Ep.5

Ep.5

“พวกเราลุย!”

ในเวลาเดียวกัน เฉินตงกับสมาชิกทีมอีกสามคนพร้อมใจกระโจนเข้าหาซอมบี้

โดยทั่วไปแล้ว พวกซอมบี้น่ะดุร้ายมาก ทั้งยังแข็งแกร่งดุดัน สำหรับผู้ที่ยังไม่วิวัฒนาการ แทบไม่สามารถต่อกรกับซอมบี้ได้เลย

อย่างไรก็ตาม เฉินตงกับสมาชิกทีมของเขา ที่ผ่านมาเคยรับมือกับพวกซอมบี้อยู่หลายครั้ง พวกเขามีประสบการณ์มากกว่าคนทั่วไปมาก ดังนั้นเมื่อรวมพลังกัน ใช้สองคนรับมือซอมบี้หนึ่งตัว ไม่นานก็ได้เปรียบซอมบี้ทั้งสอง

ซูเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆเมื่อเห็นทุกคนกำลังวุ่น ก็ฉวยจังหวะนี้ถอยลงไปยังชั้นสองอย่างเงียบๆ

ฟุบ ฟุบ ฉัวะ!

เสียงของมีคมดังสะท้อน ซอมบี้ทั้งสองถูกสังหารลงอย่างง่ายดาย

“พี่ตง เจ้าซูเฉินมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

ชายหน้าอ้วนคว้านหินพลังงานออกจากตัวซอมบี้ เมื่อได้พักหายใจถึงค่อยชะโงกหน้าออกมาทางประตูห้อง กวาดมองโถงทางเดิน แต่กลับไม่พบวี่แววของซูเฉิน จึงรีบรายงานเฉินตง

“ไม่ต้องไปสนใจเจ้าคนขี้ขลาดนั่นหรอก รีบย้ายของเถอะ เอาไปเท่าที่จะยกไหว”

ความสนใจของเฉินตงในเวลานี้ ทั้งหมดถูกสะกดไว้ในห้อง เขาไม่สนใจซูเฉินเลย

เพราะอย่างน้อยก็เป็นอย่างที่ซูเฉินว่าไว้จริงๆ ภายในห้องนี้เต็มไปด้วยอาหาร แถมส่วนใหญ่ยังเป็นอาหารกระป๋องที่ทำจากเนื้อสัตว์

“พวกเรารวยแล้ว …”

ชายอ้วนกับสมาชิกทีมอีกสองคนวิ่งเข้าหาอาหารกระป๋อง คว้าพวกมันขึ้นมา ก้มหน้าถูไถด้วยความรักใคร่

“เจ้าพวกบ้า! ทำอะไรน่าขยะแขยง ทั้งหมดยังไงก็เป็นของพวกเราอยู่แล้ว ไว้ขนกลับชุมชนเมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นอยากจะกอดจะหอมก็ตามใจ แต่ตอนนี้ต้องรีบเอากระป๋องไปกันก่อน” เฉินตงตะโกนเรียกสติ

…

ซูเฉินยืนอยู่ตรงทางเดินบนชั้นสอง พอได้ยินเสียงดีอกดีใจดังลงมา มุมปากของเขาพลันโค้งมนเป็นรอยยิ้มอันน่าพิศวง

จากนั้น เขาก็ง้างเท้าไปข้างหลัง และเตะเข้าใส่ประตูห้องๆหนึ่งอย่างแรง

โครม!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ประตูทั้งบานถูกเตะกระเด็นเข้าไปข้างใน

ซอมบี้ที่อยู่ภายในห้อง แต่ละตัวที่กำลังยืนโงนเงน ทุกตนทุกร่างพลันแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง พริบตาต่อมาราวกับได้สติ เบียดเสียดกันแย่งพุ่งเข้าหาซูเฉินอย่างบ้าคลั่ง

ซูเฉินไม่คิดรั้งอยู่ หันหลังและวิ่งกลับขึ้นไปยังชั้นสามทันที

บนชั้นสาม ชายหน้าอ้วนกำลังเดินออกมาพร้อมกระป๋องอาหารจำนวนมากในอ้อมอก เขาเกือบที่จะชนกับซูเฉินที่วิ่งสวนเข้ามา

ยังไม่ทันเอ่ยปากด่าทอ เขาก็เหลียวไปเห็นซอมบี้ดุร้ายหลายตัวกำลังไล่ซูเฉินตามมาติดๆ ใบหน้าของชายอ้วนกลายเป็นเขียวคล้ำ ปล่อยอาหารกระป๋องในอ้อมอก ทิ้งพวกมันร่วงกระจัดกระจาย

“ซูเฉิน ไอ้แม่ย้อย!” ชายหน้าอ้วนสบถกราดเกรี้ยว หันหลังและวิ่งตามซูเฉิน พยายามจะกลับเข้าไปในห้องทันที

จู่ๆก็มีซอมบี้จำนวนมากปรากฏตัวขึ้นบนโถงทางเดิน ไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย ซูเฉินจะต้องเป็นคนลากสหบาทาเหล่านี้มาแน่ๆ

ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมซูเฉินถึงทำเช่นนี้ เขาไม่มีเวลาคิดอย่างรอบคอบ

เมื่อเห็นว่าชายหน้าอ้วนกำลังจะวิ่งตาม มือของซูเฉินก็ยื่นออกไปเล็กน้อย ปรากฏแสงสีเขียวสาดไสว ในพริบตาเดียว มันพุ่งชนเข้ากับเท้าของชายหน้าอ้วน แปรสภาพเป็นเถาวัลย์สีเขียว พันรอบข้อเท้าเขาทันที

สิ่งที่ซูเฉินเพิ่งทำลงไป คือเวทมนต์เล็กๆน้อยๆของปรมาจารย์มนตรา เทคนิคพันธนาการธาตุไม้

ชายหน้าอ้วนไม่สามารถขยับเขยื้อนเท้าของเขาได้ ล้มฟาดลงกับพื้นดังตึง!

“พี่ตงช่วยฉันด้วย …” ชายหน้าอ้วนหน้าคว่ำราบกับพื้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความตื่นกลัว ร้องโวยวายด้วยความสิ้นหวัง

แต่ไม่นาน เสียงโวยวายนี้ก็หายไป

--ซอมบี้ที่ไล่ตามมา รุกเข้าถึงตัวเขาแล้ว!

ซอมบี้ตัวนั้นอ้าปากกว้าง ข้างในปากของมันเกรอะไปด้วยเลือด งับกัดลงบนต้นขาของชายหน้าอ้วน

เห็นแค่เพียงเลือดสีแดงสดพุ่งออกมา กลิ่นคาวเลือดแผ่ซานไปทั่วโถงทางเดิน

เฉินตงกับอีกสองคนได้ยินเสียงเอะอะ ก็รีบออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นสภาพอันน่าสังเวชของชายหน้าอ้วนและซอมบี้หลายตัวบนทางเดิน สีหน้าของพวกเขาก็แปรเปลี่ยนไป

“ฆ่า!”

เฉินตงบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ ชักมีดพร้าออกจากเอวเขา ฟันลงบนหัวซอมบี้ตัวหนึ่ง

อีกสองคนก็ตอบสนองเช่นกัน พวกเขาหยิบอาวุธออกมา และเริ่มร่วมมือกันโจมตีซอมบี้

ทว่าซอมบี้มิใช่ตัวตนที่ง่ายจะรับมือ เมื่อเห็นว่าพวกเฉินตงพุ่งเข้าใส่ ทั้งหมดพลันตัดสินใจสามัคคีร่วมมือกันทันที กระทั่งซอมบี้ที่กำลังกินชายหน้าอ้วน ก็ลุกขึ้นมาร่วมโจมตีด้วยเช่นกัน

ส่วนซูเฉิน เวลานี้เขาซ่อนตัวอยู่ตรงมุมทางเดิน แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตา

ซอมบี้ตัวหนึ่งค้นพบเขา ปรี่เข้าหาทันที