ตอนที่แล้วบทที่ 2 โลกใหม่
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 4 สนามฝึกตระกูล

บทที่ 3 หลิวเสวี่ยเฟิง


บทที่ 3 หลิวเสวี่ยเฟิง

“ว้าว…” เขาพึมพำเมื่อข้อมูลทั้งหมดที่เขาได้รับจากเจ้าของร่างคนก่อนฝังแน่นในสมองของเขา “โลกนี้…น่าอัศจรรย์”

ไม่มีคำอื่นใดเข้ามาในความคิดของเขาเมื่อรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนและต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นใคร เขาตระหนักว่าเขาควรจะขอบคุณจริงๆ ที่เขาเก็บความทรงจำของเจ้าของร่างคนก่อนของเขาเอาไว้ เพราะการมีชีวิตอยู่ในโลกใหม่นี้คงเป็นเรื่องยากหากไม่มีพวกเขา

ชื่อของเขาคือ หลิวเสวี่ยเฟิง ซึ่งเหมือนกันกับชื่อเก่าของเขาในโลกเก่าของเขาอย่างน่าประหลาดใจ เขายังเป็นลูกชายของ หลิวเสี่ยวเป่ย ผู้นำของตระกูลหลิวที่โดดเด่น

เห็นได้ชัดว่าอาณาจักรใหม่นี้เรียกว่า “โลกแห่งการฝึกฝนจิตวิญญาณ” นั้นใหญ่กว่าโลกที่เขาจากมามาก - อาจมากกว่าร้อยเท่า ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในเมืองฟีนิกซ์ ในประเทศที่เรียกว่าออโรรา ตามความทรงจำของเขา ออโรรามีขนาดเท่ากับเอเชียบนแผนที่ และไม่ใช่ประเทศที่ใหญ่ที่สุดที่นั่น

“ข้าสงสัยว่าประเทศอื่นใหญ่แค่ไหน…”

หลิวเสวี่ยเฟิง พยายามอย่างเต็มที่ที่จะจินตนาการว่าอาณาจักรอื่น ๆ นั้นยิ่งใหญ่เพียงใดเมื่อมีความคิดอื่นเข้ามาในหัวของเขาและเขาก็หยุดราวกับตกใจก่อนที่จะยิ้มออกมาเมื่อตระหนัก

“ข้ากลับชาติมาเกิดในโลกแห่งการฝึกฝนจริงๆ!”

การเพาะปลูกเป็นเพียงแนวคิดในโลกที่มนุษย์ธรรมดาสามารถยืดอายุชีวิตตามธรรมชาติของพวกเขาได้โดยการฝึกชุดของศิลปะการต่อสู้และจิตวิญญาณที่ทำได้โดยการทำสมาธิและการรวบรวมพลังปราณหรือพลังงาน แน่นอนว่าเป้าหมายสูงสุดคือการเป็นอมตะหรือบรรลุระดับเทพ

หลิวเสวี่ยเฟิง ในช่วงชีวิต 16 ปีของเขาเคยได้ยินและอ่านแนวคิดนี้เป็นแนววรรณกรรมเท่านั้น ใครจะคิดว่าในโลกใหม่ใบนี้จะมีอยู่จริง!

ความจริงที่ว่าตอนนี้เขาอยู่ในโลกแห่งการบ่มเพาะพลัง ทำให้เขารู้สึกปลาบปลื้มใจ แม้ว่าในตอนแรกจะคิดว่าเขาจะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ยาก แต่ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเกี่ยวกับอนาคต

ในทางกลับกัน ในโลกนี้ ความแข็งแกร่งอยู่เหนือทุกสิ่ง ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้าจะถูกหรือผิดตราบเท่าที่เจ้าแข็งแกร่ง ไม่มีใครสามารถต้านทานเจ้าที่เป็นผู้แข็งแกร่งได้

“ข้าเดาว่าข้าต้องระวังและตระหนักถึงการกระทำของข้า…”

ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะรุกรานคนที่มีอำนาจหรือไม่ เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เขาจะตกอยู่ในอันตรายและไม่มีทางป้องกันตัวเองได้ อย่างน้อยก็ในตอนนี้

ทำไม?

