ตอนที่ 6 ความสามารถพิเศษของนัยน์ตา
ตอนที่ 6 ความสามารถพิเศษของนัยน์ตา
หลังจากชูมู่เยว่ลุกขึ้นและจากไป หงอวี้ชือก็แสดงสีหน้าเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด
ฮวงเย่หรูและเซียเจี่ยหรงยังคงตัวสั่นขณะมองหงอวี้ชือ พวกเธอถึงกับถอยไปอีกสองก้าว
หงอวี้ชือนำโทรศัพท์ขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋า
ในปี 1999 การมีมือถือขณะเรียนอยู่นั้นแสดงว่าเธอร่ำรวยอย่างมาก
หงอวี้ชือกดเลขอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยกหูขึ้น เธอมองไปมาสองสามครั้งและเริ่มพูด "พี่สเนค ส่งลูกน้องของพี่มาที่โรงเรียนหน่อย ฉันอยากจะสั่งสอนใครบางคน!"
ชูมู่เยว่ที่กลับมายังห้องเรียนนั้นยังไม่ทราบว่าหงอวี้ชือได้ทำอะไรตอนนี้
ในห้องเรียน มันดูโกลาหลอย่างมากจากการกลับมาของเธอ บรรดาผู้ชายที่ชอบเธอต่างพากันมาถามไถ่สุขภาพอย่างไม่ขาดสาย
ชูมู่เยว่ตอบเพียงแค่การพยักหน้า และบอกว่าสบายดีไม่ต้องกังวลอะไร
ชูมู่เยว่นั่งลงตรงที่นั่ง จากนั้นได้พยายามนึกถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับตาของตัวเอง เพราะมันสามารถมองเห็นร่างกาย โรคภัย และสุขภาพของคนผู้นั้นได้
เพื่อทดสอบว่าตาของเธอใช้ได้จริง ชูมู่เยว่จึงเริ่มตรวจดูร่างกายนักเรียนในห้องทันที
ขณะเดียวกันได้มีนักเรียนชายสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่
"นี่ จางอี้ แขนของนายไม่ค่อยสบายดีนักใช่ไหม?" ชายหนุ่มร่างกายกำยำหยอกล้อจางอี้ชายร่างผอมที่กำลังบิดแขนอยู่
"หยางเป่ย! อย่าปากดีนัก!" จางอี้มองกลับ "นี่ ดูสิ เมื่อวานแขนของฉันชนโต๊ะนิดหน่อยเท่านั้น มันไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอก!"
ชูมู่เยว่มองไปยังแขนของจางอี้ และเพ่งเล็งอย่างจริงจัง ฉากที่เห็นกล้ามเนื้อและร่างกายมนุษย์ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
กล้ามเนื้อในแขนและเส้นเลือดของจางอี้อุดตันและบวม ซึ่งดูแล้วน่าจะเจ็บไม่น้อย
"ฮ่าฮ่า งี้ก็ดีนะสิ!" หยางเป่ยวางมือลงบนไหล่ของจางอี้ก่อนจะกล่าวเย้ยหยัน "ฉันรอให้แขนตัวเองเจ็บไม่ไหวแล้ว หากเป็นแบบนั้น ฉันจะได้ไม่ต้องทำการบ้านไง!"
"ฮึ่ม!" จางอี้ผลักหยางเย่เป่ยออกไปพร้อมมองด้วยสายตาดุดัน แต่ทันใดนั้นชูมู่เยว่ได้เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา สิ่งนี้ทำให้จางอี้ประหลาดใจขึ้นมา "ชูมู่เยว่ เธอ... มาอยู่ที่นี่ทำไม?"
ชูมู่เยว่ก้มศีรษะมองแขนของจางอี้ เธอไม่บอกกล่าวสิ่งใดทั้งนั้นขณะจับแขนของจางอี้ขึ้นมา จากนั้นเธอได้ทำการนวดไปยังจุดที่บวมและอุดตันทันที
จางอี้รู้สึกเจ็บจี๊ด แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ มันรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
ชูมู่เยว่นวดจับเส้นอยู่หลายสิบครั้งจนความอึดอัดในดวงวตาของเธอได้หายไปพร้อมถาม "เป็นยังไงบ้าง?"
จางอี้ชะงักเล็กน้อย "อะไรนะ?"
"แขนของนายยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?" ชูมู่เยว่ชี้ไปยังแขนของเขา
จางอี้ชะงักอีกครั้งก่อนจะลองขยับแขนขึ้นลง "ฮืม? อาการปวดในแขนของฉันหายไปแล้ว!"
"บ้าไปแล้ว! จริงเหรอ?" หยางเป่ยที่ยืนอยู่อีกด้านอุทานขึ้นมาทันที
ชูมู่เยว่มองจางอี้และหยางเป่ยที่กำลังตกตะลึงอยู่ จากนั้นรอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นตรงมุมปากเธอทันที
แน่นอนว่าการคาดเดาของเธอไม่ผิด ดวงตาของเธอสามารถมองเห็นการทำงานของบาดแผลและโรคภัยในร่างกายมนุษย์ได้อย่างชัดเจน
