256 - เอี้ยนลี่เฉียงธนูมรณะ

256 - เอี้ยนลี่เฉียงธนูมรณะ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเห็นว่าเขาสามารถกำจัดศัตรูได้ทุกครั้งที่เขายิงลูกศรออกไป ความตื่นเต้นที่อยู่ในจิตใจของเขาจึงปะทุขึ้นมา

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงยิงธนูทั้งหมดที่ห้อยอยู่บนอานของเขา ระยะห่างระหว่างพวกเขากับโจรวายุทมิฬที่พุ่งเข้ามานั้นก็อยู่ประมาณสามร้อยกว่าแล้ว

อย่างไรก็ตามจำนวนของศัตรูลดลงไปหนึ่งในห้าแล้วเช่นกัน ดูเหมือนว่าจะเบาบางลงอย่างมาก

แม้จะเสียสละคนจำนวนมาก แต่โจรวายุทมิฬก็ยังไม่สามารถแม้แต่จะแตะผมบนศีรษะของใครก็ตามจากฝั่งของเอี้ยนลี่เฉียงได้

ลักษณะที่น่าเกรงขามที่พวกเขาครอบครองหายไปนานแล้วเนื่องจากหลายเริ่มรู้สึกหวาดกลัวลูกศรปีศาจพวกนั้น

ถึงกระนั้นโจรวายุทมิฬยังคงพุ่งเข้าหาเอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆต่อไป พวกเขารู้ดีว่าหากหันหลังหนี ผลที่ตามมาซึ่งกำลังรอพวกเขาอยู่มีเพียงความตายเท่านั้น

ณ จุดนี้ เอี้ยนลี่เฉียงเข้าใจอย่างแท้จริงว่าเหตุใดศิลปะการยิงธนูจึงถือได้ว่าเป็นศิลปะระดับสูงสุดของกองทัพอาณาจักรฮั่น และถือเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ดีที่สุดในโลก

ศิลปะการยิงธนู สามารถสังหารผู้ที่ฝึกฝนศิลปะชนิดอื่นได้อย่างง่ายดายในตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังไม่ได้ลงมือต่อสู้กัน

เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกว่าเขาสามารถกำจัดกลุ่มโจรวายุทมิฬทั้งหมดได้ด้วยตัวเองก่อนที่พวกเขาจะเดินทางเข้าปะทะกันด้วยซ้ำ

ขอเพียงมีลูกศรให้เขาเพียงพอและม้าเมฆพายุที่เขากำลังขับขี่อยู่นี้ก็สามารถทำให้เขาเว้นระยะห่างจากศัตรูได้เรื่อยๆ

แต่สนามรบไม่รอใคร!

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงยิงลูกธนูลูกธนูเสร็จ โจรวายุทมิฬก็เข้ามาใกล้และอยู่ห่างกันเพียงสองร้อยวา ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา ไม่เพียงเท่านั้นระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายยังลดน้อยลงอย่างรวดเร็ว

เหลียงอี้เจี๋ยปล่อยลูกศรและโจรวายุทมิฬอีกคนก็ตกลงมาจากม้าแรดทันที หลังจากนั้นพวกโจรวายุทมิฬก็ปล่อยลูกศรชุดแรกของพวกเขาเข้าใส่กองทหารของซุนปิงเฉิน

เอี้ยนลี่เฉียงไม่ตื่นตระหนกเลยเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงลูกศรที่กำลังใกล้เข้ามา เพราะเขามีความรู้สึกว่าพวกมันไม่สามารถสร้างอันตรายต่อเขาได้

เมื่อลูกธนูกำลังจะมาถึงเอี้ยนลี่เฉียงก็เหวี่ยงธนูไปที่มันทันทีด้วยธนูยาวในมือของเขาพื้นผิวแข็งของคันธนูงูเหลือมเขามันชนกับลูกธนูนั้นอย่างแรง

อย่างไรก็ตาม ใครบางคนในกองทหารของซุนปิงเฉินไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ทันทีที่เอี้ยนลี่เฉียงเปลี่ยนทิศทางลูกศร เขาก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญจากทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างหลังเขา

ตามด้วยเสียงของหนักตกลงกับพื้น กองทหารของซุนปิงเฉินมีคนได้รับบาดเจ็บครั้งแรกในที่สุด

