เล่มที่ 1 : บทที่ 5 – ทิวโทเรียล (3)
SLR : บทที่ 5 - ทิวโทเรียล (3)
หลังจากที่ยอนอูเดินมาพักหนึ่ง เขาก็สังเกตเห็นว่ากับดักมีรูปแบบการทำงานที่ตายตัว ‘จะได้แอททริบิวต์พ้อยท์มาตามวิธีที่ฉันใช้รับมือกับกับดักสินะ’ ตัวอย่างเช่น ถ้าเขาต่อยลูกธนู ค่าความแข็งแกร่งจะเพิ่มขึ้น ถ้าเขาหลบได้ ค่าความคล่องแคล่วจะเพิ่มขึ้น และถ้าเขาถูกโจมตี ค่าพลังชีวิตจะเพิ่ม เขาไม่สามารถมั่นใจได้ทั้งหมดว่ามันจะเป็นรูปแบบนี้ไปตลอดหรือไม่ เขาคิดว่ามันเป็นเช่นนั้นเพราะค่าสถานะเพิ่มขึ้นตามวิธีการรับมือกับลูกธนูเหล็กที่ต่างกันออกไป
‘สีหัวลูกธนูปนเปกับลูกธนูดอกอื่น ๆ’ เมื่อค่าสถานะของเขาเพิ่มขึ้น ประสาทสัมผัสของเขาก็ดีขึ้น และไม่ช้า มันก็ทำให้เขาเขาสามารถมองเห็นลูกธนู ตอนแรกเขาคิดว่ามันคือความผิดพลาดเรื่องสีเนื่องจากแสงสลัวมาก แต่ทั้งนี้การจะสังเกตลูกธนูทุกดอกที่ยิงตรงเข้ามาหาเขาพร้อมกันจากทุกทิศทางก็ยังเป็นเรื่องยากอยู่ดี นอกจากนี้หัวลูกธนูยังเหมือนกัน จึงทำให้เขาเริ่มสงสัยในการตัดสินใจของตัวเอง
เมื่อการมองเห็นของเขาดีขึ้นและความสามารถในการมองวัตถุที่เคลื่อนผ่านก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน จากความสงสัยก็เริ่มกลายเป็นความแน่นอน หัวลูกธนูบางดอกมีสี ‘มันมีสีอะไรบ้างนะ? แดง น้ำเงิน กับเหลืองเหรอ?’ ยอนอูดำดิ่งในความคิด ‘มันหมายความว่าอะไรกันแน่? ทำไมต้องมีหลายสีด้วย?’
จากนั้นเขาก็นึกบางอย่างจากในไดอารี่ออก
จากที่ฉันลองคิดทบทวนดู ทุกอย่างในทิวโทเรียลล้วนมีเหตุผล แม้แต่สิ่งที่เล็กที่สุดก็ตาม ทุกอย่างล้วนมีความสำคัญ สิ่งที่แปลกที่สุดคือสีที่อยู่บนหัวลูกธนู
‘จองอูเองก็ไม่รู้ความลับเรื่องสีบนหัวลูกธนูเหมือนกัน มันคือชิ้นส่วนที่ลึกลับนั่นเหรอ?’ น้องชายของเขากับเพื่อนร่วมทีมยังแทบจะผ่านเขตเอไปไม่ได้ แต่ยอนอูกำลังผ่านมันไปได้ด้วยตัวเอง ดูเหมือนความต่างนี้จะช่วยให้เขาพบชิ้นส่วนลึกลับที่ไม่มีใครเคยพบมันมาก่อน ยอนอูเคลื่อนที่พลางคิดไปว่าจะทดสอบทฤษฎีที่เขาเพิ่งค้นพบ
ฟึ้บ! ขณะนั้นเอง ลูกธนูหนึ่งในหกดอกก็พุ่งตรงมาทางเขา ซึ่งดอกนี้มีหัวสีน้ำเงิน ‘ถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะก็ คงต้องตรวจดูจากแอททริบิวต์กับทักษะเอาสินะ’ ยอนอูไม่ได้สนใจลูกธนูดอกอื่น ๆ เลยและต่อยใส่ลูกธนูหัวสีน้ำเงิน
ปั้ก!