เป็นเพราะเจ้าของร่างกายคนก่อนของเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการบ่มเพาะ เพราะจุดตันเถียน แกนวิญญาณหรือศูนย์พลังงานของเขาเสียหายตั้งแต่เกิด ในทางใดทางหนึ่ง ผู้ชายที่ชื่อเสวี่ยเฟิง ของโลกนี้ที่พิการไม่สามารถบ่มเพาะได้

เสวี่ยเฟิง สาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขา

“ข้าหวังว่ามันจะได้รับการซ่อมแซมหลังจากการกลับชาติมาเกิดของข้า” เสวี่ยเฟิง หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

มันคงเป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆ ที่ได้อยู่บนโลกนี้และไม่สามารถแม้แต่จะฝึกฝนปราณใดๆ ได้

ในขณะนั้นเอง ประตูก็เปิดออกเบา ๆ และมีคนเข้ามาในห้อง ก่อนที่ เสวี่ยเฟิง จะหันไปมองคนๆ นั้น เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง

“อ๊าก! นายน้อย ท่านยืนขึ้นไม่ได้นะ!”

เสียงหวานๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งเรียกเขา หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะไปกับเสียงที่คุ้นเคย เขาหันไปหาผู้มาใหม่อย่างรวดเร็วและเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในชุดสุภาพเรียบร้อย เห็นได้ชัดว่าเป็นคนใช้ กำลังวิ่งเข้าหาเขาด้วยความตื่นตระหนก

“กลับไปนอนเถอะนายน้อย” นางอ้อนวอน น้ำเสียงแหบพร่าด้วยความกังวลเมื่อไปถึงเขา

“หวู่หยิง…” ชื่อหลุดจากสัญชาตญาณ แม้แต่ตัวเขาเองก็แปลกใจ

หวู่หยิงเป็นชื่อของคนรับใช้ที่เจ้าของร่างคนก่อนของเขาหลงรัก

นางวิ่งเข้าไปหาเขา ถือผ้าพันแผลสะอาดๆ อยู่ในมือ แต่นางวางมันไว้ด้านข้างโดยไม่ทันคิดด้วยความเร่งรีบ มือของนางเอื้อมไปสัมผัสหน้าอกของเขาโดยอัตโนมัติโดยมีเป้าหมายเพื่อตรวจสอบว่าเขาไม่ได้ทำให้อาการบาดเจ็บแย่ลงโดยกระทันหันด้วยการลุกขึ้นด้วยตัวเขาเอง

“ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล” เขาบอกนางอย่างอ่อนโยนด้วยความหวังที่จะคลายความกังวลที่ชัดเจนของนาง แต่นางไม่ฟัง นางเริ่มดึงผ้าพันแผลที่เปื้อนเลือด ถอดออก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลอยู่ข้างใต้

“นายน้อย เกิดอะไรขึ้นกับอาการบาดเจ็บของท่าน” นางถามด้วยความตกใจ ส่วนผสมของความประหลาดใจและความสับสนและความสุขดังขึ้นในเสียงกระซิบของนางขณะที่ดวงตาของนางยังคงสแกนร่างกายของเขา มือของนางสัมผัสบริเวณที่คาดว่าจะได้รับบาดเจ็บ

เสวี่ยเฟิง มีความคิดที่ว่านางงงงวยอย่างมาก เขาเดาว่านางคงสงสัยว่าอาการบาดเจ็บของเขาหายไปไหน เพราะนางคงเป็นคนที่ดูแลเขาอย่างดีเมื่อคืนก่อน และเขาพูดถูก

“ท่าน…ท่านมีบาดแผลขนาดใหญ่ที่หน้าอกของท่าน ข้าเพิ่งใช้ยากับมันเมื่อคืนนี้” หวู่หยิงยังคงพูดอย่างสับสนและเกือบจะพูดกับตัวเองราวกับว่านางเองกำลังจินตนาการขึ้นมาว่าตัวนางไม่ได้คิดไปเอง

เสวี่ยเฟิง เหลือบมองที่หน้าอกของเขาที่นางสัมผัสและยักไหล่เมื่อเห็นพื้นผิวของมัน ที่ผิวหนังโดยไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย

“ข้าไม่รู้ แต่ข้าหายดีแล้วตอนที่ข้าหลับ” เสวี่ยเฟิง กล่าวหลบเลี่ยงขณะที่เขาพยายามสงบอารมณ์ที่พลุกพล่าน