“ลี่เฉียง ระวัง…!” เหลียงอี้เจี๋ยตะโกนจากด้านหลังเอี้ยนลี่เฉียง

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกถึงลมกระโชกแรงพัดปะทะใบหน้าของเขา เขาก็ก้มศีรษะลงโดยไม่คิดอะไรเลย ทันทีที่เขาทำลูกธนูก็บินผ่านไปและถากเอาเส้นผมบนศีรษะของเขาออกไปด้วย

เหลียงอี้เจี๋ยตอบโต้ฝ่ายตรงข้ามด้วยการยิงอีกครั้ง และใครบางคนในกลุ่มโจรวายุทมิฬก็ตกลงจากม้าแรดราวกับใบไม้ร่วง

เอี้ยนลี่เฉียงจับตาดูโจรวายุทมิฬสองคนที่ในระยะสองร้อยวา ใบหน้าทั้งสองถูกปิดบังและพวกเขาก็รักษาร่างกายให้ต่ำในขณะที่พวกเขาควบขับม้าตรงเข้ามา

พวกเขาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วและแอบซ่อนอยู่ด้านหลังของกลุ่มโจรวายุทมิฬ ดูจากรูปลักษณ์แล้วฝีมือการยิงธนู พวกเขาอาจอยู่ในระดับสวรรค์ชั้นสอง

ในเวลาเพียงชั่วพริบตาทหารอีกคนที่อยู่ด้านหลังของเอี้ยนลี่เฉียงก็ถูกยิงตกจากหลังม้า

หลังจากแลกเปลี่ยนการโจมตีไม่กี่ครั้ง ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายก็ลดลงอย่างรวดเร็ว โดยอยู่ภายในระยะการยิงของนักธนูทั่วไป ทุกคนต่างยกคันธนูขึ้น

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นโจรวายุทมิฬหรือทหารองครักษ์พวกเขาต่างยกธนูของตัวเองขึ้นมาแล้วยิงตอบโต้กันอย่างรวดเร็ว

... ผู้คนจากทั้งสองฝ่ายต่างล้มลงจากหลังม้าอย่างต่อเนื่องราวกับใบไม้ร่วง

เอี้ยนลี่เฉียงหันเหลูกธนูสองสามลูกที่พุ่งเข้าหาเขาด้วยธนูงูเหลือมเขา หนึ่งในนั้นสูญเสียโมเมนตัมไปเมื่อมาถึงเขา ด้วยสายตาที่เฉียบแหลมและคล่องแคล่ว เขาคว้าลูกศรนั้นด้วยมือของเขาทันที

ทันทีที่เขาคว้าลูกศรนั้น เสียงแหลมก็ดังขึ้นในอากาศ ทันทีที่เอี้ยนลี่เฉียงก้มศีรษะ ลูกศรก็พุ่งผ่านเขา เกือบจะแทงทะลุศีรษะของเขาแล้ว

แม้ว่าจะมีระยะห่างระหว่างลูกศรกับแก้มของเอี้ยนลี่เฉียง แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนจากแรงปะทะของอากาศกับหัวลูกศร

เอี้ยนลี่เฉียงกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะพบว่าลูกศรพวกนี้ถูกยิงมาจากมือธนูทั้งสองคนนั้นนั่นเอง

หลังจากที่พวกเขาเข้าใกล้กันความแข็งแกร่งของลูกศรที่ปล่อยออกมาจากทั้งสองฝ่ายก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น

ก่อนที่ลูกธนูอันที่สองของบุคคลนั้นจะพุ่งมาถึง เอี้ยนลี่เฉียงก็เคาะลูกศรที่อยู่ในมือของเขาก่อนจะยิงออกไป

ลูกศรที่พุ่งออกจากมือของเขาแทงทะลุหน้าผากของนักรบคนนั้น ลูกศรปักเข้าไปในสมองของเขาทำให้เขาเสียชีวิตก่อนที่จะตกลงจากหลังมาด้วยซ้ำ

ต่อจากนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็ซ่อนตัวอย่างดีด้วยความช่วยเหลือของโกลน ทันใดนั้นเขาก็เลื่อนตัวไปที่ด้านข้างของม้าเมฆพายุทำทีเหมือนตกจากหลังม้า

เอี้ยนลี่เฉียงซึ่งอยู่ใต้ท้องม้าของเขาก็เคลื่อนเข้าไปในกลุ่มโจรเพื่อต่อสู้ในระยะประชิด

"ฆ่า…!"