[ค่าความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 1 พ้อยท์]
[เลเวลทักษะ ‘สัมผัสพิเศษ’ เพิ่มขึ้น 4.2%]
ข้อความปรากฏขึ้นมาเพื่อแจ้งเขาว่าค่าความแข็งแกร่งและความชำนวญในทักษะมีค่าเพิ่มขึ้น การกระทำของเขาไม่เป็นผล เขาเพียงส่ายหน้า ‘ไม่ใช่อย่างที่คิดสินะ งั้นก็ต้องเป็นอย่างอื่น ต้องมีเหตุผลที่สีมันต่างจากดอกอื่น ๆ สิ’
หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ลูกธนูสีอื่น ๆ ก็พุ่งตรงเข้ามา ครั้งนี้เป็นสีแดง ยอนอูกลับหลังหันและหลบลูกธนูทั้งหมดยกเว้นสีแดงที่ถูกเขาปัดป้อง เขารู้สึกได้ว่าข้อมือตัวเองสั่นและรู้ได้ว่าดอกนี้หนักกว่าดอกอื่น ๆ
[คุณป้องกันลูกธนูสีแดง]
[ค่าความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 3 พ้อยท์]
‘นี่ไง!’ ยอนอูเริ่มจริงจัง ครั้งนี้ค่าความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “หน้าต่างสถานะ”
[ผู้เล่น: ชา ยอนอู]
[ลักษณะนิสัย: เลือดเย็น]
[ความแข็งแกร่ง: 19]
[ความคล่องแคล่ว: 19]
[พลังชีวิต: 14]
[พลังเวทย์: 21]
[ทักษะ: เนตรมังกร (0%) สัมผัสพิเศษ (4.3%) การพยากรณ์ (0%)]
ยอนอูยิ้มจาง ๆ เมื่อเวลาผ่านไปแอททริบิวต์พ้อยท์ก็ค่อย ๆ เพิ่มทีละเล็กทีละน้อย แต่แล้วเขาก็ได้พบวิธีที่จะเพิ่มพ้อยท์จำนวนมาก “สีบ่งบอกถึงแอททริบิวต์แต่ละค่า สีแดงคือความแข็งแกร่ง แล้ว สีอื่น ๆ ล่ะ?” แต่ตอนที่เขาป้องกันดอกสีน้ำเงินกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชัดเจนว่าแต่ละสีต้องการการตอบสนองที่ต่างกัน ทันทีที่ยอนอูไตร่ตรองเรื่องนี้เสร็จ เขาก็ก้าวหน้าไปไกลและเร็วมากแล้ว
ฟึ้บ! ลูกธนูหัวสีน้ำเงินที่พุ่งได้เร็วมาดอกอื่น ๆ ครั้งนี้ แทนที่เขาจะต่อยมัน เขากลับเลือกที่จะหลบ
[คุณหลับลูกธนูสีน้ำเงิน]
[ค่าความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 2 พ้อยท์]
ลูกธนูสีเหลืองแหลมคมกว่าดอกอื่น ๆ เนื่องจากเลือกใช้วิธีต่อยและหลบหับดอกอื่นไปแล้ว เขาจึงยกแขนซ้ายขึ้นมาเพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ปั้ก
[คุณถูกโจมตีจากลูกธนูสีเหลือง]
[ค่าพลังชีวิตเพิ่มขึ้น 2 พ้อยท์]
‘นี่มันบ้าไปแล้ว’ ยอนอูเกือบลืมดึกลูกธนูที่ปักคาอยู่ออกมาก่อนที่สีหน้าของเขาจะเครึ่งขรึมจากความเจ็บปวด เขารู้สึกเหมือนแขนกำลังจะหลุด เขายับยั้งเส้นประสาทที่ทำหน้าที่ส่งผ่านความเจ็บปวดเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เกิดแผลสดบนร่างกาย ชัดเจนว่านี่เป็นสิ่งที่คนปกติทั่วไปไม่ทำกัน เขาเริ่มรู้สึกมึนงงจากการเสียเลือด ถ้าไม่ใช่เพราะค่าพลังชีวิตที่เพิ่มขึ้นเขาคงอดทนไม่ได้จนถึงตอนนี้และคงตายไปแล้ว
จากนั้นยอนอูก็ไอออกมาเป็นเลือด มือที่ใช้ป้องปากมีเลือดเปรอะเต็มไปหมดและไหลหยดลงพื้น การยับยั้งเส้นประสาทไม่ได้ช่วยให้อาการบาดเจ็บหายไป และความเจ็บปวดก็ยังคงแพร่ไปทั่วตั้งแต่แขนซ้ายจนทั่วทั้งร่างกาย เขาอาเจียนออกมา มีความรู้สึกเหมือนจะสลบ
ร่างกายส่งสัญญาณเตือนว่าเขาไม่อาจต้านทานไหวอีกต่อไป และถ้าหากเขาไม่พักเสียตอนนี้ เขาจะสลบแน่นอน แต่อย่างไรก็ตาม ยอนอูยังคงกัดฟันแน่นอีกครั้ง ‘ความเจ็บปวดนี้เทียบไม่ได้กับสิ่งที่จองอูเจอเลยแม้แต่น้อย’
ถึงแม้ว่ายอนอูจะไม่เคยผ่านมาด้วยตัวเองก็ตามที แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่น้องชายของเขาต้องทุกข์ทนได้จากรูปถ่ายที่ถูกบันทึกไว้อยู่ในไดอารี่เล่มนั้น เขาเฝ้ามองมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยอนอูฝืนดึงลูกธนูสีเหลืองออกจากแขนซ้าย
ร่างกายของเขาเดินทางมาถึงขีดจำกัด แต่เขาเองก็ได้บรรลุความต้องการแล้วเช่นกัน ‘สีแดงคือความแข็งแกร่ง สีน้ำเงินคือความคล่องแคล่ว สีเหลืองคือพลังชีวิต’ เขาเพียงต้องรับมือกับแต่ละสีให้เหมาะสมที่สุด ยังคงเหลือหนทางอีกยาวไกลกว่าจะไปให้สุดทางเดิน และประสาทรับรู้ของเขาบอกว่ายังเหลือกับดักอีกจำนวนมาก ซึ่งในขณะเดียวกันก็หมายความว่าเขาจะได้รับแอททริบิวต์พ้อยท์อีกจำนวนมากเช่นกัน
เลือดปริมาณมากไหลออกมาจากปากของเขา แต่ยอนอูก็กลืนกลับเข้าไปและเดินไปข้างหน้าต่อทีละก้าว ดวงตาทั้งสองลุกโชนราวกับเปลวไฟ
* * * * *
“โอ้โย โอ้โย โอ้โย! เขาช่างเป็นผู้เข้าร่วมที่มหัศจรรย์มาก ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้” หน้าจอจำนวนนับพันลอยอยู่ตรงหน้าผู้พิทักษ์ยิปเวลค์ มันกำลังแสดงภาพผู้เล่นทุกคนที่ตอนนี้กำลังเผชิญกับบททดสอบต่าง ๆ ของทิวโทเรียลอยู่ พวกเขาล้วนมีรูปลักษณ์ที่ต่างกันออกไป แต่ถึงอย่างนั้น สายตาของยิปเวลค์กลับจดจ้องเพียงแค่หน้าจอเดียวที่อยู่มุมสุด แสดงภาพยอนอูที่กำลังเดินกระเผลกราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อไปตามทางเดิน
“ข้าไม่คิดเลยว่าเขาจะทำตัวเป็นที่น่าดึงดูดสายตาเช่นนี้” ความจริงแล้ว ยังมีผู้เข้าร่วมอีกมากมาย แถมยังเป็นผู้เข้าร่วมที่โดดเด่นกว่าอีกด้วย เช่นพี่น้องตระกูลชองรัม ผู้เข้าร่วมที่ได้รับการคาดหวังมากที่สุดจากเผ่านอเดียว คู่พี่น้องผู้ที่หวังจะเป็นผู้พิชิตแรงค์สูง และเป็นนักดาบที่สืบเชื้อสายมาจากชาวมาร์คูเซีย
พวกเขาแข็งแกร่งพอที่จะเริ่มพิชิตหอคอยได้เลยทันทีและไม่คิดหันหลังกลับ ตอนนี้ทั้งคู่ดำเนินมาถึงเขตอีแล้ว และกำลังปฏิบัติภารกิจอยู่ หลายคนไปถึงเขตเอฟแล้ว ยากที่จะบอกได้ว่าใครจะเป็นผู้ที่มีคะแนนสูงสุดในทิวโทเรียลแห่งนี้ แต่สายตาของยิปเวลค์จ้องมองแปลก ๆ ไปยังยอนอูผู้ที่กำลังดิ้นรนอยู่ในเขตเอมาหลายวันแล้ว
ครั้งแรกที่พบกับยอนอู เขาคิดว่ายอนอูคงไปรอดเพียงแค่ไม่กี่ก้าว แทนที่จะล้มเหลว แต่เจ้าเด็กประหลาดที่ไร้ซึ่งความสามารถใด ๆ กลับเกินความคาดหมายของเขาอย่างสิ้นเชิง หลายคนที่ผ่านเขตเอไปได้มักจะผ่านกันไปเป็นทีม แต่ยอนอูกลับเผชิญหน้าด้วยตัวเอง ทั้งนี้ยังเจอชิ้นส่วนลึกลับที่หัวลูกศรอีกด้วย และยังใช้มันเพื่อเพิ่มค่าสถานะให้ตัวเองผ่านความตั้งใจอันแรงกล้า แม้ร่างกายตอนนี้จะดูเหมือนไม่พร้อมแล้วก็ตาม
“หมอนี่ของจริง” ยิปเวลค์รู้สึกได้ถึงบางอย่างแต่อธิบายไม่ได้ จากประสบการณ์ที่เป็นผู้พิทักษ์มานาน ไม่ว่ากลุ่มที่มาก่อนทำไว้ไม่ดี แต่ผู้ชายคนนี้จะมาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในทิวโทเรียล “หนทางข้างหน้ายังมีอันตรายอีกมากมาย ถึงจะผ่านเขตนี้ไปได้ แต่ถ้าผ่านเขตอื่นไปได้ดีเหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้...” ยิปเวลค์ขยับแว่นตา ยอนอูดำเนินมาถึงส่วนสุดท้ายของเขตเอ “เอาล่ะส่วนที่สนุกที่สุดในทิวโทเรียลกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว โอ้โย โอ้โย โอ้โย!”
* * * * *
[ผู้เล่น: ชา ยอนอู]
[ลักษณะนิสัย: เลือดเย็น]
[ความแข็งแกร่ง: 29]
[ความคล่องแคล่ว: 33]
[พลังชีวิต: 30]
[พลังเวทย์: 21]
[ทักษะ: เนตรมังกร (0%) สัมผัสพิเศษ (8.3%) การพยากรณ์ (0%)]
ขณะที่เขากำลังเดินไปตามทาง ยอนอูก็ได้เปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมาและกำหมัดแน่น ‘ทุกแอททริบิวต์เพิ่มขึ้นหมดยกเว้นพลังเวทย์’ เขาได้รับแอททริบิวต์พ้อยท์มาทั้งหมดห้าสิบห้าพ้อยท์ ‘การที่จะเพิ่มแอททริบิวต์พ้อยท์ได้ จะมาจากการผึกฝนอย่างสม่ำเสมอหรือก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง ถึงฉันจะเป็นผู้เล่นเดี่ยว แต่นี่เรียกได้ว่าเป็นจำนวนเป็นความสำเร็จที่ดีในหนึ่งวัน’ จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่แค่ดี แต่มันเยี่ยมมาก
ไม่มีผู้เล่นคนใดที่ได้รับแอททริบิวต์พ้อยท์จำนวนมากในเวลาอันสั้นเท่านี้มาก่อน ‘ไม่ใช่แค่นั้น ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ คล่องคล่องตัว ความอดทน พลังอันเหลือล้น และพลังอื่น ๆ ล้วนเพิ่มขึ้นทั้งหมด’ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยใชเชิงของกายภาพ แต่เขาก็พอใจกับผลลัพธ์ที่ออกมา เขาผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่สามารถเพิ่มพลังเวทย์ได้ แต่ก็เลิกคิดถึงมันไปเพราะเขารู้สึกว่ายังไม่จำเป็นต้องใช้มันในตอนนี้
ยอนอูผลักประตูเหล็กตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ แอ๊ด
[คุณมาถึงจุดผู้มาเยือน]
[บาดแผลของคุณจะได้รับการรักษา]