เมื่อใดก็ตามที่เขามองดูสาวงามผมสีน้ำตาลคนนี้ เขาก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้น ซึ่งอาจเกิดจากเศษเสี้ยวของความรู้สึกที่เจ้าของร่างกายคนเก่ามีต่อนางคนก่อนที่เหลืออยู่

เสวี่ยเฟิง มองดูดวงตาสีฟ้าของนางเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ และริมฝีปากที่เต็มอิ่มของนางก็เปิดออกเป็นรูปตัว “O”

“นั่นช่างวิเศษสุด ๆ!” หวู่หยิง ร้องไห้ขณะที่นางเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา อกแน่นของนางสัมผัสเขาขณะที่มือที่อ่อนนุ่มของนางโอบรอบคอของเขา

นางอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง กอดเขาแน่นราวกับว่าคำอธิษฐานของนางได้รับคำตอบ และนางก็มีความสุขมากจนในที่สุดนางก็รู้ว่าการกระทำของนางไม่เหมาะสมและถอยกลับอย่างหวาดกลัว นางยืนขึ้นและวิ่งไปที่ประตู

“ข้าจะแจ้งนายหญิง นางคงเป็นห่วง” นางเรียกก่อนจะรีบออกไป หลังจากที่นางจากไป เสวี่ยเฟิง ก็สงบลง

“ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าทำไมเจ้าถึงตกหลุมรักนาง” เขาพึมพำราวกับว่า เสวี่ยเฟิง คนก่อนได้ยินเขา

สำหรับเด็กธรรมดาๆ สัมผัสใกล้ชิดที่เขาเคยสัมผัสนั้นยากจะต้านทาน แม้แต่คนที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ก็ยังลำบาก แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะหัวใจของเจ้าของคนก่อนเต้นอยู่ในอกของเขา เขาสามารถสาบานได้ว่ารู้สึกราวกับว่าเขาเป็นคนที่รักนางก่อนหน้านี้

“ข้าต้องลดอารมณ์เหล่านั้นลง พวกมันไม่ใช่ของข้า” เสวี่ยเฟิง ตัดสินใจหลังจากครุ่นคิด

ห้านาทีผ่านไปตั้งแต่เด็กสาวจากไป เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบจากด้านหลังประตูลงมาจากห้องโถง ไม้หนักๆ ถูกเปิดออกหลังจากนั้นไม่นาน และมีคนสามคนเข้ามา คราวนี้ นอกจาก หวู่หยิง แล้ว ยังมีคนอีกสองคนที่อยู่กับนาง: ผู้หญิงที่สง่างามและผู้ชายที่สง่างาม

จากความทรงจำของเขา เขาสามารถบอกได้ว่าชายผมดำคนนี้เป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบันและพ่อคนใหม่ของเขา ผู้หญิงที่ดูราวกับว่านางอายุ 20 คือแม่ของเขา มู่หลาน

พ่อแม่ของ หลิวเสวี่ยเฟิง…

เขาคิดว่าคราวนี้อารมณ์จะพุ่งเข้ามาเช่นกันเนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าของคนก่อนกับคนเหล่านี้ แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมาก เขาสงสัยว่าเป็นเพราะอารมณ์ไม่รุนแรงพอที่จะทะลุออกไปได้

เขามองดูพวกเขาด้วยสายตาสงสัยสีน้ำเงิน ขณะที่เขายังคงยืนอยู่ข้างเตียงในชุดคลุมสีม่วงของเขา เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวในตอนแรกได้ เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อพวกเขา

“เฟิงเอ๋อ หวู่หยิงบอกว่าเจ้ายังได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อชั่วโมงก่อน แต่ตอนนี้เจ้าหายดีแล้ว – ให้แม่ของเจ้าตรวจดู”

เสียงใสๆ ของแม่ของเขาดังก้องเข้ามาในหูขณะที่นางเดินเข้ามาหาเขา การเคลื่อนไหวของนางมีความเร่งรีบซึ่งเข้าใจได้เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาค่อนข้างเป็นปาฏิหาริย์ มือที่อ่อนโยนแต่มั่นคงของนางค้นหาอาการบาดเจ็บแบบใดก็ตามแต่กลับว่างเปล่า

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าฟื้นเร็วขนาดนี้ได้ยังไง ข้าได้ยินมาว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อวานนี้” แม่ของเขาถามด้วยความตกใจและตกใจ เช่นเดียวกับที่ หวู่หยิง ทำก่อนหน้านี้

