Ep.8

Ep.8

หลังจากเก็บหินพลังงานลงในถุงเก็บของ ซูเฉินก็กำลังหันไปเก็บอาหารกระป๋องต่อ แต่ทันใดนั้นเอง เขากลับได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆดังขึ้นมาจากชั้นล่าง

“มีคนกำลังมา?” สีหน้าของซูเฉินแข็งค้าง เปิดใช้งานพลังจิตสแกนตรวจสอบชั้นล่าง

ภายใต้การสำรวจโดยพลังจิต ซูเฉินเห็นชายสองคน และผู้หญิงอีกคนหนึ่งกำลังค่อยๆย่องขึ้นมาชั้นบนอย่างช้าๆ

พวกเขาทั้งสามมีอาวุธอยู่ในมือ สมควรเป็นทีมที่ออกมาค้นหาเสบียง

ในสถานชุมชนเทียนหนาน มีหลายสิบทีมทำหน้าที่ออกค้นหาเสบียง ซูเฉินเคยเจอทุกทีมมาหมดแล้ว

แต่ทั้งสามในทีมนี้เป็นคนแปลกหน้า ชัดเจนว่าไม่ได้มาจากสถานชุมชนเทียนหนาน

ซูเฉินกำมีดแน่น เริ่มตื่นตัวเพ่งสมาธิ เฝ้ารอการมาถึงของทั้งสามคน

เขารู้ดี ว่าการเอาชีวิตรอดท่ามกลางหายนะในวันสิ้นโลกเป็นเรื่องโหดร้ายเพียงใด

เมื่อเจอเสบียงเป็นจำนวนมาก ต่อให้เป็นคนจากในสถานชุมชนเดียวกัน พวกเขายังต่อสู้แย่งชิงกันเองเลย ฉะนั้นไม่ต้องกล่าวถึงคนที่มาจากสถานชุมชนอื่น

“นายเป็นใคร? อย่าบอกนะว่าเป็นคนฆ่าซอมบี้ทั้งหมดที่นี่?”

เมื่อทั้งสามขึ้นมา และเห็นซอมบี้มากมายนอนตายบนพื้นต่างก็ตกใจ

“ฉันเป็นคนฆ่ามันเอง แล้วพวกคุณล่ะ มาทำอะไรที่นี่?” ซูเฉินเหลือบมองทั้งสาม เอ่ยอย่างเฉยเมย

“นายฆ่าซอมบี้มากขนาดนี้ด้วยตัวคนเดียวจริงๆเหรอ?” ผู้หญิงในทีมเบิกตากว้าง เอ่ยถามย้ำด้วยความตกใจ

ผู้หญิงคนนี้ ดูจากหน้าตาน่าจะอายุราวๆ 20 ปี เธอสวมเสื้อกั๊กสีดำ แต่หน้าอกแทบปริล้นออกมา เป็นเสน่ห์เย้ายวนอันร้ายกาจ

ชายสองคนที่อยู่ข้างๆหญิงเจ้าเสน่ห์ก็ตกใจไม่แพ้กัน พวกเขามองสำรวจซูเฉิน

มีซอมบี้หลายตัวถูกฆ่าตายที่นี่ ต่อให้เป็นผู้วิวัฒนาการก็ไม่น่าจะสามารถสังหารซอมบี้จำนวนมากในพื้นที่ขนาดเล็กเช่นนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ซูเฉินยังดูเด็กมาก รูปร่างก็ดูธรรมดา หรืออาจเรียกได้ว่าผอมแห้ง ไม่ตรงกับภาพลักษณ์ของผู้วิวัฒนาการเลย

เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าเด็กนี่เองก็เพิ่งมาถึง เขาคงไม่ใช่คนฆ่าซอมบี้ทั้งหมดหรอกกระมัง

ชายทั้งสองคาดเดา

“ฉันกับสมาชิกทีมร่วมมือกันฆ่าพวกมัน แต่พวกเขาดันโชคร้าย ถูกซอมบี้ฆ่าตายหมดแล้ว” ซูเฉินตอบกลับ ไม่ได้เอ่ยปากบอกว่าตนคือผู้วิวัฒนาการ

ผู้มาเยือนทั้งสามสำรวจตามพื้น และพบศพสดใหม่ของชายหน้าอ้วนและคนอื่นๆจริงๆ

“หัวหน้าทีม หินพลังงานบนร่างซอมบี้ถูกควักออกไปหมดแล้ว” หญิงเจ้าเสน่ห์หันไปมองชายหนวดเฟิ้มข้างๆ เอ่ยเตือนเขา

“เจ้าหนู นายเอาหินพลังงานไปใช่ไหม” ชายหนวดเฟิ้มเลื่อนสายตา จดจ้องซูเฉิน แววตาที่สะท้อนออกมาไม่แสดงถึงเจตนาดี

เห็นได้ชัดว่าซอมบี้ในที่นี้มีทั้งหมดแปดตัว ซึ่งเป็นตัวแทนของหินพลังงานแปดก้อน นับเป็นโชคลาภก้อนใหญ่ ดวงตาเขาเริ่มร้อนผ่าว อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้

“ก็ฉันเป็นคนฆ่าพวกมัน ทำไมฉันถึงเอาหินพลังงานจากมันไม่ได้?” ซูเฉินยิ้ม

“ที่นายพูดมานั่นก็จริง แต่ว่า …” ชายหนวดเฟิ้มเลียริมฝีปากตน ใบหน้ากลายเป็นมืดมน

“หัวหน้าทีม ข้างในห้องมีอาหารกระป๋องเยอะเลย แถมดูเหมือนจะเป็นเนื้อทั้งหมดด้วย!” ชายอีกคนที่มีใบหน้าหม่นหมอง พอเห็นกระป๋องกระจัดกระจายไปทั่วห้อง ก็ร้องอุทานด้วยความตื่นเต้น

ชายหนวดเฟิ้มและหญิงสาวเจ้าเสน่ห์ ปราดมองเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

“อาหารกระป๋อง .. อาหารกระป๋องเต็มไปหมดเลย .. อา! ของกินมหาศาล ..!” หญิงสาวเจ้าเสนห์ตื่นเต้น เดินตรงเข้าไปในห้อง

ซูเฉินขมวดคิ้ว ขวางทางเอาไว้ “สหายทั้งสาม ฉันเป็นคนพบที่นี่ก่อน”

หรือแปลได้อีกความหมายว่า ทั้งหมดในที่นี้เป็นของฉัน หากไม่ได้รับอนุญาต อย่าหวังจะหยิบมันไป

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ..” ชายหนวดเฟิ้มหัวเราะ

ตั้งแต่ที่ซูเฉินเก็บหินพลังงานแปดก้อนไว้กับตัว เขาก็ไม่คิดปล่อยซูเฉินไปอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้พบอาหารมากมาย ก็ยิ่งยากที่จะปล่อยซูเฉินไปจากที่นี่

“เจ้าหนู ถ้ายังพอมีสมองอยู่บ้าง ก็จงมอบหินพลังงานมา แล้วฉันจะปล่อยแกไปในสภาพครบสามสิบสอง” ชายหนวดเฟิ้มหยุดหัวเราะ สีหน้าท่าทีเปลี่ยนเป็นน่าหวาดกลัว

“แล้วไม่คิดจะถามกันบ้างหรือ? ว่าฉันจะปล่อยพวกแกไปรึเปล่า!” น้ำเสียงของซูเฉินกลายเป็นเย็นชา ดวงตาทอประกายวาวโรจน์