ตอนที่ 11 เริ่มบทเรียน
ตอนที่ 11 เริ่มบทเรียน
ในวันรุ่งขึ้นจุนหัวพักผ่อนในบ้านของเธออย่างเกียจคร้าน
ข้างๆจุนหัว เซี่ยกำลังเตรียมสิ่งของที่จุนหัวจำเป็นต้องใช้ที่โรงเรียน
“ท่านหญิง ท่านต้องเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ บทเรียนของท่านในวันจันทร์นี้
เป็นเรื่องเกี่ยวกับเย็บปักถักร้อย และท่านต้องเรียนรู้วิธีจับเข็มอย่างถูกต้อง”
จุนหัวจ้องไปที่เข็มราวกับว่ามันเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ
เธอพยายามหลายครั้งจนโดนทิ่มแทงนับครั้งไม่ถ้วน
ท่าทีสงบนิ่งที่เธอมักจะครอบครองในฐานะนายพลได้หายไปอย่างสมบูรณ์
ต่อหน้าเข็มอันเดียวนี้
“ข้าเกลียดงานปัก!”
เซี่ยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
น่าแปลกที่ 'จุนมิน' ที่เก่งกาจ ต้องแพ้พ่ายให้กับสถานการณ์แบบนี้
เธอพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์โดยไม่มีโอกาสตอบโต้
“มาเถอะ ท่านคือคนที่อยากจะเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ตั้งแต่แรก”
จุนหัวถอนหายใจ
“ถ้าข้ารู้ว่ามันลำบากขนาดนี้ ข้าคงอยากอยู่ในทัพหน้า และลืมตัวตนของข้าในฐานะจุนหัว…”
"พลาด…"
สีหน้าจุนหัวเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ หยิบเข็ม ด้าย และไหม
ไม่นาน เสียงของหญิงสาวผู้โกรธแค้นก็ดังขึ้นทั่วห้อง
เซี่ยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้เมื่อเห็นสถานการณ์ที่จุนหัวทำอะไรไม่ถูก
ในท้ายที่สุด เธอทำได้เพียงเก็บเครื่องมือเย็บปักถักร้อยและหยิบหนังสือออกมา
คราวนี้เธอเลือกหนังสือเลข
"ผู้หญิงจำเป็นต้องเรียนรู้มารยาท ดนตรี การวาดภาพ การเย็บปักถักร้อย และเลข ข้าไม่สามารถช่วยเรื่องมารยาท ดนตรี และการวาดภาพได้ แต่อย่างน้อยข้าก็รู้เรื่องเลขและการเย็บปักถักร้อย"
จุนหัวหยิบหนังสือที่เซี่ย นำออกมาและเริ่มทำ
ในเวลาไม่กี่นาที เธอคืนหนังสือให้เซี่ย
"ข้าทำเสร็จแล้ว"
เซี่ยมองคำตอบทั้งหมดด้วยดวงตาเบิกกว้าง
จุนหัวตอบแบบสอบถามทั้งหมดที่เขียนไว้ในหนังสืออย่างสมบูรณ์แบบ
เซี่ยรู้สึกน้ำตาไหลเมื่อคิดว่าเธอต้องใช้เวลาทั้งวันเพื่ออ่านหนังสือนี้ให้เสร็จ
แต่ถึงกระนั้นท่านหญิงของเธอก็สามารถทำได้เร็วกว่านี้มาก ...
จุนหัวหัวเราะ
"ข้าได้เรียนรู้เกี่ยวกับมันทั้งหมดตอนที่ข้ากำลังเรียนกลยุทธ์
ดังนั้น ไม่แปลกที่เจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้
แต่ถึงกระนั้น สิ่งที่ข้าต้องเรียนรู้คือสิ่งอื่น ๆ นอกเหนือจากเลข"
ในแง่ของเลข
ถ้าเด็กผู้หญิงคนไหนในสถาบันสามารถเอาชนะเธอได้
มันจะเป็นปาฏิหาริย์ในตัวเองเท่านั้น
เนื่องจากเธอต้องคิดเกี่ยวกับกลยุทธ์ต่างๆ ทั้งวันและคืน
เธอจึงคุ้นเคยกับการคำนวณ และเป็นสิ่งที่ชอบอยู่แล้ว
หากใครต้องการแข่งขันกับเธอ
พวกเขาควรจะเรียกนายพลหรือนักยุทธศาสตร์รุ่นเก๋าคนอื่นดีกว่า
เซี่ยหยิบหนังสือขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
“คุณหญิงมูจะมาที่นี่ตอนบ่ายนี้ เธอจะแนะนำมารยาทและการวาดภาพให้กับท่าน”
“เธอทำงานเสร็จแล้วเหรอ”
“ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น ท่านควรจะดีใจที่เธอยินดีเป็นครูของท่าน”
จุนหัวพยักหน้า
คุณหญิงมูเคยเป็นสาวใช้ในวัง
แต่เธอค่อยๆ ไต่อันดับขึ้นไป และกลายเป็นบัณฑิตหญิง
งานหลักของเธอคือสอนมารยาท
แต่เธอเกษียณเมื่อหลายปีก่อน
ในอดีตแม่ของเธอยังเรียนหนังสือกับคุณหญิงมู และได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเธอ
ตระกูลขุนนางจำนวนมากพยายามเชิญคุณหญิงมูให้สอนบุตรสาว
แต่เธอค่อนข้างจู้จี้จุกจิกและจะไม่รับคำขออย่างไม่ใส่ใจ
เหตุผลที่เธอเต็มใจที่จะมาที่นี่ก็เพราะว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่ของจุนหัว
และเธอก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับอัตลักษณ์คู่ของเธอ
“ข้าแค่หวังว่าเธอจะไม่ปฏิบัติกับข้าอย่างรุนแรงเกินไป”
“นั่นมัน…” เป็นไปไม่ได้
เซี่ยอยากจะพูดอย่างนั้น แต่เธอไม่กล้า
เธอทำได้เพียงภาวนาให้ท่านหญิงของเธอสามารถอยู่รอดได้ตลอดการฝึกอันยากลำบาก
บ่ายวันนั้นคุณหญิงมูมาถึง
เธอมีใบหน้ากลมที่ดูเป็นมิตรแม้จะอายุมากแล้ว
เธอสวมชุดเดรสสีเทาเงินเรียบๆ และผมของเธอถูกปักด้วยปิ่นปักแบบเรียบง่าย
รูปลักษณ์ทั้งหมดของเธอดูเรียบง่ายและเรียบร้อย
“หัวน้อย เจ้าโตขึ้นแล้ว” คุณหญิงมูมองจุนหัวด้วยรอยยิ้ม
เธอเคยพบผู้หญิงคนนั้นมาก่อน
แต่ในขณะนั้น เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่แต่งตัวเป็นเด็กผู้ชาย
จุนหัวยิ้ม “ขอบคุณ คุณหญิงมู”
คุณหญิงมูแลดูจุนหัวอย่างระมัดระวัง
เธอคาดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาที่เธอพบในอดีต
จะกลายเป็นดอกไม้ที่สวยงามอย่างวิจิตรบรรจง
แม้ว่าเธอจะได้เห็นและพบกับผู้หญิงสวย ๆ มากมาย
แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าจุนหัวอยู่ในอันดับต้น ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สวมชุดสีขาวกับกระโปรงลายดอกไม้
รูปร่างของเธอบอบบางมาก และมีผิวขาวราวกับตุ๊กตาหิมะ
ผมของเธอถูกมัดเป็นมวยด้วยโบว์สีเงิน
ดวงตาใสของเธอช่างงดงามราวกับเปล่งประกายภายใต้แสงแดด
ในใจของเธอ คุณหญิงมู รู้สึกสงสารจุนหัวที่ใบหน้าที่สวยงามเช่นนี้
ต้องซ่อนตัวจากโลกทั้งใบ
แท้จริงยิ่งคนสวยยิ่งมีปัญหามากขึ้นโดยเฉพาะในยุคนี้
หากไม่เป็นเช่นนั้น ทำไมถึงมีวลีที่ว่า 'ความงามที่น่าสยดสยอง'?
“ได้เวลาเริ่มบทเรียนแล้ว ข้าจะสอนวิธีเดินอย่างสง่างามให้เจ้าเอง”
“ขอรับคุณหญิงมู”
เมื่อเธอเริ่มสอน คุณหญิงมูกลายเป็นบุคคลที่เข้มงวดที่สุดในโลก
จุนหัวต้องทำซ้ำสิ่งเดียวกันมากกว่าสิบครั้งจนกว่าเธอจะทำได้ถูกต้อง
เมื่อถึงเวลาที่เธอเรียนรู้วิธีเดินอย่างสง่างาม
พระอาทิตย์ก็ตกดินและจวิน เจิ้นเซียนก็เข้านอนแล้ว
“ท่านตาไม่รอข้าหรือ?” จุนหัวปาดเหงื่อขณะที่เธอถาม
“ไม่ ท่านผู้เฒ่าบอกว่าเขาเหนื่อย และต้องการพักผ่อน” เซี่ยตอบ
จุนหัวพยักหน้า
เธอต้องยอมรับว่าการเดินด้วยความเร็ว และความใส่ใจเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวภายใต้กระโปรงของเธอต้องใช้ความพยายามมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเคยประสบนรกในการฝึกฝนภายใต้ท่าตาของเธอ
เธอสงสัยว่าเธอจะผ่านบทเรียนนี้อย่างปลอดภัยหรือไม่
“อุ่นอาหารหน่อย ข้าอยากกินก่อนนอน”
“แต่ท่านหญิง…”
“ข้าจะไม่เข้านอนทันทีหลังจากกิน ข้าจะเดินวนไปวนมา”
แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่จุนหัวพูด
แต่ในที่สุดเธอก็ยังคงผล็อยหลับไปหลังจากรับประทานอาหาร เ
ธอเหนื่อยแทบตายทั้งกายและใจ เ
นื่องจากนี่ไม่ใช่สนามรบจุนหัวจึงไม่เต็มใจที่จะบังคับตัวเองให้ตื่นขึ้น
เซี่ยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
เธอไม่เข้าใจความคิดของเธอเลยจริงๆ
คุณหญิงมูก็ไปพักผ่อนเช่นกัน
เธอค่อนข้างพอใจกับความก้าวหน้าของจุนหัว
เนื่องจากผู้หญิงคนนั้นสามารถอดทนได้นานภายใต้การฝึกของเธอ
และพรุ่งนี้ตอนบ่ายจะเป็นวันเรียนอีกวัน