เป็นสิ่งที่ดีที่ เสวี่ยเฟิง ได้เตรียมข้อแก้ตัวเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนรับใช้ต่อการฟื้นตัวอันน่าอัศจรรย์ของเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เขาสามารถคิดหาสิ่งที่เข้ากับโลกนี้ได้และนั่นก็ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลสำหรับการพักฟื้นอย่างกะทันหันของเขา

“อันที่จริง เมื่อสัปดาห์ก่อน ตอนที่ข้าเดินเล่นในเมือง ข้าช่วยขอทานแก่โดยให้ขนมปังก้อนหนึ่งแก่เขา เพื่อที่จะชดใช้ เขาให้ยารักษาข้า หลังจากที่ข้าได้รับบาดเจ็บเมื่อวานนี้ ข้าก็กลืนมันเข้าไป ก่อนนอน” เสวี่ยเฟิง เล่าเรื่องโกหกของเขาที่เตรียมไว้

“เมื่อข้าตื่นนอนวันนี้ ไม่เพียงแต่ข้าหายเป็นปกติแล้ว แต่ยังรู้สึกได้ถึงบางอย่างในท้องที่ปลดล็อกด้วย” ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันไปทางชายวัยกลางคนด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ท่านพ่อ ช่วยตรวจดูว่าตันเถียนของข้าหายดีแล้วหรือยัง?”

“โอ้?” หลิวเสี่ยวเป่ย เลิกคิ้วอย่างสนใจในขณะที่เขายื่นมือไปทางลูกชายของเขา “ยื่นมือของเจ้ามา!”

เสวี่ยเฟิง ไม่ลังเลที่จะยื่นมือออกไป และเขารู้สึกว่ามีความรู้สึกแปลก ๆ แพร่กระจายจากมือของเขาไปยังทุกส่วนของร่างกายทันทีที่มือของพวกเขาสัมผัส พวกเขาอยู่อย่างนั้นในขณะที่คนอื่นๆ มองดูเงียบๆ ก่อนที่ผู้นำตระกูลจะทำลายความเงียบสงบนี้เอง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พระเจ้าไม่ได้ทอดทิ้งเรา!” หลิวเสี่ยวเป่ย หัวเราะอย่างบ้าคลั่งด้วยเสียงหัวเราะก่อนที่จะหันไปหาภรรยาของเขา “หลานหลาน ตันเถียนลูกชายของเราไม่เสียหายแล้ว!”

“อะไรนะ?”

เสวี่ยเฟิง เฝ้าดูพ่อของเขาเดินไปหาแม่เพื่อกอดนาง ทั้งสองคนดูร่าเริงอย่างเห็นได้ชัด ความสุขของพวกเขาอยู่ทั่วใบหน้าของพวกเขา ใครบ้างจะไม่ตื่นเต้นที่ได้ไงเมื่อรู้ว่าในที่สุดลูกชายที่พิการของพวกเขา… จะกลับมาหายดี?

“มาดูกันว่าไอ้ตัวไหนจะบอกว่าลูกชายของข้าเป็นขยะอีกครั้ง!” หลิวเสี่ยวเป่ย ท้าทาย มือของเขากำหมัดราวกับว่าจำคำเยาะเย้ยและการเรียกชื่อของ เสวี่ยเฟิง ได้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

“โอ้เจ้า!”

แม่ของ เสวี่ยเฟิง หัวเราะเยาะกับการแสดงตลกของพ่อก่อนที่จะหันไปหาเขา “ข้าขอตรวจสอบด้วยได้ไหม” นางถามด้วยรอยยิ้มและแน่นอนว่าเขาจำเป็น มู่หลาน ตรวจสอบจุดตันเถียนของ เสวี่ยเฟิง เพื่อยืนยันตัวเองด้วยความตื่นเต้นเหมือนสามีของนาง

“เฟิงเอ๋อ นี่เป็นข่าวดี!”