เสียงร้องต่อสู้นับไม่ถ้วนปะทุขึ้นรอบๆเอี้ยนลี่เฉียง

โจรวายุทมิฬสองคนพุ่งเข้าหาเอี้ยนลี่เฉียงจากทั้งสองทิศทาง ดาบยาววาววับในมือของพวกเขาถูกยกสูงขึ้นไปในอากาศ...

ในขณะนี้ ไม่มีใครคาดคิดว่าเอี้ยนลี่เฉียงที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ม้าของเขา จะปล่อยเท้าของเขาออกจากโกลนและแยกตัวออกจากเมฆพายุ

ในช่วงเวลานี้เอี้ยนลี่เฉียงใช้วิชา 'เก้ากระบวนท่าเงาสายลม' ให้เกิดศักยภาพสูงสุด หากไม่ใช่เพราะเอี้ยนลี่เฉียงบรรลุขอบเขตสูงสุดในวิชานี้มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำเรื่องนี้อย่างแน่นอน

เอี้ยนลี่เฉียงกระโดดลงจากเมฆพายุและเริ่มพุ่งเข้าหาโจรวายุทมิฬทั้งสองอย่างบ้าคลั่ง

ก่อนที่โจรวายุทมิฬคนใดคนหนึ่งจะทันได้ตอบโต้ ดาบสั้นในมือของเอี้ยนลี่เฉียงก็ได้ฟันทะลุช่องท้องของม้าแรดจนตับไตไส้พุงของมันทะลักออกมา

ม้าแรดทรุดตัวลง แต่เอี้ยนลี่เฉียงก็ยังไม่หยุดวิ่ง ทันทีที่ม้ากระแทกกับพื้น มืออีกข้างของเขาคว้าซองลูกธนูที่ห้อยอยู่บนอานมาของศัตรูออกมาแล้ว

เอี้ยนลี่เฉียงยังคงวิ่งต่อไปอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สูญเสียความเร็วพร้อมกับลูกธนูที่สั่นระริกอยู่ในกำมือของเขา

เขาใช้ดาบสั้นในมือ แทงเข้าไปในร่างของโจรวายุทมิฬทันที หลังจากนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็วิ่งจนตามทันเมฆพายุ เขาจับหางของมันด้วยมือเดียวก่อนจะใช้แรงส่งเพื่อกระโดดขึ้นไปบนหลังของมันอีกครั้ง

จากช่วงเวลาที่เอี้ยนลี่เฉียงกระโดดลงจากหลังม้า ฆ่าคนสองคนติดต่อกันทั้งการแย่งชิงลูกธนูและการกระโดดกลับขึ้นมาบนหลังม้า กระบวนการทั้งหมดเสร็จสิ้นในอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น

ก่อนที่กลุ่มโจรวายุทมิฬคนอื่นๆจะตอบโต้ เอี้ยนลี่เฉียงก็มีลูกธนูติดตัวเขาอีกครั้ง และเมื่อเขามีลูกธนูเขาก็สามารถยิงสังหารกลุ่มโจรวายุทมิฬราวกับใบไม้ร่วง

โจรวายุทมิฬที่อยู่ใกล้เคียงแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง อย่างไรก็ตาม สัญชาตญาณของพวกเขายังคงกระตุ้นให้พวกเขาพุ่งเข้าหาเอี้ยนลี่เฉียงต่อไป

วู้ว… วู้ว… วู้ว…!

เอี้ยนลี่เฉียงปล่อยลูกศรสามลูกในระยะเวลาอันสั้น กลุ่มโจรวายุทมิฬสามคนซึ่งอยู่ห่างจากจากเขาประมาณสิบวาทุกคนต่างถูกยิงตกจากหลังม้าอย่างรวดเร็ว

ภายใต้สายตาที่หวาดกลัวของโจรวายุทมิฬ เอี้ยนลี่เฉียงยังคงยิงลูกศรออกไปอย่างต่อเนื่องและถูกลูกศรของเขาก็จะคร่าชีวิตของโจรในทุกครั้ง