ยอนอูรู้สึกหมดเรี่ยวแรง ร่างกายถูกชโลมไปด้วยเลือดและยังมีลูกธนูอีกสองสามดอกที่ยังปักคาอยู่ในร่างกายซึ่งเขายังไม่ได้ดึงออกมา ศีรษะของเขาร้อนเป็นไฟจากการเพ่งสมาธิไปยังประสาทสัมผัสมากเกินไป เขาไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีหับดักอะไรรออยู่หลังประตูเหล็กนี่แต่เขาก็ยังคงก้าวข้ามไป อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นเป็นห้อง ๆ หนึ่งขนาดประมาณสามสิบสามตารางเมตร
ว้าบ! กลุ่มแสงสีขาวพุ่งออกมาจากบาดแผลที่เขรอะไปด้วยเลือดที่เริ่มมีหนองไหลออกมาแล้ว แผลได้รับการรักษาอย่างช้า ๆ และหนองก็หายไป พลังงานกลับมาเติมเต็มในร่างกายอันทรุดโทรมของเขา ห้องแห่งนี้ได้รับการออกแบบเพื่อให้ผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บและเหนื่อยล้าจากเขตเอได้พักฟื้นร่างกาย
ยอนอูรู้สึกทั้งโล่งที่จังหวะการหายใจกลับมาปกติและพอใจที่ตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ คร่อก เขาผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
* * * * *
‘นี่ฉันเผลอหลับไปเหรอ?’ ยอนอูรู้สึกร่างกายแข็งทื่อ ตามบันทึกในไดอารี่ จุดผู้มาเยือนจะมีโอกาสให้ผู้เล่นได้พักฟื้น และเมื่อเขาสังเกต บาดแผลทั้งหมดล้วนได้รับการรักษาแล้ว เขารู้สึกโล่งอกมากจนอยากงีบอีกครู่หนึ่ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปนานกว่าที่ตั้งใจไว้ และเขาก็ลืมตาเพื่อดูเวลา
“จ๊ะเอ๋!” จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งที่ใบหน้าของเขาถูกบดบังอยู่ภายใต้ฮู้ดของผ้าคลุมสีแดงโบกมือให้ยอนอู ยอนอูตกใจมากที่จู่ ๆ ชายคนนี้ก็ปรากฏตัวออกมาและกระโดดถอยไปข้างหลัง เขารีบเอามือไปจับเอว เหงื่อเย็น ๆ ไหลตามแผ่นหลัง
‘ใครกัน? แล้วจู่ ๆ โผล่มาโดยฉันไม่เห็นได้ยังไง?’
ทักษะสัมผัสพิเศษของเขายังคงเปิดใช้งานอยู่และได้ตรวจสอบห้องไปแล้ว แต่กลับสัมผัสไม่เจอผู้ชายคนนี้ ราวกับเขาไม่ได้มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ขณะเดียวกันนั้น ข้อมูลในไดอารี่ก็หลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเขา
บางทีก็จะมีพ่อค้าปรากฏตัวขึ้นมาในจุดผู้มาเยือนเพื่อขายไอเท็มที่ผู้เล่นอาจจะต้องการ ตั้งแต่อาการหรือยาทั่วไป ไปจนถึงตาราทักษะและสิ่งประดิษฐ์ต่าง ๆ
“พ่อค้าลึกลับงั้นเหรอ?”
“โฮะ โฮะ โฮะ!” ชายในผ้าคลุมสีแดงหัวเราะคิกคักและปรบมือ จากนั้นพื้นที่ด้านหลังของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว เผยให้เห็นชั้นที่มีไอเท็มเบ็ดเตล็ดจำนวนมาก “ช่างเป็นที่น่ายินดีที่เจ้ารู้จักข้า ขอกล่าวทักทาย เจ้าคนใจง่ายของข้า เอ่อ...ข้าหมายถึง ลูกค้าที่น่ารักของข้า! ข้าคือพ่อค้าเร่ร่อน”