นางกอดลูกชายของนางแน่นขณะที่หวู่หยิงที่เฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาก็กระโดดด้วยความดีใจ

“เฟิงเอ๋อ อีก 2 วันจะมีพิธีปลุกวิญญาณให้เด็กอายุ 10 ขวบทุกคนในตระกูลของเรา แม้ว่าเจ้าจะแก่กว่าเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร หลังจากเจ้าได้รับวิญญาณแรกแล้ว เจ้าก็เริ่มต้นได้ การเพาะปลูกของเจ้า” แม่ของเขากล่าวอย่างมีความสุข

เสวี่ยเฟิง หยุดชั่วคราวในขณะที่เขาพยายามค้นหาความทรงจำของเขาสำหรับเหตุการณ์นี้และพยักหน้าเมื่อจำได้ว่ามันคืออะไร พิธีปลุกพลังวิญญาณในตระกูลของพวกเขาคือตอนที่ผู้ฝึกหัดเริ่มต้นปลุกจิตวิญญาณที่พวกเขาจะฝึกฝนเป็นครั้งแรก ปกติบางคนจะผ่านมันไปได้เมื่ออายุได้ 10 ขวบ แต่เนื่องจากตันเถียนของเขาเสียหายตั้งแต่เกิด เขาไม่เคยทำมันเลย

และตอนนี้ ในที่สุดเขาก็มีคุณสมบัติ...

“ใช่! ข้าต้องติดต่อผู้อาวุโสแผนกทรัพยากร ตอนนี้ลูกชายของข้าสามารถเพาะปลูกได้แล้ว เสวี่ยเฟิง ควรได้รับส่วนหนึ่งของทรัพยากร” หลิวเสี่ยวเป่ย ประกาศด้วยความกระตือรือร้นของผู้คนที่อายุน้อยกว่าสิบปีของเขา เขาดูส่วนนั้นด้วย ราวกับว่าข่าวดีทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัยอย่างเห็นได้ชัด

“ลูกเอ๋ย เจ้าควรพักผ่อนเสียแล้ว เราจะจัดการทุกอย่าง พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปสอนพื้นฐานการฝึกฝนเจ้า” พ่อของเขาแนะนำ และทั้งหมดที่เขาทำได้คือพยักหน้าเห็นด้วยและมองดูพวกเขาจากไป

หลิวเสวี่ยเฟิง ถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่เขานั่งบนเตียงและมองไปที่ หวู่หยิง ที่อยู่กับเขาในห้อง เป็นเรื่องดีที่จุดตันเถียนของเขาได้รับการซ่อมแซมจริง ๆ ถ้าอยู่ในโลกนี้คงจะน่ากลัว ถ้าเขาไม่สามารถบ่มเพาะพลังได้ ในที่สุดเขาก็สามารถผ่อนคลายและหยุดกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

ข้างนอก ทันทีที่ หลิวเสี่ยวเป่ย และ มู่หลาน ปิดประตูห้องของลูกชาย การแสดงออกที่มีความสุขบนใบหน้าของพวกเขาก็หายไป แลกเปลี่ยนกับการแสดงออกที่จริงจัง

“เงา” หลิวเสี่ยวเป่ยเรียก

ทันทีที่เขาพูด เงาของเขาบนพื้นขยับขยายไปข้างหน้าและในไม่ช้าก็กลายเป็นชายชุดดำ ใบหน้าของเขาถูกซ่อนอยู่หลังหน้ากากสีดำ

“ครับ นายท่านของข้า” เขาตอบรับคำสั่งของเจ้านายด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกและมืดมิด

“เจ้าได้ยินที่ลูกชายของข้าพูดไหม” หลิวเสี่ยวเป่ยถาม แต่ไม่ได้รอคำตอบก่อนจะสั่งการต่อไป “สืบสวน ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งวัน”

“รับทราบ นายท่านของข้า” ชายชุดดำตอบ แต่แทนที่จะกลับไปที่เงาของเจ้านายบนพื้น เขาหายตัวไปในอากาศบางเบา

“ไปกันเถอะ” หัวหน้าตระกูลพูดก่อนจะนำทางภรรยาไปที่ห้องของพวกเขา

ทันทีที่พวกเขาไปถึงขอบห้อง มู่หลานก็ทำลายความเงียบของนาง

“ยาเม็ดระดับสามเท่านั้นที่สามารถรักษาตันเถียนที่เสียหายได้ ในการสร้างยาเช่นนี้… มีเพียงคนเดียวในประเทศออโรร่าที่สามารถทำได้” นางถามออกมาดัง ๆ ก่อนที่นางและสามีจะแลกเปลี่ยนสายตากันโดยตระหนักในสายตาของพวกเขา .

“เฉียวจิงอี้!” ทั้งคู่พูดพร้อมกัน

ทั้งสองคนพูดถึงชื่อนักเล่นแร่แปรธาตุที่โด่งดังในประเทศที่สร้างยาที่มีฤทธิ์แรง อย่างไรก็ตาม ชายผู้นี้เป็นคนประหลาดที่จู้จี้จุกจิกมาก เขาขายยาให้คนที่เขาชอบเท่านั้น

“แต่ตอนนี้เขาอยู่ในเมืองหลวง ไม่มีทางที่เขาจะมาที่เมืองฟีนิกซ์ โดยแต่งตัวเป็นขอทานและสุ่มยาระดับ 3 ให้เด็กคนหนึ่งเพื่อแลกกับขนมปังก้อนหนึ่ง ข้าถามเขาหลายครั้งเพื่อขายให้ข้า หนึ่งในยาระดับ 3 ของเขา แต่เขาไม่เคยเห็นด้วย” หลิวเสี่ยวเป่ยครุ่นคิด

“แล้วถ้าไม่ใช่ยารักษาโรค แต่เขาได้รับยาพิษ เขาคงตายไปแล้ว เจ้าไม่สามารถปกป้องลูกของตัวเองได้ด้วยซ้ำ ทำไมเจ้าถึงเก็บ กลุ่มเงาของเจ้าไว้ ถ้าพวกเขาไม่ได้ทำ งานของพวกเขาถูกต้องหรือไม่” มู่หลานดุสามีของนางและตีเขาที่ด้านหลังศีรษะด้วยมือเปล่าของนาง

“อ๊ะ! ใจเย็นๆ นายหญิง!” หลิวเสี่ยวเป่ยถูหลังศีรษะของเขา “ไม่มีทางที่นักเล่นแร่แปรธาตุระดับ 3 จะมาเข้าสู่ เมืองฟีนิกซ์ ได้และข้าก็ไม่รู้เรื่องนี้ ลูกชายของเราอาจจะโกหกเราเพื่อซ่อนอะไรบางอย่าง เราควรขอให้ หวู่หยิง สอบสวนเช่นกัน นางเพิ่งใกล้ชิดกับเขามากเมื่อเร็ว ๆ นี้”

หากผู้อื่นรู้ว่าผู้นำตระกูลผู้มีอำนาจถูกดุเช่นนั้น เขาจะกลายเป็นคนหัวเราะเยาะของเมือง แต่ไม่มีใครรู้ว่ามู่หลานภรรยาของเขาแข็งแกร่งกว่าเขามาก ตัวเขาเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามากแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่พวกเขาซ้อมกัน เขาจะพ่ายแพ้ในไม่กี่กระบวนท่า

“เอ๊ะ อย่าพูดถึงนางเลย! ตอนที่ลูกชายของเราบาดเจ็บ นางอยู่ที่ไหน” ในที่สุดนายหญิงคนนี้ก็ไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในที่สุด ถ้าลูกชายของนางยังบาดเจ็บอยู่ นางคงจะหน้าซีดจนถึงตอนนี้

อย่างน้อยตอนนี้ เสวี่ยเฟิง ไม่เพียงแต่รอดชีวิตมาได้ แต่เขายังสามารถฟื้นตัวจากอาการที่พิการของเขาได้อีกด้วย วันต่อจากนี้ไปจะมีความสำคัญมากสำหรับการพัฒนาของเขา และมู่หลานจะไม่ยอมรับสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับลูกของนางอีก

“อย่าส่งนางไปทำภารกิจใดๆ ต่อจากนี้ ปล่อยให้นางอยู่และปกป้องลูกชายของเราตลอดเวลา! ตอนนี้เขาสามารถฝึกฝนได้แล้ว เขาต้องได้รับการปกป้อง” นางขอร้อง แต่สามีของนางพบว่ามันไม่สมเหตุสมผล ดังนั้นเขา เริ่มบ่น

“แต่นางเป็นผู้นำของ กลุ่มเงาของข้า นางต้องเข้าร่วมการฝึกเป็นกลุ่ม…” เขาพยายามให้เหตุผล แต่เสียงของเขาหายไปเมื่อเห็นการจ้องมองที่เย็นชาของภรรยาของเขา เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากกลืนการประท้วงและเห็นด้วย “ตกลง…”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด