสั้น ๆ ได้ไหม?”
“ท่านต้องจ่ายด้วยแอททริบิวต์พ้อยต์ของท่าน”
‘พ่อค้าที่ซื่อตรงงั้นเหรอ?’ ยอนอูวางมือบนน้ำแร่ที่อยู่ด้านล่างสุดของรายการ
[น้ำแร่]
[น้ำดื่มหนึ่งขวดเพื่อช่วยให้คุณดับกระหาย อย่าลืมนำติดตัวไปด้วย]
[ราคา: ค่าความแข็งแกร่ง 2 พ้อยท์]
‘ค่าน้ำหนึ่งขวดราคาค่าความแข็งแกร่งสองพ้อยท์เลยเหรอ? ชื่อตรงยังไง?’ ยอนอูตะลึงจนหัวเราะออกมา แน่นอนว่าเขาไม่สนใจและไม่ได้ซื้อ แต่มนุษย์ต้องการน้ำเพื่อดำรงชีวิต และไม่มีทางอื่นที่จะหาทั้งน้ำหรืออาหารได้ระหว่างทิวโทเรียล
“สามพ้อยท์ความคล่องแลกกับมื้ออาหารสำหรับหนึ่งวันก็คงคุ้มค่าอยู่” ถึงจะมีคนที่นำอาหารและน้ำเข้ามาจากข้างนอก ก็อาจจะสูญหายได้ระหว่างทางหรือถูกผู้เล่นขโมยไป นอกจากนี้ผู้เล่นที่แทบจะไม่สามารถผ่านเขตเอได้มักพบว่าตัวเองต้องพึ่งอุปกรณ์ที่ดี ๆ เพื่อช่วยทุ่นแรง
‘ผ่านจุดนี้ไปจะเป็นห้องบอส ดังนั้นผู้เล่นต่าง ๆ จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเตรียมตัวเองให้พร้อมที่สุดสำหรับการต่อสู้’ ผู้เล่นจำนวนมากต้องก้มหน้ายอมรับและซื้อไอเท็มจากพ่อค้าลึกลับ ซึ่งต้องแลกด้วยแอททริบิวต์พ้อยท์ที่ลดลง ฉะนั้นการต่อสู้ต่อ ๆ มาจึงหนักหนามากขึ้นกว่าเดิม จากนั้นก็ต้องแลกพ้อยท์แอททริบิวต์ที่สั่งสมมาเพื่อซื้ออุปกรณ์ชุดถัดไป เป็นการก้าวเข้าสู่วงจรอุบาทว์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ‘หมอนี่อยู่ตรงหน้าแล้ว คนที่เรียกตัวเองว่า “พ่อค้าผู้ซื่อตรง” ไม่ต่างอะไรจากพวกสิบแปดมงกุฎเลย’
ยอนอูยิ้มเยอะเล็กน้อย ‘ไม่รู้หรอกนะว่าใครกันที่ออกแบบทิวโทเรียลแห่งนี้ แต่ขอพูดไว้เลยว่าคนพวกนั้นมันคือปีศาจชัด ๆ’ หลังจากปิดหน้าต่างหมวดหมู่ไอเท็ม ยอนอูก็เอ่ยปากพูด “มีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องการซื้อ”
“ว่ามาได้เลยครับท่าน”
“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนแอททริบิวต์พ้อยท์ทั้งหมดที่ฉันได้มากจากเขตเอ ฉันจึงต้องการขอซื้อตั๋วเพื่อรีเซ็ทเขตเอ” ตามกฎแล้ว ผู้เล่นจะไม่ได้รับอณุญาตให้เข้าสู่เขตเดิมซ้ำอีกครั้งเมื่อได้ทำการเคลียร์เขตนั้น ๆ ไปแล้ว แต่เนื่องจากตั๋วใบนี้สามารถส่งผู้เล่นกลับไปยังสถานที่ใดก็ได้ แผนการหนึ่งจึงปรากฏเข้ามาในความคิดของเขา ถ้าเขาสะสมแอททริบิวต์พ้อยท์โดยการย้อนกลับไปเคลียร์เขตเออีกครั้ง มันก็จะง่ายมากกว่าที่จะไปเลือกเคลียร์ยังเขตอื่น ๆ
ชั่วครู่หนึ่ง ดวงตาของพ่อค้าลึกลับก็เป็นประกายแปลกประหลาด ล้วนเต็มไปด้วยความสนอกสนใจ “ท่านต้องการตั๋วรีเซ็ทใช่ไหมครับ?”
“ใช่”
“ผมมีสินค้านะ แต่ผมไม่เคยพบใครที่สนใจจะซื้อเจ้านี่มาก่อน ปกติแล้วผู้เล่นที่เอาชีวิตรอดมาจากเขตเอมักขอในสิ่งที่จะช่วยทำให้เคลียร์เขตต่อ ๆ ไปได้ง่ายขึ้น ไม่ใช่การที่จะต้องทำให้พวกเขาเองกลับไปวนในเขตเอซ้ำอีกครั้ง”
“พอดีฉันมีเรื่องต้องทำน่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นผมก็จะให้ตามที่ท่านร้องขอ” พ่อค้าลึกลับหัวเราะคิกคักจากนั้นก็ปรบมือ ทำให้ชั้นวางสินค้าด้านหลังหายไป
[แอททริบิวต์พ้อยท์ทั้งหมดที่ได้รับจากเขตเอจะถูกใช้เพื่อชำระเป็นการแลกเปลี่ยนในการซื้อขาย]
[คุณได้รับตั๋วรีเซ็ทสำหรับเขตเอจำนวน 10 ใบ]
ยอนอูรู้สึกเหมือนร่างกายของเขากำลังแบนราบเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลมออก ร่างกายกำยำพร้อมต่อสู้ที่เขาคอยพัฒนามาตลอดดูเหมือนว่าตอนนี้จะกลายเป็นแค่ฝัน และเขาก็พบกับตั๋วสีชมพูจำนวนสิบใบในมือ
“วิธีใช้ตั๋วก็ไม่ยาก แค่ฉีกมันให้ขาด และท่านจะถูกเคลื่อนย้ายมวลสารไปยังจุดที่ท่านต้องการ”
ยอนอูยัดตั๋วเข้ากระเป๋ากางเกง “ฉันจะใช้มันอย่างดีเลย”
“ถ้าเป็นเช่นนั้นผมก็จะยินดีมากครับ ผมต้องไปแล้ว หวังว่าเราคงได้พบกันอีก” พ่อค้าลึกลับหันหลังและสลายหายไปโดยไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ไว้เลย ส่วนห้องเองก็เริ่มหายไปราวกับคลื่น และยอนอูก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่แตกต่างออกไป
ทางเดินนี้มีหุ่นไล่กาหลายสิบตัวตั้งเรียงเป็นแถว ไม่เหมือนทางเดินที่ว่างเปล่าที่เขาเพิ่งผ่านมาก่อนหน้านี้เลย ทั้งนี้ยังเห็นผู้เล่นคนอื่นได้จากไกล ๆ ด้วย มีคนห้าคนกำลังปลดปล่อยทักษะทั้งหมดทีมีออกมาสู้กับหุ่นไล่กา เขาได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธ ยืนยันได้ชัดเจนว่าหุ่นไล่กาเหล่านี้ไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ
[นี่คือห้องบอสของเขตเอ ท่านต้องการเข้าไปหรือไม่?]
ยอนอูหยิบตั๋วออกมา เขาต้องการสัมผัสความยากของบอส แต่ด้วยข้อจำกัดของเขา ณ ตอนนี้ เขาคงกลายเป็นผุยผงหากพลาดเพียงแค่ครั้งเดียว เขาฉีกตั๋วอีกใบอย่างไม่ลังเล
ฟึ้บ! เขาลืมตาและพบตัวเองอยู่ในที่ที่คุ้นเคย มันคือจุดเริ่มต้นของเขตเอ เขาหยิบกริชที่เหน็บอยู่บริเวณเอวออกมาและถือไว้ในมือขวา “ฉันต้องกอบโกยแอททริบิวต์พ้อยท์จากที่นี่ให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้” ครั้งนี้เขาตั้งใจจะทำให้เขตเอทั้งหมดเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาเอง
